ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3288

แม้ว่าเส้นลมปราณของ วันโพจัน จะถูกทำลาย แต่การใช้มีดเพื่อฆ่าตัวตายก็ยังเพียงพอสำหรับเขา

เขาใช้กำลังทั้งหมดของเขาในการฟันนี้ และมันก็รุนแรงเพราะเขาเพียงต้องการใช้ฟันนี้เพื่อจบชีวิตของเขาอย่างรวดเร็วและง่ายดาย

เหตุผลที่เขาอยากหน้าใสก็เพราะว่าเขาไม่อยากให้คนจำนวนมากดูเขากระตุกอยู่นานก่อนที่เขาจะเสียชีวิตอย่างอนาถ

ในขณะนี้เขาพร้อมที่จะตายมานานแล้ว

และทหารหลายนายของ วังว่านหลง ก็เข้าใจด้วยว่าทั้งหมดนี้กลายเป็นบทสรุปไปแล้ว ไม่มีใครสามารถหวนคืนสู่อดีตได้

แต่ในขณะที่มีดสั้นในมือของ วันโพจัน แทงเสื้อผ้าที่ไว้ทุกข์ของเขา ตัดผิวหนังที่หน้าอกของเขาและเกือบจะแทงทะลุหัวใจของเขา นิ้วเท้าของ เย่เฉิน ก็เตะเบา ๆ และออร่าก็พุ่งเข้าใส่ดาบสั้นจากปลายเท้าของเขา

ทันทีที่ วันโพจัน แทงดาบสั้นเข้าหาหัวใจ ดาบสั้นก็กลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่หน้าอก แตกและสลายไปในอากาศทันที

ในเวลานี้ ทุกคนตกตะลึง และ วันโพจัน เองก็ไม่อยากจะเชื่อ

เขาพบว่ามีดสั้นในมือของเขาหายไป และเมื่อเขามองลงมา เหลือเพียงผงฝุ่นละเอียดในฝ่ามือของเขา

สมองทั้งหมดของเขาไม่ตอบสนอง ทำไมดาบถึงกลายเป็นผงด้วยการสัมผัสของ เย่เฉิน ประการที่สองเขาไม่เข้าใจว่าทำไม เย่เฉิน ในเวลานี้จึงช่วยชีวิตเขาได้

เขาเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว มองไปที่ เย่เฉิน ที่งงงัน ถามโดยไม่รู้ตัว: เจ้า คุณเย่ คุณคือ

เย่เฉิน กล่าวอย่างเฉยเมย: เมื่อวานนี้เมื่อ ลู่ฮ่าวเถียน มาถึงประตู ปู่ของฉันได้เล่าเหตุการณ์ในอดีตให้เขาฟัง

เมื่อพูดอย่างนั้น เย่เฉิน มองดู วันโพจัน และพูดว่า คุณรู้หรือไม่ว่าพ่อของฉันพูดอะไรในตอนนั้นเมื่อเขาได้ยินว่าพ่อของคุณกระโดดไปสู่ความตายของเขา

วันโพจัน ส่ายหัวเบา ๆ ด้วยสีหน้าว่างเปล่าและพูดด้วยเสียงต่ำ: ฉันไม่รู้ ได้โปรดนายเย่อธิบายอย่างละเอียด

เย่เฉิน หันไปมองทางหลุมฝังศพของพ่อแม่ของเขาในระยะไกลและพูดเบา ๆ : พ่อของฉันบอกว่าเขาไม่ได้ฆ่าพ่อของคุณ แต่พ่อของคุณเสียชีวิตเพราะการกระทำของเขาเอง

แม้ว่าเขาจะชนะพ่อคุณอย่างยุติธรรม แต่หลังจากได้ยินเรื่องการตายของพ่อคุณ เขาก็ยังรู้สึกผิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผู้คนที่เรียกว่าผู้มีความเห็นอกเห็นใจ ควรเป็นคนแบบเขา

วันโพจัน ละอายอย่างหาที่เปรียบมิได้กล่าวว่า: พ่อของคุณเขามีความรักและความชอบธรรมจริง ๆ ตอนนั้นฉันยังเด็ก แต่ก็ยังได้ยินข่าวลือมากมายเกี่ยวกับเขา หลายคนพูดถึงเขาชื่นชมมาก

 ใช่  เย่เฉิน พยักหน้าแล้วพูดเบา ๆ ว่า วันโพจัน คุณถือว่าลูกกตัญญูมาก แต่ในสายตาของผม ลูกกตัญญูเพียงลูกครึ่ง คุณรู้ไหมว่าทำไม

วันโพจัน ส่ายหัวและพูดว่า ฉันอยากได้ยินมากกว่านี้

เย่เฉิน กล่าวอย่างจริงจังว่า: การเชื่อฟังลูกกตัญญู ถ้าเพียงเพื่อเข้าใจคำที่จะล้างแค้นพ่อแม่ของพวกเขาหรือเพื่อให้พ่อแม่ของพวกเขาตายนั้นไม่ใช่เรื่องเดียวเพราะคุณเพิกเฉยต่อมรดกที่สำคัญกว่า

เรามีประวัติศาสตร์ห้าพันปี ถ้าคุณต้องย่อให้เล็กลง จริงๆ แล้วไม่มีอะไรมากไปกว่าคำว่ามรดก

มรดกที่แตกย่อยให้เห็นเป็นมรดกและการถ่ายทอด สุดท้ายแล้ว แต่ละคนควรทำเพื่อสืบสานต่อไป อย่าให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณมีตอนนี้เป็นของใครหลังจากตัวคุณเอง

คนบอกว่าพวกเขาควรสืบทอดปรัชญาและภูมิปัญญาของบรรพบุรุษเก่าสำหรับปราชญ์ในอดีต

คนธรรมดาอาจไม่สามารถเข้าถึงระดับสูงสุดของการเรียนรู้ของวิสุทธิชน อย่างน้อยก็เรียนรู้ที่จะมีครู ถ่ายทอดความรู้ที่คุณเรียนรู้จากครู พ่อแม่ และผู้ปกครอง และมอบให้กับลูกหลานของคุณ

แม้ว่าคุณจะไม่สามารถเรียนรู้ที่จะเป็นครูได้ อย่างน้อยที่สุด คุณควรส่งต่อสายเลือดที่พ่อแม่ของคุณส่งต่อให้กับคุณ แทนที่จะทำลายลูกหลานของครอบครัวคุณเอง

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เย่เฉิน เห็น วันโพจัน น้ำตาอีกครั้ง จึงเต้นแรงเล็กน้อย พูดต่อว่า คิดดูสิ เจ้าไหล ไม่ใช่แค่สายเลือดของพ่อแม่ แต่พ่อแม่ของคุณสองครอบครัว หลายพันปีตลอดสายเลือด

สายเลือดเหล่านี้รอดชีวิตจากสงครามและภัยพิบัติมานับไม่ถ้วน และตอนนี้ พวกมันกำลังจะแตกสลายในร่างกายของคุณ คุณคิดว่าพ่อแม่ของคุณจะให้อภัยคุณไหมถ้าคุณไปดูพวกเขาและติดตามพวกเขาแบบนี้

เมื่อได้ยินเช่นนั้น วันโพจัน ก็สะอื้นไห้ ละอายใจจนไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง