พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่ 1398 ไม่นับถือและไม่สนใจเรื่องทุกอย่างที่ผ่านมา

“ฮะ?”

แม่นางทอผ้าตกใจ แล้วเธอก็คุกเข่าลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว เธอดูเหมือนกลัวมาก: “ท่านค่ะ นี่ท่านจะขับไล่พวกเราออกไปหรอ？ ฉันเต็มใจได้ที่จะรับการลงโทษใดๆทั้งสิ้น แต่ได้โปรดอย่าขับไล่ฉันและชยนต์ออกไปเลยนะ!”

“ใช่ครับ เจ้านาย ชยนต์ก็คิดเช่นนั้น อย่าขับไล่พวกเราออกไปเลยนะ!”

รพีพงษ์สับสนและงงเล็กน้อย: “ผมเคยพูดเมื่อไหร่ว่าผมจะขับไล่พวกเธอออกไป?”

“ท่านค่ะ ท่านเพิ่งพูดไปในเมื่อกี้นี้เองว่า จะไม่ให้พวกเราเป็นหุ่นเชิดอีกต่อไป นี่ไม่ใช่จะขับไล่พวกเราออกไป งั้นหมายความว่าอย่างไร？” แม่นางทอผ้าพูด

ในวันนั้น จอมมารชูราได้มอบคนสองคนนี้ให้กับรพีพงษ์ พวกเขาก็ต้องอยู่กับรพีพงษ์ ไปตลอดชีวิต ตอนนี้ ถ้ารพีพงษ์คิดที่จะขับไล่พวกเขาออกไปแล้วก็ สำหรับหุ่นเชิดสองคนนี้ ก็จะได้รับความเสียใจและโศกเศร้ามากๆ อย่างไม่ต้องสงสัยเลย

“พอเถอะ รพีพงษ์ อย่าแกล้งพวกเขาแล้ว”

ในเวลานี้ ธัชธรรมเดินออกมาและมองไปที่ชยนต์กับแม่นางทอผ้าแล้วพูดว่า：“เธอทั้งสองคนเข้าใจผิดกันละ เจ้าสำนักไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ความหมายของท่านนั้นคือ ท่านตั้งใจที่จะให้พวกเธอกำจัดหุ่นเชิดนั้นออก และแปลงร่างกลับมาเป็นคนใหม่อีกครั้ง!”

“ฮ่ะ? ได้เหรอ……ได้จริงๆเหรอ?”

แม่นางทอผ้าตกใจจนหัวใจหล่นไปที่ตาตุ่มละ

หลายร้อยปีผ่านไป นับตั้งแต่วินาทีที่พวกเขากลายเป็นเศษวิญญาณนั้น พวกเขาไม่เคยคาดคิดเลย ว่าวันหนึ่งพวกเขาจะได้เปลี่ยนร่างของพวกกลับมาเป็นร่างคนใหม่ได้อีกครั้ง

ชยนต์ก็ประหลาดใจเช่นกัน: “ท่านครับ เขา……สิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นเรื่องจริงไหมครับ?”

“จริงสิ ผมจะพูดโกหกได้อย่างไรละ？ ถ้าไม่เชื่อก็ เธอมองดูอาจารย์ของผมสิ!”

ทันใดที่พูด ธัชธรรมก็ชี้ไปในฝ่างของธีรพัฒน์

“พวกเธอดูสิ เมื่อก่อนอาจารย์ของผมก็เป็นเหมือนพวกเธอ และก็อ่อนแอกว่าพวกเธอเยอะมาก แต่ตอนนี้ พวกเธอดูสิว่าเขาแตกต่างจากคนปกติหรือไม่？”ธัชธรรมพูด

ชยนต์และแม่นางทอผ้ามองไปที่ธีรพัฒน์ หากเป็นเศษวิญญาณเช่นกัน พวกเขาควรจะสัมผัสได้ทันทีเลย แต่ตอนนี้ ในร่างกายของธีรพัฒน์นั้น พวกเขาไม่รู้สึกถึงลมหายใจของเศษวิญญาณที่หลงเหลืออยู่ในร่างของท่านเลยแม้แต่น้อย

“ท่านครับ นี่เป็นเรื่องจริงเหรอ？ เป็นไปได้เหรอ ที่จะเปลี่ยนร่างกลับมาเป็นร่างคนใหม่ได้หรอ？”

ก่อนที่รพีพงษ์ยังไม่ได้แสดงความคิดเห็นหรือพูดอะไร ทั้งสองคนยังคงรู้สึกว่าเหมือนกำลังคุยกันอยู่ในความฝัน

“เป็นความจริงแน่นอน แต่ก่อนที่จะเปลี่ยนร่างเป็นคนใหม่ พวกเธอต้องกินยาสองตัวนี้ก่อน!”

พูดเสร็จ รพีพงษ์ได้มอบยาสมุนไพรอีกสองเม็ดที่ได้มาจากการนักปรับยาให้แก่ชยนต์พวกเขา

พวกเขาได้รับกินยาสมุนไพรนั้น และเพียงแค่ดูสีของเม็ดยาสมุนไพรนี้ พวกเขาก็สามารถบอกได้ว่ามันไม่ใช่ยาธรรมดาแน่นอน

“ท่านค่ะ ท่านใจดีกับพวกเรามากเหลือเกิน!”

แม่นางทอผ้าก้าวไปข้างหน้าสองก้าว และจับแขนเสื้อของรพีพงษ์：“ชาตินี้ได้เป็นทาสของท่าน มันเป็นเรื่องที่มีความสุขที่สุดละ”

รพีพงษ์จ้องมองไปที่อารียาอย่างอึดอัดใจ ในช่วงระยะเวลานี้ อารียาอยู่กับแม่นางทอผ้า และก็รู้ว่าเธอเป็นคนยังไง เพราะฉะนั้นก็เลยไม่ได้สนใจอะไรมาก

“นี่ เธอ พวกเรารีบแสดงความขอบคุณต่อท่านสิ!” แม่นางทอผ้ารีบดึงชยนต์อย่างเร่งรีบ

ทั้งคู่จ้องมองรพีพงษ์ ในสายตานั้นเต็มไปด้วยความขอบคุณ

“โอเค ค่ำแล้ว หลังจากที่เธอทั้งสองกินยาสมุนไพรลงไปแล้ว เรื่องที่เปลี่ยนร่างเป็นคนใหม่นั้น รอกลับไปที่กลุ่มสิงโตค่อยว่ากัน”

รพีพงษ์จับมือของอารียานั้นขึ้น มองไปที่ผู้คนและพูดว่า：“สำหรับในวันนี้ ขอบคุณทุกคนมาก กลับกันเถอะ!”

หลังจากกลับไปถึงที่กลุ่มสิงโต ตลอดทางที่กลับมา อารียาก็คงรับรู้เล็กน้อยแล้วว่ารพีพงษ์กำลังทำอะไรอยู่ในช่วงเวลานี้

แต่ว่า เธอไม่นึกเลยว่า เรื่องที่รพีพงษ์ทำนั้นมันจะยอดเยี่ยมและยิ่งใหญ่เช่นนี้

นี่ก็ทำให้อารียาเข้าใจว่า ในฐานะผู้หญิงที่อยู่เบื้องหลังของรพีพงษ์ เธอก็ควรแบกรับความรับผิดชอบไว้เช่นกัน

ฝูงชนแยกย้ายกันไป หนูลินถูกอาหารของหงส์เพิชิตได้อย่างสมบูรณ์แล้ว และในตอนนี้ก็ยังคงนอนอยู่ในห้องของหงส์โดยไม่ยอมจากไป

ดีที่หงส์ก็ชอบและรักเด็กที่น่ารักอย่างหนูลิน และนังหนูน้อยนี้ก็ให้การสนับสนุนมาก หงส์ก็มีความสุขมากเช่นกัน

ในห้องนั้น เหลือเพียงแต่รพีพงษ์และอารียาสองคน

“ในที่สุดครอบครัวของพวกเราก็ได้กลับมาอยู่รวมกันอีกครั้ง”รพีพงษ์กอดอารียา และพูดว่า เฉพาะเมื่อเผชิญหน้ากับผู้หญิงคนนี้แหละ รพีพงษ์ถึงจะดูอ่อนโยนมาก

ใบหน้าของอารียามีรอยยิ้มที่บอกบาง ในวินาทีนี้ ตัวเองรอเป็นเวลานานมาก

“ฉันเพิ่งรู้ ว่าบนใบโลกของพวกเรานี้มีความอันตรายอยู่มากมาย ทำไมเธอไม่บอกฉันในก่อนหน้านี้？” อารียาเงยหน้าขึ้น จ้องมองรพีพงษ์และถามว่า

“ผมไม่อยากให้พวกเธอเป็นห่วง แต่ว่า ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วนะ ปัญหาหลักได้รับการแก้ไขหมดแล้ว หลังจากนี้ ก็แค่มีแค่ปัญหาเล็กๆน้อยๆที่ต้องจัดการเท่านั้นเอง”รพีพงษ์พูดด้วยรอยยิ้ม

“ฉันต้องการให้เธอรับปากกับฉัน ว่าในอนาคต ไม่ว่าเธอจะพบเจอเรื่องอะไร เธอต้องบอกให้ฉันได้รับรู้ สัญญาได้ไหม？” อารียาถาม

รพีพงษ์พยักหน้า: “สัญญาครับ คุณภรรยา!”

อารียาเหลือบมองรพีพวษ์อย่างแปลกใจ

“เอาละ อารียา เรายังมีเพื่อนเก่าอยู่ที่นี่คนหนึ่ง เธออยากเจอไหม?” รพีพงษ์ถาม

“เพื่อนเก่า? ใครหรอ? ฉันรู้จักไหม？”อารียาถามอย่างงงงวย

“เธอรู้จักแน่นอน และพวกเธอคุ้นเคยกันมาก”รพีพงษ์พูดด้วยรอยยิ้ม

“จริงหรือ?”

อารียาขมวดคิ้ว และถูกรพีพงษ์ลากออกจากห้องทันที

ในที่สุดทั้งสองก็หยุดที่หน้าประตูห้องหนึ่ง

“ที่นี่คือ.…..”

รพีพงษ์ยิ้มอย่างลึกลับ และเคาะประตู

“นั่นใคร” เสียงของนีย์ ดังออกมาจากประตูด้านใน

อารียาสงสัยเล็กน้อย เป็นเสียงของผู้หญิงได้อย่างไร?

“ผมเอง เปิดประตูให้หน่อย” รพีพงษ์พูด

เมื่อประตูเปิดออกนีย์เงยหน้าขึ้นแล้วมองเห็นรพีพงษ์และอารียาที่ยืนอยู่หน้าห้องประตู

วินาทีที่เธอเห็นอารียา รพีพงษ์รู้สึกได้อย่างชัดเจนเลยว่า ใบหน้าของเธอนั้นดูอึดอัดขึ้นทันที

“รพีพงษ์ เธอ……”นีย์ หน้าแดงและจ้องมองรพีพงษ์ แน่ใจเลยว่า นี่คือแผนของรพีพงษ์

“ไม่เป็นไรหรอก ยังไงก็จะได้พบกันในไม่ช้าก็เร็วๆนี้”รพีพงษ์พูดอย่างเสียงเบา

แต่อารียาที่ยืนอยู่ด้านข้างๆ ยิ่งฟังเธอก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น

นี่มันหมายความว่าอย่างไร? อะไรคือการที่จะได้พบกันไม่ช้าก็เร็วๆนี้ หรือว่าเธอกับรพีพงษ์นั้น……

“เธอเป็นใคร”อารียาถามและมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร เธอคิดอยู่ในใจแล้วว่า หากเป็นอย่างที่ตัวเองคิด เธอก็จะไม่อยู่ในกลุ่มสิงโตแม้แต่วินาทีเดียว จะรีบพาหนูลินกลับไปอย่างรวดเร็ว

“ฉันคือ……”

“ฉันไม่สนใจว่าเธอเป็นใคร สรุปคือ ช่วงที่ผ่านมาขอบคุณที่ดูแลรพีพงษ์ ลำบากเธอละ”

ทันทีที่พูดเสร็จ อารียาก็หันหลังและจากไป

“อารียา เธอจะไปไหน?”รพีพงษ์รีบคว้าอารียาไว้

อารียาพูดอย่างเย็นชา: “รพีพงษ์ ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมกลับบ้าน มีผู้หญิงสวยๆคอยอยู่ข้างๆ เธอจะไม่มีความสุขได้ไงละ แต่ว่า สิ่งที่เธอทำกับฉันในวันนี้ เธอไม่รู้สึกว่ามันค่อนข้างจะโหดร้ายเกินไปกับฉันหน่อยเหรอ?”

“ฉัน.…..ฉันทำอะไรลงไป ก็แค่วางแผนให้พวกเธอได้พบเจอกันอีกครั้งไม่ใช่เหรอ?”ผู้ชายแท้ๆและเหล็กตรงอย่างรพีพงษ์พูดด้วยสีหน้าอย่างมึนงง

โชคดีที่นีย์เข้าใจทันทีว่า อารียากำลังเข้าใจผิดในตัวเองอยู่

“ต้องโทษเธอแหละ ชอบทำให้คนอื่นเข้าใจผิดในสิ่งที่เธอพูด”

นีย์จ้องมองและโทษรพีพงษ์แล้วพูดกับอารียาทันทีว่า: “อารียา เธอ…… เธอไม่รู้จักฉันจริงๆแล้วเหรอ?”

อารียามืนงงมาก เธอมองดูดวงตาที่ตลกขบขันของรพีพงษ์นั้น แล้วมองไปที่นีย์อีกครั้ง นึกในสมองของเธออย่างต่อเนื่อง แต่ยังไงก็นึกอะไรไม่ออกเช่นกัน

“พวกเรา.…..เคยรู้จักกันมาก่อนเหรอ?”อารียาถาม

“ไม่ใช่แค่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่ยังเคยอยู่ร่วมกันด้วย แล้วเธอก็ยังชอบพาเขามารังแกฉันด้วย!”

รพีพงษ์พูดด้วยรอยยิ้ม

“ฮ่ะ ยังมีเรื่องอะไรอย่างนั้นด้วยหรอ? พวกเรายังเคยอยู่ด้วยกัน?”อารียาจ้องมองนีย์อย่างแปลกใจ

“อารียา ฉันไง.….. ฉันคือนีย์ ฉันเคยใช้ชื่อชลิตามาก่อน” นีย์พูดอย่างเขินอาย

“เธอคือชลิตา.….. นี่ เป็นไปได้ยังไง!” อารียาไม่อยากจะเชื่อเลยว่า สาวสวยที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้ อายุก็คงแค่ยี่สิบต้นๆ อะไรชลิตา แม่เลี้ยงของตัวเองละ?

“ที่ผ่านมา ฉันใช้การแต่งหน้าเอฟเฟคปลอมตัวเป็นสภาพนั้น และก็ เรื่องที่ฉันทำกับเธอและคุณพ่อเธอในก่อนหน้านี้ ฉันต้องขออภัยและขอโทษเธอด้วย หากเธอต้องการที่จะแก้แค้น ก็ตามใจเลย ฉันจะไม่สู้กลับแน่นอน”นีย์พูดว่า

อารียาขมวดคิ้ว เธอจ้องมองนีย์

นี่มันคือชลิตาที่โหดร้ายจริงๆเหรอ? เป็นคนที่ที่ทำร้ายเจ้าอ้วนและคุณพ่อของฉันในวันนั้น และก็ยังเป็นชลิตาที่ทำให้ตระกูลลัดดาวัลย์ลำบากเช่นนี้จริงเหรอ?

“นีย์เป็นคนของทวีปโอชวินมาก่อน และทุกอย่างที่เธอทำเพื่อทวีโอชวินทั้งหมด แต่ตอนนี้ เขารู้สึกผิดในเรื่องทุกอย่างที่ตัวเองทำลงไป รพีพงษ์พูดอยู่ด้านข้าง

อารียามาถึงตรงหน้าของนีย์ รพีพงศ์กลับรู้สึกประหม่ามาก อย่างไรก็ตาม พ่อของอารียาได้รับความบาดเจ็บจากนีย์ในวันนั้น และเกือบจะเสียชีวิตไปโดยตรง

ตอนนี้ แม้อารียาจะตบตีนีย์สักสองสามครั้ง มันก็สมเหตุสมผล

แต่ที่ไม่น่าเชื่อนั่นก็คือ อารียาจับมือนีย์ขึ้นมา และพูดด้วยความตกใจว่า:“ไม่นึกเลย ว่าฉันจะได้พบเจอเธอในที่นี่อีก ทั้งหมดนี้เป็นเหมือนอย่างกับความฝัน เธอช่วยเล่าให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม”

นีย์ตกใจเล็กน้อย เธอพร้อมและเตรียมตัวที่จะยอมให้อารียาตบตี แต่ไม่คิดเลยว่า อารียากลับไม่นับถือเรื่องทุกอย่างที่ผ่านมา

เมื่อทั้งสองเดินเข้าไปในห้อง รพีพงษ์กลับถูกทิ้งอยู่ในด้านนอกห้อง

รพีพงษ์ส่ายหัว โอเค ผมตั้งใจว่าวันนี้ผมจะอ่อนโยนสักหน่อย ถ้าผมรู้แล้วว่าจะเป็นแบบนี้ ผมก็จะไม่พาอารียามาที่นี่ละ