ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 2624
บทที่ 2624
คามมิตพูดโดยไม่ลังเล “ได้ งั้นเอาตามที่น้องชายว่าเลย!”
พูดจบเขาก็รีบถามขึ้นอีกครั้ง “น้องชาย นายมีคำแนะนำหรืออะไรที่อยากบอกอีกมั้ย”
เย่เฉินกล่าว “นอกจากพวกนี้แล้ว พี่ต้องกว้านซื้ออาหารและยาด้วย พร้อมจัดกับในพื้นที่แห้งและปลอดภัย สั่งสมครั้งแรกต้องให้เสบียง
พอใช้ไปอีกสามปี”
คามมิตอุทานออกมาอย่างตกใจ “สามปี?! นานขนาดนั้นเลยหรอ?! ผู้ใหญ่คนหนึ่งต้องกินเสบียงอย่างน้อยสองร้อยกิโลกรัมต่อปี ถ้าสอง
พันคนก็สี่ร้อยตัน สามปีก็หนึ่งพันสองร้อยต้นเลยนะ”
เย่เฉินถามกลับ “ถ้าอย่างนั้นผมขอถามพี่ เสบียงหนึ่งพันสองร้อยต้นต้องใช้เงินเท่าไหร่ครับ?”
คามมิตคิดไปคิดมาและเอ่ยขึ้น “ด้วยราคาตลาดตอนนี้ ข้าวสาลีหนึ่งต้นประมาณสามร้อยดอลลาร์ หนึ่งพันสองร้อยต้นรวมค่าส่งด้วยเป็น
สี่แสนดอลลาร์ ไม่ใช่จำนวนเงินที่เยอะมาก แต่ประเด็คือจะเก็บเสบียงมากขนาดนี้ได้ยังไง อีกอย่างเสบียงหากเก็บไว้นานก็จะไม่อร่อย”
เย่เฉินพูดอย่างอ่อนใจ “ตอนนี้พี่ต้องวางกลยุทธ์นะครับ ใช่ว่าต้องกินอาหารสดใหม่ทุกวัน”
“พี่ลองคิดดู พี่สะสมเสบียงปริมาณสามปีอยู่ในมือ แล้วค่อยซื้อมาเติมเพิ่มตามปริมาณการบริโภคจริงของแต่ละปี”
“แบบนี้ในมือพี่ก็จะมีเสบียงสามปีเหลือๆตลอด”
“อีกอย่างขอแค่เก็บรักษาเสยงให้ดี สามปีไม่น่าเสียหรอกครับ ทวีปตะวันออกกลางอากาศค่อนข้างแห้งแล้ง ง่ายต่อการเก็บรักษา
มากกว่า แบบนี้พี่จะได้ใช้เสบียงล็อตใหม่แทนเสบียงล็อตที่เก่าที่สุดในทุกปียังไงล่ะครับ”
“ใช้วิธีนี้จะมั่นใจได้ว่าเสบียงที่อยู่ในมือนั้นไม่เกินกว่าสามปีแน่นอน”
“หากอีกฝ่ายเอาชนะพี่ไม่ได้ และเตรียมการจะล้อมพี่ไว้ให้อดตายอยู่ในนั้น ต่อให้พี่ไม่ลำเลียงเสบียงเข้ามาเลยก็ยังยื้อต่อไปได้อีกสาม
พูดเสร็จเย่เฉินก็สรุปให้ “อวุธปืนและระเบิดหมือนกับเสบียงนั่นแหละครับ สั่งสมให้มาก วางแผนเวียนเปลี่ยนให้ดี ในมือพี่ต้องมีอุปกรณ์
เครื่องมือการรบสะสมไว้ จะได้ป้องกันฝ่ายอื่นทำสงครามยื้อเวลากับพี่”
คามมิตถึงบางอ้อและอุทานเสียงหลง “น้องชาย ฉันเข้าใจแล้ว แผนนี้สุดยอด!”
เย่เฉินพูดอย่างอ่อนใจ “สุดยอดอะไรล่ะครับ ที่หวาเชี่ยคนที่เคยเรียนชั้นประถมมารู้กันหมด พี่เคยมาเรียนต่อที่หวาเซี่ยด้วย ทำไมไม่
เรียนรู้ประวัติศาสตร์ของหวาเซี่ยให้ดีล่ะครับ”
คามมิตพูดอย่างอีกอักปนรู้สึกอาย “โอ้ย ตอนนั้นฉันแค่อยากไปหาเงินที่หวาเซี่ย จะได้ฝึกภาษาจีนให้คล่องด้วย เรื่องอื่นไม่ได้สนใจเลย
จริงๆ…”
พูดจบเขาก็เอ่ยขึ้นอีก “น้องชาย ฉันเข้าใจความหมายของนายแล้ว สำคัญสุดคือใช้หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์นั้นทำทุกทางเพื่อเสริมสร้าง
การป้องกัน ไม่ใช่แค่แนวกั้นที่ต้องแข็งแกร่งขึ้น ต้องเตรียมทรัพยากรการป้องกันให้พร้อมด้วย นายวางใจเถอะ ฉันจะสั่งคนไปซื้อเสบียง ระเบิด
และยาเดี๋ยวนี้แหละ แล้วก็ต้องซื้อพวกอุปกรณ์การก่อสร้างรวมถึงวัสดุการก่อสร้างด้วย”
เย่เฉินรับคำ “แบบนี้พอจะแก้ปัญหาการป้องกันและทรัพยากรได้แล้วครับ ทว่ามีอีกปัญหาหนึ่งที่พี่ต้องเร่งมือแก้ไข”