พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่1086 หญิงสาวในชุดแดง

รพีพงษ์ฉีกน่องไก่มาจากบนตัวไก่ย่างตัวหนึ่งในนั้น และทานมันคำโตขึ้นมา

ฐปนีย์พวกเขาทั้งสี่คนมองดูที่รพีพงษ์ที่ทานอย่างเอร็ดอร่อยขนาดนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะน้ำลายไหล และในเวลานี้หมั่นโถวในมือของพวกเขาก็กลายเป็นไร้รสชาติไปเลย

ต่อให้หมั่นโถวจะอร่อยมากแค่ไหน ก็เป็นไปได้ที่จะอร่อยกว่าไก่ย่าง

หลังจากนั้นไม่นาน รพีพงษ์ก็ไก่หนึ่งตัวในนั้นเกือบพอสมควรแล้ว ก็ถือได้ว่าทานอิ่มแล้ว

ฐปนีย์พวกเขาทั้งสี่คนมองดูไก่ย่างที่เหลือตัวนั้นจนน้ำลายก็แทบจะไหลออกมา

โดยเฉพาะฐปนีย์ เธออยู่ในภูเขาศิษย์พี่เหล่านั้นมีอะไรอร่อย ก็จะเอาให้เธอ ดังนั้นเห็นของอร่อย โดยพื้นฐานแล้วเธอก็ไม่สามารถละสายตาออกไปได้

ตอนนี้รพีพงษ์ทานอิ่มแล้ว และมีไก่ย่างเหลืออยู่ที่นั่นหนึ่งตัว ทันใดนั้นเธอก็อดไม่ไหว

เขาเดินไปที่รพีพงษ์ เอ่ยปากถามว่า: “เฮ้ย ไก่ย่างตัวนี้ของนาย ยังจะกินอยู่หรือเปล่า?”

รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย และเอ่ยปากพูดว่า: “ทำไม เธออยากกินเหรอ? เมื่อกี้นี้เธอก็เสียดายหมั่นโถวไม่แบ่งให้ฉันกิน ตอนนี้เธอกลับวิ่งมาขอไก่ย่างกับฉัน ไม่ค่อยจะเหมาะสมหรือเปล่า?”

เมื่อฐปนีย์ได้ยินคำพูดนี้ของเขา ก็เชิดหน้าขึ้นทันที แล้วพูดว่า: “นายอย่าหลงตัวเอง ใครว่าฉันมาขอย่างกับนาย ฉันแค่มาถามดูเท่าเอง ถ้านายไม่กิน ก็รีบโยนของสิ่งนี้ทิ้ง ฉันกลัวว่าตอนกลางคืนกลิ่นของมันล่อสัตว์ร้ายต่างๆมา”

รพีพงษ์มองท่าทางที่ปากอย่าใจอย่างของฐปนีย์ ก็อยากจะหัวเราะเล็กน้อย เอ่ยปากพูดว่า: “ทิ้งไปก็น่าเสียดายแย่ ในเมื่อเธอไม่อยากกิน ถ้าอย่างนั้นก็ช่างมันเถอะ ไก่ย่างตัวนี้ก็เอาให้ศิษย์พี่สองคนของเธอกับชายหนุ่มคนนั้นกินเถอะ”

หลังจากพูดจบ เขาก็หยิบไก่ย่างตัวนั้นขึ้นมา และมอบให้กับชายหนุ่มที่น้ำกำลังจะไหลออกมา

“นายแบ่งกับพวกเขาสองคนเถอะ” ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างรวดเร็ว นำไก่ย่างไปถึงตรงหน้าของปวีณวัชและเมทนีทั้งสองคน แล้วแบ่งกันกับพวกเขาสองคน

ปวีณวัชและเมทนีก็ไม่เกรงใจ เนื่องจากอยู่ในป่าเขารกร้างแบบนี้ ได้ทานอาหารป่าแบบนี้ ก็ค่อนข้างที่จะไม่ใช่เรื่องง่าย ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงหยิบไก่ย่างแล้วทาน

ฐปนีย์มองดูฉากนี้ สีหน้าก็เขียวขึ้นมาทันที และต้องการที่จะเอารพีพงษ์ไปย่างบนไฟ

ในเวลานี้ชายหนุ่มคนนั้นจ้องไปที่ฐปนีย์แวบหนึ่ง เอ่ยปากถามว่า: “ศิษย์พี่ พี่จะกินหรือเปล่า? ผมแบ่งให้พี่เล็กน้อยได้นะ”

ฐปนีย์พูดด้วยความโกรธ: “ผีถึงจะกินของแบบนั้น มันไม่อร่อย พวกนายรีบกินให้หมดแล้วเอากระดูกเหล่านั้นโยนทิ้งไปไกลๆ เห็นแล้วฉันก็ขยะแขยง”

หลังจากพูดเสร็จ เธอก็เดินไปที่เต็นท์อย่างไม่มีพอใจ และขบเขี้ยวเคี้ยวฟันกัดหมั่นโถว

หลังจากรับประทานอาหาร รพีพงษ์ก็กลับไปที่ต้นไม้อีกครั้ง โดยตั้งใจจะหลับตาพักผ่อน

ในขณะนี้ เขาสังเกตเห็นว่าวันนี้ดวงจันทร์เต็มดวง และพระจันทร์บนท้องฟ้าจะกลมเป็นพิเศษ

เมื่อก่อนอาศัยอยู่ในเมือง เนื่องจากมลพิษทางอากาศ ดังนั้นพระจันทร์แบบนี้เห็นได้น้อยมาก

ตอนนี้มาถึงในภูเขา กลับสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

เมื่อก่อนตอนที่ดูโทรทัศน์ โดยทั่วไปมักจะประกาศว่าดวงจันทร์เต็มดวงเป็นคืนที่เลวร้าย ปกติแล้วค่ำคืนแบบนี้ ก็จะมีปีศาจออกมาหลอกหลอน

อย่างไรก็ตามรพีพงษ์รู้สึกว่าดวงจันทร์เต็มดวงแบบนี้สวยงดงามเป็นพิเศษ และมีความรู้สึกโรแมนติกที่ไม่อาจบรรยายได้ น่าเสียดายไม่มีอารียาอยู่เคียงข้าง ไม่อย่างนั้น เขาก็เอาเหล้ามา และผ่านค่ำคืนที่โรแมนติกที่นี่ไปกับอารียา

โดยที่ไม่ได้เพ้อฝันมากเกินไป รพีพงษ์ก็นั่งขัดสมาธิลงบนลำต้นของต้นไม้ใหญ่ หลับตาตั้งสมาธิ และเริ่มฝึกฝนขึ้นมา

กลางดึกเป็นเวลาเที่ยงคืน รพีพงษ์ทำสมาธิแล้ว ถือได้ว่าเข้าสู่สภาวะพักผ่อน

แต่ในขณะนี้ จู่ๆเขาก็รู้สึกถึงว่าสภาพแวดล้อมรอบตัวมีบางอย่างไม่ชอบมาพากล จึงลืมตาขึ้น

ทันทีที่ลืมตา รพีพงษ์รู้สึกว่ามีหมอกรางๆอยู่ตรงหน้าตัวเอง เหมือนกับว่าตื่นขึ้นมาในความฝัน ค่อนข้างแปลกประหลาด

ใช้เวลานานสักพัก ก่อนที่ภาพตรงหน้าเขาจะกลายเป็นปกติขึ้นมา

เขาหันหน้ามองไปรอบๆตัวเองแวบหนึ่ง อยากจะดูว่ามีตรงไหนที่ไม่ชอบมาพากล

ไม่มองก็ไม่เป็นไร พอมองก็ตกใจ

ส่วนท้ายของลำต้นที่เขาอยู่ ในขณะนี้คนคนหนึ่งในสวมใส่ชุดแดงกำลังนั่งอยู่ หญิงสาวที่ผมปลิวพลิ้ว

ขาทั้งสองของหญิงสาวห้อยหย่อนอยู่ในกลางอากาศ เคลื่อนไหวไปด้านหน้าด้านหลัง บนข้อเท้าของเธอ มีเชือกสีแดงผูกอยู่ บนเชือกสีแดง และกระดิ่งก็ดังขึ้นกริ่งๆพร้อมกับการเคลื่อนไหวที่เท้าของเธอ

แม้ว่าจะมองจากด้านข้าง รูปลักษณ์หน้าตาของหญิงสาวในชุดแดงน่าจะสวยงดงามมากจนสามารถเป็นชนวนให้บ้านเมืองล่มสลายได้ แต่เวลาที่เธอปรากฏตัวนั้นแปลกประหลาดมากเกินไป ที่สำคัญรูปลักษณ์นี้ของเธอ ก็เหมือนกับภาพของผีผู้หญิงในโทรทัศน์

ตอนนี้มองดูสวยมาก ไม่แน่เดี๋ยวหันหน้ามา แสดงหน้าผีออกมา ก็สามารถทำให้คนหวาดกลัวได้

แต่ยังดีรพีพงษ์ก็ถือได้ว่าเป็นคนที่เคยเห็นโลกกว้างใหญ่มา แม้แต่คนที่มาจากทวีปโอชวินเขาก็เคยสัมผัสมาแล้ว ตอนนี้ก็มีหญิงสาวในชุดแดงลึกลับปรากฏตัวขึ้นข้างๆตัวเองอย่างกะทันหัน ก็เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ลุกลี้ลุกลนเกินไป

เขารีบปลดปล่อยพลังจิตของตัวเองออกมา ปกคลุมไปที่ร่างกายของหญิงสาวในชุดแดงคนนั้น

แต่สิ่งที่ทำให้เขาไม่คาดคิดก็คือ ในความรับรู้พลังจิตของเขา กลับไม่มีหญิงสาวในชุดแดงคนนี้อยู่!

ถ้าหากตอนนี้เขาหลับตา เพียงแค่ใช่พลังจิตตรวจสอบบริเวณรอบๆ คือมองไม่เห็นหญิงสาวในชุดสีแดงเลย!

เดิมทีเขายังคิดว่าผู้หญิงในชุดสีแดงนี้อาจจะเป็นลูกศิษย์ของผู้คุมกันคนที่สี่ของชัชพิสิฐ เพราะเมื่อกี้นี้ตัวเองทำสมาธิ เธอแอบมาที่ข้างๆของตัวเอง อยากจะทำให้ตัวเองตกใจ

ที่สำคัญเขาก็คิดว่าสิ่งนี้ฐปนีย์น่าจะเป็นคนบงการให้เธอทำแบบนี้

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า หญิงสาวในชุดสีแดงคนนี้อาจไม่ใช่มนุษย์เลย!

ถ้าหากเธอเป็นมนุษย์จริงๆ พลังจิตของรพีพงษ์จะตรวจสอบไม่พบได้อย่างไร

ในใจของรพีพงษ์เกิดความหวาดกลัวขึ้นมาทันที นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับสถานการณ์เช่นนี้

เมื่อเข้าใจความลึกซึ้งเกี่ยวกับโลกใบนี้ รพีพงษ์ก็รู้ว่ามีโลกใบอื่นอยู่แล้ว ที่สำคัญที่ผ่านมา บนโลกใบนี้อาจจะมีเซียนอยู่ ดังนั้นตอนนี้บอกกับรพีพงษ์ว่าบนโลกใบนี้มีผีอยู่จริง เขาก็เชื่ออย่างสุดซึ้งโดยไม่มีข้อสงสัย

ต่อให้ความแข็งแกร่งบรรลุถึงแดนดั่งเทพชั้นยอด รพีพงษ์ก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะสามารถต่อต้านผีตนนี้ได้หรือไม่

เขาหายใจเข้าลึกๆ สงบสติอารมณ์ของตัวเองลงมา จากนั้นหันไปมองหญิงสาวในชุดแดง แล้วเอ่ยปากถามว่า: “เธอเป็นใคร? ทำไมมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่?”

หลังจากที่หญิงสาวในชุดแดงได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ หันหน้ามองไปที่เขาแวบหนึ่ง ยิ้มแล้วพูดว่า: “นายตื่นแล้ว”

สิ่งที่ทำให้รพีพงษ์โล่งใจอย่างเงียบๆคือ เมื่อสาวในชุดแดงหันหน้ามา ก็ไม่ได้เปลี่ยนเป็นหน้าผีอย่างกะทันหัน

ในทางตรงกันข้าม หลังจากเห็นรูปร่างหน้าตาทั้งหมดของผู้หญิงในชุดสีแดง ในใจของรพีพงษ์ก็มีภาพลวงตาว่าเธอไม่ใช่ผีแต่เป็นนางฟ้า

“ตอบคำถามของฉัน”รพีพงษ์หรี่ตามองไปที่เธอ และไม่ได้คล้อยตามเพราะรูปลักษณ์ที่ดูดีของเธอ

“คำถามอะไรของนาย?”หญิงสาวในชุดแดงมองไปที่รพีพงษ์อย่างไร้เดียงสา

“เธอเป็นใคร?”รพีพงษ์ถามอีกครั้ง

หญิงสาวในชุดแดงแสยะยิ้ม แล้วพูดว่า: “ฉันไม่ใช่คน แล้วจะตอบนายได้อย่างไร?”