พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่ 1247 หุบเขาหลิงซี

กระบี่ด้ามยาวในมือ ชี้ไปทางคางคกยักษ์

ในเวลานี้ คางคกตัวนี้สูญเสียประสิทธิภาพการต่อสู้ไปโดยสิ้นเชิง

มันก้มศีรษะลง แววตาไม่สดใส แสดงถึงความท้อแท้และหมดหนทาง

เมื่อเห็นคางคกตัวนี้มีอาการเช่นนี้ อารมณ์ของรพีพงษ์ก็ไม่ได้โมโหอย่างเมื่อก่อนขนาดนั้นแล้ว

“ข้าเคยพูดแล้วนะ ให้เจ้าหลีกทางให้ข้า ข้าก็จะไม่ทำร้ายเจ้า”

รพีพงษ์พูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น ในมือวาดกระบี่ยาว เดินหันหลังไปทางหุบเขาหลิงซี

เบื้องหลังของเขา มีเพียงคางคกตัวหนึ่งที่ส่งเสียงโอดครวญ เมื่อได้ยินแล้วก็ฟังดูน่าเศร้าเป็นอย่างมาก

หุบเขาหลิงซี！

ในตอนเย็นของวันถัดไปรพีพงษ์ มาถึงตำแหน่งของหุบเขาหลิงซีที่ทำสัญญาลักษณ์ไว้บนแผนที่แล้ว

“งั้นก็ที่นี่แหละ！”

รพีพงษ์เงยหน้ามอง เบื้องหน้าของเขา เป็นธารน้ำจากภูเขาที่สูงตระหง่าน มีน้ำตกไหลลงมาจากลำธาร ทรงพลานุภาพมาก！

ยืนอยู่ที่นี่ รพีพงษ์สามารถสัมผัสพลังทิพย์อย่างท่วมท้นที่อยู่รอบตัวได้อย่างชัดเจน ราวกับว่าในไอน้ำและหมอก ล้วนแต่นำมาซึ่งพลังทิพย์

ถ้าหากสามารถแอบฝึกอยู่ที่ได้หนึ่งปีครึ่งได้ล่ะก็ รพีพงษ์มั่นใจ ความแข็งแกร่งของตัวเองจะต้องเติบโตได้อย่างรวดเร็วแน่นอน

ถ้าหากใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ตลอดไป ก็จะ……

ในใจของรพีพงษ์พลุ่งพล่านขึ้นมา ถ้าหากตัวเองสามารถได้ไปถึงแดนเทพขั้นพีคจริงๆล่ะก็ งั้นจะมีสภาพเป็นอย่างไร！

เก็บสติกลับมา รพีพงษ์มองไปยังธารน้ำที่ไหลจากภูเขาตรงหน้า

“หากไม่เหนือความคาดหมาย แรดโบราณน่าจะหลบซ่อนตัวอยู่ในธารน้ำไหลจากภูเขา ”

รพีพงษ์คิดอยู่ในใจ ภายใต้การรับรู้ของจิตวิญญาณพร เขาสังเกตได้อย่างเลือนราง มีส่วนหนึ่งของน้ำตก เผยให้เห็นแสงสว่างเล็กน้อย

ถ้าหากทายไม่ผิดล่ะก็ รพีพงษ์ตัดสินใจชี้ขาด เบื้องหลังของน้ำตกนี้ มีถ้ำที่ซ่อนอยู่ด้วย

เพียงแค่ ยิ่งพลังของจิตวิญญาณเทพสำรวจเข้าไปข้างใน ก็ยิ่งสามารถจับลมหายใจที่อ่อนๆได้

แม้แต่ตัวเองรพีพงษ์เองก็เกิดความสงสัย หรือว่าตัวเองจะคิดผิดแล้ว ที่นี่ไม่มีอะไรอยู่เลยว่างเปล่า？หรือว่า มีอันตรายที่มากขึ้นหลบซ่อนอยู่ข้างใน

แต่ว่า ในตอนนี้รพีพงษ์ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายแล้ว

เดินลึกเข้าไปในป่าทึบ ยาผงหลิงซีอยู่ใกล้แค่เอื้อม แม้ว่าข้างหน้าจะมีอันตรายอย่างมาก รพีพงษ์ก็จะต้องเดินไปข้างหน้าแน่นอน

แตะปลายนิ้วเท้าเบาๆ รพีพงษ์กระโดดขึ้นสูง

พลังทิพย์ในร่างกายก็พลุ่งพล่านออกมา รพีพงษ์กระโดดลงไปในน้ำตกอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย

เป็นอย่างที่คิดไว้ เบื้องหลังของน้ำตกมีถ้ำสวรรค์อีก

รพีพงษ์ยืนอยู่หน้าถ้ำ อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ถ้ำแห่งนี้เมื่อเทียบกับถ้ำที่ตัวเองเคยอาศัยกับปยุตแล้วนั้นก็ใหญ่เกินไปกว่าหน่อยนะ！

แต่ว่า เมื่อนึกถึงสัตว์เซียนที่มีรูปร่างใหญ่โตตามที่เจอทั่วๆไปแล้วนั้น รพีพงษ์ก็ใจไม่ได้ที่จะปล่อยวาง

ก็มีเพียงถ้ำที่ใหญ่โตขนาดนี้ ถึงจะสามารถรองรับแรดโบราณที่ตัวใหญ่อย่างนี้ได้！

ภายในถ้ำมืดมาก รพีพงษ์แผ่ซ่านพลังแห่งจิตวิญญาณเทพ สัมผัสถึงความรู้สึกที่เป็นอันตรายได้จากรอบด้าน

และในขณะเดียวกัน ก็ค่อยๆเดินลึกเข้าไปในถ้ำ

เดินไปประมาณหนึ่งนาที เสียงน้ำตกจากข้างนอกก็ค่อยๆเล็กลงเรื่อยๆ รพีพงษ์ไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรผิดแปลกไปเลย

ทันใดนั้น ลมหนาวก็พัดเข้ามา เหน็บหนาวราวกับว่าจะปัดเป่ากระดูกได้ยังไงอย่างนั้น

รพีพงษ์กัดฟันแน่น ในเวลาเดียวกัน ในมือก็วาดมีดสั้นออกมาหนึ่งเล่ม กระโจนเข้าไปยังภายในของกำแพงหินด้านข้าง ใช้ต้านทานแรงลม หลีกเลี่ยงไม่ให้พัดปลิวไปกับมัน

ก็เป็นแบบนี้อยู่หลายสิบกว่าวินาที กำลังลมถึงค่อยๆเบาลงแล้ว

รพีพงษ์แววตาเคร่งขรึม เขารู้ว่า ที่ตัวเองตัดสินใจนั้นไม่ผิด ถ้ำแห่งนี้ เป็นที่ที่ซ่อนตัวของแรดโบราณ！

และสาเหตุที่จิตวิญญาณเทพไม่สัมผัสถึงลมหายใจใดๆมาก่อนนั้น นั่นก็พิสูจน์ได้ว่า ระดับของแรดโบราณตัวนี้ อย่างน้อยก็น่าจะเท่ากับตัวเอง ถึงขนาดที่ว่า สูงกว่าตัวเองด้วยซ้ำ！

รพีพงษ์ได้กลิ่นลมหายใจที่อันตราย แต่ตอนนี้ ไม่สามารถถอยกลับได้แล้ว！

เสียงที่แก่เฒ่าแพร่ซ่านออกมาจากข้างในของถ้ำมืดแล้ว ทำให้รพีพงษ์อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นคลอนแล้ว

“หกสิบปีเต็มแล้ว จู่ๆก็มีคนบุกเข้ามายังที่ของข้า！”

รพีพงษ์มองไปตามเสียง เห็นเพียงไฟประหลาดที่เห็นวูบวาบสามสี่จุดตรงหน้า ตามมาด้วย แรดโบราณที่ตัวใหญ่มากกำลังผ่อนลมหลายใจอย่างหนัก มองมาที่ตัวเอง

ทุกลมหายใจของมันมาพร้อมกับ กำลังลมที่แรงมากตรงเข้ามา

รพีพงษ์ย้ายกำลังทิพย์ไปอยู่เท้าทั้งสองข้างของตัวเอง ยืนอย่างมั่นคงมองไปยังอีกฝ่าย

“มองข้าขนาดนี้ รู้สึกแปลกใจใช่ไหม ทำไมข้าถึงสามารถพูดจาภาษามนุษย์แบบพวกเจ้าได้ ” แรดโบราณเอ่ยปากพูด

“ในเมื่อพวกเจ้าเรียกพวกข้าว่าเป็นสัตว์เซียน ก็ต้องแสดงสิ่งที่ไม่ธรรมดาออกมาไปโดยปริยาย เรียนรู้ภาษาของมนุษย์อะไรแบบนี้ สำหรับข้าแล้ว ก็ไม่นับว่าเป็นอะไร”แรดโบราณเอ่ยพูดต่อ

รพีพงษ์แอบนึกคิด

สัตว์เซียนเหล่านั้นที่พบเจอระหว่างทางก่อนหน้านี้ ก็สามารถฟังคำพูดของตัวเองเข้าใจ แต่ไม่สามารถเอ่ยปากพูดได้ น่าจะเป็นเพราะพลังยังไม่มากพอ

และมองไปแล้ว พลังทิพย์ของแรดโบราณนี้แข็งแกร่งกว่าสัตว์เซียนตัวก่อนมาก แน่นอนว่าต้องพูดออกมาได้

“เหมือนว่า เจ้าจะแข็งแกร่งมาก”

รพีพงษ์ไม่กลัวแม้แต่น้อย ใบหน้าของเขาเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย

“พ่อหนุ่ม ที่นี่ไม่ใช่ที่เจ้าควรมา เจ้าไปเถอะ ข้าไม่เอาเรื่อง ”แรดโบราณพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ

รพีพงษ์ก้าวขึ้นไปข้างหน้า : “ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้ว หากไม่ได้สิ่งของที่ข้าต้องการ ไม่มีทางออกไปแน่นอน！”

“สิ่งของที่เจ้าอยากได้ น่าจะเป็นยาผงหลิงซีสินะ” แรดโบราณพูดกล่าว

“ถูกต้อง”

รพีพงษ์เอ่ยพูดต่อไปว่า : “ในเมื่อเจ้าคาดเดาได้แล้ว ข้าก็ไม่พูดอะไรมากมายแล้ว ถ้าเจ้ามอบยาผงหลิงซีให้แก่ข้า ข้าก็จะออกจากที่นี่ไป ไม่มีรบกวนแน่นอน”

“เหอะ พูดง่ายนะ ทำไมข้าจะต้องเอายาผงหลิงซีให้แก่เจ้าด้วย？” หลังจากที่แรดโบราณได้ยินเข้าแล้ว อารมณ์ก็ปั่นป่วนบ้างแล้ว

“ตาเฒ่าชรา”

รพีพงษ์พูดกล่าว แรดโบราณตัวนี้มีอายุกว่าหลายร้อยปีแล้ว แม้ว่าเป็นสัตว์เซียน แต่สามารถพูดภาษาคนได้ เพราะงั้น เรียกว่าตาเฒ่าชราก็ไม่ได้เกินไป

“ภรรยาของข้าได้รับพิษเข้าสู่ร่างกายอย่างหนัก ต้องการยาผงหลิงซีนำมากลั่นเป็นยาเม็ดไป่หลิง หวังว่าตาเฒ่าชราจะสามารถมอบยาให้ได้ ถ้าหลังจากวันนี้ไป เมื่อไหร่ที่เจ้าต้องการความช่วยเหลือจากข้า ข้าก็จะไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน！” รพีพงษ์พูดกล่าว เขาก็ไม่อยากเกิดความขัดแย้งกับอีกฝ่าย

จะไปรู้ได้ยังไง หลังจากที่แรดโบราณตัวนี้ได้ยินเข้า หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เหมือนว่าเสียงหัวเราะจะเขย่าถ้ำแห่งนี้ให้สั่นไหว

“เจ้าหัวเราะอะไร！”

รพีพงษ์ขมวดคิ้วแน่น พูดถามอย่างเคร่งขรึม

“ข้าหัวเราะเจ้าที่ไม่รู้อะไรเลย！”

แรดโบราณพูดเสียงดัง : “เจ้ารู้เอาไว้นะ ยาผงหลิงซีทำมาจากการบดนอแรดของข้า เอานอแรดของข้าไป ก็คือการทำลายชีวิตของข้า เจ้าคิดว่า ข้าจะให้เจ้าไหม？”

“อะไรนะ？ยาผงหลิงซีคือ……นอแรดของเจ้า？”

รพีพงษ์ตกใจอย่างมาก

“ทำไม พวกคนกลุ่มนั้นของสำนักเทพยาเซียนไม่ได้บอกเจ้าเหรอ？อ้อ ข้าเกือบลืมไปแล้ว เมื่อหกสิบปีก่อน มีคนที่เหมือนกับเจ้าเลย ก็ต้องการยาผงหลิงซี ข้าตบเขาไปฉาดหนึ่งโยนออกไปนอนฟุบกับพื้น สันนิษฐานว่าก่อนที่เขาจะตายไปก็คงไม่รู้ว่ายาผงหลิงซีมันคือสิ่งใดกันแน่สินะ ” แรดโบราณเอ่ยพูดไปตามอารมณ์

“ข้า……ไม่ทราบจริงๆ” รพีพงษ์กัดริมฝีปากพร้อมพูดกล่าว

ท้ายที่สุดถ้าหากต้องการยาผงหลิงซี ก็จะต้องคร่าชีวิตของอีกฝ่ายด้วย นี่ก็ค่อนข้างที่จะทำให้รพีพงษ์ยากที่จะเลือกได้

“ดูเหมือนว่าเด็กวัยรุ่นอย่างเจ้ามาถึงที่นี่ได้ ก็ถือว่ามีพรสวรรค์ที่สูงส่ง รู้แล้วก็รีบออกไปซะเถอะ ไม่อย่างนั้น ข้าก็จะทำเหมือนหกสิบปีก่อน โยนเจ้าออกไป！” แรดโบราณพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น เหมือนว่าไม่เห็นรพีพงษ์อยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ

รพีพงษ์ก้มหน้าไม่พูดไม่จา เพียงแค่หยิบภาพที่มุมภาพหายไปหนึ่งมุมออกมา รอยยิ้มของอารียาประทับอยู่เบื้องหน้าของรพีพงษ์ สดใสเช่นนี้

แต่ว่า เมื่อคิดถึงพิษที่อยู่ในร่างกายของอารียาในตอนนี้ ในใจของรพีพงษ์ก็รู้สึกเศร้าโศก

เมื่อเห็นว่ารพีพงษ์ไม่ขยับ แรดโบราณก็ค่อนข้างหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว : “ไอ้หนู ความอดทนของข้ามีจำกัดนะ เจ้ารีบไสหัวออกไปซะ！”

“ที่ข้ามาในครั้งนี้ ”

รพีพงษ์เงยหน้าขึ้นมอง นัยน์ตานำมาซึ่งความมุ่งมั่นเฉียบขาด เอ่ยปากว่า ： “ที่ข้ามาจากแดนไกล ก็เพื่อภรรยาของข้า เพื่อหาวิธีขจัดพิษที่อยู่ในร่างกายของเธอ เพื่อเธอ ข้าสามารถทำได้ทุกอย่าง”

ทันใดนั้น เขาก็มองไปยังแรดโบราณพร้อมพูดว่า : “ตอนนี้ โอกาสมาวางอยู่ตรงหน้าแล้ว ถ้าหากว่าครั้งนี้ข้าไม่ลองทำมันดูล่ะก็ เกรงว่าต่อไปข้าคงจะต้องเสียใจภายหลังแล้ว”

“ฮ่า ๆ เพราะงั้นจึงพูดได้ว่า เพื่อภรรยาของเจ้า ก็สังเวยด้วยชีวิตของข้าโดยไม่ลังเล นี่ก็คือมนุษย์อย่างพวกเจ้าใช่ไหม？” แรดโบราณพูดเยาะเย้ย

“ไม่ น่าจะยังมีวิธีอื่น” รพีพงษ์พูดเสียงดังว่า : “ถ้าเจ้าอนุญาตล่ะก็ ข้าจะลองใช้ปลายมีดแหลมคมขัดมันที่……นอแรดของเจ้า ขอเพียงแค่ขูดยาผงหลิงซีออกมานิดหน่อย ก็เพียงพอแล้ว”

“เจ้าพูดจาเหลวไหลมากเลยนะ！”

แรดโบราณโกรธมาก : “นอแรดของข้าล้ำค่ามากแค่ไหน มนุษย์ธรรมดาอย่างเจ้าจะสัมผัสได้ตามใจชอบแบบนี้ได้อย่างไร”

“ตาเฒ่าชรา งั้นเรามาสู้กันสักตั้ง！”รพีพงษ์พูดกล่าวเสียงดัง

ยาเม็ดไป่หลิงที่บันทึกไว้ ปริมาณของยาผงหลิงซี เพียงไม่กี่กรัมเอง รพีพงษ์คิดว่าวิธีการของตัวเองเป็นไปได้

ใครจะไปรู้ จู่ๆแรดตัวนี้ก็ระเบิดความโมโหออกมา : “ข้าปกป้องโลกใบนี้มากว่าหลายร้อยปี พวกเจ้ากลับว่าทำแบบนี้กับข้า สารเลวจริงๆ！”

พูดแล้ว อุ้งเท้าหน้าที่ใหญ่หนึ่งข้าง พัดไปยังบนตัวของรพีพงษ์เลย