ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 2570
บทที่ 2570
ในขณะเดียวกัน ก็รังเกียจพวกความรู้สูงแต่โง่ที่อยู่ตรงหน้า พวกเขาต้องการรอหน่วยเนวีซีลมาช่วยไม่ใช่หรือไง หน่วยเนวีซีลยังไม่มา
พญายมก็มาถึงเสียก่อน!
จากนั้น เขาได้ยินจอมพลคามมิต คุยกับพวกไฟซาลข้างนอก สองสามประโยค น่จะถามว่าพวกตัวประกันข้างในเป็นยังไงบ้าง
หนึ่งในคนที่รับผิดชอบเรื่องการเฝ้ายามรีบพูดตามปกติ จากนั้นคนที่เป็นหัวหน้าพูดว่า “เปิดประตู”
ต่อมา เสียงเปิดประตูดังขึ้น
ผ่านไปครู่หนึ่ง ประตูเหล็กถูกคนผลักเข้ามา ชายในชุดทหารพรางทะเลทรายคนหนึ่ง เดินเข้ามา
ที่น่าสนใจคือ ตอนที่เขาก้าวเข้ามา ตัวของเขาเอนไปทางต้านช้าย ทำให้เย่เฉินรู้ทันที ขาซ้ายของไอ้หมอนี่มีปัญหาแน่นอน!
คามมิตเดินเข้ามา เมื่อเห็นว่าตัวประกันทั้ง 8 คน ไม่ได้สวมที่ปกปิดใบหน้า เขาอาละวาดทันที “ไอ้เลว! ทำไมไม่คลุมหนำพวกมันไว้! ตอนนี้
พวกมันเห็นหน้าฉันแล้ว งั้นฉันต้องฆ่าพวกมันทั้งหมดหรือเปล่า!”
เมื่อพูดจบ เขาเห็นตรงหางตาด้านขวา มีเงาของใครบางคน เขาจึงห้นขวับมาทันที เห็นเย่เฉินกำลังยืนยิ้มมองเขา
เขาเห็นเย่ฉินเป็นคนแปลกหน้า จึงตกใจมาก กำลังจะหยิบปืนออกจากกระเป๋ากางเกง
ขณะนั้น เย่เฉินเอาปืน AK47 จ่อหัวเขา แล้วใช้เท้าถึมประตู ให้ปีดลง เขายิ้มแล้วพูดว่า “เอามือกุมหัวแล้วคุกเข่าลง”
พูดจบ เขาก็ส่ายหน้า แล้วพี่มพำกับตัวเอง “นายน่าจะฟังภาษาจีนไม่ออก”
คามมิตพูดภาษาจีนออกมาว่า “นาย…นายเป็นคนจีนเหรอ!”
เย่เฉินถามอย่างแปลกใจ “โอ๊ะ นายพูดจีนได้เหรอ”
คามมิตแสร้งทำเป็นพูดอย่างมั่นใจ “เมื่อก่อนฉันเคยเรียนที่จีน สิ่งที่เรียนก็คือภาษาจีน เดิมที่พ่อต้องการให้ฉันพัฒนาการค้ากับจิ๋นอย่าง
เต็มที่ในอนาคต แต่คิดไม่ถึงว่าพ่อจะโดนทหารรัฐบาลฆ่า”
พูดจบ เขามองเย่ฉิน แล้วถามอย่างเย็นชา “นายเป็นใคร ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้! นายเป็นทหารรัฐบาลหรือเปล่า”
เย่เฉินยิ้มบางๆ “ฉันไม่ใช่ทหารรัฐบาล”
คามมิตสีหน้าตกใจ เขาถามว่า “งั้นนายรับใช้ใคร”
เย่เฉินชี้ไปที่เฮ่อจือชิว แล้วพูดว่า “ฉันได้รับการขอร้องจากพ่อของผู้หญิงคนนี้ ให้มาพาตัวลูกสาวสุดรักกลับบ้าน”
พูดจบ เขาชี้ไปที่คามมิต แล้วพูดอย่างเย็นชา “เพราะฉะนั้น พวกนายไม่ยุติธรรม สงครามก็เป็นเรื่องของสงครามสิ นายมาจับตัวพวก
นักเรียนที่เรียนจนโง่ได้ยังไง พูดออกไป ไม่กล้วคนอื่นหัวเราะเยาะหรือไง”
คามมิตกัดฟันพูดว่า “อย่ามาพูดไร้สาระกับฉัน ฉันจับพวกมันมา เพราะพวกมั่นอยู่กับทหารรัฐบาล เป็นศัตรูของฉัน! อีกอย่างนายมาถึงที่
นี่ และพูดอย่างไม่เกรงกล้ว ว่าจะพาคนออกไป นายคิดว่าที่นี่คือที่ไหน อยากมาก็มา อยากไปก็ไปเหรอ”
เย่เฉินหัวเราะ “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกเหรอ เชื่อไหม ถ้าฉันฆ่านายตอนนี้ ฉันก็ยังออกไปได้อย่างปลอดภัย”
คามมิตกัดฟันพูดว่า “ข้างนอกเป็นคนของฉันทั้งหมด นายไม่มีทางหนีรอด!”
เย่เฉินส่ายหน้า “ไม่ๆๆ นายพูดผิดแล้ว ข้างนอกเป็นคนของฉันทั้งหมดต่างหาก”
จากนั้น เย่เฉินเปิดประตู และสั่งไฟซาลว่า “คุมตัวสองคนที่อยู่ข้างนอกเอาไว้ จำไว้ อย่าให้คนในลานได้ยิน!”
ไฟซาลพยักหน้าอย่างไม่ลังเล “รับทราบครับ!”
คามมิตก่นด่าอย่างตกตะลึง “ฟซาล แกกล้าห้กหลั่งฉัน! ห้กล้างเป้าหมายอันยิ่งใญ่ของเราในการล้มล้างทหารรัฐบาล!”
“ขอโทษครับ!” ไฟซาลผายมือไปยังเย่เฉินอย่างสุภาพ แล้วพูดอย่างไม่ลังเลว่า “ตอนนี้ผมกักดีกับคุณผู้ชายท่านนี้เท่านั้น!”