พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่1218 ในแดนเทพฉันเป็นใหญ่ที่สุด!
- Home
- พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก
- บทที่1218 ในแดนเทพฉันเป็นใหญ่ที่สุด!
ก็แค่แดนดั่งเทพขั้นกลางเท่านั้นเอง รพีพงษ์ไม่มีทางสนใจเขาหรอก
“งั้น……เรามาต่อสู้กันสักตั้งเถอะ”
พูดพลาง ดาบยาวแบบเดียวกัน ก็ปรากฏอยู่ในมือของเมธิดาเช่นกัน
ยอดฝีมือแดนดั่งเทพสร้างอาวุธอย่างมหัศจรรย์ เป็นเรื่องที่ปกติมาก
เพียงแค่ สิ่งที่ทำให้รพีพงษ์รู้สึกตกใจก็คือ ฝีมือของเมธิดาเป็นเพียงแดนดั่งเทพขั้นกลางเท่านั้น ทำไม ดาบที่อยู่ในมือของเขา ราวกับว่าจะมีพลังแข็งแกร่งมากกว่า ดาบที่อยู่ในมือตัวเองเสียอีก วัสดุก็ดูบริสุทธิ์กว่าเช่นกัน
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”
รพีพงษ์ค่อนข้างประหลาดใจ
เมธิดายิ้มอย่างสงบ “ทำไม รู้สึกแปลกใจใช่มั้ย ฝีมือของแกดีกว่าฉันแท้ๆ แต่เมื่อดูๆไปแล้ว อาวุธที่แกปล่อยออกมา ไม่ได้แข็งแกร่งไปกว่าของฉันเลย”
“ก็แค่อาวุธ ไม่มีปัญหาอะไร” รพีพงษ์กล่าวอย่างดูแคลน “สุดท้ายแกก็ต้านทานดาบนี้ของฉันไม่ไหว นี่เป็นการยับยั้งพลัง”
“ไอ้นี่ ที่แท้ก็จองหองใช้ได้อยู่นะ แต่ ไม่รู้ว่าอีกเดี๋ยวแกจะยังเป็นแบบนี้ได้อีกมั้ย”
เมธิดาพูดพลาง ลงมือก่อน ใช้ดาบในมือฟันไป
“ความเร็วแค่นี้ ยังกล้าโอหังกับฉันอีก?”
รพีพงษ์แสดงสีหน้าเยาะเย้ย
ความจริง ความเร็วของแดนดั่งเทพขั้นกลางและแดนดั่งเทพขั้นสุดยอด เมื่อเทียบกันแล้วยังห่างกันมากมาย
ใช้ดาบฟันลงมาเหมือนกัน แต่รพีพงษ์กลับเร็วกว่า พลังก็เพียงพอ
ดาบยาวทั้งสองฟาดฟันกันอยู่ในอากาศ
เสียงดังเป๊ง
จู่ๆรพีพงษ์รู้สึกว่าซอกนิ้วของตัวเองชา
และพลังแบบนี้ราวกับไม่ได้มาจากที่เมธิดาปล่อยมา มากไปกว่านั้นเหมือนว่าจะมาจากพลังของดาบยาวในมือเขา!
นี่มัน……
มองไปที่ดาบยาวในมืออีกครั้ง ขณะนี้ จู่ๆกลับถูกดาบยาวของอีกฝ่ายตัดขาดเป็นสองท่อน!
“ฮ่าฮ่า!”
เมธิดายืนเอามือไขว้หลัง ดูดีมีระดับ แล้วหัวเราะ “รพีพงษ์ รู้แล้วล่ะสิ ว่าทำไมฉันถึงปกป้องผู้สูงอายุพรตด้วยพลังทั้งหมดที่มี”
ขณะนี้ พรตและตนัสได้มาอยู่ที่ด้านหลังของเมธิดา
พรตใช้สายตาบวมเหลี่ยม อย่างน่ากลัว “เด็กน้อย ฉันบอกแล้ว ว่าอย่างทำผิดต่อนักกลั่นยา เพราะ แกไม่มีทางรู้ได้ว่าที่พึ่งที่อยู่เบื้องหลังของเขานั้นเป็นใคร!”
รพีพงษ์เคร่งเครียด มองไปยังสามคนที่อยู่ตรงหน้า
รพีพงษ์ที่ฉลาดได้เดาต้นสายปลายเหตุบางอย่างได้อย่างรวดเร็ว
“ฉันเข้าใจล่ะ ดาบยาวที่ปรากฏออกมาในมือของแก ที่แข็งแกร่งได้ขนาดนี้ น่าจะได้รับพลังจากยาที่พรตทำไว้สินะ” รพีพงษ์กล่าว
“แกพูดถูก”
เมธิดาตอบ “นี่ คือประโยชน์ของนักกลั่นยา”
รพีพงษ์ครุ่นคิดในใจ ไม่ต้องพูด ก็รู้ได้ว่ายาแบบนี้ต้องเป็นยาชั้นเลิศแน่นอน
รู้ไว้ ว่าบนโลกนี้ ยาชั้นเลิศอยู่ที่ยอดพีระมิด และผู้อาวุโสของสำนักเทพยาเซียน แม้ในมือจะมีใบสั่งยาของยาชั้นเลิศ แต่ ถ้าอยากผลิต เปอร์เซ็นต์ความสำเร็จมีไม่ถึงยี่สิบเปอร์เซ็นต์
แว็บเดียวรพีพงษ์ก็เข้าใจความลึกลับบางอย่าง
ที่คนเหล่านั้นของสมาคมการเล่นแร่แปรธาตุ มีฝีมือเก่งกว่าคนของสำนักเทพยาเซียน น่าจะเปอร์เซ็นต์การผลิตยาของพวกเขาสูงกว่า คุณภาพก็ดีกว่า
“เด็กน้อย ไม่ว่าแกจะปล่อยอาวุธอะไรออกมา ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน”
“เห็นแก่พรสวรรค์อันยอดเยี่ยม อายุน้อย คิดไม่ถึงว่าจะฝึกฝนจนเป็นระดับนี้ ถ้าตอนนี้แกจากไป ฉันจะไว้ชีวิตแก แต่แกต้องสัญญา ว่าต่อไปจะไม่หาเรื่องผู้สูงอายุพรตอีก!” เมธิดากล่าว
รพีพงษ์ยิ้มมุมปาก “แกจะให้ฉันสัญญากับแก? มีสิทธิ์อะไร?”
“แก……”
เมธิดาเกรี้ยวกราด “สิทธิ์ที่ในมือฉันมีดาบยาว! ไง แม้แกจะเป็นแดนดั่งเทพขั้นสุดยอด แต่ยังไงก็มีเลือดมีเนื้อ ฉันไม่เชื่อ ว่าแกจะเอาดาบยาวของฉันอยู่หมัด!”
เมธิดารู้ดี ในเรื่องฝีมือ ตนไม่ใช่คู่ต่อกรของวัยรุ่นคนนี้ แต่ ดาบยาวที่ปรากฏออกมาในมือของเขา หลังจากที่ผ่านการเพิ่มพลังของตัวยาของพรต เรียกได้ว่าเป็นอาวุธเทพก็ว่าได้
อาวุธเทพหนึ่งชิ้น สามารถย่นความแตกต่างของทั้งสองได้
“แกคิดว่า ฉันทำลายดาบยาวของแกไม่ได้?” รพีพงษ์ดูแคลนพลางถาม
“แน่นอน สิ่งที่เห็นเมื่อกี๊ประจักษ์ชัดแจ้ง แกก็เห็นแล้ว” เมธิดากล่าว
ขณะนี้ พรตที่หลบอยู่ด้านหลังของเมธิดาได้ออกมา
““ประมุกเมธิดา อย่าไร้สาระกับมันมาก ฆ่ามันซะ!” ต่อไปผมจะให้ยาชั้นเลิศสองเม็ดกับประมุกทุกๆปี!”
“ถูก ฆ่ามันซะ ไอ้นี่มันเจ้าเล่ห์ คุณระวังตกหลุมพรางมันนะ แม่ง กูถูกมันทำร้ายอย่างอนาถ!”
ตนัสอยู่ข้างๆแล้วกล่าว
รพีพงษ์มองพวกเขาอย่างไม่สนใจ จากนั้นก็พูดกับเมธิดา “ชีวิตของมันทั้งสอง ฉันจะต้องฆ่ามันให้ได้ ฉันเห็นว่าแกเป็นผู้เฒ่าตาพร่ามัวเท่านั้น ไม่ได้เลวโดยสันดาน ถ้าไปตั้งแต่ตอนนี้ ยังทัน”
รพีพงษ์ ฉันพูดแล้วนะ ผู้สูงอายุพรต ฉันจะปกป้องเขา” เมธิดาพูดพลาง ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว อย่างไม่ยอมแม้แต่น้อย
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันจะไม่ออมมือแล้วนะ!”
รพีพงษ์กล่าวอย่างไม่รู้สึกรู้สา
“เข้ามาเถอะ ฉันละอยากจะเห็นว่าแกจะทำลายดาบยาวของฉันเล่มนี้ยังไง”
เมธิดาพูดพลาง รำดาบ แสงสีทองประกายรอบๆ ราวกับเพิ่มขึ้นกว่าเมื่อก่อนอย่างมาก
สายตาที่เยือกเย็นของรพีพงษ์แฝงด้วยความเหยียดหยาม “ประมุกเมธิดา คุณไม่รู้อะไรเลยจริงๆ”
“แกกล้าว่าฉันอย่างนี้!”
เมธิดาโมดหจนตัวสั่น
หอกวยหลายเป็นชุมชนใหญ่อันดับหนึ่งของเจียงหนาน ตำแหน่งของเมธิดาไม่ได้อยู่ในระดับต่ำ และเขายังไม่เคยถูกว่าแบบนี้มาก่อนด้วย
พลังในตัวของรพีพงษ์ค่อยๆถูกปล่อยออกมา
พลังจิตวิญญาณเทพปล่อยออกมา คลุมทั้งห้องเอาไว้
“วันนี้ พวกแกไม่ว่าใครอย่าคิดจะออกจากห้องนี้ไปได้!”
พูดพลาง ดาบคมแสงทองด้ามหนึ่ง พลังค่อยๆเพิ่มขึ้น
รพีพงษ์กระโจนตัว จับดาบคมไว้ในมือ
“นี่มัน……”
เมธิดาตะลึง พวกพรตที่อยู่ข้างหลังก็ตะลึงจนพูดไม่ออก
จากนั้น เหตุการณ์ประหลาดได้เกิดขึ้น
เห็นเพียงดาบยาวที่เมธิดาปล่อยออกมา สั่นคลอนอยู่ในมือของเขา
รพีพงษ์ยิ้ม
กระบี่สยบเซียนเป็นสุดยอดของอาวุธเทพ สำหรับอาวุธต่างๆในโลก ล้วนถูกกดไว้ทั้งหมด
“แม้แต่ดาบยังจับไว้ไม่แน่นเลย แล้วแกจะสู้กับฉันยังไง” รพีพงษ์ดูแคลน
“ไอ้เลว!”
เมธิดาสองมือจับไว้แน่น กลั่นพลังที่มีในตัวออกมา
ในแดนเทพ ฉันเป็นใหญ่ที่สุด!
เสียงนี้ ทำให้สามคนที่อยู่ในเหตุการณ์ช็อกสุดๆ
ในแดนเทพ ฉันเป็นใหญ่ที่สุด! มันต้องมั่นใจขนาดไหนกัน
แต่ตอนนี้ พวกเขาเห็นความอัศจรรย์ที่เกิดขึ้นกับรพีพงษ์ มีเหตุผลให้เชื่อแน่นอน ว่ารพีพงษ์มีสิทธิ์ และฝีมือที่จะพูดประโยคนี้!
“ปล่อย!”
กระบี่สยบเซียนพุ่งไปที่เมธิดา อย่างง่ายดายตรงๆ!
เมธิดาใช้มือทั้งสองยกดาบยาวขึ้นมา
ราวกับว่าแม้กระบี่ของกระบี่สยบมารไม่โดน เพียงแค่พลังกระบี่ที่ปล่อยออกมาจากตัวกระบี่สยบมาร ก็ทำให้เมธิดาต้านทานไม่อยู่
ไม่นาน ดาบยาวสลายไปโดยตรง ต้านทานการโจมตีของกระบี่สยบมารไว้ไม่อยู่
“นี่!”
เมธิดาหน้าถอดสี เงยหน้ามองขึ้นไป เห็นเพียงเงาดำๆที่อยู่ตรงหน้า
“รพีพงษ์!”
ตนัสตะโกน
รพีพงษ์เดินมาถึงด้านหน้าเมธิดา ยื่นมือรับกระบี่สยบมาร
“จบแล้ว!”
รพีพงษ์พูดอย่างเยือกเย็น กระบี่ของกระบี่สยบมาร อยู่ตรงคอของเมธิดาพอดี
เพียงแค่อึดใจเดียว ตัวเองได้ถูกบีบจนไร้ซึ่งพลังในการโต้กลับแต่อย่างใด
เมธิดาเกิดความกลัวขึ้นในใจ วัยรุ่นคนนี้ แข็งแกร่งเกินไปแล้วจริงๆ!
“ตอนนี้ แกยังคิดว่าแกจะปกป้องพวกมันทั้งสองไว้ได้อีกมั้ย?”
รพีพงษ์ใช้สายตาข่มขู่มองไปที่เมธิดา เพียงแค่เมธิดาตอบไม่ถูกใจสักนิด กระบี่สยบมารที่อยู่ในมือจะสังหารทันที!
“ฉัน……”
เมธิดาก้มหน้า ตอนนี้คิดๆ เมื่อกี๊ที่ตัวเองคุยโวไว้ เมื่อฟังแล้วมันน่าตลกขนาดไหนกัน
“แกไปเถอะ ฉันไว้ชีวิตแก ต่อไปถ้ามีโอกาส ฉันจะไปหาแกที่หอกวยหลาย”
รพีพงษ์พูดอย่างสงบ
เมธิดามองพวกพรตด้วยสายตาที่ซับซ้อน ก้มหน้าลง แล้วออกจากที่นี่
“ประมุกเมธิดา อย่าไปสิ คุณไปแล้วผมจะทำยังไง！”
พรตมองด้านหลังของเมธิดา แล้วตะโกนเสียงดัง
“พ่อง ไอ้แซ่อวี๋ ต่อไปอย่าได้คิด จะเอายาจากฉันอีก！”
เมธิดาหายไปอย่างเร็ว เมื่อเทียบกับชีวิตแล้ว ยาสำคัญไฉนเล่า？
“ตอนนี้ ถึงเวลาของพวกแกอาจารย์และศิษย์ทั้งสองแล้วละ”
รพีพงษ์เอากระบี่สยบมารกลับมา การฆ่าพวกเขา ไม่จำเป็นต้องใช้กระบี่เทพแต่อย่างใด
มองสายตากดดันของรพีพงษ์ ศิษย์และอาจารย์ทั้งคู่มองไปรอบๆ พบว่าไม่มีทางเลือกอื่น ทำได้เพียงคุกเข่าลง
“ไอเหี้ย ตนัส มึงแม่งเป็นแดนดั่งเทพไม่ใช่เหรอ รีบเข้าไปสิ！” พรตตะคอกออกมา
ที่แท้ ตนัสสุภาพบุรุษจอมปลอม ชื่อตนัส เขาเพียงแค่รู้สึกว่าชื่อของตัวเองต่ำมาก ดังนั้นจึงได้เสแสร้งตั้งชื่อที่ฟังแล้วเหมือนชื่อของเซียนนักพรต
“อาจารย์ อาจารย์ก็เคยเห็นฝีมือมันแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าผมเข้าไป ก็รนหาที่ตายนะสิ?”
ตนัสกล่าว “อาจารย์อายุมากแล้ว ควรลิ้มลองก็ได้ลิ้มลองมาหมดแล้ว ท่านไปตายก่อนก็แล้วกัน!”
“แก……ไอ้ศิษย์เลว ต่อไปอย่าเรียกฉันว่าอาจารย์อีก!” พรตกล่าว
“ไม่เรียกก็ได้ ท่านนอกจากจะสอนผมในเรื่องหลอกลวง ก็ไม่เคยสอนเรื่องจริงๆจังๆให้ผมเลย เคยมองผมเป็นศิษย์ที่ไหนกัน!”
“แก……” พรตโมโหจนพูดไม่ออก
รพีพงษ์พูดเสียงเยือกเย็น ทำให้สองคนที่ทะเลาะกันอยู่เงียบลงอย่างรวดเร็ว
“ไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว พวกแกไม่ว่าใครก็ไม่รอด”