พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่ 1226 ท่าหลิงอิ๋น

ณ.ที่โรงแรมไม้คู่ ขณะนี้ร่างของจางเหลยกำลังนอนอยู่ในห้องของฝนสุดา

โดยมีรพีพงษ์รออยู่ข้าง ๆ จากการสัมผัสลมหายใจของจางเหลย รพีพงษ์รู้สึกว่าลมหายใจของอีกฝ่ายอ่อนมาก แต่ก็ยังถือว่ามั่นคง และไม่น่าจะมีปัญหาใหญ่

ฝนสุดากับฮารุออกไปช็อปปิ้ง ขณะนี้พวกเธอก็ยังไม่กลับมา แต่รพีพงษ์รู้สึกว่านี่เป็นสิ่งที่ดี อย่างน้อยก็ทำให้ตนเองอยู่อย่างเงียบสงบได้

การเผชิญหน้าอย่างต่อเนื่องกับพวกแดนเทพในช่วงที่ผ่านมา แม้ว่าตอนนี้รพีพงษ์จะรู้สึกเหนื่อยล้าเล็กน้อย เขารู้สึกว่ากระแสน้ำในร่างกายของเขากำลังพลุ่งพล่าน และมีพลังที่มองไม่เห็นเหมือนว่าจะพุ่งออกมา

ก่อนหน้านั้น ตอนที่พลังวิเศษเสนทะลวง ก็รู้สึกแบบนี้เช่นกัน

วันนี้ เมื่อความรู้สึกนั้นกลับมาอีกครั้ง รพีพงษ์รู้สึกสงสัย หรือว่าอาจทะลวงอีกครั้งหรือไม่?

เป็นเรื่องยากสำหรับคนที่อยู่ในระดับของรพีพงษ์ การที่จะทะลวงแต่ละครั้งมันยากมาก

นอกจากความพยายามของตนเอง และการต่อสู้กับผู้แข็งแกร่งอย่างต่อเนื่องแล้ว โอกาสเพียงแวบเดียวนั้นก็สำคัญมากเช่นกัน

รพีพงษ์หลับตาลง และนั่งข้าง ๆ รับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของพลังในร่างกาย

รพีพงษ์รู้สึกสบายใจ เมื่อจิตวิญญาณเทพวนไปรอบ ๆ ร่างกายของเขา

ในเวลานี้ ในความคิดของเขา มนุษย์เล็กทองคำซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของจิตวิญญาณเทพของตนเองได้เปล่งประกายแสงออกมา

รพีพงษ์รู้สึกประหลาดใจที่พบว่ามนุษย์เล็กทองคำคนนี้ดูสูงกว่าเมื่อก่อนมาก และความแวววาวบนร่างกายของเขาก็สว่างขึ้น

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

รพีพงษ์คิดอยู่ในใจ เป็นไปได้ไหมว่าในการต่อสู้กับชิงจู๋ การที่มนุษย์เล็กทองคำใช้กระบี่สยบเซียนทำให้จิตวิญญาณเทพของฝ่ายตรงข้ามบาดเจ็บ สามารถทำให้พลังของตนเองแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น?

รพีพงษ์แอบปีติ ถ้าเป็นเช่นนั้น ดูเหมือนว่าตนเองจะค้นพบวิธีที่จะยกระดับจิตวิญญาณเทพให้เร็วขึ้น

ขณะเดียวกัน พลังที่ระเบิดออกมาก็แข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ

กระบวนท่าทั้งหมดที่เทพเจ้าแห่งสงครามชูร่าสืบทอด ปรากฏอยู่ในสมองของรพีพงษ์ราวกับกำลังฉายภาพยนตร์

แต่ว่า ยิ่งถึงข้างหลัง กระบวนท่าก็ยิ่งซับซ้อนมากยิ่งขึ้น ทำให้รพีพงษ์ยังไม่สามารถเข้าใจได้

“ท่าหลิงอิ๋น”

ความคิดของรพีพงษ์หยุดนิ่งทันที เขาพบว่าจิตวิญญาณเทพของตนเองสามารถจับการเคลื่อนไหวดังกล่าวได้อย่างแม่นยำ

หู่เซี่ยวหงอิ๋นคลื่นเสียงขนาดใหญ่เพียงพอที่ทำลายทุกอย่าง!

จอมมารชูร่าในฐานะคนที่ต่อต้านการดำรงอยู่ของทวีปโอชวิน ทุกกระบวนท่านั้นงดงามเป็นอย่างมาก

รพีพงษ์รู้ว่า ความแข็งแกร่งของเขาได้พัฒนาขึ้น จากระดับแรกของวิชามังกรเลื้อยไปสู่ระดับที่สูงขึ้นอีกขั้นคือท่าหลิงอิ๋น

อย่าบอกน่ะว่า การทะลวงมันเป็นเรื่องที่ง่ายเช่นนี้?

รพีพงษ์กล่าวในใจ หลังจากฟื้นพลังจิตวิญญาณเทพ ความเหนื่อยล้าที่เกิดจากการต่อสู้ก็หายไปหมด

เขาลุกขึ้นยืน ดวงตาของรพีพงษ์เป็นประกาย เขาตัดสินใจจะออกไปลองดูว่าตอนนี้พลังตนเองแข็งแกร่งแค่ไหน

เมื่อเขามาถึงพื้นที่ว่างเปล่า รพีพงษ์ถือกระบี่สยบเซียนไว้แน่น

วิชามังกรเลื้อย!

กระบี่มังกรเลื้อย รพีพงษ์ทำให้พลังจิตวิญญาณของตนเองไปยังสถานะที่แข็งแกร่งที่สุด!

มังกรทองเก้าตัวเปล่งประกาย รพีพงษ์ยังคงไม่หยุด และเริ่มประสานจิตวิญญาณเทพทันที

ครั้งนี้ รพีพงษ์ รู้สึกประหลาดใจ ที่พบว่าตนเองสามารถควบคุมมักรทองสี่ตัวได้โดยตรงโดยไม่ผ่านเทคนิคลับ

หรือว่า ถึงระดับแดนเทพขั้นแรกแล้ว?

แต่ว่า หลังจากผ่านไปประมาณยี่สิบวินาที รพีพงษ์ก็ล้มเลิกความคิดนี้

“สามารถยืนหยัดอยู่ได้เพียงยี่สิบวินาทีเท่านั้น ดูเหมือนว่ามันยังไม่เข้าสู่ช่วงเริ่มต้นเลยด้วยซ้ำ”

รพีพงษ์รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่หลังจากนั้น เขาก็หัวเราะขึ้นมา

แม้ว่าจะไม่ใช่ระดับแดนเทพขั้นแรก แต่ว่าขณะนี้รพีพงษ์ก็อยู่ในระดับแดนเทพครึ่งก้าวแล้ว ด้วยความเร็วเช่นนี้ ถือว่าเป็นคุณูปการอันยิ่งใหญ่ที่ดังเกริกก้องสั่นสะเทือนคนโบราณและรุ่งโรจน์โชติช่วงมาจนยุคปัจจุบันแล้ว!

“งั้นลองวิชาท่าหลิงอิ๋น”

ขณะที่พูด สมองของรพีพงษ์ได้ระลึกถึงกุญแจสำคัญของท่าหลิงอิ๋น

เขาตวัดมือข้างหนึ่ง ทำให้พลังของรพีพงษ์เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

มังกรเก้าตัวประสานรวมเป็นหนึ่ง กลายเป็นมังกรทองขนาดยักษ์ทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า ที่กำลังอ้าปากกว้าง ดูเหมือนว่าจะสามารถกลืนกินทุกสิ่งได้!

“ท่าหลิงอิ๋น！”

รพีพงษ์ตะโกนประโยคหนึ่ง และพยายามควบคุมมังกรขนาดยักษ์ตัวนี้

เปลวไฟสีน้ำเงินพุ่งตรงออกมาจากปากของมังกรยักษ์ ในระยะไกลต้นสนโบราณที่ห่างออกไป 20 เมตรก็กลายเป็นเถ้าถ่านทันที

เฮ้อ!

รพีพงษ์ถอนหายใจเบาๆ และคุกเข่าลงบนพื้น

หลังของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่มีพลังเพียงพอที่จะควบคุมมังกรยักษ์ตัวนี้ได้อย่างสมบูรณ์

แต่ว่ารพีพงษ์พอใจกับพลังความแข็งแกร่งที่ไม่ธรรมดาของมังกรยักษ์ตัวนี้มาก

ตอนนี้ รพีพงษ์ที่อยู่ในระดับแดนเทพครึ่งก้าวเขาสามารถใช้ท่าหลิงอิ๋นในขั้นต้นได้แล้ว รพีพงษ์มีเหตุผลที่จะเชื่อว่า ด้วยเทคนิคลับ ตนเองจะสามารถควบคุมมังกรยักษ์ตัวนี้ได้ดีขึ้นอย่างแน่นอน

ท่าหลิงอิ๋น เป็นท่าไม้ตายที่ใหญ่ที่สุดของตนเองในขั้นตอนนี้!

หลังจากจัดเสื้อผ้าเล็กน้อยแล้ว รพีพงษ์ก็หันหลังกลับ

ทันทีที่เขาเดินไปถึงทางเข้าโรงแรม รพีพงษ์ก็ได้ยินเสียงของฝนสุดาดังออกมาจากห้อง

“คุณเป็นใคร มาอยู่ที่ห้องฉันได้ยังไง!”

อุเอสึงิ ฮารุ ที่อยู่ด้านข้างยังกล่าวอีกว่า “พี่ฝนสุดา ดูท่าทางเขาเหมือนได้รับบาดเจ็บจนหมดสติ”

“ฉันไม่สน เขาบุกเข้าไปในห้องของฉัน ก็ถือว่ามีความผิดแล้ว ฉันจะเรียกคนเอามันออกไป”

ขณะที่กำลังพูด ฝนสุดาก็เดินไปที่ประตู

ตอนที่เดินไปถึงประตู ก็ชนกับรพีพงษ์ที่กำลังจะเข้ามา

“เขาคือซุปเปอร์สเปรดเดอร์”

รพีพงษ์กล่าวด้วยเสียงราบเรียบ

“อะไรน่ะ คือเขา?”

ฝนสุดาหันกลับมามองจางเหลยที่กำลังนอนอยู่อย่างประหลาดใจ หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เธอก็กล่าวเสียงดังว่า “รพีพงษ์ คุณจะทำร้ายพวกเราหรือ? เขาเป็นซุปเปอร์สเปรดเดอร์ ตอนนี้พวกเราอยู่ห้องเดียวกับเขา นั่นก็เท่ากับ……”

“ตอนนี้คุณรู้สึกว่าร่างกายผิดปกติหรือเปล่า?”

รพีพงษ์ยิ้มจาง ๆ

ฝนสุดากับอุเอสึงิ ฮารุ มองหน้ากัน พวกเขาไม่ได้สังเกตเห็นอะไรผิดปกติ

“พวกคุณฝึกตามนิรภัฏ ถึงระดับเน่ยจิ้งขั้นกลางแล้ว สมรรถภาพทางกายดีกว่าคนอื่นมาก ทำให้พวกคุณไม่ติดโรคนี้” รพีพงษ์กล่าว

“ถึง…..ถึงเป็นอย่างนั้นคุณก็ไม่ควรเอาเขามาไว้ในห้องของฉัน คุณก็รู้ ฉันไม่อนุญาตให้ผู้ชายเข้ามาในห้อง” ฝนสุดากล่าวหน้าบึ้ง

รพีพงษ์ตะลึง โอเค เมื่อคืนนี้ยังเชิญตนเองเข้ามาในห้องเลย แต่ตอนนี้แสร้งทำเป็นถือตัว

“เขาคือซุปเปอร์สเปรดเดอร์งั้นก็หมายความว่า ขอแค่รักษาเขาให้หาย โรคระบายในครั้งนี้ก็จะหมดไป?” อุเอสึงิ ฮารุกล่าว

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฝนสุดาก็พยักหน้าเห็นด้วย มีประกายความชั่วร้ายแวบออกมาจากสายตา

“ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็ให้ฉันจัดการ”

“คุณจะทำอะไร!”

รพีพงษ์รีบขัดขวาง

“ฆ่าเขาซะ ผู้คนในเมืองก็จะได้รับการช่วยเหลือใช่ไหม?” ฝนสุดากล่าว

รพีพงษ์ยิ้มขมขื่น หญิงสาวประเทศญี่ปุ่นคนนี้เมื่อลงมือไม่เคยผัดวันประกันพรุ่งเลย มันคล้ายกับตอนที่ตนเองเห็นเธอครั้งแรก

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่รพีพงษ์ไม่รู้ก็คือ ฝนสุดาจะแสดงความอ่อนโยนต่อหน้าเขาเท่านั้น

“ไม่จำเป็นต้องฆ่าเขา ก็สามารถป้องกันโรคระบาดในครั้งนี้ได้” รพีพงษ์กล่าว

“หรือว่า คุณมีวิธีที่ดี?” ฝนสุดากล่าวถาม

รพีพงษ์มองดูสาวงามทั้งสอง และยิ้มเล็กน้อย “วิธีน่ะมี แต่ถ้าคนสวยอย่างพวกคุณทั้งสองคนจัดการ จะเปลืองแรงน้อยแต่ได้ผลลัพธ์มาก”

หลังจากนั้นรพีพงษ์ก็กระซิบบอกวิธีกับพวกเธอสองคน แล้วก็เดินออกไป

ตอนกลางคืน นิ้วของจางเหลยขยับเบาๆ

คนที่สามารถได้รับเลือกให้เป็นซุปเปอร์สเปรดเดอร์สมรรถภาพทางกายของเขาต้องแข็งแกร่งมาก

“ผมรู้สึกปวดหัวมาก”

จางเหลยขมวดคิ้วและตะโกน จากนั้นก็ลืมตาขึ้น เห็นสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย

การตกแต่งโดยรอบนั้นดูเรียบง่ายและหรูหรา สิ่งที่ทำให้จางเหลยรู้สึกประหลาดใจก็คือ มีสาวสองคนเดินเข้ามาพร้อมกับน้ำชา

“ใช่แล้ว คนที่เพิ่งตื่น ต้องกระหายน้ำแน่” อุเอสึงิ ฮารุ กล่าวแล้วนั่งข้าง ๆจางเหลย

“ผม…..ผมกำลังฝันอยู่หรือเปล่า ถ้ามันเป็นความฝัน ผมหวังว่าจะไม่ตื่น” จางเหลยกล่าว

ฝนสุดาอดหัวเราะไม่ได้ หลังจากเธอและอุเอสึงิ ฮารุมองหน้ากัน จากนั้นก็เล่าต้นสายปลายเหตุทั้งหมดให้จางเหลยฟัง ตามที่รพีพงษ์บอก

……

สิบนาทีต่อมา จางเหลยออกจากโรงแรมโดยสวมหน้ากาก