ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3409
เมื่อ เย่เฉิน กล่าวคำเหล่านี้ เย่ เทา ตัวสั่นทันที
เหตุผลที่เขาพูดกับ เย่เฉิน ในขั้นต้นเพื่อให้ เย่เฉิน เข้าใจว่าธุรกิจปัจจุบันของครอบครัวของเขาไม่ได้ขึ้นอยู่กับครอบครัว เย่ และไม่ต้องการทรัพยากรและความช่วยเหลือใด ๆ จากครอบครัว เย่ ในสามเดือนฉันมาที่ประเทศจีน เพื่อทำรายงานให้เขาทราบ
แต่ เย่ เทา ไม่เคยคาดหวังว่าหลังจากพูดมาก เย่เฉิน จะปล่อยให้ตัวเองอยู่ในจีนโดยตรงเพื่อช่วยเขา
เขารู้สึกเสียใจอย่างกะทันหันที่เขาไม่สามารถรอที่จะตบปากใหญ่ของเขานับสิบ
ทันทีที่เขาพูดด้วยใบหน้าเศร้าโศก: คุณเย่…อย่าใช้สิ่งที่ฉันเพิ่งพูดอย่างจริงจังเพราะพวกเขาถูกฉันปลิวไปทั้งหมด …
เย่เฉินถามอย่างเฉยเมย โอ้ จริงเหรอ
เย่ เทา พยักหน้าอย่างรวดเร็วราวกับกระเทียมบด
ในเวลานี้ ชายวัยกลางคนที่อยู่ถัดจาก เย่ เทา พูดด้วยท่าทางประหม่า: เย่เฉิน…ฉันคือพ่อของ เย่ เทา, เย่ หงหยาง ฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องกับพ่อของคุณ ลูกชายของฉันเกิดมา เขาชอบอวด ก็แค่ไอ้โง่ที่บอกว่า ขวดเดียวไม่มีเสียง ตีครึ่งขวด ไม่รู้กี่ครั้งแล้วที่ดุเขาเพื่อไม่ให้เขาคุยโว แต่เด็กคนนี้แค่ไม่ฟัง ..
ขณะที่เขาพูด เขาพูดอย่างรวดเร็วด้วยรอยยิ้ม: ตอนนี้คุณเป็นผู้เฒ่าของตระกูลเย่ ดังนั้นอย่าคุ้นเคยกับเด็กเหลือขออวดดีเช่นนี้
เย่เฉินพยักหน้าเบา ๆ และพูดกับตัวเอง: โอ้… หลังจากพูดคุยกันเป็นเวลานาน มันก็กลายเป็นเรื่องอื้อฉาว…
เย่ หงหยาง ตบหัว เย่ เทา และตะโกนอย่างโกรธเคือง: ไอ้สารเลว อย่ารีบไปขอโทษเจ้าของ
เย่เถาถูกตบและไม่เห็นความคับข้องใจแม้แต่น้อย เขาพูดด้วยท่าทางไม่สบายใจ: คุณเย่…ฉันผิด ฉันไม่ควรอวดต่อหน้าคุณ… ได้โปรด คุณ.. .อย่าเป็นเหมือนฉัน…
เย่เฉินโบกมือและพูดอย่างเป็นกันเอง: โอ้ ผู้คนไม่หยิ่งทะนงและไร้ประโยชน์ ใครที่ไม่ชอบอวดเมื่อพวกเขายังเด็ก ฉันจะไม่เอาเรื่องเล็กน้อยนี้มาไว้ในใจอย่างแน่นอน
เย่เถาถอนหายใจด้วยความโล่งอกและกล่าวขอบคุณแดเดอย่างรวดเร็ว: ขอบคุณ คุณเย่สำหรับความเอื้อเฟื้อ ขอบคุณ คุณเย่สำหรับความใจกว้าง
เย่เฉิน พยักหน้าแล้วมองไปที่ เย่ หงหยาง และถามว่า: ฉันมีคำถามที่อยากจะถาม
เย่ หงหยางรีบพูดอย่างนอบน้อม: ท่านผู้เฒ่า หากคุณมีคำถามใดๆ อย่าลังเลที่จะถาม เราไม่สามารถพูดคุยเกี่ยวกับการขอคำแนะนำได้ เราเป็นแค่ปัญหาเล็กน้อย เราจะมีค่าควรแก่คุณได้อย่างไรที่จะพูดแบบนั้น ..
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า แค่นั้น ฉันอยากรู้ว่าสิ่งที่ เย่ เทา พูดเมื่อกี้เป็นความจริงหรือเท็จ เขาสร้างชุดของสิ่งต่าง ๆ ให้ฉันที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนอย่างสมบูรณ์หรือไม่ , หรือกำหนดบางสิ่งที่ตัวเอง เกิดขึ้นจริงแต่ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา
เย่ หงหยางย่อตัวลงเล็กน้อย และพูดอย่างลังเล: นี่…นี่…ไม่อาจพูดได้ว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น…
เมื่อเห็นการแสดงออกที่อธิบายไม่ได้ของเขา เย่เฉินถามตรงประเด็น: ฉันแค่อยากรู้ว่าผู้เผยพระวจนะที่ยังมิได้สำรวจย้ายบริษัทจากจีนไปยังโรมาเนียเมื่อ 5 ปีที่แล้วมันเกิดขึ้นจริงหรือ
ใช่ ใช่ เย่หงหยางรีบพยักหน้าและยอมรับ
เขารู้ดีว่าไม่สามารถปกปิดสิ่งต่าง ๆ ได้ เย่เฉินสามารถรู้เส้นทางการพัฒนาของอุตสาหกรรมทั้งหมดของครอบครัวเขาได้ตราบเท่าที่เขาทำการสืบสวนเล็กน้อย ไม่มีทางที่จะซ่อนมันได้เลย
เย่เฉินถามอีกครั้งในเวลานี้: ถ้าอย่างนั้นฉันอยากรู้ว่าถ้าไม่ใช่ เย่ เทา ที่ตัดสินใจเมื่อ 5 ปีก่อนแล้วใครในโลกนี้
เย่ หงหยางรู้สึกประหม่ามากขึ้นโดยทันที นั่งยองๆ และพูดว่า: ใช่…ใช่…
มันคืออะไร เย่เฉินขมวดคิ้วและถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา: มันยากที่จะพูดชื่อบุคคล
เมื่อเห็นความไม่พอใจของ เย่เฉิน เย่ หงหยาง ก็รีบกัดหัวของเขาและพูดว่า ฉันเอง…ฉันเอง…การตัดสินใจของฉัน…
เย่ เทา มองไปที่พ่อของเขาในเวลานี้ด้วยใบหน้าที่กังวลและกลัวรวมทั้งเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด