พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่ 534 ต้องพาคนไปเยอะหน่อย

บทที่ 534 ต้องพาคนไปเยอะหน่อย

ในตรอกนอกบาร์

ตรีโลจน์รอที่นี่พร้อมกับกลุ่มเพื่อนชายในชั้นเรียนของเขา ที่นี่สามารถเห็นสถานการณ์ได้อย่างชัดเจนที่ทางเข้าของบาร์ สามารถเห็นได้อย่างรวดเร็วว่าใครกำลังเข้าและออกจากบาร์

“ พี่ตรี ชายหนุ่มเกาะผู้หญิงกินคนนั้นยังอยู่ในบาร์จริงๆเหรอ มันนานมากแล้วนะ เขายังไม่ออกมาเลย คงไม่ใช่ว่าเขาแอบไปทางประตูหลังแล้วหรือเปล่า” เพื่อนร่วมชั้นชายคนหนึ่งพูด

ตรีโลจน์ส่งเสียงอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “ประตูหลังของไนท์คลับสวรรค์ ไม่ใช่ใครก็สามารถเดินผ่านได้ ไอ้คนเกาะผู้หญิงกินคนนั้นจะออกมา ต้องเดินผ่านหน้าประตูหน้าเท่านั้น รออีกสักครู่ เพียงแค่เขาออกมา เราก็ลงมือเลย กูต้องให้มันได้รับรู้ความเก่งกาจของกูให้ได้ ”

“พี่ตรี รีบดูเร็ว เยาวเรศกับนิษฐาออกมาแล้ว” ในเวลานี้ชายหนุ่มคนหนึ่งตะโกน

ทุกคนหันศีรษะและมองไปที่ทางเข้าของบาร์ พบว่าเยาวเรศกับนิษฐาเดินออกมาจากที่นั่นแล้ว

นิษฐาเต็มไปด้วยความโกรธในเวลานี้ ส่วนเยาวเรศถือถุงดำไว้ในมือของเธอ กำลังเกลี้ยกล่อมนิษฐาอยู่

แม้ว่าทุกคนจะคิดว่านิษฐาควรเกลี้ยกล่อมเยาวเรศ แต่ทุกคนก็ไม่ได้มีความสุขมากนักที่ได้เห็นทั้งสอง คิดว่าพวกเธอคงจะถูกบั๊มรังแกแล้ว

“ ดูจากท่าทางของทั้งสอง มองดูแล้วดูเหมือนว่าจะไม่เป็นปัญหาใหญ่มากนัก พี่ตรี หรือว่าลุงสามได้ปล่อยพวกเธอสองคนไปหรือเปล่า?” ชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยถาม

ตรีโลจน์หัวเราะเยาะและพูดว่า “ลุงสามของผมเป็นถึงคนของโสธร ความโหดของเขา ผมไม่จำเป็นต้องพูด พวกคุณก็คงจะรู้ เยาวเรศไม่ยอมยอมรับว่าเป็นแฟนของผม ลุงสามของผมจะปล่อยเธอไปง่ายๆได้อย่างไร ที่พวกเธอสามารถออกมาได้ คงเพราะตอบตกลงกับคำขอของลุงสามของผมแล้ว ไม่เห็นที่เยาวเรศถือถุงดำไว้ในมือหรือ ในนั้นอาจจะเป็นของที่ลุงสามลงโทษพวกเธอก็ได้ ”

หลายคนรอบตัวเมื่อพวกเขาได้ยินที่ตรีโลจน์พูดแบบนี้ พวกเขาก็พยักหน้าเห็นด้วย ในความคิดของพวกเขาเยาวเรศกับนิษฐาอยู่ต่อหน้าบั๊ม ทำได้แค่อ้อนขอความเมตตา

“อย่าพึ่งไปสนใจพวกเธอ วันนี้ผมจะต้องรอไอ้คนเกาะผู้หญิงกินคนนั้นให้ได้ ไม่ต่อยมันสักยก ความโกรธในใจของผมไม่สามารถระบายออกได้ กูจะให้เขาได้ลิ้มรสพลังหมัดของกูให้ได้!” ดวงตาของตรีโลจน์หรี่ลง ระเบิดออร่าแห่งการสังหาร

ที่ห้องส่วนตัวในบาร์ โสธรขอโทษรพีพงษ์ซ้ำๆ เพราะเรื่องของบั๊ม เพื่อแสดงความจริงใจ เขาดื่มไวน์สามแก้วและขอให้รพีพงษ์ยกโทษให้เขา

รพีพงษ์กล่าวว่าเขาไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้ ให้โสธรอย่าเอามาใส่ใจ

โสธรเริ่มเมาอย่างรวดเร็วหลังจากดื่มไวน์ไปสามแก้วและล้มลงบนโซฟา

เมื่อรพีพงษ์เห็นโสธรเป็นแบบนี้ เขาก็ลุกขึ้นและจะออกไป เมื่อเขาออกไปโสธรกล่าวด้วยความมึนเมาว่า “ผู้หญิงที่ชื่อ ดารินทร์ จากตระกูลพงศ์ธนธดา เหมาะกับคุณรพีมาก ในโทรศัพท์ผมมีรูปของเธอ คุณรพีดูสิ”

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและเริ่มหารูปถ่าย

รพีพงษ์ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ บอกพนักงานเสิร์ฟเกี่ยวกับสถานการณ์ของโสธรและออกจากที่นี่

โสธรหารูปของดารินทร์ ออกมา ยื่นมือออกไปโบกไปมา โทรศัพท์ก็ตกลงไปที่พื้นโดยตรง

บนหน้าจอโทรศัพท์ อารียาในงานเลี้ยงอาหารค่ำถูกถ่ายอย่างสวยงาม

น่าเสียดายที่รพีพงษ์ได้จากไปแล้ว ไม่ได้เห็นใบหน้าของคุณหนูตระกูลพงศ์ธนธดาคนนี้

ด้านนอกบาร์ ตรีโลจน์ยังคงจ้องไปที่ทิศทางของประตูบาร์และรอด้วยความหมดความอดทนเล็กน้อย

เขาแอบด่าในใจสองสามคำ คิดว่ารพีพงษ์อาจรู้ว่าเขาจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้จบง่ายๆ จึงวางแผนที่จะซ่อนตัวอยู่ในบาร์ตลอดทั้งคืน

ในขณะนี้ รพีพงษ์เดินออกมาจากบาร์ ดวงตาของตรีโลจน์สว่างขึ้นทันที จากนั้นเขาก็รีบพูดกับชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆเขา”ผู้ชายคนนั้นออกมาแล้ว รีบไปขวางเขาไว้ นำมันมาที่ตรอกนี้ ก็ถึงเวลาที่พวกเราจะได้จัดการมันละ ”

กลุ่มคนเริ่มมีกะจิตกะใจในทันทีและรีบตามตรีโลจน์ไปทางรพีพงษ์

เดิมที รพีพงษ์วางแผนที่จะนั่งแท็กซี่กลับไป ในตอนนี้ ตรีโลจน์และกลุ่มคนล้อมรอบเขา ทุกคนมีรอยยิ้มที่ไม่ดีบนใบหน้า

“ คิดไม่ถึงว่าคุณอยู่ข้างในนานขนาดนี้จึงค่อยออกมา รู้ว่าผมรอคุณอยู่ที่นี่ใช่ไหม ดังนั้นจึงตั้งใจที่จะหลบซ่อนแล้วไม่ยอมออกมา?” ตรีโลจน์หัวเราะเยาะรพีพงษ์ด้วยความเย็นชา

“ คุณต้องการทำอะไร?” รพีพงษ์ถามอย่างใจเย็น

“ทำอะไร?แน่นอนว่าก็ต้องสั่งสอนชายหนุ่มเกาะผู้หญิงกิน คุณคิดว่าตรีโลจน์อย่างผมเป็นคนที่รังแกได้ง่ายๆเหรอ?จะบอกคุณนะ ถ้าคุณไม่ชกคุณจนคุกเข่าร้องขอความเมตตา วันนี้กูจะเขียนชื่อของกูกลับหัว! “ตรีโลจน์กล่าวด้วยใบหน้าที่ดุร้าย

รพีพงษ์เบะปากของเขาและมองไปที่สิ่งที่เรียกว่า “นักศึกษา” ที่อยู่ตรงหน้าเขา อันที่จริงเขาไม่ต้องการจัดการพวกเขา เพราะยังไงพวกเขายังคงอยู่ในหมวดหมู่ของนักเรียนและเป็นเรื่องปกติที่จะอารมณ์ร้อนไปหน่อย

แต่ตรีโลจน์ยืนกรานที่จะหาเรื่องเขา รวมถึงคำพูดที่เขาพูดนั้น ไม่เหมาะกับสถานะนักศึกษาของเขาเลย รพีพงษ์ก็รู้สึกหมดความอดทนเล็กน้อย

“คุณจะถูกพวกเราทุบตีที่ถนนโดยตรงหรือคุณจะไปในตรอกซอยข้างๆ?” ตรีโลจน์จ้องไปที่รพีพงษ์และถามอีกคำ

รพีพงษ์หันหน้าไปมองที่ตรอกซอยด้านข้างโดยไม่พูดอะไรสักคำ เดินไปที่นั่น

เนื่องจากทางมหาวิทยาลัยไม่ได้สั่งสอนนักศึกษาเหล่านี้ให้ดี เขาจึงมาสอนความรู้ที่พวกเขาไม่สามารถได้มาจากในมหาวิทยาลัย

ตรีโลจน์และคนอื่นๆเห็นรพีพงษ์เดินไปที่ตรอกอย่างเชื่อฟัง หัวเราะออกมาทันที ในความคิดของพวกเขา นี่หมายความว่ารพีพงษ์ยอมแพ้

“ไอ้ขี้ขลาด เดินไปที่ตรอกด้วยตัวเอง ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนรักศักดิ์ศรีอยู่นะ รู้ว่าการถูกพวกเราทุบตีข้างถนนจะต้องอับอาย ฮิฮิ ทำไมเขาไม่รู้สึกว่าการเกาะผู้หญิงกินเป็นความอัปยศล่ะ?” ตรีโลจน์เยาะเย้ย

จากนั้นกลุ่มคนเหล่านั้นก็เดินตามรพีพงษ์ไปที่ตรอกซอย โดยแต่ละคนถูไม้ถูมือ คิดที่จะชกไปที่รพีพงษ์

รพีพงษ์เดินไปที่กลางซอยและหยุดลง ตรีโลจน์และเพื่อนร่วมชั้นที่ลาออกไปแล้วล้อมรอบรพีพงษ์จ้องมองรพีพงษ์อย่างเย้ยหยัน

“ ถ้าตอนนี้คุณคุกเข่าลง เรียกพวกเราว่าคุณปู่สักสองสามครั้ง ใช้ความสามารถการเกาะผู้หญิงกินของคุณมาทำให้เรามีความสุข ไม่แน่ว่าเราอาจจะอภัยให้คุณ ผมให้โอกาสนี้แก่คุณ เป็นยังไง คุณต้องการที่จะคุกเข่าให้พวกเราตอนนี้หรือไม่? “ตรีโลจน์หัวเราะเยาะ

“ ลงมือพร้อมกันทุกคนเถอะ ผมมีเวลาไม่มาก” รพีพงษ์พูดจางๆ

ทันใดนั้น ตรีโลจน์ก็หรี่ตาลงและด่าว่า“ ให้หน้าไม่เอา นี่คุณเป็นคนหาที่ตายเองนะ เพื่อนๆลงมือพร้อมกัน!”

จากนั้น ตรีโลจน์ก็นำพวกเขาพุ่งเข้าหารพีพงษ์ แม้ว่าเขาจะรู้สึกถึงพลังของรพีพงษ์มาก่อน แต่เขาก็ไม่คิดว่ารพีพงษ์จะสามารถเอาชนะพวกเขาที่คนมากมายขนาดนี้ได้

เพื่อนร่วมชั้นของตรีโลจน์ต่างก็ตื่นเต้นกัน พวกเขารู้สึกว่ามีคนต่อสู้กับรพีพงษ์เยอะขนาดนี้ มันต้องเป็นฝ่ายเดียวที่ชนะ

อย่างไรก็ตาม มักจะมีสิ่งที่ไม่คาดคิดเสมอ

ห้านาทีต่อมา

มีเสียงครวญครางในซอย

รพีพงษ์ตบฝุ่นที่แขนเสื้อของเขา มองลงไปที่ตรีโลจน์ซึ่งล้มลงต่อหน้าเขาด้วยจมูกฟกช้ำและใบหน้าบวมและถามว่า “จะเอาอีกไหม?”

ตรีโลจน์มองรพีพงษ์ด้วยความสยดสยอง ราวกับว่าเขากำลังดูปีศาจที่ออกมาจากนรก มือที่ยืดออกมาที่รพีพงษ์แสดงให้เห็นในเมื่อสักครู่นั้นน่ากลัวจริงๆ เขาไปที่โรงยิมทุกวันและเขาไม่เคยเห็นคนที่น่ากลัวแบบนี้

ไม่น่าล่ะที่เยาวเรศจะบอกว่าพวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของรพีพงษ์ที่แท้เธอไม่ได้ล้อเล่น แต่มันเป็นเรื่องจริง

“คุณ … อย่าทะนง คุณกล้าให้ผมเรียกลุงสามของผมมาไหม คุณชกต่อยนักศึกษาอย่างเราจะเก่งแค่ไหนกัน ถ้าคุณสามารถจัดการแม้แต่ลุงสามของผม ผมจะไม่ทำให้คุณเดือดร้อนอีก” ตรีโลจน์รวบรวมความกล้าแล้วพูด

“ กลัวว่าลุงสามของคุณจะไม่กล้ามาล่ะสิ” รพีพงษ์กล่าว

“อย่ามาโม้ ลุงสามของผมเป็นคนของโสธร คุณรู้จักโสธรหรือเปล่า นั่นเป็นถึงผู้นำมาเฟียในเซี่ยงไฮ้เลยนะ ไม่มีใครกล้ายุ่งกับเขา ลุงสามของผมอยู่ในบาร์ ถ้าคุณกล้า ก็ให้ผมโทรหาเขา” ตรีโลจน์มีความมั่นใจขึ้นทันที เมื่อเขาเอ่ยถึงลุงสามของเขา

รพีพงษ์ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ ในใจคิดว่าในเมื่อตรีโลจน์ยังไม่ตายใจ งั้นก็ให้เขาเรียกบั๊มมา เพื่อจะได้แก้ปัญหานี้ไปด้วย

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็โทรเถอะ” รพีพงษ์กล่าว

ตรีโลจน์ผงะ จากนั้นหัวเราะเยาะ โดยคิดว่ารพีพงษ์โง่จริงๆ ให้เขาโทรหาคนมา ไอ้หมอนี้ต้องไม่รู้ว่าลุงสามของเขาเก่งแค่ไหน

เขารีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรออกไปยังหมายเลขของบั๊มโดยไม่ลังเล

“ลุงสาม มาที่นี่ในซอยตรงข้ามบาร์ ผมถูกคนอื่นทุบตี อย่าลืมนำคนมาเยอะหน่อยนะ คนๆนี้จัดการยาก” ตรีโลจน์พูดตรงๆ

เงียบไปสองสามวินาที แล้วเสียงโกรธที่ถูกระงับอยู่ของบั๊มก็ดังขึ้น “โอเค คุณรอผมไว้ ผมจะพาคนไปเยอะหน่อย”

ในเวลานี้ บั๊มกำลังคิดที่จะไปจัดการตรีโลจน์ เขารับปากว่าจะนำคนมาเยอะหน่อย ไม่ใช่เพื่อช่วยตรีโลจน์แต่เพื่อสั่งสองเขาหนักๆ