ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 2582
บทที่ 2582
คามมิตตกใจจนพูดอะไรไม่ออก เขาลูบขาซ้ายของเขาอย่างละเอียดอยู่นาน หลังจากนั้นก็ลูบเปรียบเทียบกับขาข้างขวาอีกสักพัก แล้ว
ถึงพบกับความประหลาดใจ ว่าขาทั้งสองข้างของตนเองมีขนาดเหมือนกัน และยาวเหมือนกันแล้ว!
ทันใดนั้น เขาก็ยกขาซ้ายขึ้นอย่างตื่นเต้น และพบว่าการยืดหยุ่นของขาซ้าย เมื่อเทียบกับตอนที่ตัวเองยังไม่ได้รับบาดเจ็บ มันดีกว่านั้น
มาก!
หลังจากนั้นเขาก็ทดลองกระโดดอยู่หลายครั้ง จึงพบว่าร่างกายของตัวเองเบาเหมือนนกนางแน ไม่เพียงแต่ขาทั้งสองข้างที่ยังคงเดิม
ภายในร่างกายยังมีเรี่ยวแรงที่ใช้ไม่มีวันหมด
วินาทีนี้ คามมิตยังคิดว่าตัวเองฝันไป!
เขาหยิกไปที่น่องของตัวเองเต็มแรง ถึงพบว่มันได้รับความเจ็บปวดเป็นอย่างมาก!
สิ่งนี้มันทำให้เขาพบว่าสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ใช่ความฝัน!
เขาตื้นต้นใจเป็นอย่างมาก”ขาของฉัน……ขาของฉันหายแล้วจริงๆ! ขาของฉันไม่เป็นอะไรแล้ว! ขาของฉันฟื้นฟูกลับมาเหมือนเมื่อก่อน
แล้วจริงๆด้วย! ! ! ”
เสียงที่เขาตะโกนออกมา ทำให้แม้แต่คนที่เอาแต่ก้มหน้า ไม่กล้าตอบกลับใดๆทั้งสิ้นอย่างเฮ่อจือชิว ก็มองไปที่เขาอย่างไม่รู้ตัว
เฮ่อจือซิวนึกไม่ถึงว่า เย่เฉินจะใช้ยาที่ดูธรรมดาๆไม่มีอะไรพิเศษ สามารถรักษาขาที่พิการของคามมิตที่แม้แต่แพทย์ศัลยกรรมกระดูก
ชั้นนำของโลกก็ไม่สามารถรักษาให้หายได้
แต่ว่า ความจริงมันเป็นเช่นนี้ !
เย่เฉินมองดูคามมิตที่มีความสุขมาก แล้วพูดพลางหัวเราะ”พี่ชาย มาสิ ถ้าไม่ได้ป่วยก็เดินอีกสักหน่อยเถอะ! ”
คามมิตพยักหน้าอย่างไม่ล้งเลม้แต่น้อย”ได้! เดินอีกสักหน่อย! ”
พูดจบ เขาก้าวขึ้นไปบนกองหินบนยอดเขา
ก้าวนี้เมื่อเหยียบลงไป มันทั้งเร็วมั่นคงและสบายมาก!
คามมิตก้าวต่อไปอีกหนึ่งก้าว และมันก็ง่ายมากเช่นกัน ร่างกายของเขาไม่มีอาการที่จะเปลี่ยนเท้าซ้ายขวาแม้แต่น้อย
สองก้าวนี้มันทำให้คามมิตมีความมั่นใจ จๆเขาก็เพิ่มความเร็ว ขาซ้ายใช้แรงเตะออกไป แล้วเขาก็กระโดดลงไปได้!
ตั้งแต่นั้น ร่างที่บ้าคลั่งราวกับโรคประสาท ก็วิ่งวนเป็นวงกลมบนยอดเขาที่มืดสลัวนี้
วิ่งไปด้วย แล้วตะโกนเสียงดังอย่างมีความสุขไปด้วย เสียงตะโกนนก้องกังวานและเสียงหัวเราะ ดังไปทั่วทิศบนหุบเขาที่ไร้ซึ่งผู้คน
โชคดีที่นี่เป็นเขตที่ปลอดผู้คนในรัศมีสิบถึงสิบกว่ากิโลมตร ไม่อย่างนั้น คนปกติทั่วไปคงตกใจกันไปถ้วนหน้า
ตอนนี้คามมิตไม่มีเวลาสนใจเรื่องเหล่านี้
เขารู้สึกว่าตัวเองเหมือนวิ่งเปลือยกายอยู่ท่ามกลาง สภาพอากาศที่ร้อนระอุจนแทบทนไม่ไหวแต่ดันมีพายุฝนโหมกระหน่ำเข้ามา ความ
รู้สึกที่อิสระไม่มีอะไรมาบังคั่บ ทำให้เขาอดที่จะหลั่งน้ำตาออกมาไม่ได้
หลังจากที่วิ่งไปหลายรอบ ตะโกนไปหลายครั้ง คามมิตก็สาวเท้าไปข้างหน้าของเย่เฉิน แล้วคว้ามือของเย่เฉินมา ตื่นเต้นจนแทบจะบ้า ใน
ขณะเดี่ยวกันก็พูดอย่างซาบซึ้งใจว่า”น้องชาย!ขาของฉันหายดีหมดแล้ว! หายแล้วจริงๆ! นะ……นายเป็นเหมือนพ่อแม่ที่ให้กำเนิดฉันอีก
ครั้ง! นายรักษาขาของฉันหายดีแล้ว ก็เท่ากับว่าได้ให้ชีวิตที่สองแก่ฉัน! ”
พูดจบ เขาก็รีบถามขึ้นมาว่า”น้องชาย ตกลงยานี้ใช้เงินไปเท่าไรหรอ? ฉันจะคืนมันให้กับนายเป็นสิบเท่า! ”
เย่เฉินยิ้ม แล้วพูดอย่างจริงจั่งว่า”เป็นพี่น้องกันแล้ว ถ้าพูดถึงเงินก็คงจะห่างเหินก้นเกินไปแล้วล่ะ อีกอย่างพูดอย่างไม่ถ่อมต้วนะครับ ถ้า
จะให้ผมสิบเท่าจริงๆ พี่ชายคงจ่ายไม่ไหวหรอก มียาวิเศษที่มีฤทธิ์แรงกว่านี้ ประมูลได้ในราคาสูงถึงสองพันล้านหยวน ถ้าพี่จะให้ผมสิบเท่าจริงๆ
เกรงว่ากองทัพของพี่คงต้องทุบหม้อข้าวหม้อแกงแล้วล่ะ”
คามมิตใบหน้าร้อนฉ่ แล้วพูดอย่างเขินๆว่า”น้องชาย พี่วู่วามเกินไป ยาวิเศษแบบนี้ ขายในราคาหนึ่งร้อยล้านดอลลาร์ก็ไม่ถือว่าแพง
เลย! แต่ว่าเงินในมือของพี่ตอนนี้ค่อนข้างวิกฤติ เอาแบบนี้นะ ฉันจะขอจ่ายให้นายสิบล้านตอลลาร์ก่อน ที่เหลือฉันจะค่อยๆทยอยจ่ายมันให้!”
เย่เฉินโบกมือไปมา แล้วพูดอย่างเรียบเฉยว่า”พี่ชาย ในเมื่อเราเรียกกันว่าพี่น้องแล้ว งั้นยานี้ก็ถือว่าผมให้เป็นของขวัญแล้วกัน พี่ไม่ต้อง
เกรงใจกับผมหรอกครับ ขอแค่จากนี้ไปผมมีอะไรให้พี่ชายช่วยเหลือ พี่ก็อย่าลืมมันก็พอแล้วครับ”