พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่1049 เกาะต่างประเทศ

บทที่1049 เกาะต่างประเทศ

ต่างประเทศ ก่อนหน้าเกาะเล็กจะถูกพัฒนา มีเรือประมงลำหนึ่งมาถึงที่นี่ บนเรือประมง มีรพีพงษ์ที่เดินทางข้ามน้ำข้ามทะเล เปลี่ยนพาหนะมาหลายประเภท นั่งมาสุดท้ายก็มาถึงที่นี่

รพีพงษ์ดูเกาะเล็กๆที่ไร้ซึ่งผู้คน ก็โล่งอก เขามาตามที่อยู่ที่อาจารย์ให้ไว้ หามาหลายวัน จนสุดท้ายก็ได้เจอกับเกาะเล็กๆนี้

เพราะเหตุนี้เขายังได้ซื้อเรือประมงโดยเฉพาะ มิเช่นนั้น ไม่สามารถหาสถานที่แห่งนี้ได้เลย

พาเรือประมงจอดไว้ที่ท่าเรือ หลังจากที่ทอดสมอแล้ว รพีพงษ์ก็ขึ้นมาจากเรือประมง ขึ้นไปบนเกาะเล็ก

แม้มองจากไกลๆ เกาะเล็กนี้ไม่ถือว่าใหญ่ แต่หลังจากที่ขึ้นเกาะแล้ว รพีพงษ์เพิ่งจะพบว่าพื้นที่ของเกาะใหญ่กว่าที่คิดไว้มาก อย่างน้อยก็ใหญ่พอๆกับหลายๆเมือง

ตอนนั้นอาจารย์ให้เขามาเกาะนี้เพื่อหาเขา แต่ไม่ได้พูดว่าพอถึงเกาะแล้วให้ติดต่อยังไง ดังนั้นรพีพงษ์อยากจะหาอาจารย์ ก็ต้องเดินหารอบๆเกาะ

แม้ขอบเขตของพลังจิตรพีพงษ์จะพัฒนาไปพร้อมกับฝีมือ และได้พัฒนาไปไกลมาก แต่ขอบเขตมากสุด ก็แค่ห้าร้อยเมตร อยากจะล้อมเกาะนี้ไว้ ยาก

ตอนนี้เขาไม่เพียงหมดอาลัยตายอยาก ถ้าพลังจิตของตัวเองไกลมากถึงขั้นคลุมเกาะนี้เอาไว้ได้ งั้นแว็บเดียวเขาก็สามารถหาตำแหน่งของอาจารย์เจอแล้ว

เพื่อไม่ให้สิ้นเปลืองพลังจิตวิญญาณเทพ รพีพงษ์ไม่ได้ใช้พลังจิตในการหาตำแหน่งของอาจารย์ เพราะในรัศมีห้าร้อยเมตร ก็เหมือนใช้สายตาทั่วไป

เขาเดินไปรอบๆเกาะเพียงลำพัง ไม่พบแม้แต่คนเดียว ภูมิประเทศของเกาะนี้ค่อนข้างซับซ้อน แล้วยังมีสัตว์ขนาดใหญ่ที่รพีพงษ์ไม่เคยเห็นมาก่อนด้วย ได้บดบังทัศนียภาพอย่างมาก ทำให้การค้นหาของรพีพงษ์เป็นไปได้ยากขึ้น

ผ่านไปไม่นาน รพีพงษ์ได้ยินเสียงไหลของน้ำข้างหน้า จึงได้รีบเดินไป หลังจากที่ผ่านต้นไม้สูงใหญ่กลุ่มนั้นไป ก็เห็นลำธารปรากฏตรงหน้า

ต้นสายของลำธารไม่รู้มาจากไหน แต่ดูจากลักษณะแล้ว น่าจะเป็นลำธารน้ำจืด

แน่นอน ว่านี่ไม่สำคัญ สำคัญที่ รพีพงษ์เห็นหญิงสาวผมยาวกำลังอาบน้ำอยู่ในลำธาร

ความสวยของหญิงสาวนั้นเป็นอันดับต้นๆ รูปร่างสมส่วน อยู่ในน้ำยิ่งมีเสน่ห์ แม้แต่รพีพงษ์เห็น ก็มีความรู้สึกทนไม่ไหว

หญิงสาวเล่นน้ำในลำธาร ไม่สนใจสิ่งรอบๆข้าง ตอนที่เธอหันไปเห็นรพีพงษ์ เห็นรพีพงษ์กำลังจ้องเธอ ก็ร้องกรี๊ดออกมา จากนั้นรีบเอามือมาปกปิดร่างกายเอาไว้

รพีพงษ์รู้สึกว่าไม่ใช่ จึงรีบหันหลังกลับ ไม่ดูสาวคนนั้นอีก

“คุณเป็นใคร? ทำไมต้องแอบดูฉันอาบน้ำ?” หญิงสาวส่งเสียงโมโหออกมา

รพีพงษ์รีบอธิบาย “ขอโทษครับ ผมมาหาอาจารย์ของผม เมื่อกี้ไม่รู้ว่าคุณอาบน้ำอยู่ เลยมองอย่างไม่ได้ตั้งใจ”

“หาอาจารย์ของคุณ? อาจารย์คุณคือใคร?” หญิงสาวถาม

“วฤนท์ธม” รพีพงษ์ตอบ

“คุณคือรพีพงษ์?” หญิงสาวถามตรงๆ

รพีพงษ์รู้สึกแปลกๆ อยากจะหันไปถามเธอ แต่เมื่อกี้หันไปแป๊บเดียว เห็นหญิงสาวอยู่ในน้ำ ยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ดังนั้นจึงรีบหันกลับมา

“คุณรู้ได้ไงว่าผมคือรพีพงษ์? คุณรู้จักอาจารย์ของผมงั้นหรอ?” รพีพงษ์ถาม

เขาได้ยินเสียงผู้หญิงเดินขึ้นมาจากน้ำ ตอนนี้น่าจะไปใส่เสื้อผ้าแล้ว

“ชิ ฉันก็เป็นศิษย์ของอาจารย์เหมือนกัน ต้องรู้จักอาจารย์อยู่แล้ว ปกติอาจารย์มักจะชื่นชมคุณต่อหน้าพวกเรา ฉันก็คิดว่าคุณเป็นอัจฉริยะอะไร ไม่คิดว่าจะเป็นไอ้ลามกดีๆนี่เอง!” เสียงของหญิงสาวดังขึ้น

รพีพงษ์รู้สึกเหมือนกำลังโดนเข้าใจผิด กล่าว “ผมไม่ได้ตั้งใจมองคุณ ไม่มีเจตนา”

“ไม่ต้องอธิบาย ผู้ชายอย่างพวกคุณโกหกเหมือนๆกันนั่นแหละ ศิษย์พี่ของฉันหลายคนก็มักจะพูดประโยคเดียวกับที่คุณพูดเมื่อกี้นั่นแหละ” หญิงสาวกล่าวอย่างเกรี้ยวกราด

รพีพงษ์เบื่อหน่าย ดูๆแล้วอธิบายให้หญิงสาวคนนี้ฟังไม่เป็นผล แต่ฟังจากคำพูดของเธอแล้ว รพีพงษ์ก็รู้ได้ว่า น่าจะมีคนจำนวนไม่น้อยแอบดูเธออาบน้ำ

แล้วเมื่อกี้หญิงสาวคนนี้บอกว่าเธอเป็นศิษย์ของอาจารย์ หรือคนนี้คือศิษย์พี่หรือศิษย์น้องของเขา?

นอกจากเธอ บนเกาะนี้เหมือนกับว่าจะมีศิษย์ของอาจารย์อีกหลายคน

ก่อนหน้านี้รพีพงษ์รู้ว่า อาจารย์เป็นคนที่ชอบรับลูกศิษย์ ไม่ว่าจะไปที่ไหน เพียงแค่เหมาะสม อาจารย์ก็จะรับศิษย์ แล้วสอนตามความแข็งแกร่ง

ตอนนั้นรพีพงษ์ก็รู้จักศิษย์พี่ศิษย์น้องบางคน ศิษย์ผู้หญิงที่อาจารย์รับ เธอเป็นคนแรก

ดูๆแล้วเขารู้จักอาจารย์น้อยเกินไป

ผ่านไปไม่นาน หญิงสาวสวมเสื้อผ้าเสร็จ ก็กล่าวอย่างไม่พอใจว่า “ฉันแต่งตัวเสร็จแล้ว คุณหันมาได้”

รพีพงษ์หันหลังไป มองที่สาวคนนั้น

เพราะเธอเช็ดตัวยังไม่แห้งแล้วสวมเสื้อผ้า ดังนั้นเสื้อผ้าที่ใส่ บวกกับตอนนี้เป็นฤดูร้อน เสื้อผ้าที่ใส่เดิมที่ก็ไม่หนา ดังนั้นร่างกายที่โค้งเว้าของหญิงสาวได้ปรากฏออกมาอย่างเห็นได้ชัด

ผมของเธอยังคงเปียกชุ่ม ดูๆแล้วมีเสน่ห์

“ขอโทษจริงๆนะครับ ผมขอโทษสำหรับการกระทำเมื่อกี้ของผม คุณบอกว่าคุณเป็นศิษย์ของอาจารย์ ไม่ทราบว่าผมควรจะเรียกคุณว่าศิษย์พี่หรือศิษย์น้อง?” รพีพงษ์กล่าว

หญิงสาวมองบน แล้วกล่าว “ฉันชื่อนิศมา ถือว่าเป็นศิษย์พี่ของคุณ”

“คุณเทียบกับศิษย์พี่พวกนั้นแล้ว ไม่ค่อยเหมือนกันสักเท่าไหร่ แอบดูแล้วยังขอโทษ พวกเขาแอบดูแล้ว ยังไม่ยอมรับผิดอีก”

รพีพงษ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขาไม่คิดจะแอบดู แต่เรื่องแบบนี้ยิ่งอธิบายยิ่งเหมือนตัวเองหาข้ออ้าง ดังนั้นจึงไม่ได้พูดอะไรมาก

“ศิษย์พี่พาผมไปหาอาจารย์ได้มั้ยครับ?” รพีพงษ์ถาม

นิศมาหันกลับมา แล้วกล่าว “ตามฉันมา”

รพีพงษ์รีบตามไป คิดในใจที่นิศมาให้เขาเรียกว่าศิษย์พี่ แต่ดูๆแล้วระดับของเธอไม่ต่างจากตัวเองมาก แสดงว่าตอนที่นิศมาไหว้อาจารย์ ตั้งแต่อายุยังน้อย

“ศิษย์พี่ ไม่ทราบว่าบนเกาะนี้มีทั้งหมดกี่คน เป็นศิษย์ของอาจารย์ทั้งหมดเลยมั้ย?” เดินพลาง รพีพงษ์ก็ถามพลาง

“บนเกาะถามรวมอาจารย์ด้วย ทั้งหมดก็สามสิบเอ็ดคน พวกเราสามสิบคน เป็นศิษย์ของอาจารย์ทั้งหมด ตอนนี้รวมคุณ ก็สามสิบสอง” นิศมากล่าว

รพีพงษ์พยักหน้า คิดไม่ถึงว่าบนเกาะนี้อยู่กับอาจารย์สามสิบคน จำนวนนี้อยู่เหนือความคาดหมายของเขา

ทั้งสองออกมาจากลำธานนั้น มาถึงถนนเส้นหนึ่ง ขณะนี้มีหญิงคนหนึ่งวิ่งมาทางนี้

เทียบกับนิศมาแล้ว หญิงที่วิ่งมาน่ารัก ดูๆแล้วอายุน่าจะราวๆสิบแปดสิบเก้าปี

หญิงคนนั้นเห็นนิศมากับชายแปลกหน้า ก็ตกใจ แล้วกล่าว “ศิษย์พี่ พี่……พาชายป่าเถื่อนไปอาบน้ำด้วยกันหรอ!”