พลิกชะตาหมอยา - บทที่ 76 อุบายของเป่ยเว่ย

พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว บทที่ 76 อุบายของเป่ยเว่ย
เฟิ่งชิงหัวดูตกตะลึง แต่ในใจยังคงสบายมาก
แม้ว่าองค์หญิงองค์นี้อาจมีสายสัมพันธ์เล็กน้อยกับนาง แต่เฟิ่งชิงหัวก็ยังไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าที่คล้ายกับนางกำลังทำท่าหลงใหลอย่างยิ่ง
ทุกคนตกใจกับการอาละวาดอย่างกะทันหันของท่านอ๋องเจ็ด พวกเขาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะนึกถึงองค์หญิงซีหลันที่สลบไป
ผู้ส่งสารแห่งแคว้นเป่ยเว่ย สีหน้าเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง “ฝ่าบาท ท่านอ๋องเจ็ดหมายความว่าอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ? แม้ว่าจะไม่ชอบองค์หญิงซีหลันของเรา ก็ไม่จำเป็นต้องทำร้ายกันเช่นนี้?”
ไม่รอให้ฮ่องเต้เซวียนถ่งได้พูด จ้านเป่ยเซียวก็พูดอย่างเย็นชาว่า “ข้าสงสัยว่าองค์หญิงซีหลันตั้งใจจะลอบสังหารข้า ดังนั้นข้าจึงโจมตีเพื่อป้องกันตัว”
ไม่มีอะไรผิด
เฟิ่งชิงหัวยกนิ้วโป้งให้เขากับการจงใจกลับขาวเป็นดำของเขา
เมื่อผู้ส่งสารเป่ยเว่ยได้ยินสิ่งที่จ้านเป่ยเซียวกล่าว ลมหายใจอุดอยู่ในอก แต่ก็ไม่สามารถอาละวาดได้
ท้ายที่สุดยังคงเป็นฮ่องเต้เซวียนถ่งมีรับสั่งให้หมอหลวงรักษาองค์หญิงซีหลัน เรื่องจึงยุติลงชั่วขณะ
จู่ๆ ก็เกิดเหตุการณ์ดังกล่าวขึ้น ความสนใจแต่เดิมของฮ่องเต้เซวียนถ่งก็ลดลงอย่างมาก งานเลี้ยงจึงจบลงอย่างรวดเร็ว
ในที่สุด เฟิ่งชิงหัวก็มีโอกาสรอดพ้นจากสายตาของทุกคน หลังจากกลับมาที่กระโจม นางแทบรอไม่ไหวที่จะรับสั่ง “”รีบไปเอาเนื้อย่างมา และเอาสุราดอกท้อมาด้วยอีกหนึ่งโอ่ง”
เมื่อจ้านเป่ยเซียวเข้าไปในกระโจม สิ่งที่เขาเห็นคือเฟิ่งชิงหัวนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงที่ปูเสร็จเรียบร้อย มือหนึ่งจับชิ้นเนื้อกำลังกินอย่างเมามัน
จ้านเป่ยเซียวขมวดคิ้วแน่น เขาสั่งหลิวหยิ่งให้ถอยออกไป ในกระโจมเหลือเพียงคนสองคน
“ท่าทางเจ้าเช่นนี้ ท่าอะไรกัน!”
เฟิ่งชิงหัวเหลือบมองเขา “ถ้าท่านอ๋องดูหมิ่นข้าที่เป็นเช่นนี้นี้ เหตุใดเมื่อครู่นี้ถึงถึงปฏิเสธองค์หญิงซีหลันเพคะ ข้ามองแล้วนางมาจากตระกูลใหญ่ มีความรู้ นางจะต้องทำให้ท่านอ๋องพึงพอใจอย่างแน่นอน”
จ้านเป่ยเซียวเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “เหตุใดคำพูดของเจ้าถึงมีรสเปรี้ยว?”
“ท่านอ๋อง ท่านแก่แล้ว ประสาทรับกลิ่นเสียไป ที่นี่มีแต่กลิ่นเนื้อ”
“ถ้าไม่ใช่กรณีนี้ เหตุใดเมื่อครู่นี้เจ้าถึงแตะข้าใต้โต๊ะ ไม่ใช่เพราะเจ้ากังวลว่าข้าจะตอบตกลงนางหรือ?” จ้านเป่ยเซียวเลิกคิ้ว
เฟิ่งชิงหัวเพิ่งดื่มสุราดอกท้อธรรมดาและพุ่งออกมาหมด โชคดีที่จ้านเป่ยเซียวอยู่ไกล ดังนั้นจึงรอดมาได้ แต่ขมวดคิ้วแน่น เห็นได้ชัดว่าไม่ชอบนางเช่นนี้
เฟิ่งชิงหัวมองจ้านเป่ยเซียวด้วยความไม่เชื่อ “ข้าแตะท่าน? ข้าหยิกท่านต่างหาก ข้าเห็นว่าท่านเหม่อลอยไปไกลเมื่อได้ยินนางกล่างว่าจะสมรสกับเจ้าในฐานะภรรยาของท่าน แล้วถ้าท่านยอมรับนางแล้วยังไงล่ะ? ท่านเป็นถึงท่านอ๋อง นับประสาอะไรกับมีภรรยาหลายคน แม้ว่าในวันหนึ่งท่านจะสมรสครั้งหนึ่ง ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับข้า”
“หนานกงเยว่ลั่ว เจ้าอยากตายหรือ?” จ้านเป่ยเซียวชำเลืองมองเฟิ่งชิงหัว
เฟิ่งชิงหัว เบะปาก “ข้าไม่อยาก”
จ้านเป่ยเซียวจับรถเข็นแล้วยืนขึ้นช้าๆ เคลื่อนไหวทีละก้าว นั่งบนเตียงนุ่มข้างๆ
เฟิ่งชิงหัวมองดูเขาและอดไม่ได้ที่จะถาม “ท่านอ๋อง องค์หญิงซีหลันไม่เพียงแต่เป็นองค์หญิงของประเทศเท่านั้น นางยังงดงามมากอีกด้วย เหตุใดเจ้าจึงปฏิเสธเพคะ?”
แม้ว่าบุคลิกของนางจะห่างจากนางเป็นพันลี้ แต่เฟิ่งชิงหัวก็มั่นใจในรูปร่างหน้าตาของตนมาก ซีหลันผู้นั้นก็ดูเหมือนนางแปดเท่า ดังนั้น จ้านเป่ยเซียวจึงไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ
จ้านเป่ยเซียวเยาะเย้ย “เจ้าคิดว่านางดี?”
“ก็ยังพอใช้ได้เพคะ”
“แต่เมื่อข้าเห็นนาง ข้าก็รู้สึกขยะแขยง”
ขนของเฟิ่งชิงหัวสั่นสะท้าน นางจ้องมองไปที่จ้านเป่ยเซียวด้วยโทสะ
“มีปัญหา?”
“ท่านมีปัญหาดวงตาด้วยหรือ? นางเป็นคนสวยอย่างเห็นได้ชัด! อย่างน้อยยกเว้นท่าน ทุกคนมองนางด้วยสายตาที่น่าทึ่ง”
จ้านเป่ยเซียวไม่แยแส “นั่นเป็นเพราะพวกเขาตาบอด”
ก่อนที่เฟิ่งชิงหัวจะพูดต่อ จ้านเป่ยเซียวก็พูดอีกครั้ง “ท่าทางของนางไม่เข้ากับรูปร่างหน้าตาของนาง จงใจเกินไป ทำให้รู้สึกขยะแขยง”
เฟิ่งชิงหัวถอนหายใจด้วยความโล่งอก ปรากฏว่าไม่ชอบท่าทีเหล่านั้นขององค์หญิงซีหลันนั่นเอง นางเข้าใจ “จริง ๆ แล้วนางไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ท่านพูด ยังไงนางก็เป็นหญิงคนหนึ่ง ท่านพูดดีๆไม่ได้หรือ?”
จ้านเป่ยเซียวเหลือบมองนาง “ข้าบอกว่านางน่าขยะแขยง เหตุใดเจ้าถึงยิ้มอย่างมีความสุขนัก?”
“ที่ไหนกัน?” เฟิ่งชิงหัวเช็ดปาก “ท่านทานหน่อยไหม? เนื้อย่างนี้อร่อยมาก”
จ้านเป่ยเซียวมองไปที่เนื้อที่ถูกเฟิ่งชิงหัวแทะจนดูไม่ออกแล้วส่ายศีรษะอย่างรวดเร็วพร้อมกับขมวดคิ้ว
“ท่านลองชิมดูสิ ตอนกลางวัน ข้าล่ามันเอง” เฟิ่งชิงหัวเห็นว่ายิ่งเขาต่อต้าน นางก็ยิ่งอยากบังคับเขา
“หนานกงเยว่ลั่ว ข้าสั่งให้เจ้าเอามันออกไป!”
“เฮ้อ ท่านอ๋อง ท่านลองชิมดูสิเพคะ อร่อยมากเลย ถ้าท่านหิวแต่ไมม่ได้ทานอะไร ข้าจะเอ็นดูท่านนะเพคะ”
“อย่าแตะต้องข้า มือเจ้าเปื้อนไปด้วยน้ำมัน!”
ทั้งสองเล่นกันอยู่ภายในกระโจม ขณะที่หลิวหยิ่งซึ่งเฝ้าอยู่นอกกระโจมมีสีหน้าที่อยากตาย
มองดูทิวทัศน์รอบข้าง อืม แผ่นดินเขียวขจี อากาศสดใสเป็นพิเศษ ทุกที่เต็มไปด้วยชีวีวา ถึงเวลา…
ในเวลาเดียวกัน ในกระโจมของเป่ยเว่ย องค์หญิงซีหลันได้ฟื้นขึ้นแล้ว แต่เนื่องจากตอนที่นางล้มลงกระทบถึงกระดูกแล้วยังได้รับบาดเจ็บภายใน นางจึงต้องนอนพักผ่อนอยู่บนเตียง
“เจ้าบอกว่าแผนของเจ้าไม่มีความผิดพลาดไม่ใช่หรือ?” เหตุใดถึงกลายเช่นนี้?” ผู้ส่งสารเป่ยเว่ยผู้นั้นที่พูดในงานเลี้ยง กำลังยื่นมือไพล่หลังด้วยสีหน้าโกรธ
องค์หญิงซีหลันดูเศร้าโศก “เสด็จพี่ ข้าขอโทษ ซีหลันก็คาดไม่ถึงว่าจ้านเป่ยเซียวจะมีปฏิกิริยาเช่นนี้”
ผู้ส่งสารเป่ยเว่ยส่ายศีรษะและพูดว่า “ซีหลัน จุดประสงค์ของการมาเยือนเทียนหลิงของเราในครั้งนี้คือเพื่อปลุกระดมความขัดแย้งกลางเมืองในเทียนหลิง ไม่ใช่เพื่อมีความแค้น”
“เสด็จพี่ เรื่องนี้ยังไม่ถึงขั้นที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ถ้าจ้านถิงเฟิงตกหลุมรักข้า เขาจะต่อสู้กับจ้านเป่ยเซียวไม่หยุด เราก็แค่ทำให้เรื่องราวยุ่งเหยิงก็พอ” เดิมทีองค์หญิงซีหลันที่บอบบางอ่อนแอ ในขณะนี้ได้แสดงรอยยิ้มโหดเหี้ยมน่ากลัวออกมา
“แต่เจ้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่าจ้านเป่ยเซียวในตอนนี้ยังคงมีอำนาจที่จะแข่งขันกับองค์ราชทายาทได้?”
“เสด็จพี่ ท่านคิดว่าอาการบาดเจ็บที่ขาของจ้านเป่ยเซียวเป็นเรื่องจริงหรือไม่?” ซีหลานพูดอย่างราบเรียบ
“เจ้าหมายถึง…” ผู้ส่งสารเป่ยเว่ยแสดงสีหน้าประหลาดใจออกมา
“บางทีนี่อาจเป็นเรื่องราวของการเข้มงวดกับตนเองเพื่อฟันฝ่าอุปสรรคและลบล้างการถูกหองครักษ์เกียรติและการตัดสินใจไปถึงสุดทาง หากวันนี้ท่านอ๋องเจ็ดตกลงสมรสกับข้า บางทีข้าอาจจะไม่สงสัย แต่การที่เขาปฏิเสธและจงใจไม่ให้ตนเองมีความเกี่ยวข้อง ทำให้ข้ารู้สึกว่าเราเดิมพันถูกแล้วที่โจมตีจากบนร่างของจ้านเป่ยเซียว”
“แล้วในเมื่อเขาจงในเสแสร้ง จะให้เจ้ากับข้าดูออกได้อย่างไร? ข้าเกรงว่าแม้แต่องค์ราชทายาทเทียนหลิงก็ไม่รู้”
“ถ้าอย่างนั้นเราก็มาทดสอบกัน ข้าจะสร้างความวุ่นวายให้กับเทียนหลิงแน่!” องค์หญิงซีหลันพูดพร้อมสีหน้าที่จะต้องชนะ
ข้างนอกกระโจม มีคนในวังคนหนึ่งพูดว่า “องค์หญิงซีหลัน นี่คือยารักษาบาดแผลที่องค์ราชทายาทส่งมาให้ท่านโดยเฉพาะ มีผลมหัศจรรย์ต่ออาการบาดเจ็บภายใน”
ซีหลันและเสด็จพี่มองหน้ากัน สายตาของพวกเขาสว่างวาบ มีความตื่นเต้นอยู่ด้วย แต่เมื่อพูดออกมากลับเป็นน้ำเสียงที่อ่อนแอ “ซีหลันขอบพระทัยองค์ราชทายาทเพคะ”