พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่ 1258 สิ่งที่ต้องปกปักรักษา

เมื่อพวกเขามาถึงห้องพักของรพีพงษ์ ทั้งสองก็นั่งตรงข้ามกัน

“เจ้าจิรภัทร ผมมีเรื่องจะบอกคุณเกี่ยวกับป่าหมอก” รพีพงษ์กล่าว

จิรภัทรชงชาให้รพีพงษ์ “เมื่อสักครู่ตอนที่อยู่ห้องโถง รู้สึกว่าคุณยังมีเรื่องอะไรปกปิดลูกศิษย์เหล่านั้น ผมคิดว่าเรื่องมันไม่ง่ายอย่างที่คุณพูดแน่นอน”

“คุณพูดถูก”

รพีพงษ์ กล่าวอย่างราบเรียบ “แต่ว่าเมื่อสักครู่ผมก็ไม่ได้พูดพล่อย ๆ คราวนี้ที่ผมสามารถเดินออกมาจากป่าหมอกได้อย่างปลอดภัย โดยอาศัยกระบี่สยบเซียนของผมจริง!”

จิรภัทรขมวดคิ้วเล็กน้อย เขารู้ว่าที่รพีพงษ์เรียกเขามาที่นี่ จะต้องมีเรื่องอื่นบอกตนเองอย่างแน่นอน

“หรือว่าคุณพบสิ่งแปลก ๆ ในป่าหมอก?” จิรภัทรถาม

รพีพงษ์พยักหน้า “ถูกต้อง ตั้งแต่วันแรกที่ผมก้าวเข้าไปในป่าหมอก ผมก็รู้สึกว่าที่นั่นมีพลังทิพย์มากกว่าสำนักเทพยาเซียนหลายสิบเท่า ยิ่งเข้าไปลึกมากเท่าไหร่ พลังทิพย์ก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น”

“นี่เป็นเรื่องธรรมชาติ พวกเราเชื่อกันมาช้านานแล้วว่า ต้นกำเนิดของพลังทิพย์ที่สำนักเทพยาเซียนน่าจะมาจากป่าหมอก ดูเหมือนว่าการคาดคะเนของพวกเราไม่ผิด” จิรภัทรตอบ

รพีพงษ์พยักหน้า “เจ้าจิรภัทร คุณจำได้ไหมว่าผมเคยถามคำถามหนึ่งกับคุณก่อนไป?”

จิรภัทรมองรพีพงษ์ “คุณหมายความว่า ทำไมหลายร้อยปีแล้วที่สัตว์เซียนเหล่านี้ไม่เคยออกจากป่าหมอก และไม่เคยมาที่สำนักเทพยาเซียนของพวกเราใช่ไหม?”

“ถูกต้อง” รพีพงษ์พยักหน้าเบา ๆ และกล่าวอย่างจริงจังว่า “ตอนนี้ผมพบคำตอบ สำหรับคำถามนี้แล้ว!”

“พบคำตอบแล้ว?” จิรภัทรรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก “ถ้าอย่างนั้น………..คำตอบคืออะไร คุณช่วยบอกผมได้ไหม!”

“โอเค ที่ผมมาคราวนี้ก็เพื่อจะบอกเรื่องนี้กับคุณ”

ดวงตาของรพีพงษ์เคร่งขรึม เริ่มเล่าเรื่องตั้งแต่ตนเองเดินทางเข้าสู่หุบเขาหลิงซี หลังจากเห็นแรดโบราณและเรื่องราวการต่อสู้ทั้งหมดให้จิรภัทรฟัง

วันนั้น……

รพีพงษ์ใช้กระบี่สยบเซียน และใช้กำลังสุดท้ายของตนเองแทงไปที่แรดโบราณ

สายตาของแรดโบราณแสดงความประหลาด แล้วก็ตะโกนว่า “กระบี่เล่มนี้ ทำไมถึงไปอยู่ในมือของคุณได้! ”

ดวงตาของรพีพงษ์มีพลังที่น่ากลัว “เรื่องนี้ ไม่เกี่ยวกับคุณ!”

อาวุธศักดิ์สิทธิ์โบราณเล่มนี้สามารถฆ่าภูตผีปีศาจได้ทั้งหมด ได้โจมตีไปที่ฝ่ายตรงข้ามทันที

รพีพงษ์เชื่อว่า อาวุธของจอมมารชูร่าเล่มนี้ จะสามารถปราบแรดโบราณขนาดใหญ่นี้ได้อย่างแน่นอน

นอกจากนี้ ดูเหมือนว่าตั้งแต่ตอนที่แรดโบราณเห็นกระบี่สยบเซียน เหมือนว่าเขาจะหยุดที่จะต่อสู้แล้ว

บางทีนี่อาจเป็นการปราบปรามตามธรรมชาติ

ขณะที่รพีพงษ์จ้องมองไปที่ด้านหน้า ทันใดนั้น เขาก็เห็นว่ากระบี่สยบเซียนที่ลอยอยู่ในอากาศ กำลังสั่นอย่างรุนแรง

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

รพีพงษ์ไม่รู้ แต่เขาผู้ซึ่งได้ประสานจิตวิญญาณเทพกับกระบี่สยบเซียนเข้าด้วยกันแล้ว ทำให้เขาสามารถรู้สึกได้ชัดเจนว่ากระบี่ศักดิ์สิทธิ์โบราณเล่มนี้ แสดงถึงความสุขในขณะนี้

ขณะที่กระบี่กำลังจะแทงแรดโบราณ แต่แล้วกระบี่ก็พุ่งขึ้นไปข้างบนทันที ข้ามผ่านแรดโบราณ จากนั้นตบเบาๆ ไปที่ตัวของแรดโบราณ แล้วบินกลับมาอยู่ในมือของรพีพงษ์

“นี่……..นี่คือ?” รพีพงษ์มองกระบี่สยบเซียนที่อยู่ในมือของตนเองอย่างไม่อยากจะเชื่อ

คราวที่แล้วตอนที่เห็นมันเป็นเช่นนี้ ก็คือตอนอยู่ที่ก้นทะเลสาบจงซิน

วันนั้น กระบี่สยบเซียนได้พบกับเจ้าของเดิมอีกครั้ง แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่ากระบี่มีความสนิทสนมกับจอมมารชูร่า

วันนี้ ภาพในอดีตปรากฏได้เกิดขึ้นอีกครั้ง สามารถอธิบายได้ว่า กระบี่เล่มนี้และแรดโบราณเคยรู้จักกันมาก่อน!

“คุณ…..คุณรู้จักกระบี่สยบเซียนเล่มนี้หรือไม่” รพีพงษ์ถาม

เสียงของแรดโบราณสั่น “เป็นเวลากว่าสองร้อยปีแล้ว ไม่คิดว่าหลังจากการต่อสู้ครั้งนั้น ผมยังสามารถพบกับกระบี่ที่เจ้านายของผมเคยใช้”

“เจ้านาย?” รพีพงษ์มองอีกฝ่ายด้วยความมึนงง “คุณกำลังพูดว่า จอมมารชูร่า เป็นเจ้านายของคุณหรือ?”

แรดโบราณโน้มตัวลง และเข้ามาใกล้รพีพงษ์ “ถูกต้อง ผมเป็นสัตว์ขี่ของเจ้านาย! ผมรู้จักกระบี่สยบเซียนเล่มนี้เป็นอย่างดี”

“คุณคือ สัตว์ขี่ของจอมมารชูร่าเหรอ?” รพีพงษ์รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก แต่ก็แอบชื่นชมเช่นกัน

คิดอยู่ในใจ เมื่อก่อนจอมมารชูร่าถือกระบี่สยบเซียน ขี่แรดโบราณยักษ์ที่ไปถึงระดับแดนเทพ เป็นวีรบุรุษกล้าหาญที่ต่อสู้กับทวีปโอชวินเพียงลำพัง!

“ถูกต้อง”

แรดโบราณพยักหน้า “ในเมื่อคุณรู้ชื่อเจ้านายของผมแล้ว ผมขอถามว่าคุณเคยเห็นเขาไหม?”

รพีพงษ์กล่าวอย่างเคร่งขรึม “ผมเคยเห็นเขาที่ก้นทะเลสาบจงซิน ตอนนั้นเขาอยู่ในสภาพลวงตา และหลังจากนั้น เขาก็…….. เลือนหายไป!”

“คุณบอกว่าลมหายใจของเจ้านายเลือนหายไป?” แรดโบราณมองรพีพงษ์ด้วยความประหลาดใจ “อาจารย์เคยสาบานไว้ว่า หากเขาไม่พบคนที่สามารถเป็นทายาทสืบทอดของตนเองได้ เขาจะรักษาจิตวิญญาณของตนเองไว้ตลอดไป งั้นก็หมายความว่า คุณ…….”

“ถูกต้อง”

รพีพงษ์กล่าวอย่างเคร่งขรึม “ผมได้เป็นทายาทสืบทอดทั้งหมดของจอมมารชูร่า มิเช่นนั้น ทำไมกระบี่สยบเซียนถึงได้อยู่ในมือของผมได้”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ กระบี่ในมือของเขาแกว่งไปมา ราวกับว่ามันพยักหน้าเห็นด้วย

“ไม่คิดว่า ไม่คิดว่าคนที่สามารถบุกเข้ามาในหุบเขาหลิงซีได้ จะเป็นทายาทของเจ้านาย!”

แรดโบราณตื่นเต้นเป็นอย่างมาก มองไปที่รพีพงษ์อีกครั้ง “แน่นอน ไม่ต้องสงสัยในสายตาของเจ้านาย คุณอายุยังน้อย และมีทักษะฝีมือเช่นนี้ อนาคตต้องไร้ขีดจำกัดแน่นอน!”

“ขอบคุณสำหรับคำชม แต่คราวนี้ที่ผมมาที่นี่ เพื่อเอายาผงหลิงซีเท่านั้น ไม่ได้หวังว่าจะต่อสู้กับคุณ ผมต้องขอโทษจริง ๆ” รพีพงษ์กล่าวพร้อมกับยกมือแสดงการขอโทษ

“คนที่ควรกล่าวขอโทษควรจะเป็นผม” แรดโบราณกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ในเมื่อเจ้านายได้มอบทุกสิ่งให้กับคุณแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณจะเป็นเจ้านายคนใหม่ของผม แค่ยาผงหลิงซี ผมให้คุณได้อยู่แล้ว”

ขณะที่พูด แรดโบราณคุกเข่าทั้งสองข้างเพื่อแสดงการยอมจำนน

นอแรดแหลมคมขนาดใหญ่อยู่ตรงหน้ารพีพงษ์

“งั้นขอล่วงเกินแล้ว ผมขอแค่นิดหน่อย”

รพีพงษ์กล่าว จากนั้นก็หยิบกระบี่สยบเซียนออกมา แล้วขูดบนนอแรดเบาๆ แล้วก็เอายาผงหลิงซีใส่ลงในถุงผ้าที่รพีพงษ์เตรียมไว้ก่อนแล้ว

“ขอบคุณมาก” รพีพงษ์กล่าว

“ไม่ต้องเกรงใจ เพราะคุณเป็นเจ้านายคนใหม่ของผม ผมมีคำถามอีกข้อหนึ่งที่จะถามคุณ ไม่รู้ว่าคุณเคยเจอชยนต์กับตมิสาสองคนนั้นไหม?” แรดโบราณถาม

“ตอนนี้ทั้งสองคนเป็นหุ่นเชิดของผม และตอนนี้ผมให้พวกเขาไปอยู่ที่เกียวโต” รพีพงษ์กล่าวตามความจริง

“ดี ดีมาก ตอนนั้นสองคนนี้ชอบพูดล้อเล่นกับผมเสมอ ผมหวังว่าสักวันจะได้เจอพวกเขา” แรดโบราณกล่าวอย่างตื่นเต้น

“เมื่อผมกลั่นยาเสร็จ แล้วออกไปจากสำนักเทพยาเซียน ผมสามารถพาคุณไปได้” รพีพงษ์กล่าว

“ไม่ล่ะ” แรดโบราณส่ายศีรษะ“หลายร้อยปีแล้ว ผมไม่เคยออกจากที่นี่แม้แต่ครึ่งก้าว ผมจะไม่ออกไปไหนทั้งนั้น”

“ทำไม?”

รพีพงษ์ถามด้วยความสงสัย “ผมรู้ว่ามีพลังทิพย์ที่แข็งแกร่งอยู่ที่นี่ แต่ก่อนที่ผมจะมาก็เคยได้ยินผู้คนในสำนักเทพยาเซียนพูดกันว่า พวกคุณไม่เคยออกไปจากที่นี่เลย”

“เพราะที่นี่มีสิ่งที่พวกเราต้องปกปักรักษา!”

แรดโบราณกล่าวเสียงเข้ม

“สิ่งที่ต้องปกปักรักษา?” รพีพงษ์รู้สึกมึนงง

แรดโบราณพยักหน้าช้า ๆ “ในเมื่อเป็นความประสงค์ของสวรรค์ที่ให้คุณเป็นทายาทของจอมมารชูร่า และให้คุณมาพบกับผม งั้นคุณก็ตามผมมา ผมจะบอกเรื่องทุกอย่างให้คุณรู้!”

“โอเค” รพีพงษ์พยักหน้า

“ขึ้นมาบนหลังของผม ผมจะพาคุณไป” แรดโบราณกล่าวพร้อมกับย่อตัวลง

“งั้น……ก็ล่วงเกินล่ะ!”

รพีพงษ์กระโดดขึ้นและนั่งบนหลังของแรดโบราณ โดยถือกระบี่สยบเซียนอยู่ในมือ

รู้สึกเหมือนได้ย้อนกลับไปในอดีต ทำให้แรดโบราณรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก และเสียงคำรามของเขาดังก้องไปทั่วป่า

เขาพารพีพงษ์ พุ่งออกมาจากน้ำตกตรงปากถ้ำทันที