พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่ 1598 สถานการณ์ล่าสุดของนรเทพ

ปีศาจหิมะไม่ยินยอมที่จะเห็นตัวเองด้อยกว่าคนอื่น หัวเราะเยาะผลิน : “คุณบอกว่าคุณเป็นแฟนสาวของเขา แต่ฉันมองไม่ออกเลยนะ รพีพงษ์ไม่มีทางชอบผู้หญิงแบบนี้แน่นอน ”

เดิมทีผลินก็ไม่ใช่ผู้หญิงของรพีพงษ์อยู่แล้ว แต่เมื่อได้ยินคำพูดของปีศาจหิมะ เธอก็ไม่เต็มใจอย่างมาก

ปีศาจหิมะเห็นผลินไม่พูดไม่จา คิดไม่ถึงว่าตัวเองก็แค่เดาไปเรื่อยเปื่อย ตัวเองกลับว่าเดาถูกซะงั้น

ผลินมาที่นี่บอกว่าเป็นแฟนของรพีพงษ์ ไม่มีอะไรมากเธอก็แค่อยากกลายมาเป็นผู้หญิงของรพีพงษ์ แต่ว่าตอนนี้ยังคงอยู่ระหว่างการไล่จีบอยู่

มองผลิน ปีศาจหิมะก็มีความรู้สึกสำเร็จอย่างไม่สามารถอธิบายได้ เธอพูดกล่าว : “เธอเป็นแบบนี้ รพีพงษ์ไม่ชอบอยู่แล้ว แต่ว่าหากฉันลงมือเอง รพีพงษ์จะต้องตอบตกลงอย่างแน่นอน”

ปีศาจหิมะพูดอย่างมั่นใจมาก ขอเพียงแค่เธอตัดสินใจที่จะไปหลอกล่อผู้ชาย ไม่มีผู้ชายคนไหนที่ไม่หลงกลเขา ก่อนที่รพีพงษ์ก็มีผู้ชายกว่านับไม่ถ้วนแล้ว พวกเขาล้วนแต่พ่ายแพ้อยู่ใต้ชายกระโปรงสตรีเพศของตัวเอง

ข้างในนั้นมีผู้ชายมากมายที่ปากบอกว่ารักเมียของตัวเอง ขอเพียงแค่อยู่กับตัวเอง ไม่ว่าจะภรรยาหรือลูกอะไร ล้วนแต่ทอดทิ้งไปหมด

แม้ว่าตัวเองต้องการให้พวกเขาไปตาย พวกเขาก็จะไปตายอย่างไม่ลังเล เพราะงั้นพวกคนเหล่านั้นที่ตายก่อนหน้านี้ จริงๆแล้วก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรมากมายกับปีศาจหิมะ

คนอื่นคิดว่าเธอเป็นผู้ร้าย แต่ปีศาจหิมะกลับคิดว่าถ้าไม่ใช่เพราะความตัณหาของผู้ชาย ก็ไม่มีทางทำให้พวกเขาเข้าไปสู่นรกได้

การตายของพวกเขาล้วนเป็นความยินยอมสมัครใจ ตัวเองก็แค่มีหน้าตาสะสวย รูปร่างเซ็กซี่ชวนหลงใหล ทั้ง ๆ ที่รู้แต่ก็ยินยอมติดกับดักที่ผู้อื่นวางไว้ เอารัดเอาเปรียบกัน ก็จะต้องรับผิดชอบผลที่ตามมาของการเอารัดเอาเปรียบกัน

ปัณฑาหมดคำพูดกับผู้หญิงสองคนนี้เลย นี่มันเวลาไหนกันแล้ว พวกเขายังจะมาถกปัญหานี้กันอีก

แต่ว่าปีศาจตัวนี้กลับว่ามีฝีมือจริงๆ ตอนที่สถานการณ์คับขันจริงๆก็ยังสามารถช่วยเหลือรพีพงษ์ได้

ต่างก็ว่ากันว่าคนสวยจะรักวีรบุรุษ ผู้หญิงที่ได้สัมผัสรพีพงษ์มีน้อยมากที่จะไม่รักรพีพงษ์ บางครั้งยอดเยี่ยมมากเกินไปก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องดี

ระหว่างที่ปีศาจหิมะพูดกล่าว ล้วนแต่เปิดเผยความชื่นชมที่มีต่อรพีพงษ์ออกมา ปัณฑาครุ่นคิด ถ้าหากผู้หญิงที่ชอบรพีพงษ์รวมตัวกันทั้งหมด งั้นก็ต้องดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วแล้ว？

เมื่อในใจคิดถึงเรื่องนี้ สายตาก็จับจ้องไปในกระจกอย่างหนักแน่น เพียงแค่เห็นว่ารพีพงษ์ช้าลงเรื่อยๆ และสัตว์ประหลาดก็เดินขึ้นไปได้ขึ้นทางแล้ว

ปัณฑาพูดกล่าว ： “ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้การแน่ รพีพงษ์จะพ่ายแพ้ไม่ได้ ฉันจะต้องไปช่วยเขา”

ปัณฑาพูดแล้วก็ออกเดินไปเลย ปีศาจหิมะที่อยู่ข้างหลังเรียกให้หยุดไว้ : “ที่คุณไปแบบนี้มีวิธีการจัดการแล้วเหรอ ไม่มีใครเข้าใจภูเขาหิมะนี่ไปมากกว่าฉันแล้ว สัตว์ประหลาดหิมะตัวนี้เป็นคนของนรเทพ จริงๆแล้วฉันก็เป็นคนของนรเทพ แต่ว่าฉันไม่ชอบไอ้หมอนั่น แต่ว่าสัตว์ประหลาดหิมะเรียกได้ว่ามีความจงรักภักดีต่อนรเทพมาก ฉันกล้ารับรองว่า ถึงแม้ว่าสุดท้ายสัตว์ประหลาดหิมะจะพ่ายแพ้แล้วก็ตาม สัตว์ประหลาดนั่นก็ไม่มีทางมอบต้นคงจิตให้กับรพีพงษ์อย่างแน่นอน”

ปัณฑายิ้ม ในใจคิดหาวิธีได้แล้ว ถามปีศาจหิมะ : “พวกคุณยังไม่รู้ว่าตอนนี้นรเทพได้ตกอยู่ในกำมือของรพีพงษ์แล้วงั้นเหรอ？หากวันนี้ล่วงเกินรพีพงษ์เข้า นี่แหละถึงจะไม่มีชีวิตอยู่รอดที่แท้จริง”

ปีศาจหิมะอยู่ที่นี่ ไม่รู้เรื่องของโลกภายนอกเลย บางครั้งก็จะมีคนมาตามหาสิ่งของที่นี่ แต่ก็ไม่มีข่าวคราวที่ร้อนแรงอย่างนี้

เธอตกใจอย่างมาก พูดกล่าว : “รพีพงษ์เนี่ยนะ เขาสามารถควบคุมนรเทพได้？”

ปัณฑาดูถูก : “นรเทพสุดยอดอะไรกันเชียว มีแค่ความกล้าแต่ไม่มีกลยุทธ์ ขอแค่เขามีความฉลาดนิดหน่อย รพีพงษ์ไม่มีทางควบคุมเขาได้แน่นอน แต่ว่าด้านกลยุทธ์เขาแพ้หนึ่งระดับแล้ว ”

ปัณฑาพูดแล้ว ปีศาจหิมะก็ยังคงไม่เข้าใจ แต่ดูปัณฑาแล้วก็ไม่เหมือนคนที่พูดโกหก

เมื่อเป็นเช่นนี้ก็จัดการได้ง่ายแล้ว ถ้าหากสัตว์ประหลาดหิมะรู้ว่านรเทพอยู่กำมือของรพีพงษ์ พฤติกรรมของเขาจะทำลายชีวิตของนรเทพ จะไม่มีทางทำแบบนี้แน่นอน

เมื่อคิดแบบนี้ขึ้นได้ ปัณฑาต้องการที่จะไปเธอก็ไม่ขัดขวางแล้ว เธอคิดว่าตัวเองสามารถควบคุมรพีพงษ์ได้ แต่เมื่อได้ยินคำที่ปัณฑาพูด รู้สึกว่าตัวเองคิดเพ้อฝันเลย

เมื่อกี้รพีพงษ์ยอมอ่อนให้ตัวเองเลยทั้งหมดเหรอ？

คำพูดของปัณฑา ทำให้เธอต้องคิดมาก ขอเพียงแค่นรเทพตาย ตัวเองก็ไม่ต้องเกรงกลัวแม้แต่น้อย ที่อยู่ที่นี่ไม่มีอะไรมากไปกว่าการให้คำมั่นสัญญากับนรเทพในตอนนั้น ตอนนี้นรเทพก็ถูกคนเขาควบคุมอยู่ในกำมือแล้ว จะอยู่หรือตายก็ยากที่จะคาดเดาได้ ทำไมตัวเองจะต้องสนใจกับคำมั่นสัญญาเหล่านั้นด้วยล่ะ？

ถูกนรเทพควบคุมมาเป็นเวลานานหลายปีแล้ว ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่จะหลุดพ้นแล้ว อารมณ์ของปีศาจหิมะก็ดีขึ้นมาอย่างไม่สามารถอธิบายได้

ปัณฑาออกไป ก็เหลือเพียงแค่ผลินและปีศาจหิมะสองคนที่ยังอยู่ที่เดิม ปีศาจหิมะยังคงไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ : “นรเทพถูกพวกคุณควบคุมไว้ในกำมือแล้วจริงๆเหรอ？”

“ไม่มีอะไรให้น่าแปลกนะ พวกคุณเป็นลูกสมุนของนรเทพ มันแน่นอนอยู่แล้วที่จะไม่เชื่อกัน แต่ว่าอีกไม่นานคุณก็จะได้ทราบข่าวคราวนี้”

ผลินพูดอย่างไม่สนใจใยดี พูดถึงรพีพงษ์ก็ยิ่งจะภาคภูมิใจ ราวกับว่ากำลังพูดถึงผู้ชายของเธอ รู้สึกว่าต่อหน้าของปีศาจหิมะ จู่ๆก็ยกระดับสูงขึ้นมากทันที

ปีศาจหิมะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ทหารกว่าครึ่งกองทัพที่ประจำการอยู่ที่ภูเขาหิมะได้ออกเดินทางไปแล้ว หรือว่าจะไปช่วยนรเทพงั้นเหรอ？

ถ้าหากเหมือนอย่างที่พวกผลินพูดกันแบบนี้จริงๆ งั้นเรื่องนั้นก็น่าจะเป็นเรื่องจริงแล้ว พวกผลินก็ไม่จำเป็นต้องมาพูดโกหก

เธอหายใจเข้าลึกๆ ยิ้มเบาๆ พูดว่า : “ก็แค่ต้องการต้นคงจิตนั่นไม่ใช่เหรอ？ฉันสามารถช่วยพวกคุณเอากลับมาได้นะ แต่ว่าพวกคุณต้องรับปากฉัน อยู่ที่ภูเขาหิมะแห่งนี้อย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย ฉันต้องการไปจากที่นี่พร้อมกับพวกคุณ ”

เมื่อผลินได้ยินคำนี้แล้ว คิดว่าปีศาจหิมะพูดล้อเล่น แต่เห็นสีหน้าที่จริงจังของปีศาจหิมะแล้ว ไม่เหมือนพูดเล่นเลย

อยู่ที่นี่ก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ？ตัวตนของเธอทำให้คนนับหมื่นต่างก็หวาดกลัว แต่ว่าไปจากที่นี่ เธอจะไม่มีความสามารถที่พิเศษอย่างนี้แล้ว

“แต่ว่าอยู่ที่นี่ก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ？”

“ตอนที่เพิ่งมาอยู่ฉันก็คิดว่าดีนะ แต่เมื่ออยู่มานับพันนับหมื่นปีแล้ว งั้นก็ไม่เหมือนกันแล้ว ผ่านไปกว่าหลายร้อยปีก็ไม่มีใครมาถามสักคำ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะหาคนพูดคุยเพื่อแก้เหงาเลย”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ปีศาจหิมะก็สุขุม สายตามองไปยังกระจกอีกครั้ง เห็นปัณฑาถึงที่นั่นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว โล่งอก ร่ายมนตร์ข้ามผ่านกระจกไปเลย สัตว์ประหลาดนั่น เห็นเพียงแค่ว่าใกล้จะถึงยอดเขาแล้ว กลิ้งหิมะขาวกดทับไปยังศีรษะของเขาลงมาเลย

ตอนที่กำลังหลบหลีกหิมะ ก็ลื่นลงไปเลย สัตว์ประหลาดหิมะก็ไม่ได้โง่ เขารู้ว่ามีคนกำลังวางกลอุบาย มองไปทางนั้นที่ปีศาจหิมะอยู่

เยาะเย้ย : “ยัยหิมะ แกต้องการร่วมมือกับคนนอกเพื่อจัดการคนกันเองงั้นเหรอ ？”

ยัยหิมะไม่ได้เก็บคำพูดของสัตว์ประหลาดมาใส่ใจ เธอไม่สนใจสัตว์ประหลาดหิมะเลย ปกติแล้วก็ใช่ว่าจะมีความสัมพันธ์ที่ดีมากอะไร

นรเทพเอาพวกเขาสองคนมาปล่อยไว้ที่นี่ ก็เป็นเพราะว่าพวกเขาทั้งสองฝ่ายไม่มีทางเข้ากันได้ สามารถตั้งเงื่อนไขให้สมดุลซึ่งกันและกัน ตอนนี้นรเทพก็ใกล้จะถูกจัดการแล้ว ไร้ซึ่งสัจจะอย่างหน้าด้านๆ อย่างมากที่สุดก็เป็นการสู้รบกัน

“คุณยังยึดมั่นถือมั่นทุ่มเททุกอย่างเพื่อนรเทพ แต่กลับไม่รู้เลยว่าชีวิตของเขาถูกควบคุมอยู่ในกำมือของรพีพงษ์แล้ว ถ้าหากวันนี้คุณล่วงเกินรพีพงษ์ เจ้านายที่คุณจงรักภักดีอยู่ตลอดนั่น ก็เกรงว่าจะไม่มีชีวิตอยู่แล้ว”

สัตว์ประหลาดหิมะมองไปยังรพีพงษ์อย่างดูถูกแวบหนึ่ง ตัวเองรู้สึกว่าน่าขำมาก รพีพงษ์ที่มีพละกำลังอย่างนี้จะสามารถควบคุมเจ้านายของตัวเองได้งั้นเหรอ？

หากพูดออกไปทำให้คนทั้งโลกหัวเราะเยาะเอาได้จริงๆ สัตว์ประหลาดหิมะคิดว่าปีศาจหิมะเกลือเป็นหนอนคิดทรยศพวกเดียวกัน ตัวเองไม่สามารถเป็นเหมือนเธอได้……