พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่ 713 ปลูกมันฝรั่ง

บทที่ 713 ปลูกมันฝรั่ง

เสียงของรพีพงษ์ดังกระจายไปไกล และหลายคนที่เคลื่อนไหวอยู่ใกล้ๆหลังจากได้ยินคำพูดของเขา มีคนไม่น้อยก็หัวเราะเสียงดังออกมา

เรื่องครองตำแหน่งราชา แบบนี้ อยู่ในคุกที่ห้า ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีมาก่อน เพียงแต่พวกคนที่ทำแบบนี้ สุดท้ายก็ตายอย่างอนาถาที่สุด ดังนั้นในเวลาแบบนี้ได้ยินว่ายังมีคนทำเช่นนี้ พวกเขาก็อดไม่ได้ที่รู้สึกตลก

ไออ้วนยังมองไปที่รพีพงษ์อย่างกังวล คิดไม่ถึงว่าจู่ๆรพีพงษ์จะออกตัวมาแบบนี้ แต่เดิมรพีพงษ์สร้างกระท่อมไม้ไว้ที่นี่ ก็ทำให้เขากังวลมากอยู่แล้ว ตอนนี้รพีพงษ์ป่าวประกาศว่าให้กับทุกคนตรงๆว่าเขาตั้งถิ่นฐานอยู่ที่นี่ นี่ก็เท่ากับว่าทำให้คนอื่นถือว่าเขาเป็นเป้าหมายโจมตีเหรอ

หลังจากรพีพงษ์ลงมา ไออ้วนก็วิ่งเข้ามาหาเขา และพูดอย่างกังวลว่า: “ลูกพี่ พี่เป็นครองตำแหน่งราชาก็เป็นครองตำแหน่งราชา ไปสิ แต่ทำไมต้องตะโกนออกไปล่ะ ตอนนี้ต้องมีใครสักคนเล็งพวกเราไว้แน่ๆ พวกเราถือโอกาสตอนที่ยังไม่มีใครมาหาเรื่อง ออกไปก่อนเถอะ กระท่อมไม้หลังนี้เราไม่เอาแล้ว เดี๋ยวฉันค่อยสร้างให้พี่อีกหลังหนึ่ง”

รพีพงษ์ยิ้มและชำเลืองไปที่ไออ้วน และพูดว่า: “ไม่ตะโกน พวกเขาจะรู้ได้อย่างไรว่ายอดเขานี้เป็นของฉัน ถ้ามีคนมาหาเรื่อง ฉันจะออกมือทุบตีให้พวกเขาวิ่งหนีไปเลย เรื่องนี้นายไม่ต้องกังวล”

เมื่อไออ้วนเห็นรพีพงษ์พูดเช่นนี้ ก็ไม่สามารถตอบโต้อะไรได้ คิดว่ายังไงรพีพงษ์ก็เป็นยอดฝีมือเน่ยจิ้งขั้นกลาง น่าจะไม่เจอกับปัญหาใหญ่เกินไป

และเหตุผลที่รพีพงษ์เช่นนี้ เพื่อให้คนวิ่งมาหาเรื่อง

แม้ว่าตอนนี้เขาจะถูกคุมขังอยู่ในคุกที่ห้าแห่งนี้และไม่สามารถออกไปได้ แต่รพีพงษ์ก็ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองจะอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต

เมื่อออกไปแล้ว เขายังต้องเผชิญหน้ากับชินาธิป ดังนั้นเขาจำเป็นต้องใช้โอกาสที่ชินาธิปไม่สามารถบุกรุกเข้ามาฆ่าเขาในคุกที่ห้านี้ได้ เพิ่มอานุภาพพลังความแข็งแกร่งของตัวเองให้เร็วที่สุด

การต่อสู้ เป็นวิธีที่ที่เพิ่มอานุภาพความแข็งแกร่งได้เร็วที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย

ยอดฝีมือในคุกที่ห้าราวกับผู้มีอำนาจ รพีพงษ์ต้องการใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ เขาไม่อยากหาคนอื่นทีละคน วิธีที่ดีที่สุด ก็คือให้คนอื่นมาหาถึงที่

“ลูก….ลูกพี่ แม้ว่าฉันจะตัดสินใจเป็นลูกน้องของพี่ แต่ว่าความแข็งแกร่งของฉัน ความจริงแล้วช่วยอะไรพี่ไม่ได้มากนัก ถึงเวลามีคนมาหาเรื่อง พี่อย่าให้ฉันเป็นตัวรับกระสุนได้มั้ย?”สีหน้าไออ้วนเต็มไปด้วยความกังวลจ้องมองไปที่รพีพงษ์แล้วพูด

รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “สบายใจได้ ฉันเก็บนายไว้ยังคงมีประโยชน์อยู่ ให้นายเป็นตัวรับกระสุนจะเป็นการสิ้นเปลืองเกินไป”

“มีประโยชน์อะไร?”ไออ้วนเอ่ยปากถาม

“แบมือ”รพีพงษ์เอ่ยปาก

ไออ้วนเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ก็ยังยื่นมือออกไปข้างหนึ่ง

รพีพงษ์วางสองสิ่งที่กลมๆลงในฝ่ามือของไออ้วน ไออ้วนก้มหน้ามองแวบหนึ่ง ก็หรี่ดวงตาที่เล็กอยู่แล้ว

“นี่คือ…..มันฝรั่ง???”

“ใช่แล้ว มันฝรั่งสองลูกนี้เป็นทรัพย์สินที่สำคัญของเรา นายต้องดูแลมันเป็นอย่างดี ถ้าหากทำหาย ฉันจะตัดหัวของนายลงมา”รพีพงษ์เอ่ยปาก

ไออ้วนยิ่งแปลกใจเข้าไปอีก แล้วพูดว่า: “ก็แค่มันฝรั่งสองลูกเอง มีความสำคัญอะไร ทั้งสองอันรวมกันไม่เพียงพอติดฟันเลยให้ฉัน”

รพีพงษ์เขม็งตาใส่ไออ้วนแวบหนึ่ง แล้วพูดว่า: “นี่ไม่ใช่ให้นายกิน มันฝรั่งสองลูกนี้มีไว้สำหรับปลูก เดียวฉันจะแสดงวิธีการหั่นมันเป็นชิ้นๆให้นาย จากนี้ไปนายต้องรับผิดชอบในการปลูกมันฝรั่ง ต่อจากนี้ไปจะสามารถกินอิ่มทุกมื้อหรือเปล่า ขึ้นอยู่กับวิธีการปลูกของนาย”

ดวงตาทั้งสองข้างของไออ้วนเบิกกว้าง เหลือบมองไปที่รพีพงษ์อย่างแปลกประหลาด คาดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะนำมันฝรั่งสองลูกนี้เข้ามา กลับใช้มาเพาะปลูก

ในทันทีเขาตระหนักถึงความฉลาดของรพีพงษ์ อยู่ในคุกที่ห้า อาหารขาดแคลน ทุกคนต่างก็รู้เพียงวิธีที่จะฆ่ากันแย่งอาหารของคนอื่น ไม่มีใครเคยคิดที่จะปลูกอาหารด้วยตัวเองเพื่อกิน

อย่างไรก็ตามก่อนที่คนเหล่านี้จะเข้ามา ล้วนเป็นคนที่มีพลัง และไม่เคยขาดแคลนอาหาร หลังจากที่เข้ามาก็ต้องหวาดผวาทุกวัน ไม่มีใครคิดจะเอาเมล็ดพันธุ์ผักมาปลูก

ต่อให้จะมีคนคิดวิธีนี้ขึ้นมา แต่ก็ไม่อาจทำมันได้สำเร็จ ท้ายที่สุดผักยังไม่โตเต็มที่ คนอาจจะตายไปแล้ว

รพีพงษ์ไม่ได้สนใจปัญหานี้เลย ถ้าตัวเองอยู่ด้านในแม้แต่อายุขัยของมันฝรั่งยังเทียบไม่ได้เลย งั้นตัดมันออกด้วยตัวเองจะดีกว่า

ด้วยวิธีนี้ ชีวิตราชาภูเขาของรพีพงษ์เริ่มต้นขึ้นในคุกที่ห้าแล้ว ลูกน้องของเขามีเพียงไออ้วนคนเดียว ตอนนี้ ตำแหน่งที่ได้มอบหมายให้กับไออ้วน คือมีหน้าที่ปลูกมันฝรั่ง และตัวรพีพงษ์เองนั้น เป็นผู้คุมครองรักษาความปลอดภัยของภูเขานี้ มีหน้าที่ต่อสู้กับทุกคนที่พยายามละเมิดดินแดนของเขา

วันแรกที่รพีพงษ์ป่าวประกาศว่าเป็นครองตำแหน่งราชา มียอดฝีมือเน่ยจิ้งชั้นต้นจำนวนแปดคนเข้ามาท้าทาย

รพีพงษ์ผู้คุ้มครองรักษาความปลอดภัยลงมือทันที ทุบตีคนเหล่าจนเชื่อฟังว่านอนสอนง่าย จากนั้นใช้ความแข็งแกร่งในร่างกายของตัวเอง กำจัดเน่ยจิ้งของพวกเขาให้หมดไปชั่วคราว

กลยุทธ์นี้ รพีพงษ์เรียนรู้จากหนังสือกลยุทธ์ศิลปะการต่อสู้เล่มนั้น

แม้ว่าจะไม่รู้แน่ชัดเจนว่าหนังสือกลยุทธ์ศิลปะการต่อสู้เล่มนี้เป็นของสำนักใด แต่รพีพงษ์สามารถค้นพบบางสิ่งที่ยอดเยี่ยมเป็นอย่างอยู่ข้างใน

ตัวอย่างเช่นพบว่าในหน้าหนึ่งมีกดจุดบางจุดบนร่างกายมนุษย์ สามารถทำให้การหายใจของบุคคลนั้นไม่เป็นสับสนจังหวะ

เน่ยจิ้งขั้นกลางใช้เน่ยจิ้ง สิ่งต้องอาศัยก็คือวิชาหายใจออก ถ้าการหายใจสับสนไม่เป็นจังหวะ จะไม่มีทางที่จะใช้เน่ยจิ้งในร่างกายได้ ซึ่งก็ไม่ต่างอะไรจากคนธรรมดา

หลังจากเรียนรู้กลยุทธ์นี้อย่างแม่นยำ รพีพงษ์เกิดความคิดที่จะเป็นครองตำแหน่งราชา แต่ตราบใดที่สามารถทำให้เน่ยจิ้งชั้นต้นเหล่านี้สูญเสียอานุภาพในการต่อสู้ งั้นเขาก็จะสามารถไว้ชีวิตพวกเขาได้ ก็ไม่ต้องกังวลที่จะมีสถานการณ์ที่พวกเขาจะรุมกันโจมตีเป็นกลุ่ม

แบบนี้บนยอดภูเขานี้ของรพีพงษ์ ก็จะปรากฏแรงงานฟรีมากมาย

ไออ้วนประหลาดใจกับฝีมือของรพีพงษ์ หลังจากที่เน่ยจิ้งแปดคนพบว่าตัวเองสูญเสียอานุภาพในการต่อสู้ ต่างก็กลัวจนหน้าถอดสี แต่ละคนตามติดเชื่อฟังเพาะปลูกมันฝรั่งกับไออ้วนเป็นอย่างดี

อาคารใหญ่ในคุก ในห้องตรวจตรา

ชายชราสองคนที่เดิมพันกับโกรพกำลังนั่งอยู่ในนี้ ตรงหน้าพวกเขามีหน้าจอขนาดใหญ่ มีด้วยกล้องจำนวนนับไม่ถ้วน ซึ่งตรวจตราสอดส่องดูแลไปทั่วทั้งหมดของคุกที่ห้าอย่างเข้มงวด

แม้ว่าคุกที่ห้าจะล้อมรอบไปด้วยภูเขาหลายลูก แต่ว่าใบ้ไม้สักใบต้นสักต้นของข้างใน อาจมีกล้องรูเข็มที่จัดเตรียมโดยผู้ดูแลคุกเพื่อตรวจตราสอดส่องนักโทษข้างใน

“เด็กที่เข้ามาใหม่คนนั้นป่าวประกาศว่าตัวเองจะเป็นครองตำแหน่งราชา น่าขำสิ้นดี ฉันเดาว่า ตอนนี้เขาน่าจะถูกฆ่าตายไปแล้ว”

“วัยรุ่นทำสิ่งต่างๆ แน่นอนว่าไม่ผ่านการคิด ท่านโกรพยังคิดว่าเด็กคนนี้จะสามารถมีชีวิตอยู่ได้นานกว่าสิบวัน ช่างไร้เดียงสาจริงๆ”

“ตัดภาพไปที่บริเวณที่เด็กคนนั้นอยู่ และดูว่าสถานการณ์ตอนนี้ของเขาเป็นอย่างไรบ้าง”

จากนั้นทั้งสองก็เปลี่ยนภาพบนหน้าจอไปที่ยอดภูเขาที่รพีพงษ์อยู่

เมื่อสายตาเห็นสถานการณ์บนยอดเขาเข้า ชายชราทั้งสองก็เบิกตากว้าง

เห็นเพียงบนยอดภูเขานั้น รพีพงษ์กำลังนั่งอยู่หน้ากระท่อมไม้ จ้องมองหนังสือโบราณที่หายากเล่มนั้น และไม่ไกลจากยอดเขา ไออ้วนกำลังนำพาคนทั้งแปดถือจอบที่ทำขึ้นเองอย่างเรียบง่ายทำการเพาะปลูกในป่าที่รุกร้าง

แสงของพระอาทิตย์ตกดินส่องกระทบยอดเขา ทำให้ภาพนี้ดูอบอุ่นและงดงามมากทีเดียว

“นี่….นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมพวกเขาดูสามัคคีกันจัง?”ชายชราอุทาน

“โอ้พระเจ้าช่วย ตกลงเด็กคนนี้ปีศาจอะไรกันเนี่ย เขาสามารถปราบยอดฝีมือทั้งเก้าคนในคุกที่ห้าได้ แล้วให้พวกเขาเป็นระเบียบเรียบร้อยเริ่ม….เพาะปลูกเหรอ?”

ทันใดนั้น รพีพงษ์ก็กลายเป็นคนดังในอาคารใหญ่ของคุก ทุกคนที่ได้ยินเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ เมื่อมีเวลา ก็จะวิ่งมาดูรพีพงษ์สั่งให้คนทำไร่ทำสวนในทันที…..