พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่519แมงดาที่ถูกเลี้ยงดู

บทที่519แมงดาที่ถูกเลี้ยงดู

อเมริกา เขตคนจีน

ในศูนย์กลางที่เจริญรุ่งเรืองที่สุด ในตึกระฟ้า ชายชราผมหงอกกำลังนั่งอยู่ในห้องทำงาน อ่านเอกสารบนโต๊ะ

ด้านหลังของชายชรามีศิลปะตัวอักษรจีนที่เขียนด้วยพู่กันจีนหนึ่งแผ่น ด้านบนมีคำว่า “นิธิวรสกุล” เขียนอยู่ พู่กันนั้นเขียนได้แข็งแกร่ง ความคิดทางศิลปะที่ลึกซึ้ง มีเพียงสองตัวอักษร ซึ่งแสดงความแข็งแกร่งออกมาให้ผู้คนเห็น และดูแล้วมีความรู้สึกติดตาติดใจ

สายลมพัดผ่านมา ม่านที่ขอบหน้าต่างสะบัดเบาๆ จากนั้น ร่างในชุดดำก็ปรากฏตัวขึ้นในห้องทำงานราวกับภูตผี

ชายชราไม่เงยหน้าขึ้น ไม่ได้มองไปที่หน้าต่างเลยแม้แต่น้อย แต่กลับพูดว่า: “สถานการณ์ในเกียวโตเป็นอย่างไรบ้าง ที่เรียกว่าตระกูลลัดดาวัลย์ ถูกกำจัดหรือยัง?”

“ยังครับ”ชายในชุดดำพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบ

มือของชายชราที่กำลังตรวจสอบเอกสารก็หยุดลงทันที จากนั้นก็ขมวดคิ้วและเงยหน้าขึ้น มองไปที่ชายในชุดดำ และกล่าวว่า: “ที่เรียกว่าตระกูลลัดดาวัลย์นั้น เป็นเพียงแค่เศษซากพี่ชายเศษสวะของฉันเหลือทิ้งไว้ พวกเขาอยู่ในสายตาของตระกูลนิธิวรสกุล ก็เหมือนกับแมลง อยากจะกำจัดทิ้งน่าจะเป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก ที่สำคัญครั้งนี้ฉันให้การสนับสนุนกับฟีโน่ก็ไม่น้อยเลย ทำไมเขาถึงยังไม่กำจัดตระกูลลัดดาวัลย์ทิ้งล่ะ?”

“นายใหญ่ตระกูลลัดดาวัลย์คนปัจจุบัน ชื่อว่ารพีพงษ์ ไม่รู้ว่าใช้วิธีใด ต้านทานการลงมือหลายครั้งของคุณชายจิรเวช ตระกูลลัดดาวัลย์นี้ดูไปแล้วไม่ธรรมดาเหมือนภายนอก ถ้าเดาไม่ผิด เบื้องหลังของพวกเขา ก็น่าจะมีได้รับการช่วยเหลือจากกองกำลังอื่นๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่สามารถสู้กับคุณจิรเวชได้”ชายในชุดดำตอบ

ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา และกล่าวว่า: “ก็แค่เศษซากที่ไอ้เศษสวะเหลือทิ้งไว้ แล้วจะมีกองกำลังอะไรที่ช่วยเหลือพวกเขาได้ แม้ว่าจะมีอยู่ แต่มันก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของตระกูลนิธิสนสกุลของฉันอย่างแน่นอน หรือว่าฟีโน่ไม่ระวัง รอเขากลับมาครั้งนี้ ฉันต้องตักเตือนตำหนิเขาสักหน่อยแล้ว เขาบอกว่ามีความสามารถเท่าครึ่งหนึ่งของพี่ชายของเขา ถ้าอย่างนั้นตระกูลลัดดาวัลย์คงหายสาบสูญไปจากโลกนี้ตั้งนานแล้ว”

เมื่อชายชุดดำได้ยินเช่นนี้ ก็กำมือแน่นทันที แล้วก้มตัวลง และพูดว่า: “คุณท่าน คุณชายจิรเวช กลัวว่าจะกลับไม่ได้แล้ว?”

สีหน้าชายชราก็สงสัย แล้วถามว่า: “ทำไม เขากลัวว่าฉันจะลงโทษเขา เลยไม่กล้ากลับมาเหรอ?”

“คนของเราส่งข่าวกลับมาว่า บริษัทของคุณชายจิรเวชในเกียวโตถูกตรวจสอบยึดทรัพย์แล้ว วันนั้นคุณชายจิรเวชได้เชิญรพีพงษ์ไปทานข้าวที่โรงแรมแห่งหนึ่ง และในวันนั้นคุณชายจิรเวชก็ไม่ได้ออกมาจากโรงแรมอีก ภายหลังคนของเราได้ตรวจสอบทั้งโรงแรมอย่างละเอียด ไม่พบร่องรอยของคุณชายจิรเวช และคนที่หายตัวไปพร้อมกับคุณชายจิรเวช ยังมีผู้หญิงอีกหนึ่งคนชื่อว่าโยษิตา เป็นศัตรูคู่อาฆาตของรพีพงษ์เหมือนกัน ผมสงสัยว่าคุณชายจิรเวชคงจะถูกรพีพงษ์ลงมือฆ่า”ชายในชุดดำตอบ

“นายว่าอะไรนะ!”ชายชราตบโต๊ะอย่างแรง และปากกาในมือก็ถูกตบจนหัก “ฟีโน่ตายด้วยน้ำมือของรพีพงษ์เหรอ? นี่เป็นไปไม่ได้! เขาก็เป็นเพียงแค่หลานชายของพี่ชายเศษสวะของฉัน แม้ว่าจะให้โอกาสเขาร้อยครั้ง เขาก็ไม่มีทางจะเป็นคู่ต่อสู้ของฟีโน่ได้!”

“พวกเราก็คิดไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น เพียงแต่ว่า ความจริงก็เป็นแบบนี้ รพีพงษ์นั้นรอบคอบมากขึ้น เขาช่วยกล่าวหาบริษัทของคุณชาย ภายนอกตอนนี้ ก็คิดว่าคุณชายถูกจับกุมตัวไว้ แต่ในความจริงแล้วคุณชายหายตัวไป ไม่มีใครสงสัยเรื่องนี้เลย”ชายชุดดำพูด

ดวงตาของชายชรากลายเป็นล้ำลึกในทันที เขาจ้องไปที่ชายในชุดดำ และถามว่า: “อีกนานแค่ไหนที่คุณชายใหญ่จะกลับมา?”

“อีกประมาณหนึ่งเดือนกว่าๆ”ชายคนนั้นตอบ

“หลังจากที่คุณชายใหญ่กลับมา ให้เขาไปที่ประเทศจีน กลับมาพบฉันพร้อมกับหัวรพีพงษ์คนนี้ แค่สายเลือดต่ำช้า ก็กล้าฆ่าสายเลือดของตระกูลนิธิวรสกุลของฉัน พี่ชายที่ดีของฉัน พี่มีหลานชายที่ดีจริงๆ!”ชายชรากัดฟันพูด

“ครับ!”

……

สนามบินเมืองเซี่ยงไฮ้

Mercedes-Benz G63 จอดอยู่ที่นี่ มีหญิงสาวสวยร่างสูงสวมกระโปรงสั้นสุดเซ็กซี่ เสื้อแจ็คเก็ตยีน และแว่นกันแดดยืนอยู่ข้างรถ จ้องมองไปที่สนามบิน ราวกับกำลังรอคน

คนนี้มีชื่อว่าวิไลพร เป็นบริษัทเครื่องสำอางที่ใหญ่ในเมืองเซี่ยงไฮ้ เป็นประธานของลานคอน เธอยังเป็นสาวสังคมที่มีชื่อเสียงในแวดวงธุรกิจเมืองเซี่ยงไฮ้ มีตำแหน่งที่สูง และหน้าตาที่โดดเด่น ทำให้เธอไม่ว่าจะไปที่ไหน เป็นจุดเด่นของการสนทนาของผู้คน

แทบไม่มีใครรู้เลย ว่าทุกอย่างของวิไลพร เทือกเขากิสนาเป็นคนมอบให้ เธอเป็นคนที่ได้รับการฝึกฝนจากเทือกเขากิสนาที่มีความสามารถที่โดดเด่นมาก หลายปีมานี้ใช้ฐานะตำแหน่งของประธานลานคอนอยู่ในแวดวงธุรกิจของเมืองเซี่ยงไฮ้ รับผิดชอบอย่างลับๆต่อการกระทำของเทือกเขากิสนาในเมืองเซี่ยงไฮ้

รพีพงษ์อยู่ที่เมืองเซี่ยงไฮ้ไม่มีอำนาจเป็นของตัวเอง ดังนั้นจึงทำได้เพียงยืมมือเส้นสายของเทือกเขากิสนาที่อยู่ในเมืองเซี่ยงไฮ้ ตอนนี้เขาเป็นนายน้อยของเทือกเขากิสนา ตัวแทนเทือกเขากิสนาที่นนทภูได้แต่งตั้ง ก็ต้องมีสิทธิ์ใช้อำนาจส่วนใหญ่ของเทือกเขากิสนาเป็นธรรมดา

ผู้คนที่เดินผ่านไปมาอดไม่ได้ที่จะจ้องมองไปที่รูปร่างของวิไลพร มีสายตาไม่น้อยที่จ้องมองดู แทบจะเดินไม่ไหว

แต่วิไลพรเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง และไม่สนใจกับผู้คนรอบตัวเลยแม้แต่น้อย

เธอมีความคาดหวังบางอย่างในใจ อยากจะเห็นนายน้อยของเทือกเขากิสนาเป็นคนแบบไหนกัน ไม่รู้ว่าจะตรงตามความคาดหวังผู้ชายในใจของเธอหรือไม่

ในฐานะที่เป็นสาวสังคมที่มีชื่อเสียง วิไลพรมักจะผ่านผู้ชายนับไม่ถ้วน และผู้ชายธรรมดา ไม่มีทางอยู่ในสายตาของเธอ

หลังจากนั้นไม่นาน รพีพงษ์ก็เดินออกจากสนามบิน ด้านหลังของเขามีเด็กหญิงตามติดมาด้วยสองคน รพีพงษ์รู้จักกับเด็กสาวสองคนนี้บนเครื่องบิน คนหนึ่งชื่อนิษฐา อีกคนหนึ่งชื่อเยาวเรศ ทั้งสองคนก็เป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยฟูตัน เนื่องจากว่ารพีพงษ์จะไปเป็นศาสตราจารย์รับเชิญของมหาวิทยาลัยฟูตัน ดังนั้นจึงได้พูดคุยกับพวกหล่อนสองคน

รพีพงษ์บอกเด็กสาวทั้งสองว่าตัวเองจะไปเป็นศาสตราจารย์ที่มหาวิทยาลัยฟูตัน เด็กสาวทั้งสองคนไม่ค่อยเชื่อ คิดว่ารพีพงษ์ล้อเล่น

ความประทับใจของเยาวเรศที่มีต่อรพีพงษ์ก็ไม่เลว ระหว่างทางคุยกับรพีพงษ์อย่างมีความสุข ไม่ได้เก็บเรื่องล้อเล่นของรพีพงษ์มาใส่ใจ อาจเป็นเพราะนิษฐาอยู่ที่บ้านก็เป็นคุณหนูอยู่แล้ว ดูรพีพงษ์ธรรมดา ชอบคุยโม้ด้วย ดังนั้นจึงดูถูก แต่โดยทั่วไปก็พอพูดคุยไปได้

ทันทีที่รพีพงษ์ออกมา ก็เห็นMercedes-Benz G63และวิไลพรที่โดดเด่นแปลกตาอยู่ข้างๆ ก่อนที่จะมาเขาและวิไลพรได้ติดต่อกันแล้ว ทั้งสองยังแลกเปลี่ยนรูปถ่าย เพื่อหลีกเลี่ยงความผิดพลาด

หลังจากที่วิไลพรเห็นรพีพงษ์อยู่ไกลๆ ก็โบกมือให้รพีพงษ์ รพีพงษ์หันไปบอกลานิษฐาและเยาวเรศทั้งสองคนแล้ว จากนั้นเดินไปหาวิไลพร

นิษฐาและเยาวเรศทั้งสองคนต่างมองไปที่วิไลพร เมื่อหลังจากที่เห็นวิไลพรที่สวยเซ็กซี่และรถคันหรูข้างๆ ก็รู้สึกประหลาดใจ

“พระเจ้า คนที่มารับผู้ชายคนนี้คือผู้หญิงที่สวยรวย นั้นมันMercedes-Benz G63เลยนะ รถตั้งสองล้านกว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ผู้ชายคนนั้นก็ดูธรรมดา กลับมีผู้หญิงสวยรวยแบบนี้มารับที่สมานบิน”นิษฐาพูดด้วยความประหลาดใจ

“น่าจะเป็นเพื่อนของเธอ”เยาวเรศกล่าว

“เพื่อน? ฉันว่าดูไม่เหมือน ไม่แน่ผู้ชายคนนี้เป็นแมงดาที่สาวสวยรวยคนนั้นเลี้ยงดูอยู่ก็ได้ โธ่โธ่ เขายังคุยโม้กับพวกเราอีก คาดไม่ถึงว่าจะเป็นแมงดา”นิษฐาพูดอย่างดูถูก

“ไม่หรอกมั้ง รพีพงษ์ดูแล้วก็ธรรมดา ก็ไม่ได้หล่อมาก ทำไมถึงกลายเป็นแมงดาได้”เยาวเรศดูงงงวย

“จิมมี่ เธอไร้เดียงสาจริงๆ คนที่ถูกเลี้ยงดู ไม่จำเป็นต้องหล่อ แค่เก่งด้านนั้นก็เพียงพอแล้ว”นิษฐาพูดกับเยาวเรศพร้อมกับเยาะเย้ย

เยาวเรศตกตะลึง และไม่เข้าใจว่าที่นิษฐาบอกว่าด้านนั้นคือด้านไหน