พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่737 ผมไม่ลงไม้ลงมือกับพวกคุณ

บทที่737 ผมไม่ลงไม้ลงมือกับพวกคุณ

“ร……รพีพงษ์! เป็นไปไม่ได้ รพีพงษ์ถูกจับไปขังไว้ในคุกที่ห้าแล้ว แกเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงปลอมตัวเป็นรพีพงษ์?” ทามันตะลึง

คนจำนวนไม่น้อยที่อยู่รอบข้างตกใจกับคำพูดของรพีพงษ์ ที่รพีพงษ์ฆ่าระดับสูงของตระกูลนิธิวรสกุล ได้ดึงดูดความตื่นตระหนกของคนจำนวนไม่น้อย สี่เดือนที่แล้ว รพีพงษ์ชื่อนี้ ชื่อดังไปทั่วไชน่าทาวน์

คทาวุธทั้งสี่คนตกใจกับคำพูดของรพีพงษ์ ตัวตนคุณชายเทือกเขากิสนา พวกเขาค่อนข้างหวาดกลัว เพราะคนนี้ได้ฆ่าอนันยช ฆ่าระดับสูงทั้งหมดของตระกูลนิธิวรสกุล ไม่ใช่ทายาทเศรษฐีอย่างพวกเขาจะแตะต้องได้

“ผมคือรพีพงษ์ ไม่จำเป็นต้องปลอมตัว คุกที่ห้าไม่ใช่เข้าไปแล้วจะออกไม่ได้” รพีพงษ์ยักไหล่ ตอบคำถาม

ขณะนี้อดิรุจที่อยู่ข้างๆได้หารูปของรพีพงษ์ในตอนนั้นมา เทียบกับคนที่อยู่ด้านหน้า คือรพีพงษ์จริงๆ สีหน้าซีดเซียวลงทันใด

“ร……รพีพงษ์ คนนี้กับรูปของรพีพงษ์เหมือนกัน ไม่น่าจะเป็นตัวปลอม” อดิรุจกล่าว

หลังจากที่คนของสี่ตระกูลใหญ่ได้ฟังอดิรุจยืนยัน ก็เริ่มเคร่งเครียดขึ้นมา ยังไงพวกเขาก็คาดไม่ถึง รพีพงษ์ที่ถูกขังไว้ในคุกที่ห้า ได้กลับมาแล้ว

ทามันทั้งสี่คนลนลาน ที่พวกเขากล้าลงมือกับคนของเทือกเขากิสนา เป็นเพราะรพีพงษ์ถูกขังไว้ในคุกที่ห้า แล้วบวกกับที่ได้ข้อมูลในตอนนั้น ตามประวัติศาสตร์คนที่ถูกขังในคุกที่ห้า ไม่มีใครได้ออกมา ดังนั้นพวกเขาจึงไร้กังวล

ตอนนี้รพีพงษ์ปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา ทำเอาพวกเขารับมือไม่ทัน

ทั้งสี่มองหน้ากัน ดูออกว่าไม่รู้ควรทำอย่างไร เหงื่อไหลเต็มหน้า

รพีพงษ์ไม่ใส่ใจสายตาของคนรอบข้าง แต่โต๊ะด้านหน้าที่วางอาหาร แล้วหยิบพิซซ่ามากิน

“พวกคุณตามสบาย ไม่ต้องสนใจผม” รพีพงษ์พูดกับทุกคน

ตอนนี้คทาวุธทั้งสี่เริ่มหวาดกลัวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป ยังไงพวกเขาก็คาดไม่ถึง ว่าคนที่พวกเขายั่วโมโหในวันนี้นั้น จะเป็นคนเดียวกัน กับปีศาจที่ล้างบางตระกูลนิธิวรสกุล

ถ้าถึงเวลานั้นรพีพงษ์เกิดอยากฆ่าพวกเขาขึ้นมา พวกเขาทั้งสี่ ใครก็มีชีวิตต่อไปไม่ได้

ขณะนี้กันติศาก็มีความรู้สึกที่พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเช่นกัน ตอนแรกเธอยังอยากหานักฆ่ามาฆ่ารพีพงษ์ สุดท้ายตอนนี้พบว่าคนนี้คือไอ้วิปริตที่ฆ่าอนันยชนั้น เธอรู้ว่าอนันยชเก่งกาจขนาดไหน ถ้าจะฆ่ารพีพงษ์ นักฆ่าธรรมดาจะทำได้อย่างไร

เธอรู้สึกสิ้นหวัง ไร้ซึ่งพลังกำลัง

ตอนที่นายใหญ่ของสี่ตระกูลใหญ่เจอรพีพงษ์ ล้วนหวาดผวา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเธอ

ทามันเห็นบรรยากาศรอบๆงานถมึงทึง กัดฟัน แล้วเดินไปที่รพีพงษ์ กล่าว “วันนี้ที่แกมา คิดจะมาทำอะไรกันแน่?”

“บอกคุณไปแล้วหนิ ได้ยินมาว่าคุณจะลอบฆ่าคนของเทือกเขากิสนา ดังนั้นผมจึงมาดู” รพีพงษ์พูดอย่างสบายออกมา

“แกอย่าคิดว่าเพราะแกไม่รู้ว่ายอดฝีมือเน่ยจิ้งลงมือกับคนทั่วไปไม่ได้ ถ้าวันนี้แกทำอะไรพวกเรา แกจะต้องถูกจับไปคุกที่ห้าอีกอย่างแน่นอน และเป็นครั้งที่สองที่แกเข้าไป จะต้องได้รับการลงโทษที่มากขึ้นแน่นอน ต่อจากนี้ไปพวกเราต่างคนต่างอยู่ แกคิดว่าไง?”

ทามันรู้ว่าการปรากฏตัวของรพีพงษ์ หมายถึงพวกเขาไม่สามารถลงมือกับคนของเทือกเขากิสนาได้อีกแล้ว ดังนั้นตอนนี้ทำได้เพียงคิดวิธีง้อดีกว่า

รพีพงษ์กินพิซซ่าในมือจนหมด จากนั้นก็สะบัดมือ กล่าว “ผมไม่อยากถูกจับไปอยู่ในคุกที่ห้าอีก ดังนั้นวันนี้ผมไม่มีทางลงไม้ลงมือกับพวกคุณแน่นอน ถึงขั้นยอมทิ้งแผนลอบฆ่าลงแล้วมาคุยกับผม คุณไม่รู้สึกว่าตลกไปหน่อยหรอ?”

“แกหมายความว่าไง?” ทามันขมวดคิ้ว เริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัย

รพีพงษ์ยิ้มอย่างมีเลศนัยต่อเขา จากนั้นก็ยกมือขึ้น ส่งสัญญาณ

ปรบมือหนึ่งครั้ง ไฟขอโรงแรมดับลง คนจำนวนไม่น้อยเริ่มหวาดผวา

สามวินาทีให้หลัง ไฟมา แขกที่มาในงานล้วนสงสัย ไม่รู้ว่าเมื่อกี๊ที่จู่ๆไฟดับนั้นหมายความว่าอะไร

แต่ตอนนี้สิ่งที่คนของสี่ตระกูลใหญ่รับรู้นั้นไม่เหมือนพวกเขา ข้างๆพวกเขาทุกคน ล้วนมีชายชุดดำราวกับปีศาจยืนประกบอยู่ ในมือของคนเหล่านี้ถือกริชไว้ จ่อไว้ข้างๆคอของพวกเขา

ความเย็นจากร่างของคนสี่ตระกูลใหญ่เริ่มออกมา แต่พวกเขาไม่กล้าขยับตัว เพราะเมื่อกี๊ตอนที่ไฟดับ พวกเขาได้ยินเสียงที่ดังข้างๆหูจนทำให้ขนลุกว่า “ขยับ แล้วตาย”

ข้างๆทามันและพวกทั้งสี่คนล้วนมีชายนักฆ่าชุดดำประกบอยู่ พวกเขาล้วนคิดไม่ถึง ว่าไม่นาน คนของสี่ตระกูลใหญ่ จะถูกคนกุมชีวิตไว้

ผู้ที่มาร่วมงานเลี้ยงล้วนหวาดผวา ผู้หยิงจำนวนไม่น้อยเริ่มกรีดร้อง พวกเขาล้วนถอยหลังไปรอบๆ ไม่นาน ตรงกลางของห้องโถงก็เหลือแค่คนของสี่ตระกูลใหญ่และนักฆ่าชุดดำเหล่านั้น

“พวกแก เป็นคนของลอบสังหาร! ทำไม!” ทามันสังเกตเห็นจุดเด่นของคนพวกนี้ แว็บเดียวก็รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร

ในขณะนี้ครองภพเดินเข้ามาจากด้านนอก มองไปยังคนของสี่ตระกูลใหญ่พวกนั้นด้วยรอยยิ้ม ยิ้มพลางกล่าวว่า “ไม่เลวไม่เลว ไม่พลาดสักคน ชื่นชมๆ”

หลังจากที่ทามันเห็นครองภพแล้วนั้น ก็สงสัยขึ้นมา จึงถาม “พวกเราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรอ พวกแกลอบฆ่าคนของเทือกเขากิสนา แล้วพวกเราจะให้เงินจำนวนห้าหมื่นล้านดอลล่าร์เป็นรางวัล ทำไมตอนนี้คนของแกมาลงมือกับเราได้?”

ครองภพยิ้มกับเขา กล่าว “ขอโทษนะ เงินจำนวนห้าหมื่นล้านดอลล่าร์นั้นฉันไม่ต้องการแล้ว แกเก็บไว้เองก็แล้วกัน”

พูดจบ เขาหันไปมองรพีพงษ์ คำนับรพีพงษ์ กล่าวอย่างเคารพว่า “นายท่าน สิ่งที่ท่านสั่งไว้ผมได้จัดการแล้ว คนเหล่านี้ของสี่ตระกูลใหญ่จะเป็นหรือตาย อยู่ที่ท่านเพียงผู้เดียว”

รพีพงษ์พยักหน้า

ทามันมึนงง กล่าว “นายท่าน? แกคือเจ้าสำนักของลอบสังหาร? เป็น……เป็นไปได้ไง ทำไม? แกก็แค่เด็กยี่สิบกว่าปีไม่ใช่หรอ ทำไมถึงมีตัวตนมากขนาดนี้?”

เห็นทามันมึนงง รพีพงษ์ก็อธิบายให้เขาฟังว่า “โชคค่อนข้างดี ไม่ทันได้ตั้งตัวก็เป็นเจ้าสำนักลอบสังหารแล้ว ทำได้แค่โทษที่พวกคุณโชคร้ายเอง”

ทามันเกือบสำลักตายเพราะคำพูดนี้ของรพีพงษ์ สีหน้าขาวซีด

“แก……ถ้าแกลงมือกับพวกเรา ปรมาจารย์เน่ยจิ้งจะไม่ปล่อยแกไว้แน่” ทามันพูดอีกครั้ง

รพีพงษ์โบกมือให้เขา กล่าว “ผมบอกแล้ว ว่าผมไม่ลงมือ ถ้าลงมือ ก็เป็นคนของลอบสังหารที่ลงมือ พวกคุณสามารถหาลอบสังหารลอบฆ่าคนของเทือกเขากิสนาได้ งั้นกลับกันเทือกเขากิสนาให้ลอบสังหารลอบฆ่าพวกคุณ ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะ?