พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่ 1186 ลืมออมแรงแล้ว

“รพีพงษ์ คุณปู่ บรรพบุรุษของตระกูลลัดดาวัลย์ หรือว่าคุณจะบีบคั้นผมจนตายเหรอ?” เยี่ยมบุญพูดอย่างวิงวอน

“ฮ่าๆ อยากจะเป็นหลานชายของฉัน แกยังมีคุณสมบัติไม่เพียงพอ” รพีพงษ์พูดอย่างดูถูก

ในเวลาเดียวกัน แล้วดูถูกเยี่ยมบุญที่ไม่มีความกล้าหาญหลายเท่า

“รพีพงษ์ ผมขอร้องคุณแบบนี้แล้ว หรือว่าคุณไม่ได้ยิน ทำเรื่องอย่าทำมากเกินตัว จำเป็นต้องรังแกคนมากเกินไปด้วยเหรอ?”ดวงตาของเยี่ยมบุญแดงก่ำ

เขาเสมอต้นเสมอปลายของความยโสโอหัง และไม่เคยได้รับความอับอายแบบนี้

อย่างไรก็ตาม วันนี้เวลานี้ อยู่ตรงหน้ารพีพงษ์ เขาก็เหมือนสุนัขประจบ​สอพลอ กลับไม่ได้รับความเมตตาจากเจ้าของแม้แต่น้อย

“รังแกคนมากเกินไปเหรอ?” รพีพงษ์แสยะยิ้มแล้วพูด:“อยู่ในสายตาของฉัน แกไม่คู่ควรที่จะเป็นคนด้วยซ้ำ!”

“รพีพงษ์!”

หลังจากที่เยี่ยมบุญได้ยินก็โกรธมาก หลังจากที่ความแค้นในใจสะสมจนถึงจุดสูงสุด และดูเหมือนว่าจะไม่หวาดกลัวขนาดนั้นแล้ว

เขารวบรวมความกล้า กัดฟัน ชี้ไปที่รพีพงษ์แล้วพูดว่า: “วันนี้กูจะบอกแกให้ เงื่อนไขที่แกพูดฉันทำไม่ได้! แกต้องการให้ฉันสละทรัพย์สมบัติของตระกูลกุลออกมา นอกจากว่าฉันตายไป!”

หลังจากพูดแบบนี้จบ ตัวเยี่ยมบุญเองก็ตกใจกับความกล้าหาญของตัวเอง

เลขาพงศ์บุณยภาที่อยู่อีกด้านในใจก็สับสน กล้าพูดแบบนี้กับผู้บังคับบัญชาของทหารมังกร ผู้ชายคนนี้คิดว่าชีวิตตัวเองยืนยาวเกินไปเหรอ?

ตอนนี้ เทพก็ช่วยแกไม่ได้

เมื่อเห็นร่างกายสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ของเยี่ยมบุญและกำหมัดแน่นเนื่องจากพลังอานุภาพบันดาลโทสะอย่างฉับพลัน รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย และเหยียดหยาม

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้น…..แกก็ไปตายซะ”

พูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ แต่กลับเป็นอานุภาพประดุจอสนีบาตฟาดเปรี้ยงๆ!

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของรพีพงษ์ เยี่ยมบุญถูกกดดันจนหายใจไม่ออก

บันดาลโทสะอย่างฉับพลันของพลังอานุภาพเมื่อกี้นี้ทลายลงทันที

“แก…..แกจะฆ่าฉันเหรอ?” เยี่ยมบุญเบิกตากว้างแล้วพูดว่า: “ต่อให้แกจะเป็นผู้บังคับบัญชาของทหารมังกรแล้วยังไง หรือว่าแกก็สามารถฆ่าคนได้ตามใจชอบเหรอ? ฉันกลับไม่เชื่อ บนโลกใบนี้ยังมีกฎหมายหรือไม่!”

โดยปราศจากการล้อเล่นแม้แต่น้อย รพีพงษ์พูดอย่างเย็นชา: “ชีวิตของแก ฉันเอาแน่!”

“อะไรนะ!”

เยี่ยมบุญตกตะลึง ข้างหลังไม่เพียงแต่มีเหงื่อเย็นไหลออกมาเท่านั้น ก็รู้สึกเสียวซ่าลึกเข้าไปในไขกระดูก

เขาหันหน้ามองไปที่เลขาพงศ์บุณยภา ในเวลานี้ เลขาพงศ์บุณยภาเป็นความหวังสุดท้ายของเขา

“เลขาพงศ์บุณยภา คุณช่วยผมด้วย เขาจะฆ่าคนตามใจชอบได้อย่างไร เขาจะทำได้อย่างไร!”

การแสดงออกของเลขาพงศ์บุณยภาเคร่งขรึม รพีพงษ์ยืนกรานจะเอาชีวิตของเยี่ยมบุญ เรียกได้ว่าง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก

ในเวลาเดียวกัน ในใจของเขาก็ประเมินออกมาได้อย่างรวดเร็ว

เมื่อเทียบดูแล้วว่าเป็นปฏิปักษ์กับรพีพงษ์และเป็นปฏิปักษ์กับเยี่ยมบุญ นั้น ต่างกรรมต่างวาระ

เมื่อนึกถึง เลขาพงศ์บุณยภาก็ถอยหลังไปครึ่งก้าว และเว้นระยะห่างระหว่างเยี่ยมบุญ

เยี่ยมบุญเหม่อค้างด้วยความตกตะลึง ภาษากายของเลขาพงศ์บุณยภาได้แสดงให้เห็นอย่างชัดเจน วันนี้ อยู่ที่นี่ ตัวเองหัวเดียวกระเทียมลีบ เป็นหรือตายทั้งหมดถูกควบคุมโดยรพีพงษ์

“เลขาพงศ์บุณยภา หรือว่ารพีพงษ์ก็สามารถฆ่าคนได้ตามใจชอบเหรอ? คุณเป็นคนของเขตภาคใต้นะ คุณจัดการดูแลไม่ได้เหรอ”

โอบกอดด้วยความหวังสุดท้าย เยี่ยมบุญถาม

เลขาพงศ์บุณยภาส่ายหัว: “ทหารมังกรในฐานะกองทัพอันดับหนึ่งของเมืองฮัวกั๋ว ก็ต้องมีอภิสิทธิ์เป็นธรรมดา ถ้าเกิดกำหนดให้ชัดเจนแล้ว ก็จะถูกสังหารทันที โดยไม่ต้องขอคำสั่ง”

พูดแล้ว เลขาพงศ์บุณยภามองไปที่เยี่ยมบุญด้วยท่าทางที่ซับซ้อน ในเวลาเดียวกันก็เหลือบมองไปที่รพีพงษ์อย่างระมัดระวัง

ตอนนี้ ชีวิตของเยี่ยมบุญเขาไม่สามารถควบคุมได้ และสิ่งที่เขาคิดในตอนนี้ ก่อนหน้านี้ตัวเองไม่รู้สถานการณ์ที่ชัดเจน คงจะไม่ทำให้ผู้บังคับบัญชาของทหารมังกรคนนี้ไม่ขุ่นเคืองนะ

“ถ้ารพีพงษ์คนนี้หันหัวหอกมาทางตัวเองทีหลัง ถ้าอย่างนั้นก็แย่สำหรับฉัน เยี่ยมบุญสมควรตาย กูก็ถูกแกทำร้ายอย่างอนาถา!”

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เลขาพงศ์บุณยภาก็อดไม่ได้ที่จะสั่นเทา และความเกลียดชังของเขาที่มีต่อเยี่ยมบุญก็เพิ่มมากขึ้น

“อะไรนะ!”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เลขาพงศ์บุณยภาพูด ขาทั้งสองของเยี่ยมบุญก็อ่อน และทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้น

“ผม…..ผิดไปแล้ว ผมจะส่งมอบกิจการของตระกูลกุลให้ตระกูลณัฐรัชต์เดี๋ยวนี้ คุณได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”

ผู้ชายคนหนึ่ง ในเวลานี้ร้องไห้จนน้ำตาแปดเปื้อนเต็มหน้า เยี่ยมบุญก็ไม่ได้สนใจมากขนาดนี้ คุกเข่ามาถึงตรงหน้ารพีพงษ์ จับขากางเกงของรพีพงษ์แล้วพูดวิงวอน

ในที่สุดเวลานี้เขาก็คิดได้ กิจการของตระกูลกุลนับเป็นอะไร ชีวิตของตัวเองสำคัญกว่า

แต่ทว่า สิ่งที่เขารู้มันก็สายเกินไปแล้ว

“เอามือสกปรกของแกออกไป!”

รพีพงษ์พูดอย่างเย็นชา และเตะขาออกไปทันที เตะเยี่ยมบุญออกไปราวกับลูกบอล

อย่างไรก็ตาม มองแวบเดียวแค่เตะอย่างสบายๆ ไม่นึกเลยว่าจะเตะเยี่ยมบุญที่มีน้ำหนักเก้ากิโลออกไปได้ห้าเมตร และกระแทกกับกำแพงที่อยู่ตรงข้าม

ตูม!

ความซึมเศร้าในใจ รวมทั้งการกระแทกอย่างแรงบนกำแพง เยี่ยมบุญกระอักเลือดออกมาเต็มปาก รูม่านตาของเขาค่อยๆขยายออก และไม่มีชีวิตแล้ว

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมดก็ประหลาดใจ แววตาที่มองไปที่รพีพงษ์ก็หวาดกลัวขึ้นมาหลายเท่า

“สมควรตาย ลืมออมแรงแล้ว” รพีพงษ์ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้

“ช่วงนี้รู้สึกว่าพลังของตัวเองดูเหมือนจะเพิ่มมากขึ้นกว่าเมื่อก่อน ไม่รู้ว่า นี่เป็นสาเหตุจากการสืบทอดของจอมมารชูร่าหรือเปล่า”

รพีพงษ์แอบคิดในใจ สำหรับการตายของเยี่ยมบุญ เขาไม่ได้สนใจ

“ถ้ารู้ก่อน น่าจะให้ผู้ชายคนนี้เซ็นข้อตกลงก่อนหน้าที่จะตาย ยินยอมโอนย้ายกิจการของตระกูลกุลให้ตระกูลณัฐรัชต์ นี่กลับมีความผิดพลาดเล็กน้อย” รพีพงษ์พูด

แต่ทว่า เขากลับเปลี่ยนความคิด ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เยี่ยมบุญตายไปแล้ว กำจัดภัยคุกคามของตระกูลณัฐรัชต์ได้ อย่างน้อยก็ไม่ต้องกังวลการแก้แค้นในอนาคตแล้ว

อย่างไรก็ตาม เลขาพงศ์บุณยภาที่กังวลตลอดว่ารพีพงษ์จะลงมือกับตัวเอง หลังจากที่ได้ยินคำพูดนี้ ในใจก็เต้นแรง และรีบวิ่งไปที่ข้างๆรพีพงษ์ทันที

“รายงานผู้บังคับบัญชาของทหารมังกรครับ!”

เลขาพงศ์บุณยภาแสดงความเคารพที่เป็นมาตรฐานที่สุดในชีวิต

“เรื่องอะไร?”

รพีพงษ์ถาม สำหรับเลขาพงศ์บุณยภา เขาไม่มีความรู้สึกดีต่อเขา

“คือแบบนี้ ปัญหาที่คุณเพิ่งพูดถึง ผมสามารถจัดการได้ครับ” เลขาพงศ์บุณยภายิ้มแล้วพูด เพียงแต่ รอยยิ้มแบบนี้หลีกเลี่ยงการประจบสอพลอไม่ได้

“หือ? นายสามารถจัดการได้เหรอ?”

รพีพงษ์มองไปที่ฝ่ายตรงข้ามอย่างละเอียด

เลขาพงศ์บุณยภาพยักหน้า นี่เป็นโอกาสดีที่จะแสดงออกมาต่อหน้าผู้บังคับบัญชาของทหารมังกร

“ผมรู้จักกับคนของตระกูลกุลเป็นอย่างดี ผมจะชี้แจงกับพวกเขา ก่อนหน้าที่เยี่ยมบุญจะตายสัญญาว่าจะโอนกิจการของตระกูลกุลให้ตระกูลณัฐรัชต์” เลขาพงศ์บุณยภาพูด

“นายแน่ใจว่า คนของตระกูลกุลจะฟังนายเหรอ?” รพีพงษ์ถามอย่างครุ่นคิด

เลขาพงศ์บุณยภาตบหน้าอกรับรองว่าทำได้: “วางใจเถอะ ผมรับผิดชอบเองทั้งหมดครับ!”

รพีพงษ์พยักหน้า ในใจของเขารู้ดี ดูเหมือนว่าเลขาพงศ์บุณยภาคนนี้ตั้งใจจะใช้อำนาจบีบคั้นให้คนของตระกูลกุลประนีประนอม

“ได้ งั้น…..เรื่องนี้ก็มอบให้นายจัดการ”รพีพงษ์พูดอย่างสบายๆ ตบไหล่ของเลขาพงศ์บุณยภา

เลขาพงศ์บุณยภารู้สึกทันทีว่าดวงอาทิตย์นอกหน้าต่างอบอุ่นขึ้นมา และยืนตรงพูดว่า: “จัดการปัญหาให้กับผู้บังคับบัญชา ผมจะทำให้ดีที่สุด จัดการปัญหาให้อย่างดีงามครับ!!”

เมื่อเห็นหน้าตาของเลขาพงศ์บุณยภา และสมาชิกของทหารมังกรที่อาฆาตแค้นก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

“ลูกพี่ก็จริงๆเลย คนแบบนี้ มองเขาทำไม!”

“ใช่ ก่อนหน้านี้ยังโอ้อวดกำลังต่อลูกพี่ ตอนนี้กลับไม่มีความกล้าแบบนี้ น่าขายหน้าจริงๆ!”

การวิพากษ์วิจารณ์ของทุกคนปิดบังหูของเลขาพงศ์บุณยภาไม่ได้ เลขาพงศ์บุณยภาก็ได้ยินชัดเจนทุกอย่าง แต่ทว่า ชีวิตสำคัญกว่า เขาไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านี้

“พวกเราไปกันเถอะ”

รพีพงษ์พูดกับนลินและทุกคน และก็หันหลังจากไป

“ขอน้อมส่งผู้บังคับบัญชา!”

เลขาพงศ์บุณยภารีบคุ้มกันไปถึงที่หน้าประตู และตะโกนเสียงดัง

เขาแอบดีใจในใจ ดูเหมือนว่า รพีพงษ์จะเอาใจใส่ต่อคุณหนูท่านนี้ของตระกูลณัฐรัชต์ ตัวเองช่วยเหลือเขามากขนาดนี้ และการเลื่อนขั้นโรจน์รุ่งพุ่งแรงในอนาคตกำลังจะมาถึงในไม่ช้านี้

“แค่ตระกูลกุลเท่านั้น กล้าไม่เชื่อฟัง ก็จับตัวพวกเขาทั้งหมด! กูจัดการกับทหารมังกรไม่ได้ ยังจัดการพวกแกไม่ได้เหรอ?” เลขาพงศ์บุณยภาแอบได้ใจในใจ

และในขณะที่เขากำลังคิดอยู่ เสียงของรพีพงษ์ก็ดังมาจากข้างหน้า