พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่ 538 ร่างคน

บทที่ 538 ร่างคน

ในหลักสูตรของมหาวิทยาลัย หนึ่งคาบใช้เวลาเรียนเกือบสองชั่วโมง ระหว่างคาบพัก 10 นาที

นี่เป็นครั้งแรกที่รพีพงษ์สอนจนลืมหยุดพักระหว่างคาบเรียน เขาหยุดพูดจนกระทั่งเมื่อกริ่งดังขึ้น

ในนี้ไม่มีใครขัดจังหวะการบรรยายของรพีพงษ์เพราะการไปห้องน้ำ พวกเขาสนุกกับการฟังมากเกินไป จนลืมเวลาไปเสียสนิท ส่วนคนที่ต้องการเข้าห้องน้ำก็กลั้นฉี่ไว้ เหมือนกับการดูภาพยนตร์เรื่องที่สนุก แม้ว่าจะต้องกลั้นฉี่ ก็จะดูให้จบให้ได้

รพีพงษ์พูดได้น่าสนใจมาก ทุกคนจมอยู่กับบรรยากาศของการบรรยายของเขา ไม่รู้สึกถึงว่าเวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมงแล้ว

เมื่อกริ่งหมดคาบดังขึ้น ทุกคนยังรู้สึกถึงยังไม่พอ หลายคนอยากรพีพงษ์บรรยายเพิ่มอีก ในมหาวิทยาลัยค่อนข้างหายาก ต้องการให้อาจารย์บรรยายต่อหลังเลิกเรียนแล้ว

ในเวลานี้ นิษฐากับเยาวเรศทั้งคู่จ้องมองรพีพงษ์ด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง แม้ว่าทั้งคู่จะประทับใจกับการบรรยายของรพีพงษ์ แต่อารมณ์ของพวกเธอในเวลานี้ก็ค่อนข้างแตกต่างกัน

ความรู้สึกนับถือและชื่นชมในเวลานี้ของเยาวเรศที่มีต่อรพีพงษ์นั้นไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้ คิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์ไม่เพียงแต่เก่งกาจแต่ยังมีคนรู้จักมากมาย ยิ่งไปกว่านั้นการบรรยายยังน่าสนใจมาก แค่คาบแรกก็เห็นได้ว่าความรู้ในหัวของรพีพงษ์นั้นมากจนน่าประหลาดใจ

คนที่มีความสามารถ มีความรู้ เป็นสุภาพบุรุษ ชอบช่วยเหลือคนอื่น ผู้ชายที่มีนิสัยของตนเอง ในหญิงสาววัยรุ่นอย่างเยาวเรศเป็นแฟนที่สมบูรณ์แบบที่ควรไขว่คว้า

รวมถึงตอนนี้รพีพงษ์กำลังเช่าห้องร่วมกับพวกเธอ เธอก็เริ่มจินตนาการฉากต่างๆที่มักจะปรากฏในละครโทรทัศน์ในความคิดของเธอ

มีความคิดเช่นเดียวกับเธอคือเยาวเรศ ในจินตนาการของมโนชาที่มีต่อรพีพงษ์ก็ยิ่งมากกว่า ความสัมพันธ์ระหว่างครูกับนักเรียนที่น่าตื่นเต้น ได้ก่อตัวขึ้นในใจของเธอ ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังมีความคิดที่จะหยิบปากกาขึ้นมาเขียนนวนิยายอีกด้วย

ในใจนิษฐาเต็มไปด้วยความรู้สึกเสียใจทีหลัง ในเวลานี้เธอรู้ว่าเธอเข้าใจผิดรพีพงษ์ไปจริงๆ รพีพงษ์ได้พิสูจน์ให้เธอเห็นด้วยพรสวรรค์และความสามารถที่แท้จริงของเขา ในฐานะศาสตราจารย์รับเชิญนั้น ไม่มีส่วนที่ปลอมอย่างแน่นอน ถ้าระดับเขายังไม่สามารถเป็นศาสตราจารย์รับเชิญได้ ไม่มีใครมีคุณสมบัติที่จะเป็นศาสตราจารย์รับเชิญแล้ว

รพีพงษ์มีพรสวรรค์และความรู้เช่นนี้ เขาจะเป็นคนที่เกาะผู้หญิงกินได้อย่างไร เขาแค่เอาของออกมาและเขียนเป็นหนังสือ คงจะกลายเป็นหนังสือที่ขายดิบขายดีอย่างแน่นอน

ตอนนี้ นิษฐาถึงกับสงสัยว่าสาวสวยรวยคนนั้น มาจีบรพีพงษ์เพราะเสน่ห์ที่มีความรู้ความสามารถของรพีพงษ์แน่ๆ

ตอนนี้เธอเสียใจทีหลังมาก เสียใจที่เธอเข้าใจผิดครั้งใหญ่กับรพีพงษ์ ตอนนี้เธอต้องการได้รับการให้อภัยจากรพีพงษ์ก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

อาจารย์ที่นั่งอยู่ในห้องเรียนต่างก็จ้องมองรพีพงษ์ด้วยความชื่นชม พวกเขามีความเชี่ยวชาญในการสอนไม่แพ้กัน พวกเขาต่างก็คิดว่าตนเองไม่สามารถสอนได้เหมือนรพีพงษ์ ท่าทางที่รพีพงษ์ยืนอยู่บนเวที อารมณ์แบบนี้ราวกับว่าเขาเกิดมาเพื่อเป็นศาสตราจารย์ ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร มันก็ให้ความรู้สึกที่ฟังง่าย

ไม่น่าแปลกใจที่ผู้อำนวยการจะเชิญศาสตราจารย์รับเชิญมาโดยที่เมื่อก่อนไม่เคยมีมาก่อน หากพวกเขาเป็นผู้อำนวยการ ก็จะไม่ปล่อยให้คนที่มีความสามารถเช่นนี้หลุดไปอย่างแน่นอน

อาจารย์คนหนึ่งจ้องไปที่รพีพงษ์เป็นเวลาทนาน จากนั้นยกมือขึ้นและปรบมือให้กับรพีพงษ์

เมื่อทุกคนที่อยู่รอบๆเห็นสิ่งนี้ พวกเขาก็เริ่มปรบมือทันที ทันใดนั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั้งห้องเรียน

ไผทสันต์นั่งอยู่บนที่นั่งของเขาด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก ในตอนนี้ เขาพึ่งเข้าใจว่าทำไมมโนชาถึงได้ใกล้ชิดสนิทกับศาสตราจารย์รับเชิญคนนี้ ที่แท้เป็นเพราะเขามีต้นทุนที่น่าดึงดูดเพียงพอจริงๆ

และเขารู้ระดับความสามารถของตนเองเป็นอย่างดี ถ้าเขาต้องการไปถึงระดับของรพีพงษ์กลัวว่าอีกยี่สิบปีก็ไม่เพียงพอ อีกอย่างรพีพงษ์อายุแค่ยี่สิบกว่าปี ผู้ชายแบบนี้ จะมีผู้หญิงคนไหนไม่สนใจล่ะ?

เขารู้สึกถึงความรู้สึกพ่ายแพ้ หลังจากที่ได้นั่งฟังคาบเรียนแค่คาบเดียวของรพีพงษ์ ก็ทำให้เขาเข้าใจถึงช่องว่างระหว่างตัวเขาเองกับรพีพงษ์ ความรู้สึกนั้น ทำให้ผู้คนไม่สามารถฮึกเหิมแต่มีเพียงความรู้สึกสิ้นหวัง

ขณะที่ไผทสันต์กำลังตกอยู่ในภวังค์ เสียงของรพีพงษ์ก็ดังขึ้นในหูของเขา “อาจารย์ไผทสันต์ได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้คุณไม่เห็นด้วยในตัวผมอย่างมาก ไม่รู้ว่าคุณยังมีความคิดนั้นกับผมหลังจากฟังการบรรยายของผมหรือเปล่า? ”

ทุกคนต่างมองไปที่ไผทสันต์ หลายคนรู้ว่าก่อนหน้านี้ ไผทสันต์ค่อนข้างไม่พอใจรพีพงษ์ได้พูดเรื่องแย่ๆมากมายเกี่ยวกับรพีพงษ์ ตอนนี้พวกเขารู้สึกดูถูกไผทสันต์ หลังจากได้เรียนกับรพีพงษ์

ไผทสันต์รู้สึกเพียงร่างกายของเขากระตุกเล็กน้อย จากนั้นเงยหน้าขึ้น มองรพีพงษ์ด้วยสีหน้าขาวซีดและลุกขึ้นจากที่นั่ง

“ ดร.รพี ก่อนหน้านี้มุมมองผมมันแคบ คิดว่าตัวเองเก่ง ได้พูดอะไรหลายๆ อย่างที่ทำลายชื่อเสียงของคุณ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะระดับของผมต่ำและมุมมองนั้นแคบตอนนี้ผมขอโทษคุณต่อหน้าทุกคน ผมหวังว่าคุณจะให้อภัยในความผิดพลาดครั้งก่อนของผม ผมจะไม่ทำผิดพลาดแบบนี้อีก “ไผทสันต์กล่าวคำขอโทษอย่างจริงใจ

เมื่อเห็นไผทสันต์กล่าวขอโทษรพีพงษ์ก็ไม่ได้ถือสาเขาอีก เพราะยังไงเขาก็เป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัย ถ้าทำให้เขารู้สึกอับอายขายหน้าต่อหน้านักศึกษาจำนวนมากเช่นนี้ ตอไปเขาคงจะอยู่ยากขึ้นในมหาวิทยาลัย

“ อาจารย์ไผทสันต์เกรงใจเกินไปแล้ว ต่อไปอย่าตัดสินผู้คนจากรูปลักษณ์ภายนอกของพวกเขาก็พอแล้ว” รพีพงษ์กล่าว

ไผทสันต์รีบพยักหน้าอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า “ขอบคุณที่สอน”

นักศึกษากลุ่มหนึ่งชื่นในใจกว้างของรพีพงษ์ ผู้หญิงหลายคนถึงกับส่งสายตาชื่นชอบ กับศาสตราจารย์รับเชิญที่มีอายุเพียงยี่สิบต้นๆ เต็มไปด้วยความเคารพนับถือ

“คาบของวันนี้ก็สิ้นสุดเพียงเท่านี้ ขอบคุณทุกคนที่มาเข้าเรียนคาบของผม เจอกันสัปดาห์หน้า” รพีพงษ์กล่าวและจากนั้นเขาก็เดินลงจากเวที

นักศึกษากลุ่มหนึ่งล้อมรอบรพีพงษ์ทันที พวกเขาทุกคนมองรพีพงษ์ด้วยความตื่นเต้นบางคนขอวีแชทกับรพีพงษ์ บางคนขอลายเซ็นกับรพีพงษ์ยิ่งไปกว่านั้นบางคนถึงกับถามที่อยู่ของรพีพงษ์

รพีพงษ์มองไปที่นักศึกษาที่ “กระตือรือร้น” ทันใดนั้นก็รู้สึกหัวโตเล็กน้อย เขาไม่เคยมีประสบการณ์ในรับมือกับนักศึกษา

โชคดีที่มโนชามาช่วยเขาได้ทันเวลา จึงไม่โดนนักศึกษาที่กระตือรือร้นเหล่านี้กิน

เขาเดินออกไปที่นอกห้องเรียน ในตอนนี้ นิษฐาเดินมาหารพีพงษ์ด้วยความรู้สึกผิด มองไปที่ รพีพงษ์พร้อมกับทำตัวไม่ถูกเล็กน้อยและพูดว่า “รพีพงษ์ ก่อนหน้านี้ฉัน …เข้าใจคุณผิดไปแล้ว ไม่รู้ว่าคุณอภัยให้ฉันได้ไหม … ”

เมื่อนิษฐาขอโทษรพีพงษ์สายตาของรพีพงษ์จับตามองคนที่เดินผ่านมาที่ทางเดินด้านนอก

ผลักนิษฐาออกไปและรีบวิ่งออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว

ร่างที่เดินผ่านประตูห้องเรียนตอนนี้ คืออารียาที่รพีพงษ์คิดถึงเมาโดยตลอด!

รพีพงษ์มั่นใจว่าเขามองไม่ผิด คนๆนั้นคืออารียาอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงผลักนิษฐาออกไปโดยไม่ลังเลและรีบวิ่งออกไป

หลังจากหามานาน ในที่สุดก็พบสักที?