ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3007
เดิมทีเซียวชูหรันก็ต้องการจะถามเหมือนเดิมจริงๆ ตามความคิดของเธอ ตราบใดที่บริษัทของเธอค่อยๆมองเห็นการพัฒนา เย่เฉินก็สามารถค่อยๆลดงานดูฮวงจุ้ยได้ และพยายามอย่าแตะต้องงานด้านนี้ให้มากที่สุด
แต่ตอนนี้ได้ยินเย่เฉินพูดแบบนี้ เธอก็เก็บสำนวนการพูดนั้นของตัวเอง และพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า: “สามี งั้นตัวของนายเองก็ต้องระวังให้มากขึ้น”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และพยักหน้าพูดว่า: “วางใจเถอะภรรยา ฉันจะระวัง”
เซียวชูหรันยิ้มอย่างมีความสุข: “ดึกมากแล้ว รีบกลับห้องไปนอนเถอะ”
“ได้!”
กลางดึก ตอนที่เย่เฉินกับเซียวชูหรันกอดกันแล้วนอนหลับไป ในลานกว้างของคฤหาสน์ตระกูลซ่ง ผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกไปอย่างสบายๆ
ในเวลานี้เป็นเวลาตีหนึ่งครึ่ง แต่อิโตะ นานาโกะไม่ได้นอน แต่มาถึงในลานบ้านคนเดียว หาสถานที่แห้งและสบาย นั่งขัดสมาธิในลานบ้านเงยหน้ามองดูดาว
คอนเสิร์ตของกู้ชิวอี๋ ทำให้เธอตกใจเป็นอย่างมาก และมีรายละเอียดมากมายในนั้น ทำให้ตอนนี้เธอยังดึงสติกลับมาไม่ได้
ในคอนเสิร์ต ครั้งแรกที่เธอเห็นความหลงรักและความกล้าหาญของไอดอลอย่างกู้ชิวอี๋ ในวินาทีนั้น เธอนับถือกู้ชิวอี๋มากขึ้นเรื่อยๆ
หลังจากคอนเสิร์ต เธอไตร่ตรองเรื่องนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า และก็มีสัญชาตญาณอย่างหนึ่ง เหมือนกับว่ากู้ชิวอี๋สารภาพรักกับคนรักในงาน น่าจะเป็นเย่เฉินที่ตัวเองหลงรักมาเป็นเวลานาน
แต่ว่า เธอก็คิดไม่ออกว่า ในนั้นนี้มีเบาะแสที่ชัดเจนอะไรสามารถจะสนับสนุนสัญชาตญาณอย่างนี้ของตัวเองได้
เธอรู้ภูมิหลังบางอย่างของเย่เฉิน แต่ข้อมูลเฉพาะนั้นไม่รู้ละเอียดขนาดนั้น รู้เพียงว่าเย่เฉินเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่เด็ก เติบโตอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจินหลิงมาโดยตลอด ต่อจากนั้นก็แต่งเข้าตระกูลเซียวเมืองจินหลิง ประสบการณ์ช่วงชีวิตนี้ดูเหมือนจะธรรมดาเป็นอย่างมาก ถึงกับยังมีสีหน้าท่าทางเศร้าที่ทำให้คนเห็นอกเห็นใจเล็กน้อย
แต่ว่า เธอก็คิดไม่ออกว่า เย่เฉินเติบโตจากลูกเขยแต่งเข้า กลายเป็นอาจารย์เย่เทพมังกรในโลกมนุษย์ที่ผู้คนในเมืองจินหลิงเคารพให้เกียรติน่านับถือ ก็ยิ่งคิดไม่ออกว่า เย่เฉินมีอำนาจแข็งแกร่งขนาดนี้ได้อย่างไร ถึงกับยังมียาอายุวัฒนะแบบเป็นนี้ที่เรียกว่าเป็นยาวิเศษที่ทำลายกฎของธรรมชาติ
คนคนหนึ่งที่เป็นลูกเขยแต่งเข้าตระกูลเซียว คนคนหนึ่งที่เป็นเทพมังกรในโลกมนุษย์ ภาพพจน์สองอย่างนี้ เต็มผืนฟ้าเต็มแผ่นดินชัดๆ ทำให้อิโตะ นานาโกะตกอยู่ในความลำบากอยู่พักหนึ่ง คิดถึงความเชื่อมโยงในนั้นไม่ออกจริงๆ
ตอนที่เธอคิดยังไงก็ไม่เข้าใจ ซ่งหวั่นถิงเดินเข้ามาในลานบ้าน ค่อยๆมาถึงตรงหน้าของเธอ และถามด้วยรอยยิ้มว่า: “นานาโกะ ทำไมดึกขนาดนี้ยังไม่นอนเหรอ?”
อิโตะ นานาโกะหันหน้ามองไปที่เธอ และพูดรอยยิ้ม: “นอนไม่หลับ พี่หวั่นถิงพี่ล่ะ?”
ซ่งหวั่นถิงยักไหล่ และตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้มเหมือนกัน: “ฉันก็เหมือนกัน”
อิโตะ นานาโกะยิ้มอย่างรู้เท่าทัน และทอดถอนหายใจ: “พี่หวั่นถิงนอนไม่หลับ จะต้องเป็นเพราะเย่เฉินซังอย่างแน่นอน!”
ซ่งหวั่นถิงนิ่งอึ้งเล็กน้อย ไม่นานหลังจากนั้นก็ยิ้มอย่างทอดถอนหายใจ: “โธ่เอ๊ย ดูเหมือนพวกเราสองเหตุผลที่นอนไม่หลับก็เหมือนกัน”
อิโตะ นานาโกะพยักหน้า และพูดโดยไม่ปิดบังอะไรก็ตาม: “ฉันกำลังคิดว่า เจ้าชายขี่ม้าขาวที่กู้ชิวอี๋สารภาพรักในคอนเสิร์ตคืนนี้ จะเป็นเย่เฉินซังหรือเปล่า”
ซ่งหวั่นถิงเบิกตากว้าง และอ้าปากพูด: “ฉันก็คิดเหมือนกับเธอ! แม้ว่าไม่ได้หลักฐานอะไรทั้งนั้น ก็คิดไม่ออกถึงความเป็นไปได้ แต่ฉันก็ยังสงสัยในเรื่องนี้อยู่เสมอ!”
อิโตะ นานาโกะคาดไม่ถึงว่า ซ่งหวั่นถิงจะคิดเหมือนกับตัวเอง และเร่งรีบพูดว่า: “พี่หวั่นถิง พี่อาศัยอยู่ในเมืองจินหลิงมาโดยตลอด รู้จักกับเย่เฉินซังเร็วกว่า พี่จะบอกกับฉันได้หรือเปล่าว่า อดีตที่ผ่านมาของเย่เฉินซังเป็นยังไงกันแน่?”