ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3141
ซูโสว่เต๋อพูดอย่างยิ้มกริ่มว่า : อันตราย！สถานการณ์ของตระกูลซูต่างกันกับคุณ ภายใต้สถานการณ์ปกติ คนของตระกูลซูอย่างพวกเราจะถูกคนแซ่เย่นั่นจับไว้ได้อย่างไร？ถึงอย่างไรตระกูลของเราก็เป็นตระกูลอันดับหนึ่งในประเทศ แซ่เย่คนนี้เป็นคนที่ไม่ได้กลับสู่ตระกูลและไม่ได้ถูกยอมรับในตระกูล ก็แค่คนชั่วๆที่ชอบรังแกคนอื่นในจินหลิง เขาจะถือว่าอะไรล่ะ
คุณSteveอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามว่า : คุณสุดยอดขนาดนี้ จะเป็นเพื่อนบ้านกับฉันได้อย่างไรกัน？
ซูโสว่เต๋อโบกไม้โบกมือ : ก็เป็นเพราะว่าตอนที่ฉันมาที่จินหลิงประมาทเกินไปแล้ว เนื้อเข้าปากเสือแล้วไม่ใช่เหรอ！คนแซ่เย่คนนั้นอยู่ที่จินหลิงมีลูกน้องมากมาย ฉันไม่ได้คิดพิจารณามาล่วงหน้า เข้ามาในซ่องโจรของเขาแล้ว
พูดแล้ว ซูโสว่เต๋อก็พูดอีกว่า : อีกอย่างฉันพูดตามตรงนะ พ่อของฉันและคนในครอบครัวของฉันไม่มีทางที่จะมาช่วยฉัน ตอนแรกที่ฉันถูกแซ่เย่นั่นจับตัวไว้ บันทึกวิดีโอท่อนหนึ่งที่ไม่เป็นมิตรกับพ่อของฉันเป็นอย่างมาก ฉันคิดว่าเขาคงมีใจที่อยากจะฆ่าฉันแล้วล่ะ แล้วจะส่งคนมาช่วยฉันได้อย่างไร กลับว่าเป็นคุณ ตอนแรกเพื่อที่จะช่วยลูกชายของคุณคุณก็เลยเข้ามา ไม่แน่ตระกูลของพวกคุณก็อาจจะส่งคนมาช่วยคุณแล้ว
เมื่อคุณSteveได้ยินประโยคนี้ ก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที
ตอนนั้นเขามาหาลูกชายWalter สุดท้ายถูกเย่เฉินจับตัวไว้
ซูโสว่เต๋อคำพูดที่เยาะเย้ยนี้ ก็ทิ่มแทงในใจของเขาเลยทันที
คิดมาถึงตรงนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดพึมพำเบาๆว่า ： ไม่แน่อาจจะเป็นคนของตระกูลHorowitzของเราจริงๆ……
Walterที่นอนอยู่บนเตียงอย่างอ่อนแรง อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างสำลักว่า ： พ่อ ถ้าหากคนที่มาเป็นคนตระกูลของเราจริงๆ งั้นคุณคิดว่าจะเป็นใครกัน……
ไม่รู้！ Steveส่ายหน้าพร้อมพูดว่า ： ขอแค่ไม่ใช่แม่ของแก เป็นใครก็ได้ทั้งนั้น ทางที่ดีที่สุดคือเป็นย่าของแก……
Walterพูดอย่างประหลาดใจว่า: ห๊ะ？ทำไมทางที่ดีที่สุดถึงต้องเป็นย่าด้วย？
Steveพูดด้วยใบหน้าที่เยือกเย็นว่า ： ในตระกูลของเรา มีเพียงย่าของแกเท่านั้นที่เป็นญาติโดยตรงของตระกูลรอธส์ไชลด์ แกกับฉันหายตัวไปในเมืองจินหลิง ตระกูลรอธส์ไชลด์ไม่มีทางที่จะเก็บมาใส่ใจ แต่ถ้าหากย่าของแกหายตัวไปในเมืองจินหลิง ตระกูลรอธส์ไชลด์จะต้องสนใจแน่นอน ！เมื่อเป็นแบบนี้ พวกเราก็ได้รับความช่วยเหลือแล้ว！
หลายวันมานี้ซูโสว่เต๋ออยู่กับSteve Walterสองพ่อลูกนี้ก็ถือว่าค่อนข้างคุ้นเคยแล้ว ได้ยินประโยคนี้ ก็อดไม่ได้ที่พูดกล่าวออกมาด้วยใบหน้าที่รอคอยว่า : ไอ้Steve ถ้าหากคนที่มาเป็นแม่ของแกจริงๆ ถึงตอนนั้นตระกูลรอธส์ไชลด์มาช่วยพวกแก อย่าลืมช่วยฉันออกไปด้วยเด็ดขาดนะ
ซูโสว่เต๋อมองดูสถานการณ์ในตอนนี้ค่อนข้างชัดเจน
เขารู้ก่อนนิดหน่อย ก็คือตระกูลซูไม่มีทางที่จะพยายามอย่างหนักเพื่อมาตามหาตัวเอง ถึงยังไงคุณท่านก็เห็นแก่ตัวมาโดยตลอด อีกอย่างตัวเองก็ยังมีพี่ใหญ่ซูโสว่เต้า พวกเขาไม่มีทางสิ้นเปลืองเวลาและกำลังเพื่อตัวเองแน่นอน
เพราะงั้น ถ้าหากตัวเองคิดอยากจะได้รับการช่วยเหลือภายใต้สถานการณ์แบบนี้ วิธีการเดียวก็คือพึ่งผลประโยชน์จากคุณSteve
Steve Horowitzcแม้ว่าไม่ใช่ตระกูลร่ำรวยชั้นต้นอะไร เมื่อเปรียบเทียบทรัพยากรทางการเงินที่แท้จริงกับตระกูลซูแล้ว ก็ยังห่างอยู่อีกมาก แต่ใครใช้ให้คนเขาเป็นเครือญาติกับตระกูลรอธส์ไชลด์ล่ะ
ถ้าหากตระกูลรอธส์ไชลด์ยินยอมที่จะดูแลเขา ด้วยพละกำลังของตระกูลรอธส์ไชลด์แล้ว หาฟาร์มสุนัขเช่นนี้ ในมุมมองของเขาแล้วน่าจะไม่ใช่ปัญหา
ถึงตอนนั้นตระกูลรอธส์ไชลด์เห็นญาติห่างๆของตระกูลตัวเองถูกคนจับขังไว้ที่ฟาร์มเลี้ยงสุนัข จะต้องรู้สึกเสียหน้าแน่นอน พอถึงตอนนั้นโมโหขึ้นมา ทำลายฟาร์มเลี้ยงสุนัขนี้ให้สิ้นซากก็อยู่ในหลักเหตุผลนะ
ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ตัวเองก็ได้รับความช่วยเหลือแล้ว
แต่ตอนที่เขากำลังนั่งเพ้อฝันถึงการได้รับความช่วยเหลือ ปลายทางทางเดิน ลูกน้องของหงห้าสามสี่คน ถือแท่งพลุที่ใช้มือดึงวิ่งเข้ามาแล้ว
ตามมาด้วย ผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ภายใต้การคุมขนาบข้างของชายชุดดำสองคน ถือดอกไม้พลาสติกช่อหนึ่ง ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆ
ซูโสว่เต๋ออดไม่ได้ที่จะกระซิบกระซาบเสียงต่ำๆ : ช่อดอกไม้นี้ เพื่อนรัก ดูแล้วค่อนข้างคุ้นตานิดหน่อย……
พูดจบ ขยี้ตาทันที รออีกฝ่ายเข้ามาใกล้ๆเล็กน้อยค่อยจ้องมองดูอีกแวบหนึ่ง เกือบจะถลึงจนตาออกมา : พี่……พี่ชาย！