ผู้รักษาสุดแกร่ง - บทที่ 487 คงกระพัน
จังหวะเวลาตอนนี้ดีมากด้วยและการกระทำนี้มันเกือบจะเป็นการลอบสังหารที่สมบูรณ์แบบเลยก็ว่าได้
ใบหน้าของเหลยหงเปลี่ยนไปอย่างมาก และเธอก็ตะโกนอย่างรวดเร็ว
“คุณฉิน!”
คนอื่นๆก็เต็มไปด้วยความสยดสยอง หงเสอไม่ใช่คนธรรมดา ปล่อยให้เขาแทงใกล้ ๆ แทบไม่มีโอกาสรอดได้เลย
ฉินจุนนี้ยังเด็กเกินไป ไม่เพียงแต่เด็กแต่ยังมั่นใจในตัวเองมากเกินไป และดูลำพองตัวเล็กน้อย
ในกรณีนี้ควรฆ่าหงเสอไปซะเลย จะให้โอกาสเขาสู้กลับทำให้อีก?
คิดว่ามันจะเหมือนรายการทีวีงั้นเหรอ คุณโยนมีดให้คนอื่น เขาจะฆ่าตัวตายอย่างซื้อสัตย์งั้นหรือ?
ขณะที่หงเสอรีบวิ่งเขาหาฉินจุน หัวใจของทุกคนก็บีบคั้นมาก และระยะห่างของพวกเขาก็ไม่ไกลพอไม่สามารถทำอะไรได้ พวกเขาทำได้เพียงมองดูมีดเล่มนั้นแทงเข้าไปในร่างกายของฉินจุนเท่านั้น
เก็ง！
อย่างไรก็ตามเมื่อมีเสียงโลหะกระทบกันดังขึ้น ทุกคนก็ตกตะลึงอีกครั้ง
เกิดอะไรขึ้น?
หงเสอใช้กำลังสูงสุดในการโต้กลับในครั้งนี้ เขาดิ้นรนเพื่อโจมตี
อย่างไรก็ตามมีดสั้นแข็งแทงเขาไปในหน้าอกของฉินจุน แต่กลับไม่ทิ้งรอยแผลเป็นใดๆ
แต่มีดสั้นกลับหักไปโดยสิ้นเชิง!
จะเห็นได้ว่าฉินจุนไม่ได้สวมชุดป้องกันใดๆ บนร่างกายของเขา มีแค่เสื้อบางๆเท่านั้น
แต่เสียงโลหะกระทบกันเมื่อครู่นี้คมชัดมาก ราวกับถูกเจาะเข้ากับผนังเหล็ก
หวังจินไห่ที่อยู่ข้างๆ ทันใดนั้นรูม่านตาของเขาก็หดตัวลงและดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้น
“คงกระพัน!”
คิดไม่ถึงว่าความแข็งแกร่งของศิษย์พี่คนเล็กจะมาถึงระดับนี้แล้ว!
ไม่มีดาบและปืนธรรมดาที่จะสามารถทำร้ายเขาได้!
มิน่าเขาถึงกล้าขว้างมีดให้คู่ต่อสู้แบบสบายๆ ที่แท้เขาก็มั่นใจอยู่แล้วนี่เอง
แม้ว่าหงเสอจะลงมือจริงๆ แต่เขาก็ไม่สามารถทำร้ายฉินจุนได้แม้แต่นิดเดียว!
หงเสอรู้สึกเจ็บปวดจากการกระแทกที่หลังในมือของเขา และมองดูมีดสั้นที่หักแล้วไป ก็ตกตะลึงในทันที
เมื่อมองไปที่ฉินจุน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
ฉินจุนเยาะเย้ย”ฉันให้โอกาสนายแล้วนะ นายไม่ใช้มันเอง”
หลังจากพูดจบฉินจุนก็คว้าหงเสอที่คอ จับเขาด้วยมือข้างหนึ่ง เดินไปที่เตาเผาของหัวรถจักร เปิดหม้อต้ม และยัดใส่เขาเข้าไปโดยตรง
การเปิดหม้อไอน้ำมีขนาดเล็กมากและไม่เพียงพอสำหรับผู้ชายที่ตัวใหญ่ อย่างไรก็ตามภายใต้แรงกดที่รุนแรงของฉินจุน หงเสอถูกบังคับให้เข้าไปในนั้นและถูกเผาจนตาย
หลังจากนั้นฉินจุนก็รีบเข้าไปในรถไฟและเห็นหลินเยวี่ยเหยาอยู่ในอาการโคม่าโดยที่มือของเขาถูกมัดไว้ ฉินจุนรีบห่อเธอและพาออกไปจากที่นี่
หลังจากที่ฉินจุนจากไป ทุกคนก็มองหน้ากันแบบงงๆ
หวังจินไห่หันหน้าและมองทุกคนด้วยท่าทางมืดมนและพูดอย่างเย็นชา
“พวกคุณได้เห็นความแข็งแกร่งของศฺษย์พี่คนเล็กกันแล้ว เราก็ไม่น่ามีอะไรสงสัยเกี่ยวกับเขาอีกต่อไปแล้ว ฉันหวังว่าจะไม่มีครั้งต่อไป”
หลังจากที่หวังจินไห่พูดจบทั้งซุนเจี้ยนหมิน และ เหมิงเหวินกัง ก็ก้มหน้าลงและละอายใจมาก พวกเขาไม่ควรสงสัยฉินจุน โชคดีที่ตอนนี้พวกเขาไม่ได้แสดงความสงสัยหรือไม่พอใจใด ๆ มิฉะนั้นไมตรีที่สร้างมานานแสนนานจะพังทลายลงสิ้น
……
กลับมาที่บ้านของป้ารอง ฉินจุนจับชีพจรให้หลินเยวี่ยเหยา โชคดีที่เขาไม่มีอะไรผิดปกติ เขาแค่ตกใจเล็กน้อย แล้วก็หมดสติไปด้วยความตกใจ
ปล่อยให้เธอนอนลงและพักสักครู่ ฉินจุนแทงเข็มสองเข็มไว้บนหน้าผากของเธอ และหลินเยวี่ยเหยาก็ค่อยๆฟื้นคืนสติ
หลังจากลืมตาหลินเยวี่ยเหยาก็ดูแปลก ๆ เมื่อเห็นฉินจุน ในหัวใจของเธอถูกวางลงโดยรู้ว่าเธอรอดแล้ว
เธอเอ่ยปากถามว่า “อาจารย์ฉินอยู่ที่ไหน?”
สิ่งแรกที่ หลินเยวี่ยเหยาตื่นขึ้นมาถาม คือถามอาจารย์ฉิน ดูเหมือนว่าเขาสนใจอาจารย์ฉินจริงๆ
ฉินจุนยิ้ม “ก็ฉันคนนี้ไม่ใช่อาจารย์ฉินงั้นเหรอ？”
หลินเยวี่ยเหยาจ้องที่เขาอย่างหงุดหงิด “คุณรู้ว่าฉันกำลังพูดถึงใคร”
ตอนนี้หลินเยวี่ยเหยาไม่มีอะไรจะตำหนิฉินจุน ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองเติบโตขึ้นอย่างก้าวกระโดด พวกเขากลายเป็นพี่น้องกันตามปกติและพวกเขาก็มีความรู้สึกที่ค่อนข้างดี
ดังนั้นหลินเยวี่ยเหยาไม่ได้ซ่อนตัวจากฉินจุน เธอห่วงใยอาจารย์ฉินมากและหวังว่าอาจารย์ฉินจะปลอดภัย
ก่อนหน้านั้นเกอเสอต้องการใช้หลินเยวี่ยเหยาเพื่อข่มขู่อาจารย์ฉิน เธอกลัวที่สุดคือการดึงคนอื่นเข้ามาลำบากด้วยกัน ดังนั้นสิ่งแรกที่หลังจากตื่นนอนคือถามหาอาจารย์ฉินว่าเป็นอย่างไร
ฉินจุนพูดไม่ออกและดูเหมือนว่าเขาจะอธิบายไม่ได้ในตอนนี้ หลินเยวี่ยเหยาห่วงใยอาจารย์ฉินมากจนฉินจุนไม่สามารถยอมรับได้ในขณะนี้
แม้ว่าเธอรู้ว่าฉินจุนเป็นอาจารย์ฉินจริงๆ เธออาจจะไม่เชื่อ และเธออาจจะไม่ยอมรับความจริงข้อนี้
ดังนั้นฉินจุนคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ยังไม่พูด
“ในที่เกิดเหตุไม่เห็นคนอื่นๆ รถไฟตกราง เธอไม่เป็นไรแล้ว ส่วนเกอเสอตายแล้ว”
หลินเยวี่ยเหยาถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอนอนอยู่บนเตียง รู้สึกอึดอัดนิดหน่อย
ฉันไม่ได้พบอาจารย์ฉินอีกแล้ว เขาอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่ไม่เคยมีโอกาสพบเขาเลย
ตอนที่เธอเป็นแพทย์ธรรมดาในโรงพยาบาล อาจารย์ฉินห่วงใยเธอมาก คณบดีและรองคณบดีดูแลเธอมาก ดังนั้นอาจารย์ฉินจึงไม่ได้ติดต่อเธอมาเป็นเวลานาน
หลินเยวี่ยเหยาถอนหายใจ บางทีอาจารย์ฉินอาจหมดความสนใจในตัวเธอแล้ว
ทั้งสองอยู่บ้านและสบายดี หลินเยวี่ยเหยาเปิดทีวีและบังเอิญกำลังรายงานข่าวบันเทิง
ภายใต้สถานการณ์ปกติ ฉินจุนจะไม่สนใจข่าวบันเทิงเหล่านี้ เขาไม่ได้ตามพวกดารา เขาไม่รู้จักใครมากมายในวงบันเทิง และเขาไม่สนใจที่จะดูคนเหล่านั้นแสดงละครด้วย
แต่ตอนนี้รู้จักซูเหวินฉีแล้ว และบางครั้งเขาก็ยังอ่านข่าวบ้างเล็กน้อย
และพอดีที่ข่าวนี้ได้ดึงดูดความสนใจของฉินจุนและหลินเยวี่ยเหยา
มันเป็นข่าวเกี่ยวกับซูเหวินฉี
“คืนนี้เป็นวันที่นักร้องสาวซูเหวินฉีได้บริจาคไขกระดูกให้เสี่ยวเหมียวเหมี่ยวผู้น่าสงสาร แต่ตอนนี้เหลือเวลาก่อนการผ่าตัดไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง แต่ตอนนี้ยังคงติดต่อซูเหวินฉีไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นผู้จัดการ และเพื่อนของเธอ ก็ไม่มีใครสามารถติดต่อเธอได้ เราสงสัยว่าซูเหวินฉีนั้นอาหลอกลวงการบริจาคครั้งนี้”
“คนที่คุ้นเคยกับเรื่องนี้เปิดเผยว่าการบริจาคไขกระดูกนี้เป็นการเก็งกำไรและการฉ้อโกง อันที่จริงซูเหวินฉีไม่ต้องการบริจาคไขกระดูกเลย เพียงเพื่อให้ได้รับความสนใจเท่านั้น”
“การบริจาคที่หลอกลวงแบบนี้ ช่างน่าไร้ยางอายมาก และทั้งสังคมควรประณามพฤติกรรมแบบนี้”
“……”
แม้ว่าซูเหวินฉีจะไม่ตอบสนองในเชิงบวก แต่ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดก็เห็นได้ชัดว่าเป็นการที่ไม่สามารถติดต่อเธอได้
ปกติจะสามารถติดต่อได้เสมอ แต่เมื่อมีปัญหาในช่วงเวลาวิกฤติ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ กำลังนอนอยู่บนโต๊ะผ่าตัด รอให้ซูเหวินฉีบริจาคไขกระดูก แต่เธอกลับหายตัวไป?
หรือต้องรอจนเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เป็นอะไรไปก่อน แล้วคุณถึงจะออกมาอีกครั้งและหาข้ออ้างที่จะบอกเล่าถึงอดีตที่ผ่านมา เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้
ชีวิตของสาวน้อยคือที่หนึ่ง!
ปฏิเสธที่จะใช้ความเจ็บปวดของคนอื่นเพื่อหลอกตัวเอง
เมื่อฉินจุนเห็นข่าว เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย และหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหมายเลขของซูเหวินฉี แต่กลับปิดเครื่อง
เขาเริ่มกังวลเล็กน้อย ซูเหวินฉี ผู้นี้เป็นซุปเปอร์สตาร์ของดาวยูเรนัส ซึ่งเกือบจะอยู่ในระดับเดียวกับโจวเก๋อ
เพียงแค่ไม่มีอำนาจเบื้องหลังเหมือนโจวเก๋อเท่านั้น และอิทธิพลของเขาที่มีต่อแผนกต้อนรับก็ยังค่อนข้างทรงพลังเช่นกัน
ดังนั้นซูเหวินฉีจึงไม่จำเป็นต้องถูกสะกดจิตด้วยวิธีนี้ และจากที่ฉินจุนรู้กจักเธอ ซูเหวินฉีไม่ใช่คนแบบนั้นเลย