พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่489 ที่จริงความสามารถของเขาธรรมดามาก

บทที่489 ที่จริงความสามารถของเขาธรรมดามาก

มโนชาได้ยินคำอธิบายของรพีพงษ์ ดวงตาก็เบิ่งตากว้างขึ้นมาทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

เมื่อกี้ผดุงสิทธิ์ก็พูดไปหมดแล้ว ว่าเหรียญโบราณในมือของเธอ แม้กระทั่งคนที่เรียนสาขาวิชาประวัติศาสตร์ ก็มีรู้แค่ไม่กี่คน เพียงพอที่จะเห็นความหายากของเหรียญโบราณนี้

เธอเอาเหรียญโบราณนี้มาถามรพีพงษ์ เพราะคำนึงถึงว่าถึงแม้รพีพงษ์จะไม่เข้าใจ แต่ไม่แน่ว่าอาจจะชินหูชินตา พอรู้อยู่บ้าง ดังนั้นเอาสิ่งของที่หายากมา ต้องทำให้รพีพงษ์ลำบากแน่นอน

แต่ทำให้เธอคิดไม่ถึงก็คือ รพีพงษ์พูดที่มาของเหรียญโบราณได้จริงๆ และไม่มีความผิดพลาดแม้แต่น้อย เธอรู้จักเหรียญโบราณนี้ เป็นเพราะว่าบังเอิญเจอในสมุดโบราณของผดุงสิทธิ์ คิดไม่ถึงเลยว่ารพีพงษ์ก็รู้ด้วย

ผดุงสิทธิ์เห็นรพีพงษ์พูดที่มาของเหรียญโบราณออกมา ใบหน้าก็แสดงความชื่นชมออกมา ยิ้มแล้วพูดว่า ： “คิดไม่ถึงเลยว่าคุณรพีจะมีประสบการณ์เรื่องนี้ด้วย ดูเหมือนว่าพวกเราจะดูถูกคุณรพีไปแล้วจริงๆ สามารถมอง De Yi Yuan Baoออก นั้นมีน้อยมาก ”

เดิมทีไกรเดชคิดว่ารพีพงษ์ไม่เข้าใจพวกเรื่องประดับ กลับคิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะพูดที่มาของเหรียญโบราณออกมาได้จริงๆ ใบหน้าของเขาก็ตกใจเช่นกัน

ใบหน้าของมโนชาเต็มไปด้วยความรู้สึกอึดอัด โดยเฉพาะสายตาที่รพีพงษ์มองมาที่เธอ เมื่อกี้ไอ้เจ้าหมอนี่ยังมีท่าทางไม่เข้าใจอยู่เลย เธอมีความมั่นใจมากว่ารพีพงษ์พูดที่มาของเหรียญโบราณออกมาไม่ได้ กลับคิดไม่ถึงว่าฝ่ายตรงข้ามจะเปิดปากพูดออกมา คนที่เสียหน้า กลายเป็นเธอ

สิ่งที่ทำให้เธอทนไม่ได้ก็คือ ฝ่ายตรงข้ามดูถูกตัวเอง ตัวเองอยากจะสั่งสอนให้บทเรียนเขาสักหน่อย แต่กลับคิดไม่ถึงว่าปล่อยให้ฝ่ายตรงข้ามได้แสดงออกมาได้อย่างสมบูรณ์แบบอีกครั้ง

เธอจ้องมองรพีพงษ์ด้วยความโกรธ ในใจคิดคนที่อวดดีจอมปลอมนี้ ไม่ควรที่จะรู้ความรู้นี้ถึงจะถูก

ในตอนนั้นเองเธอก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้ไกรเดชเข้าไปพูดอะไรบางอย่างข้างหูรพีพงษ์ อีกอย่างเสียงของไกรเดชก็ค่อนข้างเล็ก เธอไม่ได้ยินเลยว่าไกรเดชพูดอะไร

ตอนนี้นึกกลับไปคิด รพีพงษ์สามารถพูดที่มาของ De Yi Yuan Baoออกมาได้ ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นไกรเดชเป็นคนบอกรพีพงษ์ “ใช่ ！ ต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ ไม่อย่างนั้นพึ่งแค่ประสบการณ์ของเขาอย่างเดียว จะมีทางรู้ได้ยังไงว่านี่คืออะไร ” มโนชามีความมั่นใจขึ้นมายิ่งขึ้น

เธอยืนมือออกไป ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธชี้หน้าไปที่รพีพงษ์ พูดว่า : “คุณภูมิใจอะไร เห็นได้ชัดว่าอาเดชเป็นคนบอกคุณ คุณถึงได้รู้ว่านี้คืออะไร คุณก็แค่เอาคำพูดของอาเดชมาพูดอีกครั้ง คาดไม่ถึงเลยว่าจะมาทำท่าทางมั่นใจอีก ไร้ยางอายจริงๆ ！”

พูดจบ มโนชาก็เดินมุ่งไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว

รพีพงษ์ผงะไปชั่วขณะ คิดไม่ถึงว่ามโนชาจะคิดว่าไกรเดชบอกเขาเรื่อง De Yi Yuan Bao

หลังจากที่ผดุงสิทธิ์ได้ยินคำพูดของมโนชา ก็นึกเรื่องเมื่อกี้ขึ้นได้ว่าไกรเดชเข้าไปพูดอะไรบางอย่างข้างหูรพีพงษ์ อาจจะมีความเป็นไปได้ก็ได้ อีกทั้งยังมีความเป็นไปได้มากด้วย ในเมื่อรพีพงษ์แสดงความไม่สนใจของพวกนี้มาตลอด และไกรเดชยังอธิบายให้เขาฟังตลอดด้วย

ตอนนี้กลับสามารถพูดที่มาของ De Yi Yuan Baoได้อย่างกะทันหัน น่าประหลาดใจมากจริงๆ

แต่ว่ารพีพงษ์เป็นเพื่อนของไกรเดช ผดุงสิทธิ์ไม่สามารถพูดตรงไปตรงมาเหมือนมโนชาได้

“คุณรพี นักเรียนของผมเป็นคนเจ้าอารมณ์นิดหน่อย และยังเป็นเด็กผู้หญิงอีก เพราะฉะนั้นเลยค่อนข้างเอาแต่ใจ ดังนั้นคุณรพีอย่าไปถือสาเลยนะครับ ” ผดุงสิทธิ์พูด

รพีพงษ์หันหน้าไปมองผดุงสิทธิ์ แล้วพูดว่า ： “ไม่เป็นไร ”

ไกรเดชตกตะลึง เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่ามโนชาจะพูดแบบนี้ออกมากะทันหัน แหละสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเรื่องของ De Yi Yuan Bao เขาไม่ได้บอกรพีพงษ์เลยสักนิด ！

มโนชาเดินออกไปด้านหน้าด้วยความโกรธ ไกรเดชรีบหันไปพูดกับผดุงสิทธิ์ว่า ： “ผมไม่ได้เป็นคนบอกคุณรพีนะครับ เดิมทีผมก็ไม่รู้ว่า De Yi Yuan Baoคืออะไรด้วยซ้ำ นักเรียนคนนี้เข้าใจผิดแล้ว ”

ผดุงสิทธิ์ยิ้มแล้วพูดว่า ： “ผมเข้าใจ เดี๋ยวกลับไปผมจะต้องไปอบรมสั่งสอนสอนเธอสักหน่อยแล้ว ไม่ให้เธอพูดไปมั่วซั่ว ”

ถึงแม้ผดุงสิทธิ์จะพูดแบบนี้ แต่ว่าไกรเดชรู้สึกอย่างเห็นได้ชัดว่าที่เขาพูดแบบนี้เพื่อไว้หน้ารพีพงษ์ แท้ที่จริงในใจของเขาก็คิดเหมือนกับมโนชา

และนี้ทำให้ไกรเดชยิ่งรู้สึกจนปัญญาขึ้นไปอีก เขามองที่รพีพงษ์ พบว่ารพีพงษ์กลับไม่ค่อยสนใจเลยด้วยซ้ำ นี้ถึงสบายใจขึ้นมาหน่อย

ทั้งสามคนมุ่งเดินไปด้านหน้า ไกรเดชหันไปถามรพีพงษ์ ： “คุณรพี คุณรู้ที่มาของ De Yi Yuan Baoได้ยังไง？คุณไม่ได้มีความสนใจของโบราณไม่ใช่เหรอ？”

รพีพงษ์ยิ้มแล้วพูดว่า ： “ผมแค่บอกว่าไม่มีความสนใจของโบราณ แต่ไม่ได้บอกว่าไม่รู้ ”

ไกรเดชครุ่นคิดพร้อมกับพยักหน้า ได้รู้จักรพีพงษ์เพิ่มขึ้นมานิดหนึ่งด้วย

มโนชาเดินไปด้านหน้าด้วยความโกรธ ในใจก็คิดว่าไอ้คุณรพีอะไรนั้นน่าขยะแขยงจริงๆ ทั้งชีวิตนี้เธอไม่เคยพบเจอใครที่น่าเกลียดอย่างนี้มาก่อน

ไม่รู้ว่าอาเดชรู้จักคนแบบนี้ได้ยังไง และคิดไม่ถึงเลยว่ายังเรียกเขาว่าคุณอีก คนอย่างเขาไม่เหมาะกับ “คุณ” เลยสักนิด

ตอนที่เธอกำลังโกรธอยู่นั้น ทันใดนั้นก็สังเกตเห็นร้านขายของโบราณด้านบน ในเวลานี้ด้านในมีคนเต็มแออัดไปหมด ดูครึกครื้นมาก

มโนชาเงยหน้ามองร้านค้าแวบเดียว พบว่าด้านบนมีแผ่นป้าย เขียนว่า “กำปั่นทอง” สามคำ

ในหัวสมองของเธอผุดคิดถึงคำพูดที่ผดุงสิทธิ์พูดกับเธอขึ้นมา ท่านอาจารย์ปรมัตถ์ผู้เชี่ยวชาญการประเมินวัตถุโบราณที่หนึ่งของโลกของโตเกียวเปิดร้านขายของโบราณที่ร้านขายของโบราณคายดี้ ก็คือชื่อนี้

ถึงแม้ปรมัตถ์จะเกษียณไปหลายปีแล้ว ร้านนี้ก็ต้องส่งต่อให้คนรุ่นหลังของเขาอย่างแน่นอน ตอนที่เห็นแผ่นป้ายนี้ มโนชาก็แสดงอาการตื่นเต้นขึ้นมา

ในฐานะที่เป็นนักเรียนดีเด่นของสาขาวิชาประวัติศาสตร์ มโนชาให้ความเคารพอย่างสูงกับท่านอาจารย์ปรมัตถ์ผู้เชี่ยวชาญการประเมินวัตถุโบราณ ครั้งนี้เธอมากับผดุงสิทธิ์ ก็เพื่อที่จะได้เห็นร้านขายของโบราณที่ปรมัตถ์เปิด

ถ้าได้เจอปรมัตถ์ตัวจริง งั้นเธอคงดีใจจนกระโดดโลดเต้นขึ้นมาแล้ว

เธอหันไปมองด้านหลังของตัวเอง มองเห็นผดุงสิทธิ์ทั้งสามก็กำลังเดินมา รีบวิ่งไปหา พูดว่า ： “อาจารย์ค่ะ ร้านขายของโบราณที่ท่านปรมัตถ์เปิดในปีนั้น พวกเรารีบไปดูกันเถอะ ”

ผดุงสิทธิ์เห็นท่าทางที่ตื่นเต้นของมโนชา ก็ยิ้มขึ้นมา แล้วพยักหน้า พูดว่า ： “ไปเถอะ ”

“ได้ยินมาว่าท่านอาจารย์ปรมัตถ์เป็นผู้เชี่ยวชาญการประเมินวัตถุโบราณที่หนึ่งของโลก ผมก็เคารพนับถือท่านมานานแล้ว แค่ยังไม่ได้มาดูที่นี่ วันนี้ก็ถือว่ามาดูร้านขายของโบราณของท่านอาจารย์ปรมัตถ์ ” ไกรเดชพูดออกมาอย่างตื่นเต้น

“พูดถูก ครั้งนี้ที่พวกเรามา ก็เพื่อมาดูที่นี่ ไม่รู้ว่าท่านอาจารย์ปรมัตถ์อยู่ที่ดีด้วยหรือเปล่า ถ้าวันนี้ได้เจอท่านอาจารย์ปรมัตถ์ การมาโตเกียวครั้งนี้ก็ไม่เสียเที่ยวแล้ว ” ผดุงสิทธิ์พูดออกมาจากใจ

มโนชาหันไปมองรพีพงษ์ แล้วพูดว่า ： “ฉันว่าอย่าเจอท่านอาจารย์ปรมัตถ์เลย พวกเราในนี้ยังมีคนหน้าด้านคนหนึ่ง ถ้าเจอท่านอาจารย์ปรมัตถ์ ก็มีแต่จะทำให้ท่านอาจารย์ปรมัตถ์ลดความประทับใจที่มีต่อพวกเรา ”

รพีพงษ์ฟังความหมายของมโนชาออก ยิ้มแล้วพูดว่า ： “วางใจเถอะ ท่านปรมัตถ์ไม่ได้เป็นคนใจแคบแบบนั้น และอีกอย่างผมไม่ใช่คนหน้าด้านอะไรนั้นด้วย ”

มโนชารีบจ้องหน้าทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ ： “คะ……คุณไม่มีความเคารพต่อท่านอาจารย์ปรมัตถ์เลยนะ น่าโมโหจริงๆ ท่านอาจารย์ปรมัตถ์เป็นถึงผู้เชี่ยวชาญการประเมินวัตถุโบราณที่มีชื่อเสียงทั่วโลก คุณกล้าเรียกท่านแบบนี้ได้ยังไง ！”

รพีพงษ์พยักไหล่ พูด： “ที่จริงระดับความสามารถการประเมินวัตถุโบราณของเขานั้นก็ธรรมดา คนอื่นก็แค่แย่มากไปหน่อยก็เท่านั้น ”

มโนชากระทืบเท้า ยืนมือออกไปชี้ที่จมูกของรพีพงษ์ ด่าว่า ： “ไอ้คนไร้ยางอาย คุณมีสิทธิ์อะไรมาว่าท่านอาจารย์ เมื่อกี้คุณก็แค่โกงถึงได้พูดที่มาของ De Yi Yuan Bao ออกมาได้ คุณนี้มันเลวทรามจริงๆ อาเดช คนแบบนี้เหมาะกับการเป็นเพื่อนอาได้ยังไง！”