พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่1396 ครอบครัวได้กลับมาอยู่รวมกันสักที่

รพีพงษ์ก้าวเดินไปข้างหน้า และโอบกอดหนูลินไว้ในอ้อมแขนทันที

“หนูลิน พ่อคิดถึงลูกมากเลย” รพีพงษ์พูด หัวของหนูลินฝังอยู่ในหน้าอกของรพีพงษ์ ราวกับว่ากำลังจะละลาย

“คุณพ่อคะ หนูลินก็คิดถึงคุณพ่อเหมือนกันค่ะ” หนูลินพูดเช่นเดียวกัน

ในวินาทีนี้ รพีพงษ์รู้สึกว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต ก็ไม่สามารถทำให้ตัวเขากับหนูลินแยกตัวออกห่างจากกันได้อีกต่อไป

อะไรทวีปโอชวิน อะไรฉันท์ชนก รพีพงษ์รู้สึกว่าไม่สำคัญอีกต่อไป เขาแค่อยากจะเป็นเหมือนพ่อคนทั้งโลก รักภรรยาและลูกสาวที่อยู่ต่อหน้าของเขาเท่านั้น และอยู่กับพวกเขาตลอดไป

ในขณะนี้ อารียาสวมแว่นกันแดด และเดินออกจากในห้องโดยสารเฮลิคอปเตอร์

“อารียา……”

รพีพงษ์กอดหนูลินไว้โดยใช้มือข้างเดียว และหันกลับไปมองอารียาที่เดินลงจากเฮลิคอปเตอร์แล้ว

เขารีบเดินก้าวไปข้างหน้า ไม่พูดสักคำ ใช้มือข้างหนึ่งปัดเขาเข้ามาในอ้อมแขนของเขาทันที

น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงตามบนแก้มของอารียาลงมา

ก่อนมา เธอยังคิดอยู่ในใจเลยว่าจะไม่สนใจรพีพงษ์เป็นระยะหนึ่ง แต่ ณ ตอนนี้ หลังจากที่เธอกลับเข้าสู่ในอ้อมกอดของรพีพงษ์อีกครั้ง รู้สึกถึงอุณหภูมิที่คุ้นเคยจากร่างกายของรพีพงษ์ ความคับข้องใจหรือความเกลียดทั้งหมดทีอยู่ในใจของอารียานั้น ก็ได้หายไปตามลำพังเลยทันที

“ผมขอโทษ เป็นเพราะผม ที่ทำให้เธอกับหนูลินต้องเสียใจและลำบากไปด้วย” รพีพงษ์พูดที่ใต้หูของอารียา

ใต้ตาของอารียาก้านน้ำตาไว้และพูดว่า: “ฉันรู้ ฉันรู้ว่าแม้ว่าเธอจะไม่มา เธอก็จะหาทางช่วยพวกเราได้อย่างแน่นอน……”

รพีพงษ์มองดูแม่ลูกสองคนที่อยู่ในอ้อมกอด วินาทีนี้ พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออกส่องประกายอยู่บนเทือกเขาคุนหลุนอันยิ่งใหญ่

คนกลุ่มสิงโตต่างจ้องมองฉากตรงหน้า โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในหลังจากที่พวกเขาได้เห็นรพีพงษ์เป็นเทพสังหารในการต่อสู้ก่อนหน้านี้ ยิ่งรู้สึกตกใจและประทับใจอย่างมาก กับฉากอันอบอุ่น

ผ่านไปเวลานาน รพีพงษ์ถึงยอมปล่อยมือ วางหนูลินลงบนพื้น และจับมือเล็กๆของเธอนั้นขึ้น

หลังจากนั้น เขาพูดกับอารียาว่า：“ทุกคนในนี้ เป็นเพื่อนของกลุ่มสิงโตกันหมด บางคนเธออาจเคยรู้จักแล้ว แต่คนส่วนใหญ่ เป็นครั้งแรกที่เธอได้เจอ”

อารียาถอดแว่นกันแดดออก และมองดูผู้คนที่อยู่ตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม เธอรู้สึกประหลาดใจที่พบว่า ก่อนหน้านี้ ท่านผู้อาวุโสธีรพัฒน์ผู้ที่ใช้พลังวิเศษของตนเองเพื่อมารักษาตัวเอง ก็ได้อยู่ในกลุ่มนี้

เมื่อนึกถึงความแข็งแกร่งที่ไม่ธรรมดาของท่านผู้อาวุโสธีรพัฒน์ สำหรับการห้ามของคนกลุ่มสิงโตที่ลึกลับเช่นนี้ ทันใดนั้นอารียารู้สึกอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันที

“คุณอารียา เราสองคนไม่ได้เจอกันมานานเลยนะ พิษในร่างกายของเธอนั้น……”ธีรพัฒน์ยิ้มให้อารียาและพูดว่า

อารียายิ้มและพูดว่า：“บรรพบุรุษท่านผู้อาวุสีรพัฒน์ พิษที่อยู่ในร่างกายของฉันนั้น รพีพงษ์ได้ช่วยรักษาให้หายหมดแล้วค่ะ”

ธีรพัฒน์ยิ้มและลูบหนวดเคราของตนเอง ดวงตานั้นเต็มไปด้วยความชื่นชม

เขารู้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วว่า รพีพงษ์จะทำในสิ่งที่เขาทำไม่เสร็จสิ้นให้สำเร็จได้อย่างแน่นอน ช่วยอารียารักษาพิษที่ได้มาจากทวีปโอชวินนั้นให้หาย

“ยินดีต้อนรับท่านหญิงเจ้าสำนัก！”

ทุกคนพูดพร้อมกัน

อารียาดูเหมือนเกร็งเล็กน้อยขึ้นมาทันที：“อย่า ทุกท่านอย่าเรียกอย่างนั้น ทุกท่านเรียกฉันว่าอารียาก็พอแล้ว”

รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย ถ้าอารียารู้ว่า ผู้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอนั้น ผู้คสที่ปฏิบัติและเคารพต่อเธออย่างสูง แต่ละคนเป็นนักฝึกวิชาที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก แม้จะอยู่ในที่ใดก็สามารถเป็นลูกพี่ใหญ่ได้ ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร

“คุณแม่ค่ะ พวกเขาพูดว่าท่านหญิงเจ้าสำนัก เจ้าสำนักคืออะไรหรอ?”หนูลินเงยหน้าขึ้นมา และถามอย่างงมงาย

ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม สำหรับหนูลินตัวน้อยที่น่ารักนี้ แค่ได้พบเจอครั้งแรก พวกเขาก็ชอบเจ้าหนูน้อยนี้มากๆแล้ว

หงส์เดินก้าวขึ้นมา คุกเข่าลงแล้วพูดว่า：“มา หนูลิน พี่พาหนูไปเล่น”

“เธอเป็นใครเหรอ เธอเป็นเพื่อนของคุณพ่อเหรอค่ะ” หนูลินมองหงส์แล้วพูดว่า

หงส์พยักหน้า: “ใช่ค่ะ ฉันเป็นเพื่อนของคุณพ่อหนู”

รพีพงษ์เดินมาถึงข้างๆของหนูลิน และพูดกับหนูว่า：“หนูลิน เรียกคุณป้า”

“สวัสดีค่ะคุณป้า”หนูลินพูดด้วยเสียงละอ่อน

สีหน้าของหงส์นั้นเปลี่ยนไปทันที：“นี่……เธอให้หนูน้อยนี้เรียกฉันว่าคุณป้าได้อย่างไร？ฉันดูแก่ขนาดนั้นเลยหรอ？”

“แน่นอน อายุเธอมากกว่าผม ลูกสาวของผมไม่เรียกเธอว่าคุณป้าละจะเรียกว่าอะไรละ？”รพีพงษ์พูดตามความจริง

“เธอ……”หงส์กลอกตาไปที่รพีพงษ์ครั้งหนึ่ง: “เรื่องที่ฉันโตกว่าเธอนั้น เธอไม่จำเป็นต้องเน้นย้ำหรือซ้ำเติมหรอกมั้ง อีกอย่าง ถึงแม้ว่าฉันจะโตกว่า แต่ฉันก็ดูแลและรักษาได้อย่างดี”

สิ่งที่หงส์พูดนั้นก็ใช่ความจริง เขาในตอนนี้ ยิ่งรวมด้วยตัวเขาเองก็มีผลการฝึกตนที่ไม่ธรรมดา เธอเองนั้นก็ดูเหมือนจะแก่กว่าคนที่มีอายุเท่ากัน

“ยังไงก็คือโตกว่า นี่มันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้”รพีพงษ์พูดตามความจริง

“เธอ!” หงส์จ้องมองรพีพงษ์อย่างโกรธจัด ถ้าไม่ใช่เพราะสู้เขาไม่ไหวเนี่ยนะ คงจะชกตีเขาสักสองหมัดแน่นอน

อารียายืนอยู่ข้างๆยิ้มและพูดว่า：“นิสัยของรพีพงษ์ก็อย่างนี้แหละ เป็นผู้ชายแท้ๆและเหล็กตรงคนหนึ่ง อย่าไปโกรธหรือถือสาคำพูดของเขาเลย”

พูดเสร็จ อารียาก็พูดกับหนูลินว่า：“ต่อไป หนูก็เรียกเขาว่าพี่หงส์เลยนะ”

“ค่ะ”

หนูลินพยักหน้า：“พี่หงส์”

ณ ตอนนี้ หงส์ยิ้มได้อย่างสดใส เขาสัมผัสที่หน้าผากของหนูลิน แล้วพูดทันทีว่า：“ไป ไปกับพี่ไหม พี่มีของอร่อยเพีบยเลย ”

“คุณพ่อคะ หนูไปได้ไหมค่ะ？” หนูลินเรียกร้องความคิดเห็นและขออนุญาตกับรพีพงษ์

แค่นี้ก็เห็นได้อย่างชัดเจนแล้วว่า อารียาสั่งสอนหนูลินได้ดีและครอบคลุมมาก

“ได้สิครับ อันนี้เนี่ยนะ……โอ้ ไม่ใช่ พี่เขาทำของอร่อยและน่าทานมาก หนูชอบแน่นอน” รพีพงษ์พูดด้วยรอยยิ้ม

หนูลินฟังละมีความสุขมาก เขานั่งเฮลิคอปเตอร์มาที่นี่แต่เช้า หนูลินก็รู้สึกหิวเล็กน้อยแล้ว

“งั้นฉันพาหนูลินไปก่อนนะ” หงส์พูด

ทันใดนั้นก็พาขวัญนลินออกจากที่นี่ทันที

หลังจากเห็นหนูลินพวกเขาไปไกล รพีพงษ์ถึงเผชิญหน้ากับศรีใสและคมกริชสองคน

“ลำบากพวกเธอสองคนไปหน่อยนะ!”

รพีพงษ์พูด

ศรีใสและคมกริชสองคนมาถึงตรงหน้าของรพีพงษ์

“เจ้าสำนักอย่างพูดแบบนี้ พวกเราก็แค่ทำในสิ่งที่อยู่ภายในอำนาจของพวกเราแค่นั้นเอง

“พวกขี้ขลาดของทวีปโอชวิน กล้ามารังแกท่านหญิงเจ้าสำนักกับหนูลิน คือมาหาทางตายจริงๆเลยแหละ! สิ่งที่พวกเราทำไป ถ้าเทียบกับสิ่งที่เจ้าสำนักทำเพื่อพวกเรา มันไม่คุ้มค่าที่จะพูดถึงเลย!”

ศรีใสและคมกริชพูด

รพีพงษ์ส่ายหัว และใช้มือข้างหนึ่งจับอารียาไว้：“ไม่ สำหรับผมแล้วสิ่งที่พวกเธอทำไปนั้น มันเหนือกว่าสิ่งอื่นใด เพราะคนสองคนที่พวกเธอช่วยชีวิตเอาไว้ คือคนที่ฉันหวงแหนที่สุดในชีวิต!”

อารียาที่ยืนอยู่ข้างๆประสานข้ามกับรพีพงษ์ เธอรู้สึกได้ว่า คำนี้ของรพีพงษ์พูดออกมาด้วยความจริงใจ

“ศรีใส คมกริช ขอบคุณเธอทั้งสองมากๆ”คนมีความรู้และมารยาทอย่างอารียาพูดว่า

“เป็นเกียรติของพวกผม ที่ได้ช่วยเจ้าสำนักทำงาน！”

ทั้งสองคนตอบพร้อมกัน หลังจากนั้นคมกริชมาถึงตรงหน้าของรพีพงษ์ และหยิบโทรศัพท์ออกมา

“เจ้าสำนัก ผมมีรูปรูปหนึ่ง สามารถให้ท่านดูได้ไหม”

รพีพงษ์โน้มตัวเข้าหา และมองดูรูปในโทรศัพท์

ในรูป ผู้คนสิบกว่าคนกระจัดกระจายอยู่บนพื้น รพีพงษ์ขมวดคิ้ว เขารู้ว่า ผู้คนเหล่านี้คือคนสิบกว่าคนของทวีปโอชวินที่ถุถตัวเขาเองปล่อยไปในก่อนหน้านี้！

“เธอทำได้ดีมาก คนเหล่านี้สมควรที่ได้รับมัน！”รพีพงษ์พูด

ทันใดนั้น เขาพูดกับทุกคนว่า：“คมกริชกับศรีใสสองคน เสร็จสิ้นภารกิจเงินรางวัลของผมได้อย่างดีเยี่ยม เสร็จสิ้นภารกิจแล้ว งั้นผมก็ต้องทำตามสัญญาของผมแล้ว！”

ทุกคนต่างตั้งตารอ ไม่รู้ว่ารพีพงษ์ได้สัญญาอะไรไว้

“บัญชีของเธอทั้งสองคนน่าจะได้รับข้อความเข้ามาแต่เช้านี้แล้วใช่มั้ย”รพีพงษ์ถาม

ทั้งสองคนพยักหน้า：“ใช่ครับ เจ้าสำนัก เช้าวันนี้ บัญชีของเราทั้งสองคนมีเงินเข้ามาหนึ่งร้อยล้าน！”

“ฮ่ะ……”

“หนึ่ง……หนึ่งร้อยล้าน？”

ทุกคนตกตะลึงใจอย่างมาก แม้ภายนอกพวกเขาจะเป็นคนร่ำรวยและมีอำนาจมากก็ตาม แต่ว่า ภารกิจครั้งหนึ่ง เงินรางวัลเป็นร้อยล้าน นี่มันก็คงเยอะเกินไป

“เจ้าสำนักนี่ไร้มนุษยธรรมจริงๆ！”

“สมที่เป็นนายน้อยตระกูลลัดดาวัลย์จริงๆ เงินรางวัลที่ต่ำที่สุดก็เริ่มต้นที่ร้อยล้านเลย！”

……

“ดีมาก ดูเหมือนว่าประสิทธิภาพการทำงานของธนาคารจีนค่อนข้างจะสูง”รพีพงษ์พูดอย่างใจเย็น

แต่กลับไม่รู้ รพีพงษ์เป็นเขต VIP ของธนาคารจีน หากลูกค้ารายใหญ่รายนี้ยังรักษาไว้ไม่ได้ ประธานแห่งธนาคารจีนก็คงไม่ต้องทำละ

“ต่อไป คือรางวัลที่สอง!”รพีพงษ์พูด