ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3277
ยิ่งไม่มีใครคาดคิดเลย!
เช่นเดียวกับลู่เห้าเทียน พญาราชสีห์ทองคำซึ่งเป็นนักบู๊หกดาว เขาถูกก้อนหินที่เตะด้วยเท้าของฝ่ายตรงข้ามเจาะทะลุสมอง!
ตรงหน้านี้ ทำให้ทหารสำนักว่านหลงที่ต้องการรุมต่อสู้กับเย่เฉินเมื่อสักครู่ ถอยไปไม่กี่ก้าวโดยที่ไม่รู้ตัว
ในขณะเดียวกัน ความปรารถนาในใจของพวกเขาที่จะต่อสู้กับเย่เฉิน ก็ตกใจในสิ่งที่เย่เฉินลงมือเมื่อสักครู่นี้ทันที！
คนกลุ่มนี้ตกใจมาก พวกเขารู้ว่า ในเมื่อเย่เฉินสามารถฆ่าพญาราชสีห์ทองคำได้ด้วยการสะบัดมือของเขา งั้นเย่เฉินก็ใช้วิธีเดียวกัน ฆ่าพวกเขาแต่ละคนได้เช่นกัน!
ว่านพั่วจวินก็อึ้งมากๆ!
ตอนนี้ ในที่สุดก็ตระหนักถึง ความห่างไกลของฝีมือระหว่างตัวเองและเย่เฉิน
เขารู้ว่า ถ้าหากเย่เฉินลงมือ เป็นไปได้มากว่าที่ตัวเองไม่สามารถเอาตัวรอดจากกระบวนท่าของเย่เฉินได้！
ในตอนนี้ เย่เฉินที่เพิ่งฆ่าคนไป มองดูลู่เห้าเทียนอย่างหงุดหงิดและถอนหายใจพูดว่า: ไอหยา วู่วามแล้ว วู่วามแล้ว เมื่อกี้ก็พูดไปแล้ว วันนี้ฉันจะฆ่าแกเป็นคนแรก แต่ไม่คิดว่าจะทนไม่ไหว ให้คนอื่นมาตายแทนที่แกเป็นคนแรกแล้ว แกคงไม่โทษกันใช่ไหม?
ลู่เห้าเทียนตกใจแทบบ้า พูดออกมาว่า: ไม่ ไม่ ……ไม่แน่นอน……
เย่เฉินพยักหน้า หันไปรอบๆมองทหารสำนักว่านหลงที่หวาดกลัว พูดเบาๆว่า: ขอแค่คนไหนไม่กลัวตาย ก็ก้าวออกมาได้นะ วันนี้ฉันพร้อมจะฆ่าคนต่อหน้าวิญญาณพ่อแม่ของฉัน ถึงแม้จะฆ่าพวกแกทั้งหมด เย่เฉินอย่างฉันก็ฆ่าโดยไม่กะพริบตา!
เจตนาฆ่าในน้ำเสียงของเย่เฉิน ทำให้หัวใจของผู้คนในสำนักว่านหลง ตื่นตระหนกโดยไม่รู้ตัว
ในตอนนี้ นิ้วเท้าของเย่เฉินกดลงบนพื้น หยิบหินกรวดจากพื้น แล้วเขาก็คว้าก้อนกรวดในมือของเขา ขณะที่จับหินเล่นอยู่ในมือ ก็มองดูทหารเกือบร้อยนายของสำนักว่านหลง และพูดเบาๆว่า: วันนี้คือความแค้นส่วนตัวของฉันและว่านพั่วจวิน ไม่เกี่ยวกับพวกแก ดังนั้น ตอนนี้พวกแกทุกคนต้องถอยหลังไปหนึ่งก้าว ถ้าไม่ถอย ตาย!
จู่ ๆ คนเหล่านี้ก็ตื่นตระหนก ทุกคนมองหน้ากัน ครู่หนึ่งก็ไม่รู้ว่าควรยืนนิ่งๆหรือว่าจะถอยไปหนึ่งก้าวดี
สุดท้ายแล้ว ถ้าหากในตอนนี้ถอยหลังไปหนึ่งก้าว งั้นก็แสดงว่า พวกเขาได้แบ่งเขตค่ายกับว่านพั่วจวินแล้ว
แต่ในหมู่คนเหล่านี้ หลายคนมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับว่านพั่วจวิน หากในเวลานี้พวกเขาต้องเลือกฝั่งจริงๆ ในใจของพวกเขาก็ไม่อาจจะทนได้
ครั้นแล้ว มีบางคนก้าวถอยหลังทันที แต่เกือบครึ่งหนึ่งเลือกที่จะยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
และคนเหล่านี้ที่ไม่ขยับ ก็ลองเสี่ยงเลย
ก้อนหินที่อยู่ในมือเย่เฉิน และคนนับสิบยืนนิ่ง หรือว่าเขาสามารถฆ่าทุกคนด้วยหินก้อนเดียวได้งั้นหรือ
เย่เฉินมอง ยิ้มเบาๆ
เขาไม่แปลกใจกับสิ่งนี้เลย
ครั้นแล้ว เขามองไปที่คนผิวดำคนหนึ่งและถามว่า: ฉันได้ยินว่าสำนักว่านหลงยังมีพญาเสือดาวหน้าดำ ถ้าเดาไม่ผิด น่าจะเป็นแกสินะ?
ชายผิวดำตื่นตระหนกและพูดโดยไม่รู้ตัวว่า ใช่…ฉันเอง…
เย่เฉินพยักหน้า พูดเบาๆว่า: พวกแกราชันสงครามแห่งสำนักว่านหลง ตอนนี้เหลือแค่แกคนเดียวที่ยังไม่สูญเสียอะไร และแกยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ ดูเหมือนว่าแกก็อยากเป็นศัตรูกับฉันสินะ?
พญาเสือดาวหน้าดำตื่นตระหนก เมื่อคิดถึงพญาราชสีห์ทองคำถูกเจาะด้วยหินจากเย่เฉินเมื่อกี้นี้ ถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่ตั้งใจ และโบกมือพูดว่า: คุณเย่ ท่านเข้าใจผิดแล้ว……ฉันไม่อยากเป็นคู่ต่อสู้ท่าน……ข้ากำลังจะถอยแล้ว……
เย่เฉินส่ายหัว พูดเบาๆว่า: สายเกินไปแล้ว!