ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3266 ฉันจะฉีกเขา
คนที่อยู่ในที่เกิดเหตุล้วนแต่คาดคิดไม่ถึงว่า เย่เฉินเจอว่านพั่วจวินแล้ว จะไม่มีความหวาดกลัวเลยโดยสิ้นเชิง
สมาชิกตระกูลเย่กว่าสามสี่คนที่ถือชุดไว้ทุกข์ แทบจะแอบด่าในใจพร้อมกัน นี่เย่เฉินก็เป็นการรนหาที่ตายชัดๆเลย
ว่านพี่วจวินมาฆ่าถึงหน้าแล้ว ยังจะมากล้ามาพูดจาเสแสร้งอีก นี่แม่งหาเหาใส่หัวจริงๆ แม่งรนหาที่ตายแล้ว……
แม้แต่เย่โจงจั่วยังตกใจอย่างมาก กลัวว่าเย่เฉินจะยั่วยุให้ว่านพั่วจวินโกรธ อีกฝ่ายจะฆ่าอย่างควบคุมไม่ได้เลย งั้นก็จบเห่หมดแล้ว
และว่านพั่วจวินก็ยิ่งจะโมโห
เขาคิดไม่ถึงจริงๆ จู่ๆตระกูลเย่จะมีคนที่กล้ามาพูดจาแบบนี้กับตัวเอง！
ดังนั้น เขาพูดถามอย่างด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า : เด็กน้อย！แกมันหยิ่งยโสเกินไปหน่อยแล้ว ถ้าไม่รู้ว่าคำว่าตายเขียนยังไง ฉันสอนแกได้นะ！
เย่เฉินยิ้มพร้อมพูดว่า ： ไม่จำเป็น คำว่าตายฉันเขียนเป็น อีกเดี๋ยวสามารถแกะไว้บนหัวให้แกฟรีๆได้
พูดจบ เขาถามเสียงสูงว่า : หงห้าล่ะ？
หงห้ารีบยกมือขึ้นทันที พูดเสียงสูงว่า : อาจารย์เย่ ฉันอยู่นี่！
เย่เฉินไม่ได้หันหน้าไปมอง ยิ้มและมองไปที่ว่านพั่วจวินพร้อมกับถามหงห้าว่า : คุณเอามีดมาแล้วยัง？
เอามาแล้ว？ หงห้าพูดเสียงสูงว่า : อาจารย์เย่ อีกเดี๋ยวให้ฉันแกะที่บนหัวเขาใช่ไหม？
ถูกต้อง！ เย่เฉินพยักหน้ายิ้มพร้อมพูดว่า ： คุณก็ยังเป็นคนที่เข้าใจที่สุด！
แน่นอนอยู่แล้ว หงห้าพูดพร้อมยิ้มกริ่มว่า : อาจารย์เย่ ยังไงเราก็เคยฝึกเขียนตัวอักษรเนื้อมนุษย์มาแล้ว มีประสบการณ์แล้ว！
สีหน้าของว่านพั่วจวิน ซีดขาวแล้ว
เขากำหมัดแน่น แทบอยากจะเข้าไปฆ่าเย่เฉินทันที
และตอนที่เขาแทบจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ ลู่เห้าเทียนที่อยู่ข้างๆชี้ไปที่เย่เฉิน พูดด่าอย่างเยือกเย็นว่า : เด็กน้อย！เป็นแกอีกแล้วเหรอ！เมื่อวานถือว่าแกโอหังที่สุด ！ตอนนี้จู่ๆยังกล้ามาโหวกเหวกโวยวายกับประมุขของพวกเราอีก！แกแม่งคงเบื่อที่จะมีชีวิตแล้วสินะ！
พูดแล้ว เขาก็กัดฟันพูดด้วยความเกลียดชังว่า : เมื่อวานฉันเคยพูดแล้วว่า วันนี้ถ้าหากไม่ได้เห็นแกสวมใส่ชุดหมวกขาวไว้ทุกข์ที่นี่ ฉันจะฆ่าแกทันที！ตายซะเถอะ！
ลู่เห้าเทียนเพิ่งจะพูดจบ จู่ๆก็พุ่งไปที่เย่เฉิน เข้าโจมตีเย่เฉิน
แต่ว่า ในเวลานี้ ว่านพั่วจวินกลับว่าดึงเขาไว้ทันที ทำให้เขาขยับไม่ได้
ทันใดนั้น ว่านพั่วจวินก็จ้องมองไปที่เย่เฉิน พูดด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึกว่า ： เด็กน้อย ฉันเห็นหน้าแกแล้วรู้สึกคุ้นหน้า แกเป็นใครในตระกูลเย่？พ่อแม่ของแกเป็นใคร？
เย่เฉินเก็บรอยยิ้ม พูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นว่า ： ฉันชื่อเย่เฉิน！พ่อของฉันคือเย่ฉางอิง！
ฉึก…… ว่านพั่วจวินได้ยินชื่อเย่ฉางอิงสามคำนี้ ทันใดนั้นก็กัดฟันสูดลมหายใจลากยาวแล้ว！
ซูเฉิงเฟิงที่อยู่ข้างๆก็ตกตะลึงจนอึ้งแล้ว！
ต่อให้ฝันยังไงก็คิดไม่ถึงว่า ลูกชายที่หายตัวไปนานกว่าหลายปีขนาดนี้ของเย่ฉางอิงยังมีชีวิตอยู่ แถมยังกลับมาตระกูลเย่แล้ว！
ในเวลานี้ ว่านพั่วจวินมองเย่เฉินอย่างเยาะเย้ย โพล่งพูดออกไปด้วยความดีใจและตื่นเต้นว่า ： ฉันก็ว่าทำไมแกหน้าตาคุ้นๆขนาดนี้！ที่แท้ก็หน้าคล้ายกับเย่ฉางอิงมากนี่เอง！
พูดแล้ว เขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วหัวเราะเสียงลากยาว พูดอย่างบ้าคลั่งหน่อยๆว่า : ฮ่าๆๆ！พระเจ้าไม่เคยทำให้คนที่เพียรพยายามผิดหวังจริงๆ！ฉันคิดมาโดยตลอด เย่ฉางอิงตายมานานหลายปีขนาดนี้ ฉันจะแก้แค้นเขายังไง！วิธีการที่ดีที่สุดที่ฉันคิดได้ ก็คือขุดโลงศพของเขาออกมา ทำลายเถ้ากระดูกของเขา！แต่คิดไม่ถึงว่า จู่ๆลูกชายของเขายังมีชีวิตอยู่！
หลังจากนั้น ว่านพั่วจวินเก็บรอยยิ้ม มองไปที่เย่เฉินอย่างกับมองคนตาย พูดอย่างเยือกเย็นว่า : วันนี้ ฉันจะตัดหัวแกออกมา ต่อหน้าหลุมฝังศพของเย่ฉางอิง！ฉันจะทำให้ดวงวิญญาณในขุมนรกสิบแปดชั้นของเขาไม่ได้รับความผาสุก ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดอีก！
เย่เฉินโมโหจากคำพูดของเขา แต่กลับว่าไม่ลงมือจัดการทันที และพูดอย่างราบเรียบว่า : แกจำไว้นะ คนเลวๆส่วนใหญ่ตายเพราะปากมากทั้งนั้น ！
ลู่เห้าเทียนทนมองต่อไปไม่ได้แล้ว โพล่งพูดว่า : เย่เฉินใช่ไหม แกนี่แม่งไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ！จัดการกับขยะอย่างแก ไม่จำเป็นต้องให้ประมุขของเราลงมือเอง ฉันฆ่าแกเอง！
ว่านพั่วจวินตะโกนด้วยเสียงที่เคร่งขรึมและเฉียบขาดว่า : หุบปากซะ！เขาเป็นลูกของศัตรูของพ่อแม่ฉัน ฉันจะต้องฆ่าเขาด้วยมือตัวเองถึงจะบรรเทาความเกลียดชัง！
ลู่เห้าเทียนรีบพูดกล่าวว่า : ประมุข ข้าน้อยพูดมากเกินไป ท่านได้โปรดลงโทษ！
ว่านพั่วจวินไม่สนใจเขา และมองไปยังเย่เฉิน พูดอย่างเยือกเย็นว่า : อย่าหาว่าฉันจะไม่ให้โอกาสแกนะ เราสองคนมาแข่งต่อหน้าพ่อแม่แกและพ่อแม่ฉันสักตั้ง ดูว่าใครแข็งแกร่งกว่าใคร！