พลมังกรเวทย์ประการ - บทที่ 47 เซียวจ้านเดือดดาล

เจียงอวี่โหรวถูกตบมาทีหนึ่งจนมึนงงแบบไม่ทั้งตัวตัว น้ำตาในเบ้าตา ทะลักออกมาจากในเบ้าตาทันใด
นี่คือตบที่สองที่เธอโดนในวันนี้……
เธอไม่เข้าใจ เธอไม่แน่ใจ
ทำไมคนตระกูลเจียงเคียดแค้นต่อตนเองมากขนาดนี้ ทำไมพวกเขาต้องทำกับตนเองขนาดนี้
เจียงไท่ชางก็พึมพำแบบเย็นชาค้ำไม้เท้าเดินเข้ามาแล้ว ตะคอกใส่ “เซียวจ้านล่ะ!”
เจียงอวี่โหรวยืนอยู่ด้านข้าง ก้มหน้าลง เช็ดน้ำตาที่ไหลริน ตอบว่า “เขากับเข่อเข่อออกไปข้างนอกค่ะ……คุณปู่คะ คุณปู่นั่งก่อนค่ะ”
ถึงแม้จะโดนตบของเจียงเหม่ยเหยียน เจียงอวี่โหรวก็ไม่ลืมเลื่อนเก้าอี้จากด้านข้างมา เพราะเธอรู้ว่า คุณปู่แข้งขาไม่ดี
เจียงไท่ชางได้ยิน ขมวดคิ้ว พูดจาเย็นชา “ไม่ต้องหรอก! ฉันมาก็แค่จะบอกแกว่า การร่วมงานครั้งนี้ แกไม่ต้องรับผิดชอบอีก ให้เจียงเหม่ยเหยียนรับมอบอำนาจทั้งหมด!”
ได้ยินคำพูดนี้ ในใจเจียงอวี่โหรวสั่นอย่างแรง บอกว่า “คุณปู่คะ แต่ว่า แผนการของหนูไม่ใช่ได้รับเลือกแล้วเหรอคะ?”
เธอไม่ยอมเชื่อ ที่คุณปู่เข้ามา คาดไม่ถึงอยากแย่งการร่วมงานจากในมือตนเองไปอีกครั้ง
ชั่วขณะนั้น เธอไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมคุณปู่ที่ก่อนหน้านี้รักเอ็นดูตนเองมาตลอด ตอนนี้ถึงเปลี่ยนไปเย็นชาและแปลกหน้าขนาดนี้
“เหอะ! ทำไม การตัดสินใจของฉัน แกยังอยากแย้งอีกเหรอ?” เจียงไท่ชางพูดด้วยความโกรธ
เจียงอวี่โหรวตกใจแล้ว ก้มศีรษะลง ผ่านไปตั้งนานถึงตอบว่า “……อวี่โหรว เชื่อฟังการตัดสินของคุณปู่ค่ะ”
วินาทีนั้น น้ำตาที่หางตาของเจียงอวี่โหรว หยดลงเป็นสาย
“เชอะ! เจียงอวี่โหรว ฉันเคยบอกแล้ว เธอไม่ใช่คู่แข่งของฉัน! ตระกูลเจียง ไม่มีตำแหน่งของเธอไปตลอดกาล!” ก่อนที่เจียงเหม่ยเหยียนจะออกไป ยังพูดจายั่วยุทิ้งท้าย
คนอื่นๆ ออกไปแล้ว เจียงอวี่โหรวรู้สึกท้อใจไปหมดทั้งตัว แวบหนึ่งล้มพับลงที่พื้น กอดเข่าร้องไห้แบบเจ็บปวด
เธอเตรียมตัวมาสี่วัน เรียนรู้อย่างตั้งใจขนาดนั้น วันหนึ่งนอนสามสี่ชั่วโมง สิ่งที่ได้กลับคืนมากลับเป็นผลลัพธ์แบบนี้
เจียงอวี่โหรวไม่ยินยอม
“อวี่โหรว พวกเรากลับมาแล้ว”
“คุณแม่คะ เข่อเข่อกลับมาแล้ว คุณแม่ดูเข่อเข่อซื้อของอร่อยมาให้คุณแม่ด้วยนะ”
หน้าประตู เซียวจ้านอุ้มเข่อเข่อไว้ ตอนที่มองเห็นเจียงอวี่โหรวกอดเข่าร้องไห้อยู่ในบ้าน ภายในใจเซียวจ้านเจ็บปวดฉับพลัน
เจียงอวี่โหรวเงยหน้า คราบน้ำตานองหน้า นั่งอยู่บนพื้นเย็นเฉียบ ลมพัดผมเผ้ายุ่งเหยิง เธอมองเซียวจ้านที่อยู่ไกลๆ ร้องไห้แล้วบอกว่า “……เซียวจ้าน คุณปู่แย่งการร่วมงานไปแล้ว ฮือๆๆ……เป็นฉันที่ไม่ได้เรื่อง ขอโทษ ขอโทษนะ ล้วนเป็นฉันไม่ได้เรื่อง……”
วินาทีนั้น
เจียงอวี่โหรวเสียใจขนาดนั้น หมดหนทางขนาดนั้น ไม่ได้รับความเป็นธรรมขนาดนั้น
เซียวจ้านวางเข่อเข่อลง เข่อเข่อวิ่งมาทางเจียงอวี่โหรว กอดเธอไว้แบบรู้ภาษามาก เช็ดน้ำตาออกให้เธอ บอกว่า “คุณแม่คะ คุณแม่ไม่ต้องร้องไห้แล้ว คุณแม่ยังมีเข่อเข่อนะคะ ฮือๆๆ คุณแม่ไม่ต้องร้องแล้ว……”
เซียวจ้านไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น สายตาดูเย็นชาลงมาถึงที่สุด ทิ้งท้ายไว้ประประโยคหนึ่ง “วางใจได้ ฉันจะเอากลับมาแทนเธอเอง”
พูดจบ เซียวจ้านหมุนตัวออกไปโดยตรง
วินาทีนั้นที่ออกนอกประตูไป ก้อนเมฆบนท้องฟ้า เปลี่ยนเป็นสีดำอย่างรวดเร็ว ราวกับเทพสังหารปรากฏตัวขึ้นบนโลก
บนตัวของเซียวจ้าน มีไฟโกรธและความรู้สึกหนาวเหน็บที่ทะยานขึ้นสูง ระเบิดออกมาอย่างดุเดือด
ตระกูลเจียง สมควรตาย!
ทำให้เจียงอวี่โหรวเสียใจครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้เจียงอวี่โหรวเสียน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่า
พวกเขา ล้วนสมควรตาย!
ปัง!
เจียงเหวินฉีสามคนพ่อแม่ลูกกำลังฉลองที่ได้รับการร่วมงานมาครอง เวลานี้ ประตูใหญ่ของคฤหาสน์ถูกถีบออกอย่างแรง
ท่ามกลางแสงและเงาตรงหน้าประตู เซียวจ้านยืนอยู่คนเดียวแบบโอหัง แสงส่องมาข้างหลัง ราวกับเป็นเทพเจ้ามาเยือนโลก
“เจียงเหวินฉี! เจียงเหม่ยเหยียน!” เซียวจ้านตะโกนอย่างโมโห สั่นสะเทือนจนทั้งคฤหาสน์ดังครื้น
ขณะนี้เจียงเหวินฉีนั่งอยู่บนโซฟา ชั่วพริบตาเดียวตอบสนองกลับมา ตวาดใส่ “เซียวจ้าน? แกอยากจะทำอะไร! ที่นี่คือบ้านของฉัน แก……”
แต่ว่า สิ่งที่ตอบกลับเขา คือเท้าที่เซียวจ้านโจมตีเข้ามา
ปึง!
การถีบครั้งนี้ มีพลังมหาศาล ถีบจนเจียงเหวินฉีล้มคว่ำไปโดยตรงพร้อมกันกับโซฟา
“โอ๊ะ……” เจียงเหวินฉีก็ส่งเสียงร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวดออกมา ทั้งตัวล้มลงพื้น จับท้องเอาไว้ หน้าแดงไปหมด
เวลานี้เจียงเหม่ยเหยียนตะลึงอยู่ด้านข้าง มองเห็นฉากนี้เข้า ร้องตะโกนแบบคลุ้มคลั่งไปหมด “เซียวจ้าน! แกบ้าแล้วรึไง! ใครก็ได้เข้ามาที จะฆ่าคนแล้ว!”
แต่ว่า
ป้าบ!
เซียวจ้านควงแขนเป็นวงกลม ตบบนหน้าเจียงเหม่ยเหยียนด้วยความโกรธแค้นไปโดยตรง ตบหล่อนจนลอยออกไปสองสามเมตร กระแทกบนโต๊ะกินข้าวที่ด้านข้าง ตรงมุมปากเลือดไหล
ส่วนเซียเหมย ก็ตกใจจนตาเหลือกเป็นลมลงไปตั้งแต่แรกแล้ว
“ตึก——ตึก——ตึก!”
ชั่วขณะนั้น ในสายตาของเจียงเหวินฉีและเจียงเหม่ยเหยียน เซียวจ้านเหมือนเป็นยมทูต เดินมาทางพวกเขาสองคนพ่อลูกทีละก้าว
“อ่าๆๆ! เซียวจ้าน แกบ้าแล้วเหรอ! แกอย่าเข้ามานะ ที่นี่คือตระกูลเจียง! แกลงมือที่นี่ แกเคยคิดถึงเจียงอวี่โหรวกับเข่อเข่อบ้างไหม?” เจียงเหวินฉีจับท้องเอาไว้ ดิ้นรนอยู่ที่พื้นอยากจะลุกขึ้นมาไม่หยุด
เจียงเหม่ยเหยียนก็ตกใจจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว กำลังสั่นเทาไปทั้งตัว
เซียวจ้านพูดอย่างเย็นชา “พวกแก ไม่สมควรทำเด็ดขาด ที่จะมาทำร้ายเจียงอวี่โหรวครั้งแล้วครั้งเล่า!”
พูดจบ เซียวจ้านยกเท้า กำลังอยากจะถีบเข้าไปทีหนึ่ง
แต่ว่า ด้านหลังมีบอดี้การ์ดเฝ้าบ้านของตระกูลเจียงสิบกว่าคนพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
พวกเขาพุ่งเข้ามา กุมกระบองไว้ในมือถือ ล้อมรอบเซียวจ้านเอาไว้
เจียงเหวินฉีกับเจียงเหม่ยเหยียนก็ถือโอกาสลุกขึ้นมา หลบอยู่ด้านหลังฝูงชน ตะคอกใส่แบบอารมณ์แปรปรวน “จัดการเดี๋ยวนี้เลย! ตีพวกจนตรอกคนนี้ให้หนักเลย! ตายก็ไม่เป็นไร!”
ชั่วขณะนั้น บอดี้การ์ดสิบกว่าคนพุ่งไปยังเซียวจ้านแล้ว
แต่ว่า เซียวจ้านขมวดคิ้ว ลงมือโดยตรง
ปึงๆๆ!
แค่ช่วงเวลาครู่เดียว บอดี้การ์ดสิบกว่าคนนี้ ล้มลงบนพื้นทั้งหมด
มองเห็นเหตุการณ์ฉากนี้ เจียงเหวินฉีตกตะลึงไปทั้งตัว ฝีมือของเซียวจ้านคนนี้ ค่อนข้างน่ากลัวเกินไปแล้ว
“ตอนนี้ มาถึงตาพวกแกแล้ว!” เซียวจ้านพูดด้วยเสียงเย็นเฉียบ กุมหมัดเอาไว้แน่น
แต่ว่า หน้าประตูมีเสียงตะโกนอย่างโมโหลอยมา “หยุดนะ!”
เจียงไท่ชางพาบอดี้การ์ดของตระกูลเจียงกลุ่มใหญ่พุ่งเข้ามา มองเห็นบอดี้การ์ดที่ล้มลงบนพื้นรอบด้าน จึงตวาดว่า “เซียวจ้าน! แกอยากทำอะไร? ที่นี่คือตระกูลเจียง ไม่ใช่ตระกูลเซียวของแก! แกช่างกำเริบเสิบสานเหลือเกิน!”
เซียวจ้านหัวเราะเยาะ บอกว่า “ตระกูลเจียง? หึๆ คุณปู่ครับ ผมอยากถามคุณหน่อย ทั้งที่แผนการของเจียงอวี่โหรวก็ได้รับเลือกแล้ว ทำไมคุณถึงยังอยากแย่งการร่วมงานครั้งนี้ไปอีก!”
เจียงไท่ชางทำเสียงเหอะ พูดว่า “นี่คือเรื่องของตระกูลเจียง เกี่ยวอะไรกับแก! แกก็แค่พวกจนตรอกคนหนึ่ง เป็นตระกูลเจียงของฉันช่วยแกไว้เท่านั้น แกยังกล้าลงไม้ลงมือที่นี่อีก! อวดดีจริง! ใครก็ได้เข้ามาที ตีให้แขนขามันพิการ แล้วโยนออกไป!”
เซียวจ้านส่ายหน้าอย่างจำใจ บอกว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันดีๆ แล้ว”
พูดจบ เซียวจ้านอยากลงมือตัดกำลังก่อน
แต่ว่า ทันใดนั้น ร่างที่อ่อนแรงของเจียงอวี่โหรวกลับพุ่งเข้ามา ขวางเซียวจ้านที่อยากลงมือเอาไว้ พูดแบบคราบน้ำตานองหน้า “เซียวจ้าน ไม่เอา ไม่เอา……การร่วมงานฉันไม่ต้องการแล้ว ฉันไม่อยากให้นายได้รับบาดเจ็บ นายฟังฉันนะ อย่าลงมือกับคุณปู่…..”
ตามมาด้วย เจียงอวี่โหรวหมุนตัว คุกเข่าลงตรงหน้าของเจียงไท่ชางทันที พูดขอร้อง “คุณปู่คะ หนูไม่เอาการร่วมงานแล้วค่ะ ขอร้องคุณปู่อภัยให้เซียวจ้านด้วยนะคะ ขอร้องคุณปู่อย่าไล่เขาออกไป……”
“เหอะ!”
เจียงไท่ชางพึมพำอย่างเย็นชา พูดว่า “เจียงอวี่โหรว แกถอยไปให้ฉันเดี๋ยวนี้! ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันจะไล่แกออกจากตระกูลเจียงไปด้วยกัน!”
พูดจบ คุณปู่จ้องเซียวจ้านด้วยความรู้สึกเย็นชาเต็มที่ พูดด้วยความโมโห “ยืนตะลึงทำอะไรกันอยู่! ลงมือให้ฉันสิ!”
พอพูดออกไป บอดี้การ์ดของตระกูลเจียงสิบกว่าคน พุ่งไปทางเซียวจ้านอีกรอบ
แต่ว่า เวลานี้ เสียงที่เย็นชาดุดัน ลอยมาจากด้านหลังทุกคน
“ฉันจะดูว่าใครกล้าลงมือต่อคุณเซียว!!!”
ทุกคนมองหาเสียงนั้น ก็มองเห็นทหารถือปืนที่สวมเครื่องแบบทหารกลุ่มหนึ่ง ใส่รองเท้าคอมแบตพุ่งเข้ามาเสียงดังตึกๆๆ
ผู้ที่นำทีมมา ก็คือผู้กองฟางที่ส่งบัตรเชิญคืนนั้นมาให้