พลิกชะตาหมอยา - บทที่ 286 จัดการศัตรูได้หนึ่งพัน ฝั่งตนสูญเสียไปแปดร้อย

พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว บทที่ 286 จัดการศัตรูได้หนึ่งพัน ฝั่งตนสูญเสียไปแปดร้อย

เมื่อเฟิ่งชิงนึกถึงเรื่องนี้ได้นางมักจะชอบขู่เขาและคนหน้าเย็นชาอยู่ตลอดเวลาถูกนางรังแกอย่างรุนแรงด้วยการทานบะหมี่พริกที่มีส่วนผสมเข้มข้นหมดชาม นางก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะมา

หากเป็นคนอื่น จะไม่มีผลที่น่าทึ่งเช่นนี้แน่นอน

ผู้ที่นางแกล้งนั้นไม่ใช่คนอื่น แต่คือจ้านเป่ยเซียว

คนที่มักจะพูดไม่เกินสามประโยคและไม่เกินสิบคำในหนึ่งประโยคแล้วยังชอบทำหน้าบูดบึ้งอยู่เสมอ

เฟิ่งชิงหัวหัวเราะพอแล้ว เงยหน้าขึ้น แต่เห็นว่าคนที่อยู่ตรงข้ามยังคงอยู่ที่นั่น

เฟิ่งชิงหัวรู้สึกประหลาดใจมาก

ชายคนนี้ไม่ได้สะบัดแขนเสื้อและจากไปโดยไม่โกรธเคือง และเขายังคงนั่งอยู่ที่นั่นอย่างสงบ

สมกับเป็นจ้านเป่ยเซียว หากเป็นคนอื่น คงโกรธจัดจนกระโดขึ้นมาชี้หน้านางพร้อมกับด่านางแล้ว

ถ้านางไม่รู้ว่าพริกเผ็ดแค่ไหน เหงื่อที่ไหลออกมาจากหน้าผากของจ้านเป่ยเซียวในขณะนี้ และริมฝีปากสีแดงเรื่อที่ค่อยๆ แดงและบวมขึ้น นางรู้สึกว่าจริงๆแล้วจ้านเป่ยเซียวแค่แสร้งเท่านั้น

เมื่อมองไปที่ริมฝีปากที่บวมของจ้านเป่ยเซียว กว่าที่เฟิ่งชิงหัวจะหยุดหัวเราะได้ตอนนี้ก็หลุดหัวเราะออกมาอีกครั้ง

หลังของจ้านเป่ยเซียวแข็งทื่อ มือของเขาถูกกดเข่าแน่น เส้นเลือดสีแดงในดวงตาของเขาสู้ริมฝีปากแดงเรื่อของเขาได้ เขาเม้มริมฝีปากแน่นและจ้องมองเฟิ่งชิงหัวซึ่งกำลังกลั้นหัวเราะจนร่างสั่นอย่างไม่มีมารยาท สีหน้าของเขาน่ากลัวมาก

เฟิ่งชิงหัวพยายามอย่างเต็มที่ที่จะควบคุมตัวเอง พยายามให้บรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้ดีขึ้น “จริง ๆ แล้ว ไม่ได้ปลอมทั้งหมดนะ สิ่งนี้สามารถต้านทานความเย็นในร่างกายของเจ้าได้จริงๆ อย่าโกรธเกินไป เจ้าทานหมดแล้ว คายออกมาอีกก็ไม่ดีใช่ไหมล่ะ?”

ถึงจะคายออกมาก็ไร้ประโยชน์ เพราะยังไงพริกก็เผ็ด อย่าพูดว่าทานลงไป ต่อให้เอานิ้วไปแตะก็จะบวมอยู่ดี

จ้านเป่ยเซียวยังคงเม้มริมฝีปากแน่นและไม่พูดอะไร แต่รู้สึกได้ถึงเส้นประสาทที่สั่นทอยู่ที่ริมฝีปากของเขา และในใจของเขาก็แผดเผายิ่งกว่าเดิม

เฟิ่งชิงหัวเอื้อมมือไปตบแก้ม ลุกขึ้นยืน หยิบขวดหนึ่งออกมาจากอก แล้วส่งให้จ้านเป่ยเซียว “นี่ นี่คือยาที่สามารถบรรเทาอาการแสบร้อนจากพริกได้”

จ้านเป่ยเซียวยังคงจ้องเฟิ่งชิงหัวด้วยสายตานิ่ว และไม่เอื้อมมือไปหยิบมา

ไม่รู้ว่าเป็นความเย่อหยิ่งหรือความโกรธ

เฟิ่งชิงหัวเปิดขวดออกเมื่อปากขวดแตะที่ริมฝีปากของจ้านเป่ยเซียวก็ประจบว่า “เอาน่า ดื่มแล้วก็ไม่รู้สึกแย่แล้ว”

จ้านเป่ยเซียวยกมือขึ้นและเหวี่ยงขวดออกไป ตกลงไปที่พื้นและแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ยาในขวดกระเซ็นไปทั่ว

“นี่ เจ้า…” เฟิ่งชิงหัวรู้สึกประหลาดใจ แต่ในวินาทีต่อมา จ้านเป่ยเซียวดึงนางไปนั่งที่ตัก จับแขนนาง มือกุมศีรษะนางจากด้านหลัง และจูบนางโดยตรง

ริมฝีปากของนางซึ่งปกติจะอุ่นและเย็น ตอนนี้เหมือนเตาหลอม

ทันทีที่เขาสัมผัสนาง เฟิ่งชิงหัวก็รู้ว่าชายหนุ่มต้องการจะทำอะไร เขาจะแก้แค้นนาง!

เฟิ่งชิงหัวพยายามดิ้นให้หลุด แต่มือของชายหนุ่มเหมือนโซ่เหล็ก ไม่เพียงแต่ความรู้สึกแสบร้อนที่ค่อยๆ แผ่ออกมาจากริมฝีปากของเขาเท่านั้น ปากของนางก็ชาไปด้วย

เมื่อหลิวหยิ่งมาพร้อมกับจดหมาย เขาเห็นทั้งสองคนจูบกันอยู่ในศาลา ก็ถอยกลับทันทีอย่างชาญฉลาดโดยไม่รบกวนพวกเขา

เฟิ่งชิงหัวถูกจ้านเป่ยเซียวบดขยี้เพียงฝ่ายเดียว ใบหน้าของนางแดงและหน้าผากของนางเริ่มมีเหงื่อออก นางไม่รู้ว่านางโมโหหรือเผ็ดกันแน่

เป็นการขว้างก้อนหินใส่เท้าตัวเองจริงๆ จัดการศัตรูได้หนึ่งพัน ฝั่งตนสูญเสียไปแปดร้อย

หลังจากนั้นไม่นาน จ้านเป่ยเซียวก็ปล่อยเฟิ่งชิงหัวให้เป็นอิสระ ริมฝีปากของเขายังคงบวม แต่ความเย็นชาบนใบหน้าของเขาลดลงมาก เขาจ้องเฟิ่งชิงหัวและพูดอย่างเย็นชา “ชิมแล้ว? สนุกไหม?”

ตอนนี้เฟิ่งชิงหัวจะมีเวลาเถียงกับเขาเรื่องนี้ได้อย่างไร นางเดินวนไปมา ใช้มือทั้งสองข้างพัดหน้าและหายใจออกเพื่อลดความรู้สึกแสบร้อน น้ำตาไหลอาบใบหน้า

เหี้ยมกินไป ผู้ชายคนนี้เหี้ยมเกินไป

เขาไม่เพียงโหดร้ายกับคนอื่นเท่านั้นแต่เขายังโหดร้ายกับตัวเองด้วย เพื่อแก้แค้นนาง เขาลากนางทรมานด้วยกันโดยไม่แม้แต่จะร้องขอยาถอนพิษ

บนภูเขาไม่มีชา เฟิ่งชิงหัวจึงรีบหยิบขนมกรอบออกมาจากกล่องอาหาร แล้วเคี้ยวสามแผ่นก็ไม่สามารถลดความเผ็ดได้

ในทางกลับกัน จ้านเป่ยเซียวนอกจากริมฝีปากสีแดงที่เห็นได้ชัดแล้ว ไม่มีความผิดปกติใดๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะนางเผ็ดจนจะตาย นางคงจะเชื่ออย่างนั้นจริงๆ

แต่นางยังกล่าวหาเขาไม่ได้ เพราะนางเป็นคนแกล้งเขาก่อน

“ลงไป ลงไป เร็วเข้า ข้าอยากดื่มน้ำ” เฟิ่งชิงหัวตะโกน โยนชามเปล่าลงในกล่องอาหารก็ถือไว้จะลงไปจากภูเขา

ก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว จ้านเป่ยเซียวก็คว้าเอวนางแล้วลอยขึ้นไปในอากาศ

เฟิ่งชิงหัวเตะไปมาอย่างกระวนกระวายอยู่กลางอากาศ “จ้านเป่ยเซียว สงบศึก สงบศึก ข้าอยากดื่มน้ำ ข้าเผ็ดจะตายอยู่แล้ว”

ริมฝีปากนางร้อน ต้องบวมแล้วแน่ นางไม่อยากเป็นปากไส้กรอก

“แค่ขาสั้นๆ ของเจ้า เจ้าจะขาดน้ำเมื่อเจ้าวิ่งลงจากภูเขา” จ้านเป่ยเซียวมองไปที่สีหน้ากังวลของนาง และเยาะเย้ย “อย่าทำกับคนอื่นในสิ่งที่เจ้าไม่ต้องการให้คนอื่นทำกับเจ้า เข้าใจความหมายเหล่านี้หรือยัง?”

“เข้าใจแล้ว ข้าจะไม่แกล้งเจ้าอีกต่อไป ได้โปรดปล่อยข้าลงไป” เฟิ่งชิงหัวน้ำตาไหล นางอดทนจนถึงที่สุด คำพูดของนางปนน้ำลาย เสียงไม่ชัดเจน

เมื่อเห็นนางเป็นแบบนี้ จ้านเป่ยเซียวน่าสงสารนางจริงๆ ดังนั้นเขาจึงปล่อยนางไปอย่างไม่เต็มใจใ และกอดนาง “อย่าขยับ ข้าจะลงจากภูเขาแล้ว”

ว่าแล้วไม่กี่ก้าวก็กระโดดลงมาจากไหล่เขาทันที

หมอกที่ยังกระจายตัวไม่หมดกระทบใบหน้า ใบหน้าด้านข้างของชายที่อยู่ข้างๆ นั้นหล่อเหลาคมลึก แต่ริมฝีปากเกินกว่าจะชื่นชมได้

เฟิ่งชิงหัวอดไม่ได้ที่อยากจะหัวเราะอีกครั้ง แต่นึกได้ว่าตอนนี้นางเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าเขามากนัก นางก็รู้สึกหดหู่ใจทันที

ในพริบตาเดียวก็มาถึงเชิงเขา เฟิ่งชิงหัวผลักจ้านเป่ยเซียวออกไปและวิ่งเข้าไปในเรือนคนเดียว

หลิวหยิ่งปรากฏตัวขึ้น นางวิ่งผ่านเข้าไปพอดี เฟิ่งชิงหัวโยนกล่องอาหารให้เขาและวิ่งจากไป

หลิวหยิ่งเห็นปากของเฟิ่งชิงหัวและก่อนที่เขาจะแสดงออก เขาเห็นว่าปากของนายท่านของเขาบวมมากกว่า เขาก็ยิ่งตกใจมากขึ้น

ต้องใช้แรงจูบและหลงไหลมากแค่ไหนกันถึงจะเป็นแบบนี้

จ้านเป่ยเซียวหรี่ตาจับสีหน้าของหลิวหยิ่งเข้าสายตาเขา พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “เจ้าวิ่งขึ้นและวิ่งลงตลอดทั้งวัน เจ้าไม่เหนื่อยรึ?”

แม้ว่าหลิวหยิ่งจะรู้สึกว่าคำพูดของนายท่านของเขามีเครื่องหมายคำถาม แต่ไม่ได้ถามเขาอย่างแน่นอน แต่เป็นการตำหนิเขา

ยืนตัวตรงทันทีและส่งจดหมายในอกให้เขา “นายท่าน เจ้าพระยาเวยหย่วนส่งจดหมายถึงท่าน ต้องการเชิญท่านไปที่เรือนของเขาขอรับ”

“ข้าว่างมากหรือ?”

“ขอรับ ข้าน้อยจะปฏิเสธกลับ” หลิวหยิ่งตอบ ในใจร้องไห้เหมือนสุนัข

ตอนนี้นายท่านชอบพูดอะไรแปลกๆมากขึ้นเรื่อย ๆ

เมื่อก่อนไม่เคยใช้น้ำเสียงถามกลับแบบนี้มาก่อน แต่ตอนนี้เริ่มเย็นชามากขึ้นเรื่อย ๆ

“เดี๋ยว” หลิวหยิ่งกำลังจะถอยหลัง ก็ได้ยินนายท่านพูด ก้าวมาข้างหน้า และหยิบจานขนมกรอบออกมาจากกล่องอาหาร

หลิวหยิ่งพูดอย่างเอาใจทันที “นายท่าน ฝีมือของพระชายาดีมากเลยขอรับ”

สายตาของจ้านเป่ยเซียวขรึมลง “เจ้าชางรู้มากเสียจริง”

หลิวหยิ่งกล่าว “ขนมกรอบที่พระชายาทำ หนึ่งจานนำไปให้นายหญิง หนึ่งจานมอบให้ท่าน และส่วนที่เหลือมอบให้กับพวกข้าเป็นรางวัล เมื่อครู่นี้ข้าน้อยเพิ่งทานไปและมันอร่อยจริงๆขอรับ”

เมื่อจ้านเป่ยเซียวได้ยิน เขาก็กล่าวอย่างเย็นชา “ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็มีโชคดีเสียจริง”

ชายหนุ่มกลับเข้าไปในห้องพร้อมจาน และพูดเสียงเรียบ “ไปวิ่งรอบภูเขาด้านหลังสิบรอบ นับซะว่าเป็นย่อยอาหาร”

หลิวหยิ่งรู้สึกสงสัยและประหลาดใจ เขาไม่ได้กินมากเกินไป ทำไมเขาต้องย่อยอาหาร

อย่างไรก็ตาม นายท่านสั่งแล้ว ในฐานะลูกน้อง เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเชื่อฟัง และยอมจำนนต่อชะตากรรมของตน เขาเริ่มวิ่งอย่างดุเดือด