พลมังกรเวทย์ประการ - บทที่ 46 ตบอย่างโมโห

“ว๊าย!”
ตอนนั้นสวีเฟินตกใจจนปิดปากไว้ทันที เบิกดวงตาโต มองฉากตรงหน้าแบบไม่อยากเชื่อ
เจียงเฉินก็ตกใจจนหลบไปด้านข้าง ดวงตาสองข้างวนเป็นแนวดิ่ง
บนหน้าเจียงอวี่โหรว มีรอยฝ่ามือแดงเข้มปรากฏขึ้นมาในชั่วพริบตา น่าสยองขวัญ
ส่วนเธอโดนตบไปทีหนึ่งนี้ก็มึนงงไปทั้งตัว นั่งอึ้งอยู่บนเก้าอี้ ในเบ้าตาเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมและไม่เข้าใจขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“พี่เหม่ยเหยียน……ฉันทำอะไรผิดแล้วเหรอ?” เจียงอวี่โหรวใกล้จะร้องไห้แบบน้อยใจแล้ว จับแก้มที่ร้อนผ่าวเอาไว้ ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย
เจียงเหม่ยเหยียนโกรธจนทนไม่ไหว ขมวดคิ้วแบบเกลียดชัง ตะคอกใส่ “มีสิทธิ์อะไร! เธอมีสิทธิ์อะไรมาแย่งการร่วมงานของฉันไป! นังตัวดีแบบเธอนี้ มีสิทธิ์อะไรมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่!!!”
พูดจบ เจียงเหม่ยเหยียนยกมือ และตบเข้าไปอย่างแรงอีกทีหนึ่ง
แต่ว่า ครั้งนี้ หล่อนไม่สมปรารถนา
เพราะว่า แขนของหล่อนที่ยกอยู่กลางอากาศ ถูกมือใหญ่ซึ่งดุจดั่งคีมเหล็กข้างหนึ่งบีบเอาไว้แน่นแล้ว
ไม่รู้ว่าเซียวจ้านมาปรากฏตัวอยู่ด้านหลังหล่อนตั้งแต่เมื่อไร ตอนที่เขามองเห็นรอยฝ่ามือแดงเข้มนั้นบนหน้าเจียงอวี่โหรว ไฟโกรธที่เดือดพล่านลุกโชนขึ้นบนร่างกายทั้งตัวเขาแล้ว
“เจียงเหม่ยเหยียน! ฉันเคยบอกว่า ใครก็รังแกเจียงอวี่โหรวไม่ได้ทั้งนั้น! นี่คือเธอรนหาที่ตายเอง!” เซียวจ้านพูดด้วยเสียงหนาวเหน็บ สายตาเย็นชา น่ากลัวราวกับเทพสังหาร
เจียงเหม่ยเหยียนหันหน้าเข้ามา พยายามดิ้นรนอยากดึงแขนของตนเองออกมาจากในมือของเซียวจ้าน ตำหนิอย่างโมโห “เซียวจ้าน! แกเป็นใครกัน! มาทำเรื่องดีๆ ฉันพังครั้งแล้วครั้งเล่า! ที่นี่คือตระกูลเจียง ไม่ใช่ตระกูลเซียวที่พังพินาศแห่งนั้น! แกปล่อยฉันออกเดี๋ยวนี้! วันนี้ฉันจะตบนังตัวดีคนนี้ให้ตาย!”
ป้าบ!
เซียวจ้านยกมือ ตบบนหน้าเจียงเหม่ยเหยียนอย่างแรงทีหนึ่ง ตบจนหล่อนซวนเซไปสองก้าวโดยตรง จากนั้นล้มลงบนพื้น
วินาทีนั้น เจียงเหม่ยเหยียนล้มลงบนพื้น จับแก้มที่บวมขึ้นมาอย่างรวดเร็วไว้ มึนงงไปทั้งตัวแล้ว
หลังจากเสี้ยววินาทีนั้น หล่อนจ้องเซียวจ้านตรงหน้าด้วยอารมณ์แปรปรวน พูดตะโกน “เซียวจ้าน! แก……แกกล้าตบฉันงั้นเหรอ? แกรู้หรือเปล่าว่าที่นี่คือที่ไหน? แกกล้าตบฉัน? ฉันต้องการให้พวกแกสองคน ไสหัวออกไปจากตระกูลเจียงเดี๋ยวนี้!”
เซียวจ้านจ้องเจียงเหม่ยเหยียนที่สภาพเหมือนคลุ้มคลั่งอย่างเย็นชา พูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ฉันไม่เพียงกล้าตบเธอ ยังกล้าฆ่าเธอในตอนนี้ด้วย!”
ครื้น!
คำพูดประโยคนี้ ราวกับฟ้าผ่าลงมายังพื้น สายฟ้าโจมตีในใจของเจียงเหม่ยเหยียนอย่างรุนแรง
เสี้ยววินาทีนั้น หล่อนมองเซียวจ้านที่เดินมาทางตนเองทีละก้าว ก็เหมือนมองเห็นยมทูตเข้ามาเยือน
ออร่าที่น่ากลัวมาก ความอาฆาตที่สยองขวัญมาก
“แก……แกอยากทำอะไร? แกอย่าเข้ามานะ! ฉันคือเจียงเหม่ยเหยียนเลยนะ! เป็นหลานสาวที่คุณปู่รักเอ็นดูมากที่สุด! แกกล้าลงมือกับฉัน แกและเจียงอวี่โหรวจะไม่มีจุดจบที่ดีแน่!” เวลานี้เจียงเหม่ยเหยียนกลัวแล้ว ขยับขาทั้งคู่ถอยไปข้างหลัง
เจียงอวี่โหรวก็ตอบสนองกลับมาทันใด พุ่งเข้ามา ดึงเซียวจ้านที่โมโหเดือดดาลเอาไว้ ส่ายหน้าสุดชีวิตแล้วบอกว่า “เซียวจ้าน ไม่เอา ฉันไม่เป็นอะไร ฉันกับพี่เหม่ยเหยียนแค่มีเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อย นายอย่าลงมือเด็ดขาด……”
เซียวจ้านหยุดฝีเท้า หันหน้ามองเจียงอวี่โหรวผู้น่าสงสารที่อยู่ด้านข้าง ความโกรธในใจ ถูกอดกลั้นลงมาในวินาทีนั้น
เขาคือจอมพลเป่ยเหลียง พูดคำเดียว ทั้งตระกูลเจียงก็สามารถพังย่อยยับหมดได้
แต่ว่า เขาทำแบบนี้ไม่ได้
เพราะว่า เขายังมีเจียงอวี่โหรว ยังมีเข่อเข่อ
พวกเธอกับตระกูลเจียง ยังมีความสัมพันธ์กัน
โดยเฉพาะเป็นเจียงอวี่โหรว ความรู้สึกที่มีต่อตระกูลเจียงยิ่งฝังรากลึก
เซียวจ้านถอนหายใจทีหนึ่ง ถลึงตาใส่เจียงเหม่ยเหยียนที่ตกใจกลัวอยู่บนพื้นอย่างเคียดแค้น ก่อนจะลากเจียงอวี่โหรวออกไปจากห้องประชุมโดยตรง
ในคลินิกตามท้องถนน เซียวจ้านพาเจียงอวี่โหรวมาตรวจดูบาดแผลบนหน้า ดีที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก ขอเพียงต้องประคบเย็นสักหน่อยก็พอแล้ว
“ขอโทษนะ เซียวจ้าน ฉัน……ฉันทำให้นายผิดหวังแล้ว” ขณะนี้เจียงอวี่โหรวก้มหน้าไว้ นั่งอยู่บนตรงหัวเตียง หยดน้ำตาร่วงลงมาทีละเม็ด
ในใจเธอยังรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมอย่างมาก เพียงแต่ว่า หลายๆ เรื่อง เธอไม่อยากพูดเท่านั้น
เซียวจ้านลูบศีรษะของเธอแล้ว บอกว่า “ไม่เป็นไร ต่อไปใครก็รังแกเธอไม่ได้ทั้งนั้น ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอตลอด”
เจียงอวี่โหรวพยักหน้าตอบเสียงอืมๆ จากนั้นเช็ดหยดน้ำตาที่หางตาแล้ว พูดด้วยความดีใจมากว่า “ใช่แล้วเซียวจ้าน แผนการของฉันผ่านแล้วนะ ขอบคุณที่หลายวันนี้นายอยู่เป็นเพื่อนฉันทั้งวันทั้งคืนทำแผนการครั้งนี้จนสำเร็จนะ ถ้าไม่มีนายละก็ ฉันอาจจะทำอะไรไม่เป็นเลย”
เซียวจ้านยิ้มตอบ “ไม่เกี่ยวกับฉันมากเท่าไรหรอก ล้วนเป็นความสำเร็จที่เธอพยายามเอง”
ทั้งสองคนมองหน้ากันและกันแล้วหัวเราะ
กลับมาดูที่เจียงเหม่ยเหยียนทางนี้
“พ่อคะ! พ่อดูสิ นี่คือไอ้เซียวจ้านคนนั้นตบมา! เรื่องนี้หนูจะไม่จบเท่านี้หรอก!” เจียงเหม่ยเหยียนโมโหหนัก รอยฝ่ามือบนหน้ายังอยู่ถึงตอนนี้ โดยเฉพาะยังบวมอีกด้วย
เจียงเหวินฉีสีหน้าอึมครึม ตบโต๊ะด้วยความโกรธ พูดอย่างเกรี้ยวกราด “เซียวจ้านคนนี้ ช่างไร้เหตุผลเกินไปจริงๆ เลย! ที่นี่คือตระกูลเจียง คาดไม่ถึงมันกล้าลงมือกับลูกสาวฉัน! เหม่ยเหยียน ไปกับพ่อ พวกเราไปหาคุณปู่ทางนั้นกัน! พ่อไม่เชื่อหรอกว่า จะจัดการไอ้เซียวจ้านคนนี้ไม่ได้!”
“พ่อคะ งั้นเรื่องของการร่วมงานล่ะคะ? พวกเราจะยอมแพ้แบบนี้เหรอ?” เจียงเหม่ยเหยียนถามขึ้น
เจียงเหวินฉีหัวเราะแบบเย็นชาสักหน่อย “วางใจก็พอ พ่อมีแผนไว้แล้ว”
ไม่นาน เจียงเหวินฉีพาเจียงเหม่ยเหยียนที่บนใบหน้าจงใจแต่งหน้าแบบโดนตบมา ปรากฏตัวอยู่ในสวนของเจียงไท่ชางแล้ว
“คุณพ่อครับ คุณพ่อดูสิครับ นี่ก็คือเซียวจ้านลงมือตบ! ช่างไร้เหตุผลเสียจริงๆ เลย! เซียวจ้านเขาคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน คาดไม่ถึงกล้าลงมือกับเจียงเหม่ยเหยียนที่ตระกูลเจียง! นี่ถ้าให้เจียงอวี่โหรวเอาการร่วมงานไป แล้วหยั่งรากลงในบริษัท งั้นต่อไปเซียวจ้านคนนี้จะไม่มาขี่บนหัวของพวกเราทุกคนเที่ยวใช้อำนาจบาตรใหญ่เหรอครับ?”
เจียงเหวินฉีพูดร้องทุกข์อย่างเดือดดาลกับเจียงไท่ชางที่กำลังจิบชา นั่นคือแผดเสียงสุดชีวิต หมดทั้งหัวใจเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นที่คำนึงถึงตระกูลเจียง
“ฮือๆๆ คุณปู่คะ คุณปู่ดูหนูสิ เซียวจ้านคนนั้นบ้าไปแล้วจริงๆ หนูแค่ปรึกษากับน้องอวี่โหรวนิดหน่อยเอง เขาก็พุ่งเข้ามาใช้กำลังกับหนูยกหนึ่ง……คุณปู่ คุณปู่ต้องตัดสินให้หนูนะคะ ถ้าไม่อย่างนั้น เหม่ยเหยียนก็ไม่อยากอยู่ต่อไปแล้ว……”
เจียงเหม่ยเหยียนคุกเข่าอยู่ด้านหน้าท่านปู่ พูดใส่ความแบบร้องไห้สะอึกสะอื้น
ฝีมือการแสดงนั้น สามารถเรียกได้ว่าคุณภาพชั้นหนึ่ง
ป้าบ!
คุณปู่เจียงโยนแก้วชาลงบนโต๊ะอย่างโกรธเคือง บนหน้าเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บ ในสายตาที่ขุ่นมัวปะทุไฟโกรธขึ้น บอกว่า “มีอย่างที่ไหน! ช่างไม่เข้าท่าเกินไปจริงๆ! เซียวจ้านคนนี้ กำเริบเสิบสานเสียจริง!”
“ใช่ครับ คุณพ่อ การร่วมงานครั้งนี้ ไม่ว่าพูดยังไงก็ให้เจียงอวี่โหรวไม่ได้ ถ้าหล่อนได้อำนาจในบริษัทไป เซียวจ้านคนนี้จะต้องฉวยโอกาสแน่นอน เปลี่ยนตระกูลเจียงของพวกเราให้เป็นตระกูลเซียวของเขา! คุณพ่อครับ คุณพ่อต้องคิดให้ดีนะครับ” เจียงเหวินฉีถือโอกาสพูดใส่ไฟ
พอเจียงไท่ชางได้ยิน ชั่วขณะนั้นในใจรู้สึกสับสน
ทันใดนั้น เขาลุกขึ้นยืน พูดด้วยเสียงหนาวเหน็บ “เชอะ! เซียวจ้านอยากจะมาขี่บนหัวของตระกูลเจียง ยังไม่มีสิทธิ์พอหรอก! ลุกขึ้น ไปหาเจียงอวี่โหรวทางนั้นกับฉัน เอาการร่วมงานกลับคืน!”
พูดจบ คุณปู่เจียง พาเจียงเหวินฉีและเจียงเหม่ยเหยียน ตรงไปที่บ้านน้อยของเจียงอวี่โหรวกับเซียวจ้าน
ส่วนทางนี้ หลังจากเซียวจ้านออกมาจากคลินิกด้วยกันกับเจียงอวี่โหรวแล้วกลับมาถึงบ้าน เขาก็อุ้มเข่อเข่อออกไปซื้อของอร่อย เจียงอวี่โหรวกำลังจัดการเอกสารและปรับปรุงแผนการอยู่ที่บ้านคนเดียว
ปึง!
ในเวลานี้เอง ประตูบ้านถูกผลักออกอย่างรุนแรง เจียงไท่ชางค้ำไม้เท้าไว้ สีหน้าเย็นชาและโมโห พาเจียงเหม่ยเหยียนและเจียงเหวินฉีบุกเข้ามาโดยตรง
“……คุณปู่ คุณลุง พี่เหม่ยเหยียน ทุกคนมาทำอะไรกันคะ?” เจียงอวี่โหรวตกใจเช่นกัน รีบลุกขึ้นมา จัดเก็บห้อง
แต่ว่า
เจียงเหม่ยเหยียนใส่รองเท้าส้นสูงพุ่งเข้ามาแบบเสียงดังตึงๆๆ ปัดเอกสารทั้งหมดในมือเจียงอวี่โหรวจนคว่ำ จากนั้นยกมือขึ้น ตบบนหน้าของเจียงอวี่โหรวเสียงดังเพียะทีหนึ่ง ตวาดใส่ “ฉันเคยบอกแล้วไง! ฉันจะไม่ปล่อยเธอไป!”