ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 2935
แม้แต่คนแก่อายุหกสิบอย่างเขา ยังเฝ้ารอถึงเที่ยงคืน แล้วส่งข้อความมาตรงเวลา อวยพรวันเกิดให้เขา เป็นเรื่องที่ทำให้เย่เฉินคิดไม่ถึง
ส่วนคุณอาของเขา เย่ฉางหมิ่นที่มาทำให้เขาทุกข์ทรมาน ก็ส่งข้อความมา ขณะเดียวกับที่อวยพรวันเกิดให้เย่เฉิน ก็มาขอโทษกับสิ่งที่เธอเคยทำผิดมา หวังว่าจะได้รับการให้อภัยจากเย่เฉิน
เซียวชูหรันเห็นว่าเย่เฉินได้รับข้อความต่างๆไม่หยุด ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจ เธอไม่ได้ไปอ่านข้อความพวกนี้ เพียงแค่คาดเดาคนที่ส่งข้อความพวกนี้มา น่าจะเป็นพวกลูกค้าของเย่เฉิน
หม่าหลันที่นั่งอยู่ตรงข้าม เห็นว่าเย่เฉินได้รับข้อความต่างๆไม่หยุด อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยรอยยิ้มว่า “โอ้โห ลูกเขยที่แสนดีของฉัน ความนิยมของนายตอนนี้นี่ดีมากจริงๆเลย คนมากมายขนาดนี้รอเฝ้าถึงเที่ยงคืนเพื่อส่งข้อความอวยพรให้นาย พวกเขาน่าจะล้วนเป็นลูกค้าของนายใช่มั้ย ดูอย่างนี้แล้วธุรกิจในปีนี้ของนายจะดีกว่าปีที่แล้วเยอะเลย！”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย พูดว่า “ที่จริงแล้วก็ล้วนเป็นลูกค้าเก่าทั้งนั้นครับ เพียงแค่เวลานานแล้ว ล้วนเป็นเพื่อนกับพวกเขาแล้วครับ”
พูดแล้ว เย่เฉินก็ส่งข้อความขอบคุณให้กับทุกคนที่ส่งข้อความมาให้เขา แม้แต่เย่ฉางหมิ่น เขาก็ตอบกลับว่าขอบคุณอย่างมีมารยาท
หม่าหลันพยักหน้า หาวออกมาทีหนึ่ง พูดว่า “โอ๊ย ง่วงอยู่นิดหน่อย อายุเยอะขึ้น ก็นอนดึกไม่ไหวแล้ว”
พูดจบ เธอหันหน้าไปคุยกับเซียวฉางควนว่า “พยุงฉันหน่อย ส่งฉันไปที่ห้องนอนหน่อย”
เซียวฉางควนไม่กล้าเถียงอะไร ยื่นมือออกไปพยุงหม่าหลัน เข้าลิฟต์ไปด้วยกันกับเธอ
เซียวชูหรันเห็นว่าทั้งสองคนเข้าไปในลิฟต์แล้ว อดไม่ได้ที่จะถามเย่เฉินว่า “ที่รัก นายคิดว่าระหว่างพ่อแม่ฉันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย?”
เย่เฉินยิ้ม “เรื่องแบบนี้ ใครจะพูดได้ละ”
เซียวชูหรันถามเสียงอ่อน “พ่อกับคุณน้าหานตอนนี้เป็นยังไงกัน? ครั้งก่อนหลังจากที่พ่อร้องไห้บ่นออกมา ฉันก็ไม่กล้าจะถามเรื่องพวกนี้กับเขาแล้ว….”
เย่เฉินพูดยิ้มๆว่า “เรื่องนี้ช่วงนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ฉันคิดว่าไม่นานก็จะผลลัพธ์แล้วละ”
เซียวชูหรันถามอย่างตื่นเต้นมาก “ที่รักที่นายของว่าอีกไม่นานก็เห็นผลลัพธ์แล้วหมายความว่ายังไงกัน?”
เย่เฉินนึกถึงเห่อหย่วนเจียง พูดนิ่งๆว่า “เรื่องนี้ฉันพูดตอนนี้ยังไม่ดี แต่ว่าถ้ามีผลลัพธ์อะไร ฉันจะรีบบอกกับเธอนะ”
เซียวชูหรันพยักหน้าอย่างจนใจ “งั้นก็ได้….”
พูดแล้วก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ พูดว่า “พูดความในใจเลยนะ ตั้งแต่ครั้งก่อนที่พ่อบอกกับฉันเรื่องพ่อกับแม่แล้วก็คุณน้าหาน ฉันก็เห็นใจเขาจริงๆ แต่ยังไงซะแม่ก็เป็นคนคลอดฉันเลี้ยงฉัน ถ้าหากว่าพวกเขาทั้งสองคนจะหย่ากันเพราะคุณน้าหานคนนั้นจริงๆ ฉันกลัวว่าต่อไปแม่อยู่คนเดียวจะน่าสงสารเกินไป….”
เย่เฉินยิ้ม กุมมือเซียวชูหรันไว้ พูดอย่างจริงจังว่า “ถอยออกมาพูดนะ แม้ว่าพ่อกับแม่จะหย่ากันจริงๆ แม่ก็ยังมีพวกเราไม่ใช่หรอ? เรื่องระหว่างพวกเขา ให้พวกเขาไปจัดการกันเองเถอะ พวกเราที่เป็นลูกๆก็แค่สนับสนุนการตัดสินใจที่พวกเขาเลือกก็พอแล้ว”
พูดถึงนี่ เย่เฉินก็พูดปลอบใจว่า “เธอดูสิคนหนุ่มสาวมากมายก็ไม่ยินยอมให้พ่อแม่เข้ามายุ่งชีวิตส่วนตัว แล้วยิ่งพ่อแม่ละ เพราะงั้นพวกเราก็ไม่ต้องไปคิดมากหรอก”
เซียวชูหรันพยักหน้าเบาๆ เหมือนกับว่าเวลานี้ได้เข้าใจมากขึ้นในทันที ดังนั้นจึงควงแขนของเย่เฉินไว้ พูดว่า “โอเค งั้นก็ฟังนาย ให้พวกเขาไปตัดสินใจกันเองละกัน พวกเรากลับห้องไปพักผ่อนกัน”