ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 2847
เมื่อเห็นเช่นนี้ สหายอีกหลายคนก็ก้าวไปข้างหน้าและขู่ว่า:”ป๋ายจินฮ่านกงของแกไม่อยากทำแล้วใช่ไหม? ขนาดผู้จัดการสวีก็ยังกล้าตบ!”
สวีต้านต้านที่กลับมารู้สึกตัว ก็พูดอย่างโกรธเคืองว่า:”แกอยากตายเหรอ? ! เชื่อไหมว่ากูสามารถให้คุณชายของเราฆ่าแกได้?”
เฉินจื๋อข่ายยกมือขึ้นมาตบสวีต้านต้านโดยไม่ลังเล จนล้มลงพื้นไป แล้วพูดด้วยความรังเกียจว่า:”คนอย่างแก ถ้าไม่ตบแรงๆก็คงจะไม่จำ”
พูดจบก็สั่งหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยที่อยู่ข้างๆ ทันที:”ลากคนพวกนี้ออกไปซะ แล้วหาที่ที่ไม่มีใครไปอัดแรงๆ!”
หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยพูดขึ้นทันที:”รับทราบ ผู้จัดการทั่วไปเฉิน!”
พูดจบ เขาก็เอาวิทยุสื่อสารออกมาทันที และสั่งว่า:”สมาชิกทุกคนมาที่ห้องเพรสซิเดนสูท!”
เมื่อเห็นว่าเฉินจื๋อข่ายเอาจริงๆ สวีต้านต้านก็กลัวขึ้นมาทันที พูดอ้อนวอนว่า:”ผู้จัดการทั่วไปเฉินครับ คุณอย่ามาใส่ใจผมเลยครับ ผมก็แค่รับใช้เจ้านาย เจ้านายบอกว่าอยากได้ห้องเพรสซิเดนสูทนี้ ดังนั้นผมที่เป็นคนใช้ก็ต้องรีบมาดำเนินการ เมื่อกี้ผมใจร้อนเกินไป ล่วงเกินคุณไป ผมขอโทษจริงๆ อยากขอให้คุณใจกว้างและเข้าใจ……”
เฉินจื๋อข่ายเยาะเย้ย”เพิ่งจะมาขอความเมตตาตอนนี้? มันสายเกินไปแล้ว!”
ในเวลานี้ รปภ.นับสิบคนก็วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
เมื่อสวีต้านต้านและพรรคพวกของเขาเห็นฉากนี้ ก็กลัวจนขาอ่อน
สวีต้านต้านรีบอ้อนวอนอย่าง:”ผู้จัดการทั่วไปเฉิน มันเป็นความผิดของเราทั้งหมด เราไปให้พ้นเองก็ได้ไหม? อีกไม่นานคอนเสิร์ตก็จะเริ่มแล้ว ผมไม่สามารถไปไหนมาไหนพร้อมอาการบาดเจ็บได้……”
ทันใดนั้น เย่เฉินพูดขึ้น:”เหล่าเฉิน ฉันมีความคิด นายเก็บอุปกรณ์สื่อสารทั้งหมดของพวกเขามา แล้วมอบอุปกรณ์ปีนเขาให้พวกเขา แล้วโยนเข้าไปในป่าลึกหลังเขาเฟิ่งหวงด้วยเฮลิคอปเตอร์ มีกลุ่มคนที่ชอบถ่ายภาพแอบเข้าไปสำรวจอยู่เสมอ แล้วติดกับดักจนออกมาไม่ได้ จึงขอความช่วยเหลือจากทีมกู้ภัยไม่ใช่เหรอ? งั้นโยนพวกเขาลงไปในหุบเขาที่ลึกที่สุด แล้วปล่อยให้พวกเขาออกมาเอง”
เฉินจื๋อข่ายยิ้มพูดว่า:”คุณเย่ พอเข้าไปถึงนั้น คนที่ฝึกฝนมากอย่างดี ยังไม่สามารถปีนออกมาได้ภายในสองสามวัน”
“ไม่เป็นไร”เย่เฉินยิ้มพูด:”ให้พวกเขาหายไปอย่างไร้ร่องรอย และลองลิ้มรสความทุกข์ทรมานของโลกสักหน่อย”
เฉินจื๋อข่ายเข้าใจเจตนาของเย่เฉิน เขาคงจะอยากให้คนเหล่านี้พลาดคอนเสิร์ตอย่างสมบูรณ์
จากนั้น เขาจึงสั่งหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยว่า:”มัดคนเหล่านี้ไว้ เอาอุปกรณ์สื่อสารทั้งหมดออกมา แล้วพาไปขึ้นเฮลิคอปเตอร์”
เมื่อสวีต้านต้านได้ยินแบบนี้ เขาคุกเข่าลงบนพื้น คนอื่นๆ เห็นแบบนี้ ก็คุกเข่าลงกันหมด
สวีต้านต้านคุกเข่าอยู่ข้างหน้าสุด แล้วร้องพูดว่า:”ผู้จัดการทั่วไปเฉิน ขอให้คุณใจกว้างหน่อย อย่าเล่นให้เราจนตายเลย…… ร่างกายแบบพวกเรา ถ้าเข้าไปในป่าลึกแล้วคงจะไม่มีทางออกมาได้……”
เย่เฉินพูดว่า:”ออกไม่ได้ไม่เป็นไรหรอก ฉันจะให้อาหารและน้ำเพียงพอแก่คุณ ถ้าไม่ได้จริงๆ พวกคุณก็พักอยู่บนเขาสัก2-3วัน สัมผัสกับความงามของธรรมชาติ”
พูดจบ เย่เฉินถามเฉินจื๋อข่ายว่า:”ป๋ายจินฮ่านกงมีคุณสมบัติและใบอนุญาตเกี่ยวกับการประกอบธุรกิจการท่องเที่ยวไหม?”
“มีแน่นอน”เฉินจื๋อข่ายรีบพูดว่า:”คุณสมบัติการท่องเที่ยวของป๋ายจินฮ่านกงนั้นหลากหลายสมบูรณ์มาก”
เย่เฉินยิ้มพูดว่า:”นั่นมันเยี่ยมจริงๆ ตอนนี้เสนอกิจกรรมสัมผัสประสบการณ์’การเอาชีวิตรอดในถิ่นทุรกันดาร’ คุณสมบัติของกิจกรรมคือ การได้สัมผัสประสบการณ์การเอาชีวิตรอดในถิ่นทุรกันดาร ผู้จัดงานก็คือป๋ายจินฮ่านกง และลูกค้าเหล่านี้ที่มาจากแดนไกล ก็คือลูกค้าผู้โชคดีกลุ่มแรกของกิจกรรมสัมผัสประสบการณ์การเอาชีวิตรอดในถิ่นทุรกันดารนี้ พวกเขามีโอกาสได้รับการสัมผัสฟรี”
เฉินจื๋อข่ายยิ้มอย่างรู้เท่าทันทันที:”งั้นผมคงต้องให้ทนายออกสัญญาการท่องเที่ยวโดยเร็ว แล้วให้พวกเขาเซ็นชื่อทั้งหมด”
“ใช่!”เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม:”อย่าลืมระบุว่าพวกเขาเข้าร่วมโดยสมัครใจ และพวกเขาจะรับผลที่ตามมาจากอุบัติเหตุใด ๆ จากนั้นขอให้พวกเขาเซ็นชื่อและปั้มลายนิ้วมือ แล้วประทับลายมือ”
“ผมเข้าใจแล้วครับ!”เฉินจื๋อข่ายพยักหน้าด้วยความตื่นเต้น เมื่อเห็นพวกสวีต้านต้านคร่ำครวญร้องไห้อย่างตกใจ เขาจึงสั่งหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยทันที:”ให้ทนายความร่างสัญญามันต้องใช้เวลา อย่ามัวแต่ยืนนิ่งอยู่ รีบพาคนขึ้นไปอัดที่ชั้นบนสุด อัดเสร็จก็รอข้างๆเฮลิคอปเตอร์ เดี๋ยวพอทนายความเอาสัญญาขึ้นไปแล้ว ให้พวกเขาเซ็นเสร็จก็ส่งคนออกไปทันที!”