ผู้ใช้แสตนในโลกมาร์เวล - ตอนที่ 1

บทที่ 1 ชีวิตใหม่

ถ้าคุณรักใครสักคนส่งเขาไปนิวยอร์กเพราะที่นั่นเป็นดั่งสรวงสวรรค์

ถ้าคุณเกลียดใครสักคนจงส่งเขาไปนิวยอร์กเพราะมันเป็นดั่งนรก

ชายหนุ่มนั่งอยู่บนเก้าอี้และรับรู้ถึงข้อมูลในหัวของเขา หย่งซืออดไม่นึกถึงประโยคสองประโยคที่เขาเห็นบนอินเทอร์เน็ต

เขาเพิ่งกลับจากโรงพยาบาลไปที่ร้านอาหารเล็กๆ ในไชน่าทาวน์นิวยอร์ก ตอนนี้เขากำลังพยายามแยกแยะ “สิ่งไร้สาระ” ที่เกิดขึ้นกับเขาเมื่อไม่นานมานี้

ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเขาจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของเมืองที่คึกคักนี้ …

หนึ่งคือข้อเท็จจริงที่ว่าเขาเป็นเพียงพนักงานของ บริษัทเล็กๆที่พัฒนาเกมมือถือในเมืองจีน และความจริงที่ว่าเขายังเป็นโสดแม้จะอยู่ในวัยสามสิบของเขาแล้วและมีเงินออมเพียงพอในบัญชีธนาคารของเขา เขาจัดการซื้อบ้านของตัวเองแม้จะมีความเครียดทุกวันจนถึงจุดที่ทำให้ผมร่วงและแน่นอนว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะดึงดูดเขาเพราะผู้หญิงส่วนใหญ่ให้ความสำคัญกับรูปลักษณ์ภายนอกเหนือสิ่งอื่นใด

และทันใดนั้นเขาก็อยู่ในร่างกายของคนอื่นครึ่งอังกฤษ-จีน เพียงเหลือบมองจากกระจกและเขาก็รู้ทันทีว่าร่างนี้มีพันธุกรรมที่ดีมาก ใบหน้าที่สว่างและสีขาวดวงตาที่เยือกเย็นและแหลมคิ้วที่หนาขึ้นเล็กน้อยขนตาที่ยาวและเข้ม ความสูง 185 ซม. ซึ่งถือว่ายอดเยี่ยมในทุกประเทศ ร่างกายและแข็งแกร่งนั้นเข้าคู่กับใบหน้าที่หล่อเหลา

อย่างไรก็ตามเขาหย่งซือซึ่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาลงเอยอย่างไรว่าเขามาอยู่ในร่างกายนี้ได้อย่างไร เขาไม่ตื่นเต้นอย่างที่คิด เขายังคงพยายามจำฉากสุดท้ายก่อนข้ามายังที่นี้

เขาจำได้ว่าเป็นวันที่เจ็ดของโครงการที่พัฒนาเกมก็อบจากซีรีย์อนิเมชั่นที่โด่งดัง “Jojo’s Bizarre Adventure” พราะพวกเขาเป็นเพียงบริษัทเล็กๆ มันสำคัญมากที่จะต้องทำให้เสร็จเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

แน่นอนว่าหากไม่มีลิขสิทธิ์ที่ได้รับอนุญาตและการอนุญาตพวกเขาจะใช้ชื่ออื่น เขาจำไม่ได้จริงๆว่ามันเรียกว่า YoYo’s wonderful adventure หรือ JoJo mainland?

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่บริษัทของเขาพัฒนาเกมก็อบเนื่องจากพวกเขาสามารถเปลี่ยนชื่อบริษัท และทำสิ่งนี้อีกครั้งและอีกครั้งตราบใดที่เรื่องไม่ใหญ่มาก นักเขียนต้นฉบับจะไม่สังเกตเห็นการละเมิดลิขสิทธิ์ประเภทนี้

เมื่อตัดสินใจโครงการแล้วสิ่งที่เหลืออยู่ก็คือกระบวนการพัฒนาหัวหน้าของเขาจัดงานเลี้ยงในสถานที่ของเขา วัตถุประสงค์คือเพื่อสนับสนุนให้พนักงานของเขาจบเกมนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้แม้จะมีข้อสงสัย เห็นได้ชัดว่างานประเภทนี้ผิดกฎหมายและเขาไม่สามารถบังคับให้พนักงานทำงานนี้ให้เสร็จได้นั่นคือสาเหตุที่เขาจัดงานปาร์ตี้

พนักงานเหล่านี้ไม่มีอะไรจะตำหนินอกจากตัวเอง พวกเขาส่วนใหญ่เป็นคนที่ไม่ได้รับการยอมรับในบริษัทที่ดีกว่าและลงเอยที่นี่เพราะขาดทักษะความรู้และโชค ท้ายที่สุดสังคมในปัจจุบันต้องการการทำงานอย่างหนักและความสามารถพิเศษ ความล้มเหลวเหล่านี้ไม่สามารถทำได้ แต่สามารถเพลิดเพลินกับอาหารและเครื่องดื่มได้

ความทรงจำสุดท้ายของเขา คือเมื่อเขาเข้านอนในคืนนั้น

เมื่อเขาตื่นขึ้นเขาก็พบว่าตัวเองอยู่ในหอผู้ป่วยโรงพยาบาลของนิวยอร์ก ในร่างกายของคนอื่น เขาพบว่าเขาถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลโดยรถพยาบาลหลังจากถูกเรียกโดย 119ทั้งพ่อและแม่ของร่างนี้มาจากจีน แต่ทั้งคู่ก็ไม่โชคดีเหมือนเขาเพราะพวกเขาช้าเกินไปและเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ ร้านอาหารเล็กๆในไชน่าทาวน์แห่งนี้น่าจะเป็นทรัพย์สินสุดท้ายที่พวกเขามีให้ลูก

“ฉันน่าจะตายไปแล้ว…โดยปกติแล้วฉันได้ดูการ์ตูนมากมายที่ตัวละครเอกเข้ามาในร่างของคนอื่นเมื่อเขากำลังจะตาย” เขาไม่เคยคาดหวังว่าเขาจะได้สัมผัสกับประสบการณ์แบบนี้ หย่งซืออาจมีส่วนสำคัญเกี่ยวกับสาเหตุของการตายของร่างนี้ แต่เขาก็ไม่ได้กลัวอะไร

ท้ายที่สุดแล้วชีวิตของเขาเองนั้นห่างไกลจากคำว่าน่าสนใจหรือถูกเติมเต็มความฝัน เขาไม่สามารถเรียกมันได้ว่ามีชีวิตอยู่สิ่งที่เขาทำคือตื่นขึ้นไปทำงานและนอนหลับซ้ำๆ ไม่มีญาติไม่มีภรรยาและลูก อย่างน้อยที่สุดมีเพื่อนเพียงไม่กี่คนที่จะกินและดื่มด้วยกันและพวกเขาไม่ได้สนิทกันตั้งแต่แรก

เมื่อเขาสัมผัสใบหน้าของเขาในทันใดความทรงจำทั้งหมดจากร่างกายนี้พุ่งเข้าสู่สมองของเขา สิ่งแรกที่เขารู้คือความจริงที่ว่าเขาถูกวางยาพิษพร้อมกับพ่อแม่ของเขา ไม่มีใครรู้ข้อเท็จจริงนี้และแม้ว่าเขาจะเรียกตำรวจพวกเขาก็จะไม่เชื่อเขาเพราะตำรวจมีการคอร์รับชั่นเป็นจำนวนมาก

ถ้าช้าอีกนิดเดียว หย่งซือคงได้จับมือกันตายกับพ่อแม่ของเขาแล้ว

ที่จริงแล้วแม้แต่หมอก็คิดว่าเขาเกินกว่าจะสามารถช่วยชีวิตได้เช่นกัน โชคดีที่มีเรื่องปาฏิหาริย์เกิดขึ้นในโรงพยาบาลเช่นหญิงชราอายุ 70 ปีที่ฟื้นสติเมื่อเธอกำลังจะถูกฝัง ดังนั้นแพทย์จึงไม่มีทางเลือกนอกจากยอมรับความจริงข้อนี้

“ลืมไปเลย มันไม่มีประโยชน์ที่จะคิดในตอนนี้ฉันจะทำทุกอย่างที่ทำได้”

เขารู้ว่ามีข่าวร้ายอีกมากกำลังรอเขาอยู่และไม่มีประเด็นใดที่จะทำให้เขาเครียดกับการคิดทั้งหมดนี้ และมันก็ไม่เหมือนที่เขาไม่มีอะไรเลย พ่อแม่ของเขาเป็นเจ้าของร้านอาหารเล็กๆ ที่มีโต๊ะ 6 หรือ 7 โต๊ะซึ่งน่าจะเพียงพอต่อความต้องการขั้นพื้นฐานของเขาในเมืองที่คึกคักแห่งนี้ ในกรณีที่ธุรกิจยังไม่ดี เขาสามารถขายร้านอาหารแล้วกลับไปที่จีนได้เช่นกัน

แม้ว่าในทางเทคนิคแล้วมันไม่ใช่ของเขา แต่ตอนนี้เขาติดอยู่ในร่างนี้เขาอาจใช้ทุกอย่างที่เขาสามารถใช้ได้

ในช่วงความคิดของเขาก็ได้มีโทรศัทพ์ดังขึ้นมาขัดจังหวะของเขา

หย่งซือยกมือถือขึ้นมา

“เฮ้ ดิโอ ฉันได้ยินมาว่านายจะออกโรงบาลวันนี้ นายฟื้นตัวเต็มที่หรือยัง? ฉันขอโทษเกี่ยวกับลุงแบรนโดและป้า อย่าเศร้าเลย หากนายต้องการเงิน ชั้นยังพอมีเงินออมเล็กๆน้อยๆของชั้นอยู่ นอกจากนี้ฉันรู้ว่าสุสานที่ดีสำหรับทั้งคู่ราคาค่อนข้างถูก แน่นอนว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจะเตือนนาย เกี่ยวกับพวกเขาหรืออะไรก็ตาม ฉันแค่…”

จากความทรงจำเขาหย่งซือ รู้ว่าเขาไม่สามารถวางสายได้ตอนนี้ ชายคนนี้มีชื่อว่า วิล โจส ซึ่งเป็นเพื่อนในปัจจุบันของเขาเป็นคนผิวดำที่ไม่รู้ว่าพ่อของเขาเป็นใคร เขาอยู่ในแก๊งมาตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก แต่เขาเป็นคนอบอุ่นและเอาใจใส่และเขาก็รู้สึกซาบซึ้งใจที่สามารถกินอาหารอุ่นๆ ในบ้านของเขาได้