พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่ 572 ไอ้คนใจดำ

บทที่ 572 ไอ้คนใจดำ

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เพียงพริบตาเดียวก็ถึงวันจัดงานเลี้ยงของตระกูลธาดาวรวงศ์และตระกูลพงศ์ธนธดา

ในช่วงเวลานี้ อารียาอยู่กับรพีพงษ์ตลอด ชลาธิปทำตามที่ตกลงไว้ ไม่ได้เอาเรื่องนี้บอกกับคุณนายใหญ่พงศ์ธนธดาและตระกูลธาดาวรวงศ์ ตอนนี้ทั้งสองครอบครัวยังคงคิดว่าอารียาอยู่ในตระกูลพงศ์ธนธดาอย่างปลอดภัย

ที่โรงแรมซีไซด์ เพื่อที่จะจัดงานเลี้ยงนี้ ตระกูลพงศ์ธนธดาเหมาพื้นที่ของโรงแรมไปหนึ่งชั้น

ในตอนนี้เป็นไปตามข้อกำหนดของชลาธิป ดำเนินการตกแต่งด้วยความประณีต

ทั้งห้องโถงเต็มไปด้วยดอกไม้ การตกแต่งต่างๆค่อนข้างโรแมนติก เพื่องานเลี้ยงครั้งนี้ โรงแรมซีไซด์ยังเปลี่ยนโคมไฟระย้าเป็นโคมไฟคริสทัลเป็นพิเศษ ทั้งห้องโถงเป็นสีทองอร่าม สะท้อนลงมาที่ดอกไม้เหล่านั้น ดูสวยงามเป็นพิเศษ

และผนังของโรงแรม มีหลายที่ปกคลุมด้วยผ้า ดูลึกลับดี ไม่รู้ว่าใต้ผ้าม่านนั้น คืออะไร

ในเวลานี้ชลาธิปยังคงยุ่งอยู่กับการตรวจสอบการตกแต่งของงานเลี้ยงในห้องโถง แม้ว่างานเลี้ยงนี้ดูเผินๆแล้วเหมือนกำลังเตรียมไว้สำหรับฉัตรพลและอารียา แต่มีเพียงตัวเขาเองเท่านั้นที่รู้ ตัวเอกของงานเลี้ยงนี้ ที่จริงแล้วคือรพีพงษ์

จ้องไปที่ผ้าม่านเหล่านั้นบนผนังแวบหนึ่ง ชลาธิปไปหาเจ้าหน้าที่จัดเตรียมอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ หลังจากมั่นใจว่าไม่มีปัญหาอะไร ถึงได้ให้คนเปิดประตู เริ่มต้อนรับแขก

ขณะนี้รถหรูหลายคันจอดอยู่ที่หน้าประตูโรงแรมซีไซด์ งานเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างตระกูลธาดาวรวงศ์ เรื่องใหญ่แบบนี้ แต่ใครก็ตามที่ค่อนข้างมีฐานะในเมืองเซี่ยงไฮ้ ก็จะไม่พลาดงานนี้ สามารถเป็นที่ยอมรับจากตระกูลพงศ์ธนธดาและตระกูลธาดาวรวงศ์ได้ ตัวเองก็ถือได้ว่าเป็นเรื่องที่น่าภาคภูมิใจ

บางคนอยากที่จะมาร่วมงานเลี้ยงครั้งนี้ถึงขนาด ทำความรู้จักกับคนใหญ่คนโตในสังคมชั้นสูง ใช้เงินจำนวนมากเพื่อซื้อของกำนัน

รพีพงษ์ได้ปรากฏตัวอยู่ที่หน้าโรงแรมซีไซด์นานแล้ว แต่เขากลับไม่ได้เข้าไป เขารออยู่ตรงนี้ ก็เพื่อดูคุณชายของตระกูลธาดาวรวงศ์ ว่าตกลงเป็นคนแบบไหน

ท้องฟ้าเริ่มมืด บนถนนมีรถไม่ขาดสาย ทุกคนต่างก็รู้ว่าคืนนี้ที่โรงแรมซีไซด์มีงานเลี้ยงใหญ่ และพวกเขาไม่รู้เลยว่า เบื้องหลังงานเลี้ยงนี้จะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น

หลังจากนั้นไม่นาน ถนนหน้าโรงแรมซีไซด์เส้นนั้นจู่ๆก็เริ่มคึกคัก ทุกคนที่มาที่นี่เพื่อร่วมงานมองไปไม่ไกลนัก ทางด้านนั้นมีรถห้าคันขับครองทั้งเลน สี่คันอยู่ที่มุมทั้งสี่ คุ้มกันรถปอร์เช่สีดำที่อยู่ตรงกลาง

“พวกคุณดูเร็ว！รถเหล่านั้นป่าเถื่อนจริงๆ！คนที่นั่งในรถเป็นใครกัน?”

“คงจะเป็นตระกูลพงศ์ธนธดาที่จะแต่งงานกับตระกูลธาดาวรวงศ์มั้ง เมื่อก่อนไม่เคยได้ยินชื่อตระกูลธาดาวรวงศ์เลย ความเอิกเกริกในตอนนี้ แทบจะมากกว่าตระกูลพงศ์ธนธดาสะอีก”

“เรื่องนี้พวกคุณคงไม่รู้ละสิ ตระกูลธาดาวรวงศ์ที่จริงเป็นครอบครัวที่ซ่อนเร้น เมื่อปี 1980 พวกเขาถูกเรียกว่าเจ้าแห่งเมืองเซี่ยงไฮ้ ต่อมาเพราะความแข็งแรงนับวันยิ่งมากขึ้น ก็ได้ถอนตัวออกจากเมืองเซี่ยงไฮ้ ถ้าจะว่าไปแล้ว ตระกูลพงศ์ธนธดาไม่ได้เก่งไปกว่าตระกูลธาดาวรวงศ์”

กลุ่มคนที่ได้ยินคำนี้ เขาพยักหน้าอย่างครุ่นคิดทันที ไม่นานนัก รถทั้งห้าคันหยุดที่หน้าโรงแรมซีไซด์ ทั้งสี่คันด้านข้างที่ลงรถมาเป็นบอดี้การ์ดทั้งหมด รถที่คันที่อยู่ตรงกลางนั้น ที่ลงรถมาก็คือชายวัยกลางคนที่ค่อนข้างมีฐานะและชายหนุ่มที่ดูเฉลียวฉลาดคนหนึ่ง

รพีพงษ์จ้องมองสองคนนั้นครู่หนึ่ง ก็รู้ว่าสองคนนั้นก็คือพ่อลูกตระกูลธาดาวรวงศ์ ภูดิทและฉัตรพล

ภูดิทมองดูแล้วก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษ แค่ดูก็รู้ว่าเป็นคนมีฐานะสูงส่ง เป็นเจ้าของกิจการที่ถูกเลี้ยงมาเป็นอย่างดี ฉัตรพลกลับทำให้เขาสะดุดตา ชายหนุ่มคนนี้ดูไม่มีความเป็นนายน้อยแห่งตระกูลใหญ่ แต่ดูแล้วกลับเป็นคนที่ท่าทางเก่งกาจ ทำให้คนรู้สึกเข้าถึงได้ยาก

ภูดิทและฉัตรพลสองคนลงมาปุ๊บ ทันใดนั้นผู้คนมากมายมารวมตัวกันรอบๆทั้งสองคน สีหน้าของทุกคนทักทายอย่างกระตือรือร้น

ภูดิทมองไปที่คนเหล่านี้ทำเป็นทักทายแต่ไม่แยแส ตอบกลับไม่กี่คำ ก็มุ่งหน้าเข้าไปในโรงแรม

ในเวลานี้ มีคนสวมใส่เสื้อผ้าขาดๆคนหนึ่ง เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่มีใบหน้าสกปรกวิ่งไปหาภูดิท จ้องมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน พูดว่า： “คุณลุง สงสารหนูเถอะ หนูไม่ได้กินข้าวมาสามวันแล้ว แม่หนูหิวจนลุกไม่ไหว ขอของกินหน่อยได้ไหม ช่วยแม่หนูด้วย”

ภูดิทเห็นสาวน้อยคนนี้ ขมวดคิ้วทันที จากนั้นเขาก็เตะเด็กหญิง เตะเธอออกไปหลายเมตร

“สมัยนี้ คนแบบไหนกันกล้ามาขวางหน้าฉัน เห็นตระกูลธาดาวรวงศ์ฉันมาเพื่อทำทานงั้นเหรอ”ภูดิทพูดออกมาประโยคหนึ่ง

คนรอบๆที่เห็นภูดิทเตะเด็กหญิงคนนั้นออกไป ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่รู้สึกว่าไม่เหมาะสม

หลายคนถึงกับปรบมือตะโกนว่าดี ชมว่าร่างกายของภูดิทดีแข็งแรง แค่เตะครั้งเดียวก็ทำให้เด็กหญิงคนนั้นกระเด็นไปไกลขนาดนั้น

“ไอ้เด็กสมควรตายเกือบจะทำให้ชุดฉันเปื้อนแล้ว รีบเอาเธอออกไป อย่าทำให้ทุกคนอารมณ์เสีย”ภูดิทพูดออกมาเสียงดังจริงจัง

บอดี้การ์ดที่เดินตามเขามาก็เดินไปทันที จะเข้าไปจับเด็กหญิงคนนั้น แล้วโยนออกไป

เด็กหญิงถูกภูดิทเตะครั้งหนึ่ง ได้ร้องไห้เสียงดัง เธอคิดว่าวันนี้เธอสามารถขอความช่วยเหลือจากคนรวยเหล่านี้ได้ แต่ไม่คิดว่าคนรวยเหล่านั้นจะโหดร้ายได้ถึงขนาดนี้

ตอนนี้เห็นบอดี้การ์ดเหล่านั้นเดินมาที่ตัวเอง การแสดงออกบนใบหน้าของเด็กหญิงเริ่มหวาดกลัวมากขึ้น

“คุณลุง หนูผิดไปแล้ว หนูจะไปเดี๋ยวนี้ หนูจะไม่ขวางทางพวกคุณ คุณลุงอย่าทำอะไรหนูเลย”เด็กหญิงใบหน้าเต็มไปด้วยการอ้อนวอน

แน่นอนว่าบอดี้การ์ดไม่สนใจคำอ้อนวอนของเด็กหญิง อยู่กับภูดิทนานแล้ว

พวกเขาต่างรู้ดี คนธรรมดาก็เหมือนหญ้า คนจนอย่างเด็กหญิงนี้ แม้ว่าจะฆ่าตาย ก็ไม่มีใครร้องเรียนให้กับพวกเขา

เมื่อบอดี้การ์ดคนหนึ่งกำลังจะเอื้อมมือไปบีบคอของเด็กหญิง มีเงาหนึ่งปรากฏขึ้นด้านหลังของเด็กหญิง อุ้มเด็กหญิงขึ้นมา

“นายใหญ่ของตระกูลธาดาวรวงศ์ผู้สูงส่ง แม้กระทั่งเด็กหญิงตัวเล็กๆก็ลงมือได้ หรือว่ามโนธรรมในใจของคุณ ถูกหมากินหมดแล้ว?” รพีพงษ์จ้องไปที่ภูดิทด้วยดวงตาทั้งสองข้างอย่างเย็นชา เสียงทุ้มดังก้องอยู่ในหูของทุกคน

ภูดิทที่กำลังยิ้มและฟังคำชมของคนรอบข้างได้ยินเสียงนี้เข้า ก็หันหน้ามาทันที

เมื่อเขาเห็นรพีพงษ์เป็นแค่คนที่ใส่ชุดธรรมดา ดูแล้วเป็นหนุ่มที่ไม่มีลักษณะพิเศษอะไร ในแววตาเผยความดุร้ายออกมา

“ทำไม หรือว่าเพราะเรื่องนี้เลยอยากจะสั่งสอนฉัน?ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองทำผิด?”ภูดิทหลายปีมานี้ฐานะสูงส่งมาตลอด ศีลธรรมของโลกเหล่านี้ถูกละเลยมานานแล้ว

ทุกคนมองไปที่รพีพงษ์ มีความเห็นอกเห็นใจในดวงตา ในสายตาของพวกเขา รพีพงษ์กำลังยุ่งเรื่องของชาวบ้านอยู่ อีกทั้งยังยุ่งเรื่องของนายใหญ่ของตระกูลธาดาวรวงศ์ เห็นได้ชัดว่าน้ำเข้าสมองแล้ว

รพีพงษ์มองภูดิท มีอาการหนาวสั่นในดวงตาของเขา

“ถ้าแม้แต่เห็นใจเด็กหญิงคุณยังไม่เข้าใจ ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะสอน ไอ้คนใจดำอย่างคุณแทนแม่หนูคนนี้”