พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่ 1091 เขาได้ตายอยู่ในเงื้อมมือของผมแล้ว

ทุกคนคาดไม่ถึงจีรภัทรจะเปลี่ยนเป็นตื่นเต้นมากขนาดนี้ แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าทวีปโอชวินที่จีรภัทรกำลังพูดถึงนั้นอยู่ที่ไหน แต่สิ่งที่พูดจากคำพูดของอาจารย์นั้น คงจะไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างแน่นอน

ฐปนีย์มองไปที่รพีพงษ์ด้วยความประหลาดใจ คาดไม่ถึงว่าแสงสีทองนี้จะหาได้ยากในสายตาของอาจารย์มากขนาดนี้ ดูเหมือนว่าจนถึงตอนนี้ ตัวเองได้ประเมินผู้ชายคนนี้ต่ำไป

เมื่อนึกย้อนไปถึงการดูถูกเหยียดหยามและการเยาะเย้ยรพีพงษ์ในระหว่างทางที่มา ในใจของเธอก็กระอักกระอ่วนอย่างฉับพลัน รู้สึกว่าตัวเองอยู่ต่อหน้ารพีพงษ์ก็เหมือนเป็นตัวตลก

เธอมองไปที่รพีพงษ์ด้วยสีหน้าท่าทางที่ซับซ้อน จากนั้นเดินไปตรงหน้าของเขา และพูดด้วยความจริงใจว่า: “ขอโทษ ก่อนหน้าหน้าฉันไม่ควรทำท่าทีแบบนั้นกับนาย”

รพีพงษ์เพียงแค่ยิ้มให้เธอเล็กน้อย และไม่พูดอะไร

“น้องชาย รีบตามฉันมาเถอะ คุณสมบัติแบบนาย เป็นครั้งเดียวที่ฉันเคยเห็นมาในชีวิต วันนี้ฉันต้องพูดคุยกับนายดีๆ”จีรภัทรบอกกับรพีพงษ์อีกครั้ง

รพีพงษ์พยักหน้าเล็กน้อย และเดินตามจีรภัทรเข้าไปด้านใน

ลูกศิษย์ทั้งหมดของจีรภัทรก็ทอดถอนหายใจ เดิมทีพวกเขายังคิดว่าในสำนักจะมีผู้ชายที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงมา ต่างคิดว่าจะสง่าน่าเกรงขามต่อหน้ารพีพงษ์สักครั้ง

ผลปรากฏว่ารพีพงษ์กลับเป็นลูกพี่ที่แม้แต่อาจารย์ของพวกเขาก็จะต้องให้ความเคารพ สิ่งสำคัญที่สุดคือรพีพงษ์มีอายุใกล้เคียงกับพวกเขา ซึ่งทำให้พวกเขารู้สึกไม่สบอารมณ์จริงๆ

ฐปนีย์ถอนหายใจ จากนั้นก็เหลือบมองไปที่ศิษย์พี่ศิษย์น้องของตัวเอง เอ่ยปากพูดว่า: “เมื่อกี้นี้อาจารย์พูดถูก พวกเราไม่ควรภาคภูมิใจตัวเองเพราะความสำเร็จเพียงเล็กๆน้อยๆ พวกเราน่าจะรู้เหตุผลที่ว่าเหนือคนนอกยังมีคนนอกเหนือเขายังมีเขา ทุกคนรีบไปฝึกฝนเร็วเข้า!”

ฐปนีย์ไม่รู้ว่าคนอื่นเข้าใจความหมายคำพูดนั้นของอาจารย์จริงๆหรือไม่ แต่เธอกลับเข้าใจจริงๆ และก็ตัดสินใจแล้ว จะพยายามพัฒนาเพิ่มความแข็งแกร่งของตัวเอง

รพีพงษ์ตามจีรภัทรมาถึงบ้านในส่วนลึกของสำนักบ้อเก๊ก การตกแต่งในบ้านหลังนี้เรียบง่ายและสง่างาม นอกจากโต๊ะและเก้าอี้แล้ว ยังมีภาพวาดหมึกอีกหลายชิ้นบนผนัง จะเห็นได้ว่าลงนามไว้ในผลงานคือชื่อของจีรภัทร

จีรภัทรให้รพีพงษ์นั่งลงมา จากนั้นชงชาดีให้เขาหนึ่งกา จากนั้นก็นั่งข้างๆรพีพงษ์ ยิ้มแล้วถามว่า: “น้องชาย ไม่ทราบว่านายมาหาฉัน คือมีเรื่องอะไรเหรอ? ธัชธรรมให้นายมาหาฉันเหรอ?”

รพีพงษ์ส่ายหัวเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “ผู้อาวุโส เมื่อกี้นี้ท่านถามว่าผมเรียนมาจากไหนไม่ใช่เหรอ”

จีรภัทรพยักหน้า แล้วพูดว่า: “ใช่ๆ เกือบลืม เมื่อกี้นี้นายบอกว่าอาจารย์ของนายเป็นเพื่อนเก่าของฉัน ฉันคิดอยู่ตั้งนานก็คิดไม่ออกว่าคนคนนี้เป็นใครกันแน่ น้องชายก็บอกฉันมาเถอะ”

บนใบหน้าของรพีพงษ์ปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วพูดว่า: “อาจารย์ของผม ชื่อว่าวฤนท์ธม แต่ว่าเขายังมีอีกชื่อหนึ่ง”

“ชัชพิสิฐ”

หลังจากพูดจบ แววตาทั้งหมดของรพีพงษ์จดจ่อไปที่บนใบหน้าของจีรภัทร ต้องการดูว่าเขาจะปฏิกิริยาอย่างไร

เมื่อตอนที่จีรภัทรได้ยินชัชพิสิฐสามคำนี้ ทั้งร่างกายก็แข็งทื่อ บนใบหน้าที่ตอนแรกมีรอยยิ้มปรากฏอยู่ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย และแววตาก็กลายเป็นลึกล้ำมากขึ้นมา

แววตาของเขาจ้องไปที่รพีพงษ์อย่างแน่วแน่เป็นเวลานาน จากนั้นเอ่ยปากถามว่า:“เมื่อหนึ่งร้อยปีก่อน ฉันก็ได้ตัดขาดความสัมพันธ์กับเขาแล้ว เรื่องของเขา ฉันจะไม่ยุ่ง คือเขากำลังประสบกับปัญหาอะไรหรือเปล่า ดังนั้นก็เลยให้นายมาหาฉันเหรอ?”

“ถ้าหากเป็นแบบนี้จริงๆ ถ้าอย่างก็เชิญนายกลับไปเถอะ”

รพีพงษ์คาดไม่ถึงว่าท่าทีของจีรภัทรจะเปลี่ยนไปเร็วขนาดนี้ ตัวเองแค่เอ่ยชื่อของชัชพิสิฐเท่านั้นเอง เขากลับมองตัวเองเหมือนราวกับกำลังมองศัตรู ราวกับว่าจะลงมือกับตัวเองได้ตลอดเวลา

จากท่าทีนี้ของเขา โดยพื้นฐานแล้วรพีพงษ์สามารถตัดสินออกมาได้ว่า จีรภัทรตัดขาดความสัมพันธ์กับชัชพิสิฐแล้วจริงๆ และไม่ต้องการที่จะติดต่ออะไรกับเขาทั้งนั้น

รพีพงษ์ยิ้มให้จีรภัทรเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “ไม่ใช่ชัชพิสิฐให้ผมมา บางทีที่ผมมาที่นี่อาจมีความเกี่ยวข้องกับเขาจริงๆ แต่ว่าเขาไม่มีโอกาสที่จะให้ผมทำเรื่องใดๆแล้ว”

“เขาได้ตายอยู่ในเงื้อมมือของผมแล้ว”

ทันทีที่รพีพงษ์พูดเช่นนี้ออกมา จีรภัทรก็พ่นน้ำชาที่เพิ่งดื่มเข้าไปในปากออกมาทันที จากนั้นมองไปที่รพีพงษ์อย่างเหลือเชื่อ แล้วพูดว่า: “นายพูดว่าอะไรนะ? ชัชพิสิฐตายอยู่ในเงื้อมมือของนายเหรอ? นี่มันเป็นไปได้อย่างไร!”

รพีพงษ์ยักไหล่ แล้วพูดว่า: “ทำไมจะเป็นไปไม่ได้?”

“ที่สำคัญพูดตามความถูกต้อง ชัชพิสิฐไม่สมควรที่จะเป็นอาจารย์ของผม อาจารย์ของผมคือวฤนท์ธม เขาตายในขณะที่ชัชพิสิฐพรางตัวเท่านั้นเอง ”

จีรภัทรหายใจเข้าลึกๆ สิ่งที่รพีพงษ์พูดนั้นค่อนข้างยากที่จะทำให้เขายอมรับได้ เขาจำเป็นต้องสงบสติดีๆสักพัก ถึงจะพูดคุยกับรพีพงษ์ต่อไปได้

หลังจากนั้นไม่นาน จีรภัทรก็ค่อยๆสงบลงมา และเอ่ยปากถามรพีพงษ์: “ดังนั้นนายมาหาเพื่ออะไรกันแน่? ฆ่าฉันเหรอ?”

รพีพงษ์ส่ายหัว แล้วพูดว่า: “ผมมาขอความช่วยเหลือจากท่าน”

หลังจากนั้นเขาก็บอกความยุ่งเหยิงระหว่างตัวเองกับชัชพิสิฐและเรื่องราวที่ชัชพิสิฐจะยึดครองของตัวเองแต่ผลปรากฏว่าถูกตัวเองฆ่าให้ฟังจีรภัทร แน่นอนว่า เขาไม่ได้บอกจีรภัทรว่าตัวเองฆ่าชัชพิสิฐได้อย่างไร เขาพูดถึงแบบนี้ ก็เพื่อให้จีรภัทรรู้ว่า ตัวเองมีแข็งแกร่งมากกว่าที่เขาคิด

จากนั้นรพีพงษ์ก็ได้พูดเรื่องที่ชัชพิสิฐจัดการให้ปวัตรปวิชทั้งสองพี่อยู่ข้างกายภรรยาของตัวเอง และเรื่องราวที่ฉวยโอกาสลงมือ

“ผมมาหาท่าน คืออยากถามว่าท่านมีวิธีถอนพิษยาพันพิษมั้ย ”รพีพงษ์พูดกับจีรภัทรด้วยใบหน้าที่จริงจัง “ตราบใดที่ท่านสามารถช่วยถอนพิษนี้ให้กับภรรยาของผม ไม่ว่าท่านมีความต้องการอะไร ผมก็จะรับปากท่าน”

หลังจากที่จีรภัทรฟังรพีพงษ์เล่าจบ ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างเงียบ ๆ เดิมทีเขาได้ยินรพีพงษ์บอกว่าฆ่าชัชพิสิฐแล้ว ยังคิดว่ารพีพงษ์มาเพื่อเข่นฆ่าให้หมด ตอนนี้ถึงได้รู้ว่า รพีพงษ์มาหายาถอนพิษ

เขาจ้องมองไปที่รพีพงษ์แวบหนึ่ง เอ่ยปากพูดว่า: “ยาพันพิษนี้ เป็นยาพิษที่ซับซ้อนมากอย่างหนึ่งในทวีปโอชวิน สารพิษของยาพิษแบบนี้ไม่ร้ายแรง ฤทธิ์ของพิษก็ใช้เวลานาน โดยทั่วไปใช้ไปนานแล้ว ถึงจะทำให้คนที่โดนพิษถูกฤทธิ์ของพิษคร่าชีวิต”

“โดยทั่วไปยาพิษแบบนี้มักใช้มาควบคุมบุคคลสำคัญบางคน เอาพวกเขามาเป็นเครื่องมือต่อรอง และใช้มาข่มขู่ศัตรู”

“ฉันกลับรู้วิธีถอนพิษยาพันพิษนี้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของรพีพงษ์ก็เปล่งกายขึ้นมาทันที พูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น: “ถ้าอย่างผู้อาวุโสได้โปรดบอกวิธีนี้กับผม ไม่ว่าผู้อาวุโสมีความต้องการอะไร ผมก็จะรับปาก”

จีรภัทรโบกมือ และพูดว่า: “นายได้อย่ารีบร้อน”

“แม้ว่าฉันจะรู้วิธีถอนพิษยาพันพิษนี้ แต่ว่าต้องการถอนพิษ จำเป็นต้องมีเครื่องยาสมุนไพรที่เพียงพอ แต่ว่าเครื่องยาสมุนไพรเหล่านี้ มีเพียงแต่ทวีปโอชวินถึงจะมี”

“บนโลกขาดแคลนพลังทิพย์ ต้องการที่จะปลูกเครื่องยาสมุนไพรเหล่านั้นออกมาก็คือเป็นไปไม่ได้ ดังนั้นต้องการถอนพิษ นายจำเป็นต้องไปที่ทวีปโอชวินเอาเครื่องยาสมุนไพรเหล่านั้นกลับมาก็พอแล้ว”