ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 2562

บทที่ 2562

เย่เฉินพยักหน้าอย่างพอใจ จากนั้นจึงชี้ไปที่อีกคน แล้วพูดว่า “สหายท่านนี้คงไม่พอใจเหมือนกันใช่ไหม”

คนนั้นรีบพูดว่า “มิกล้าๆ จอมพลให้ผมทำอะไร ผมก็ต้องทำ ไม่มีทางคิดต่างเด็ดขาด!”

เย่เฉินหัวเราะ เดินเข้าไปหาเขา จากนั้นก็ตบไหล่เขาเช่นกัน และพูดว่า “นายมีสติดีมากนะ! ต่อไปฉันจะพูดชมนายต่อหน้าจอมพล
แน่นอน”

พูดจบ ปราณทิพย์เข้าไปในร่างกาย เหมือนตัวยาที่พร้อมใช้งาน ควบคุมสติของชายคนนี้เอาไว้ทั้งหมด

ตอนนี้ ชายหน้าตานำกลัว ก่นด่าออกมา “จอมพลบอกว่าถ้าถึงเวลาให้เริ่มฆ่า ฉันว่าเวลาก็พอสมควรแล้ว ฉันจะเป็นคนฆ่าเอง!”
เย่เฉินมองเขา จากนั้นจึงแสยะยิ้มแล้วถามว่า “นายชอบฆ่าคนเหรอ”

คนนั้นจ้องเย่เฉิน และพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ใช่ ฉันชอบ ทำไม นายมีปัญหาอะไรหรือเปล่า หรือนายจะพูดแทนคนอเมริกันพวกนี้!”

เย่เฉินหัวเราะ “ทำไมฉันต้องพูดแทนพวกเขา ฉันแค่คิดว่ การฆ่าตัวประกันไม่เห็นได้อะไร ถ้านายมีความสามารถจริง รอให้ทหารรัฐบาล
สู้ก่อน แล้วค่อยฆ่าศัตรูในสนามรบไม่ดีกว่าเหรอ”

คนนั้นก้าวเข้ามาหาเย่เฉิน และยื่นมือมากำคอเสื้อเย่เฉิน จากนั้นจึงก่นด่าว่า “แกเยาะเยัยฉันเหรอ!”

เย่เฉินแสยะยิ้ม “ดูเหมือนแกไม่ได้โง่นะ”

คนนั้นโมโหมาก เขาง้างมือขึ้น เตรียมซัดหมัดใส่หน้าเย่เฉิน ขณะนั้น เย่เฉินพูดอย่างโมโห “ไอ้เลว กล้าฆ่าพ่อตัวเองเหรอ! ยังไม่รีบคุกเข่า
สำนึกผิดอีก!”

เสียงนี้ ทำให้อีกฝ่ายตกใจจนอึ้งไป

เขาไม่รู้ ว่าเมื่อครู่ สมองของตัวเองโดนเย่เฉินสะกดจิตเอาไว้แล้ว

เขาชะงักไปทั้งตัว รีบคุกเข่าลงบนพื้น และพูดอย่างหวาดกลัว “พ่อ ผมผิดไปแล้ว….

เย่เฉินผลักเขาออก ขณะนั้น ทหารคนที่ใส่หูฟัง เอาหูงออกด้วยความสงสัย เขาพูดว่า “คามิล นายคุกเข่าทำไม คนนี้คือพ่อนายเหรอ!”
ชายร่างกายกำยำที่โดนเรียกว่าคามิล พูดออกมาว่า “ใช่ เขาคือพ่อฉัน!”

คนนั้นพูดอย่างตกตะลิ่ง “นายเพี้ยนไปแล้วเหรอ พ่อนายตายไปเมื่อปีก่อนไม่ใช่หรือไง ฉันยังไปช่วยยกโลงศพอยู่เลย!”

ขณะนั้น เย่เฉินมองเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ฉันไม่ได้เป็นแค่พ่อเขา ยังเป็นพ่อนายด้วย ยังไม่รีบคุกเข่าสำนึกผิดเหมือนเขาอีก”
คำพูดนี้ ทำให้คนนั้นตกใจจนสติแตก

เขารู้สึกวิงเวียนศีรษะ จากนั้นก็คุกเข่าลงข้างคามิล แล้วพูดอย่างสะอึกสะอื้น “ฟอ ผมผิดไปแล้ว….

ขณะนั้น เย่เฉินรู้สึกถึงความเจ็บปวด ที่แล่นเข้ามาตรงศีรษะ หลังจากตรวจสอบร่างกายอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว ยังหลงเหลือปราณทิพย์
อยู่ประปราย ทำให้เขานึกได้ว่า เมื่อกี้เขาสะกดจิตติดต่อกันถึงห้าคน ทำให้ปราณทิพย์อ่อนกำลัง

ก่อนหน้านี้ เขาใช้ปราณพย์น้อยมาก เรื่องครั้งนี้ ทำให้เขาใช้ปราณทิพย์ เยอะกว่าเมื่อ 23 เดือนที่แล้ว

แต่ยังดีที่รวมไฟซาล ไปในห้าคนนี้ พวกเขาโดนสะกดจิตหมดแล้ว ทั้งห้าคนกลายเป็นหุ่นเชิดผู้ภักดีต่อเขา

ดั่งนั้น เขาจึงชี้ไปที่ประตูบานที่อยู่ข้างใน และพูดกับทั้งห้าคนว่า “ใครมีกุญแจ รีบไปเปิดประตู!”