ผู้ใหญ่จิกับนางพิมพ์ - ตอนที่ 121

ตอนที่ 121

ผมรักพิมพ์ลดา

“พี่อิงนรา ช่วยพาฉันไปหาจิรฐาหน่อยนะคะ มือทั้ง สองข้างจับมือของอิงนราไว้ จันวิภาขอร้องอิงนราด้วย บาคา ที่อาบหน้า ฉันรู้ ฉันรู้ว่าเธอทำให้พิมพ์ลดาต้อง แท้งลูก ผิดที่ฉันเอง แต่พวกคุณจะมาห้ามฉันไม่ให้พบ ราด้วย เรื่องนี้ไม่ได้นะ พี่อิงนรา ตั้งแต่เด็กจนโต พี่รัก หนูมากที่สุด ครั้งนนี้ พี่ช่วยหนูหน่อยนะ ให้หนูได้เจอจร ฐา ให้หนูได้ อธิบาย เขาต้องให้อภัยหนู เขาต้องแน่ๆ

ความรักที่ผู้หญิง ดอผู้ชานคนหนึ่ง ถ้าหากไม่ได้รัก ตอบ ก็คงจะกลายเป็นเรื่องที่เศร้าที่สุด

อิงนราลองถามตัวเองที่เป็นผู้หญิงเงียบขรึมมาโดย ตลอด เธอเองไม่มีทางเข้าใจสิ่งที่จันวิภาท่าในตลอด สิบปีที่ผ่านมา เธอคิดว่า การปล่อยให้นวิกาไปตอนนี้ จะเป็นผลดีต่อทั้ง รฐาและพิมพ์ดา และสำหรับตัวเธอ เองนั้นก็ เป็นเรื่องที่ดีเช่นกัน ให้จันวิภาออกจากที่นี่ ผีน ดินแห่งนี้ สิ่งแวดล้อมนี้ สังคมแบบนี้ ให้จันวิภาได้มีชีวิต ใหม่

“เธอยกมือ น าค าดา อิงนราชอบเธอ เธอ วางใจนะ พี่รฐาเขาไม่ได้เกลียดเธอหรอก กลับกัน เขา หวังว่าเธอจะมีชีวิตที่มีความสุขนะ ไม่ใช่ว่าพวกเรา ไม่ให้เธอเจอเขาหรอก แต่ตอนนี้ ถึงเธอเจอเขา เธอจะ เปลี่ยน อะไรได้งั้นหรอ อังนรถอนหายใจพร้อมยืนขึ้น มา พวกเราได้หาบำบัดแพทย์ที่ประเทศเอ็มให้เธอแล้ว นะ อีก สองวันจะส่งเธอไป เธอเตรียมตัวดีดีล่ะ”

“อะไรนะ “จินวิภาไม่อยากจะเชื่อเรื่องที่อิงปราบอกเธอ เธอเงยหน้าถาม แต่อิงนราก็หันหลังเดินออกไปแล้ว

อ๊ะ”วินาทีที่ประตูห้องผู้ป่วยถูกปิดลงอิงนราก็ได้ยิน เสียงร้องอันเจ็บปวดดังมาจากด้านใน”พวกเธอจะทํา อย่างนี้กับฉันไม่ได้ พวกเธอตระกูลพยุงพงษ์ทำกับฉัน แบบนี้ได้ยังไงกัน

ด้านนอก อิงนราได้เสียงของจันวิภาแอบร้องไห้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะ นํามาม

ผ่านไปวันแล้ววันเล่า จนมาถึงวันที่สะปันตกลงไว้ กับพิมพ์ลดา สะปันพาหนูนามาอยู่กับพิมพ์ลดาตลอด ทั้งวัน

หนูนาเป็นเด็กดีมาก เธอจะหาเรื่องสนุกที่ทําให้คุณ แม่น้อยดีใจมาคุยได้ตลอดทั้งวัน ก่อนที่สะปันจะไป เธอได้ บอกกับหนูนาไว้ว่า ห้ามพูดเรื่องที่คุณแม่น้อย ไม่ได้มีน้องนะ หนูนาก็จําได้ดี และไม่พูดถึง พระอาทิตย์ตกดิน หนูนาเริ่มเหนื่อยแล้ว

พิมพ์ ฉันพาหนูนากลับไปก่อนนะ”สะปันอุ้มหนูนาที่ หลับอยคาอก พลางพูดกับพิมพ์ลดา มองดูเธอ แล้ว พิมพ์ ลตาก็ยิ้มขึ้นมาเบาๆ “จ๊ะ รีบพาหนูนากลับไปเถอะ

“เด็กน้อย เสียงของพิมพ์ลดาเพิ่งพูดจบลง ก็เห็น ญาณัทเดินเข้ามา เมื่อเขาเห็นหนูนาหลับอยู่จึงพูดเสียง เบา แม่ของเธอเพิ่งโทรมา เขาบอกว่าเขานซุปไก่ไว้ ให้ เดี๋ยวพ่อกับสะปันกลับไปก่อน แล้วจะเอาซุปมาให้

ที่จริงแล้วในช่วงนี้ พ่อและแม่อยู่ที่บ้านทั้งวัน จาก บริษัทมาโรงพยาบาล วิ่งไปกลับอยู่อย่างนี้ เพื่อเธอ พิมพ์ลดา เห็นแล้วรู้สึกซึ้งใจเป็นอย่างมาก แต่ถ้าหาก เธอบอกให้พวกเขาพัก พวกเขาก็จะเป็นห่วง ดังนั้น เธอ จึงยินยอมเลย แต่โดยดี ยอมให้พ่อแม่ดูแลตัวเองอย่าง เช่นเคย ขอบคุณค่ะคุณพ่อ”

คนในห้องก็ออกไปหมดจนหมด เสียงที่ตั้งอยู่ ข้างๆหูก็มลายหายไป มองออกไปนอกหน้าต่างดู พระอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับขอบฟ้า รอยยืมบนหน้า ของพิมพ์ลดาก็ค่อยๆจางหายไป

ด้านนอกห้อง ญาณัทปิดประตูห้องลง แล้วพูดกับสะ ปืน”สะปัน หนูพาหนูนากลับไปก่อนปะ พ่อยังมีเรื่องอื่น ต้อง จัดการ เดี๋ยวอีกซักพักจะกลับไป

จีรฐาทําการตรวจเสร็จเรีบร้อย กำลังจะเดินกลับไป ยังห้องผู้ป่วย เห็นญาณทนั่งอยู่ไกลๆ

“คุณพ่อ ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ครับ

เมื่อได้ยินเสียงญาณัทจึงเงยหน้าขึ้น มองไปทาง เขา พร้อมกับถอนหายใจ จิรฐา พวกเรามาคุยกัน หน่อย”

ที่โรงพยาบาลอีกผู้ป่วยในตกใหม่เป็นตระกูลพยุง พงษ์ช่วยลงทุนสร้างให้ ตอนแรกที่ตกลงการลงทุนกัน ตระกูล พยุงพงษ์ขอให้ชั้นบนสุดทั้งในเป็นห้องผู้ป่วย ของตระกูลโดยเฉพาะ ตอนนี้ เปิดประตูที่อยู่ปลายสุด ของทางเดิน ก้าวข้ามบานประตูออกไป ด้านนอกจะ เป็นสวนดอกไม้เล็กๆ

ทั้งสองหาเก้าอี้นั่ง ญานัทเริ่มพูดขึ้นมาก่อน เขา ถาม”ร่างกายเป็นอย่างไรบ้าง ที่เพิ่งตรวจไป ผลออกมา ไหม

รฐาพยักหน้าเบาๆ แล้วตอบด้วยความเคารพ ไม่มี ปัญหาอะไรครับ เพียงแค่แผลที่มีอยังต้องใช้เวลา หน่อย”

เมื่อได้ยินคำตอบของจิรฐา ญานัทค่อยรู้สึกสบายใจ ขึ้นมาหน่อย เขาพยักหน้าแล้วพูดต่อว่า” จิรฐา ที่ผม เรียก คุณมาคนเดียวเนี่ย ผมมีเรื่องอยากจะพูด”สายตา มองทอดไปยังดอกไม้ดอกเล็กดอกน้อย ญานัทก็ยิ้ม นมา “คุณรู้ไหม เจ้าเด็กน้อยของพวกเราเนี่ยก็เหมือน ดอกไม้เล็กๆ กอดตัวเองเอาไว้ เวลามีเรื่องไม่สบายใจก็ จะเก็บ ไว้คนเดียว รอตัวเองทำให้เรื่องนั้นทุเลาลง แล้ว จึงจะแสดงด้านที่ตัวเองสดใส ร่าเริงมากที่สุด แสดงให้ คนอื่น เห็น

“พ่อ พ่อกําลังจะหมายถึง

สายตามองย้อนกับไปที่ รฐา รอยยิ้มบนใบหน้า ญาณัทค่อยๆหายไปจิรฐา ผมไม่อยากจะรู้แล้วว่าทำไม ตอน แรกคุณถึงอยากจะแต่งงานกับเจ้าเด็กน้อยของ พวกเรา วันนี้ ผมอยากจะพูดในฐานะที่เป็นพ่อของพิมพ์ คุณควรจะให้ความยุติธรรมกับเธอหน่อย วันนี้สะปัน พาหนูนามาหา เธอมีความสุขตลอดทั้งวัน แต่ผมเข้าใจ ลูกสาวดี ถึงแม้ สายตาของเขาจะมองหนูนาทีน่ารัก อยู่ แต่ที่จริงน่าตานิ่นกําลังไหล หลังจากที่รู้วคุณเกิด อุบัติเหตุ พิมพ์ก็ไม่เคย พูดถึงเรื่องลูกอีกเลย ในช่วงนี้ พวกเราคิดว่าแค่ไม่ไปพูดถึง ก็น่าจะดีแล้ว แต่ที่จริง เจ้า หนูน้อยของพวกเราเสียใจมาก มีเพียงเขาที่รู้ ผมไม่ ได้อยากให้คุณจัดการจับภาอะไรหรอก ยังไม่อยากให้ ถึงขั้นใช้ชีวิตแลกกับอีกชีวิต ผม แค่หวังว่าคุณจะช่วย ปลอบเจ้าหนูน้อยของพวกเรา หลังจากนี้ ดูแลเขาให้ดี อย่าให้เธอถูกทําร้ายเช่นนี้อีก”

“คุณพ่อ ผมขอโทษ เมื่อได้ยินคํา ญาณัทกล่าว จร รารู้สีกราวกับมีรสชาติขมขืนอย่างบอกไม่ถูกกระจุกอยู่ ที คอ”เป็นเพราะผมดูแลพิมพ์ไม่ดีเอง แต่ผมรับรองนะ ว่าหลังจากนี้จะไม่เดินเรื่องแบบนี้อีก ไม่มีทางเกิดขึ้น อีก”

พระอาทิตย์อัสดง แสงอาทิตย์ส่องผ่านหน้าต่ง สาด ลงมาที่ตัวพิมพ์ลดา นอนอยู่ในห้องผู้ป่วยพอดี วินาที ที่เสียง เปิดประตูดังขึ้น เธอรีบยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตา

“จิรฐา ตรวจเรียบร้อยแล้ว ยังเห็นจรราค่อยเดิน เกาะชื้น เกาะตู้เข้ามา พิมพ์ลดาจึงรีบเลิกผ้าห่มขืนแล้ว เข้าไปช่วยเขา

เพียงแต่ เมื่อเธอเดินมาตรงหน้าเขา มือของเธอยัง ไม่ทันได้จับช้นวางของ ทิ้งตัว ชะแล้ว ก็เข้าไปอยู่ในอ้อมอกเขา เอาหน้าซุกไปที่ซอกคอของจิรฐา จิรฐาหลับตาลง

“ผมขอโทษ พิมพ์ลดา เมื่อพิมพ์ลดาได้ยินคําขอโทษ ก็ยกมือ นโอบเขา หลับตาลง แล้วซบลงไปตรงอกเขา

ด้านนอก ญาณัทเห็นเช่นนี้แล้ว จึงยิ้มออกมา แล้ว ปิดประตูลงเบาๆ

เมื่อครูที่อยู่ในสวนดอกไม้ รฐาบอกเขา ผม ยอมรับ ว่าตอนแรกที่ผมแต่งงานกับพิมพ์ลดา เพื่อ ชวย มวิกาเท่านั้น แต่ตอนนี้ ผมรักพิมพ์ลดาจริงๆ ผม รักพิมพ์โยด ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ความรักที่ผมมีให เธอ เป็นความรู้สึกที่ผมเองก็คิดไม่ ถึง”