พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่742 พวกแกสี่คนลุยขึ้นมาพร้อมกัน

บทที่742 พวกแกสี่คนลุยขึ้นมาพร้อมกัน

จิรภาสพวกเขาทั้งสี่ที่กำลังนั่งดื่มชาอยู่อย่างสบายๆ เต็มไปด้วยความมั่นใจในตัวของติณณภพ จิรภาสจับหนวดของตัวเองอย่างภาคภูมิใจ อวดดีที่ตระกูลภูธนมีคนรุ่นน้องที่ดีพร้อมเช่นนี้

“พลังอานุภาพทั้งตัวของติณณภพนี้ ก็แข็งแกร่งกว่าเด็กที่ชื่อรพีพงษ์คนนั้นมาก แม้ว่าชื่อกิตติศัพท์ของวฤนท์ธมจะเลื่องลือ แต่ลูกศิษย์ที่สอนออกมาก็ไม่ค่อยเท่าไหร่เลยนะ”โกมุทแสดงความคิดเห็น

“ท่วงท่าชุดนี้ของติณณภพก็คงจะทุบตีรพีพงษ์จนหาทิศไม่เจอ คนรุ่นน้องคนหนึ่งที่คิดเองเออเอง ท้ายที่สุดก็ยังมีคนที่ทำให้เขาเข้าใจถึงสถานะของตัวเอง”ญาณวุฒิเอ่ยปาก

“ในความคิดของฉัน รพีพงษ์นี้ก็คงจะหวาดกลัวติณณภพอย่างหมดจด ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ เห็นได้ชัดว่าไม่รู้ว่าจะรับมืออย่างไร”ศัจกรเอ่ยปากอย่างเห็นด้วยเช่นกัน

เมื่อทั้งสี่คนต่างเชื่อว่าผลของการต่อสู้ครั้งนี้สงบลงแล้ว รพีพงษ์ก็ค่อยๆยกมือขึ้น และตบใส่ทีเดียวติณณภพจนบินออกจากเวทีประลอง

แม้ว่าความแข็งแกร่งของจิรภาสพวกเขาทั้งสี่จะถึงระดับที่คนธรรมดาไม่สามารถเทียบได้ แต่พวกเขาก็ยังคงแสดงสีหน้าตกใจในเวลานี้ จ้องมองไปที่รพีพงษ์ที่อยู่บนเวทีประลองด้วยความเหลือเชื่อ

“พะ….พลังของเด็กคนนี้ทำไมถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้ล่ะ? หรือว่าเขาจะก้าวเข้าสู่แดนปรมาจารย์แล้วเหรอ?”จิรภาสยืนขึ้นจากเก้าอี้ทันที

โกมุททั้งสามคนต่างก็ตกตะลึงอ้าปากค้างทำอะไรไม่ถูก ท่วงท่าเมื่อกี้นี้ของรพีพงษ์ แม้แต่พวกเขา ก็ไม่สามารถทำได้ง่ายๆ สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่า ความแข็งแกร่งของรพีพงษ์นั้นเหนือกว่าพวกเขาแล้ว

“เป็นไปได้อย่างไร เด็กคนนี้อายุยังน้อยกว่าติณณภพ ปรมาจารย์ในวัยยี่สิบกว่า นี่ก็เป็นสิ่งที่น่าเขย่าขวัญ!”เสียงของโกมุทสั่นขึ้นมาเล็กน้อย

ติณณภพที่ล้มลงกับพื้นดึงสติอยู่เป็นเวลานาน ก่อนที่จะฟื้นคืนจากสภาพที่ตะลึงมา เขายื่นมือออกไปสัมผัสใบหน้าของตัวเอง ใบหน้าครึ่งนั้นของเขาชาจนไม่มีความรู้สึก ในหูยังมีเสียงแหลมคมของนกดังไม่หยุด

เขาเงยหน้าขึ้นมองไปที่รพีพงษ์ จนกระทั่งถึงตอนนี้ เขาถึงเพิ่งเข้าใจ รพีพงษ์ไม่ได้อวดเก่ง แต่เขาไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของรพีพงษ์เลย

เมื่อมองดูคนที่อายุน้อยกว่าเขาหลายปีที่อยู่บนเวทีประลอง ในใจของติณณภพก็เกิดความรู้สึกท้อแท้

“ฝ่ามือนี้ตบได้ดีมาก!”ไออ้วนที่อยู่ด้านล่างเวทีตะโกนขึ้นมาทันที

ผู้คนจำนวนมากที่ตกอยู่ในความตะลึงต่างก็ดึงสติกลับมาได้เพราะเสียงของไออ้วน จากนั้นทุกคนก็เริ่มอุทานอย่างตะลึงกับพลังของรพีพงษ์ และผู้คนไม่น้อยก็โห่ร้องขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น

ในเวลาเดียวกัน ในห้องรับแขกของคฤหาสน์ใหญ่ตระกูลลัดดาวัลย์

อารียากำลังอุ้มขวัญนลินเดินไปเดินมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความวิตกกังวล รพีพงษ์บอกว่าจะกลับมาวันนี้ แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ข่าวคราวใดๆเลย ซึ่งทำให้เธอรออย่างกังวล

ในขณะนี้ มีคนวิ่งพุ่งเข้ามาในห้องรับแขก และตะโกนเสียงดังว่า: “นาย….นายใหญ่กลับมาแล้ว ตอนนี้กำลังอยู่ที่เวทีประลองข้างนอก!”

เมื่อทุกคนได้ยินคำพูด ก็รีบวิ่งออกไปด้านนอกทันที

หลังจากนั้นไม่นาน อารียาก็พาทุกคนไปที่ด้านนอกคฤหาสน์ใหญ่ตระกูลลัดดาวัลย์ หลังจากเห็นรพีพงษ์ที่ยืนอยู่บนเวทีประลอง อารียาก็โล่งใจทันที

ในเวลานี้ทุกคนกำลังเชียร์การตบเมื่อกี้นี้ของรพีพงษ์อยู่ หลังจากที่ทุกคนในตระกูลลัดดาวัลย์เห็น ต่างก็สงสัยเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่เมื่อเห็นจิรภาสทั้งสี่คนเต็มไปด้วยความโกรธในเวลานี้ ในใจเวกัสดำเกิงและคนอื่นๆก็กังวลเล็กน้อย

รพีพงษ์เห็นอารียาอุ้มขวัญนลินออกมาด้วย รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้า กระโดดลงจากเวทีประลอง วิ่งตรงหน้าพวกเขาสองแม่ลูก กอดพวกเธอไว้ในอ้อมกอด

“ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ฉันคิดถึงมากจริงๆ”รพีพงษ์เอ่ยปาก

“เอาล่ะ ศัตรูใหญ่อยู่ตรงหน้า ไม่ต้องมาทำเป็นโรแมนติกเลย คิดหาทางจัดการกับปัญหาพวกนี้ก่อนเถอะ”อารียามองไปที่รพีพงษ์อย่างตำหนิ

“ก็ไม่ถือว่าเป็นศัตรูใหญ่ ต้องการจะจัดการพวกเขา ง่ายดายมาก”รพีพงษ์ยื่นมือออกมาแล้วจับจมูกเล็กๆของขวัญนลิน

มันอาจจะเป็นความสัมพันธ์ระหว่างสายเลือด แม้ว่าหลังจากที่ขวัญนลินเกิดได้ไม่นานรพีพงษ์ก็จากไป แต่รพีพงษ์ก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าของหนูน้อยเลย ยังคงมีความใกล้ชิดกันอยู่บ้าง

หลังจากที่เวทัสและดำเกิงทั้งสองคนได้ยินสิ่งที่รพีพงษ์พูด ต่างก็กระอักกระอ่วน ดำเกิงก้าวไปข้างหน้า และพูดว่า: “ศิษย์พี่รพีพงษ์ พี่คงจะยังไม่รู้ ชายชราสี่คนอยู่ที่นั่น คนหนึ่งคือยอดฝีมือแดนปรมาจารย์ อีกสามคนคือยอดฝีมือแดนครึ่งปรมาจารย์ อย่าว่าแต่จัดการพวกเขาเลย จะหนีรอดพ้นจากเงื้อมมือของพวกเขา ก็เป็นเรื่องที่ยากเรื่องหนึ่ง”

“ฉันรู้ถึงความแข็งแกร่งของพวกเขา”รพีพงษ์ตอบกลับ

ดำเกิงนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ คิดในใจว่าในเมื่อพี่รู้ความแข็งแกร่งของพวกเขา ทำไมยังพูดคำพูดโอ้อวดแบบนี้อีกล่ะ?

เมื่อเวทัสเห็นรพีพงษ์พูดเช่นนี้ ก็เดินเข้าไป แล้วพูดว่า: “รพีพงษ์ ความแข็งแกร่งของยอดฝีมือแดนปรมาจารย์ไม่ใช่สิ่งที่เราจะต้านทานได้ง่ายๆ พวกเราได้พูดคุยกันแล้ว หากไม่ไหวจริงๆ เราจะบอกตำแหน่งของอาจารย์ให้พวกเขา ลูกศิษย์มากมายที่อาจารย์สอนมาตลอดหลายปี มีไม่น้อยที่แข็งแกร่ง ต่อให้พวกเขาไปหาเรื่องอาจารย์ อาจารย์ก็น่าจะจัดการได้ ตอนนี้มีทางเลือกเพียงทางเดียวเท่านั้น”

รพีพงษ์ยิ้มแล้วตบไหล่ของเขาและดำเกิง เอ่ยปากว่า: “พวกนายสบายใจได้ วันนี้มีฉันอยู่ พวกเขาทำอะไรใหญ่โตไม่ได้ ปรมาจารย์แล้วยังไงล่ะ ไม่ใช่ว่าไม่เคยฆ่ามาก่อน”

ร่างของเวทัสและดำเกิงแข็งทื่อไปชั่วขณะ คำพูดของรพีพงษ์ทำให้เขาไม่สามารถตอบสนองได้

“ศิษย์พี่รพีพงษ์ ถึงขนาดนี้แล้ว พี่ก็อย่ามาล้อเล่นเลย พี่ฆ่าปรมาจารย์เหรอ? ฆ่าปรมาจารย์คนไหน?”ดำเกิงเอ่ยปาก

“ชินาธิป”รพีพงษ์ตอบ

ดวงตาของเวทัสเบิกกว้างทันที ปกติเขาที่ไม่ค่อยชอบพูดก็อุทานออกมาว่า: “เป็นไปได้ยังไงเนี่ย! ชินาธิปเป็นปรมาจารย์ที่มีชื่อเสียงไปทั่ว ถ้าเขาถูกพี่ฆ่าจริงๆ พวกเราจะไม่รู้ได้อย่างไร”

“ฉันฆ่าเขาที่ต่างประเทศ ข่าวคราวน่าจะยังไม่ได้ส่งกลับมา แต่ว่าน่าจะมาเร็วๆนี้แล้ว”รพีพงษ์เอ่ยปาก “เอาล่ะ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะพูดถึงเรื่องนี้ พวกนายดูอยู่ข้างๆ ฉันจะจัดการไอ้พวกสี่คนนั้นก่อน”

หลังจากพูดแล้ว เขาก็หันกลับมา และมองไปที่จิรภาสพวกเขาสี่คน

“พวกแกสี่คน เป็นศัตรูของอาจารย์ฉันเหรอ?”รพีพงษ์เอ่ยปาก

“อาจารย์ผู้ฉาวโฉ่ของแก ศัตรูของเขาไม่ได้มีเพียงพวกเราทั้งสี่คน ทางที่ดีแกควรจะรีบบอกตำแหน่งที่อยู่ของเขามาเร็วๆ ไม่เช่นนั้นแกจะมีปัญหากับแวดวงศิลปะการต่อสู้โบราณทั้งหมด!”จิรภาสส่งเสียงเย็นชา

รพีพงษ์เบะปาก แล้วพูดว่า: “อาจารย์มีบุญคุณอันยิ่งใหญ่กับฉัน พวกแกจะไปหาเขา ผ่านด่านฉันลูกศิษย์คนนี้ให้ได้ก่อนเถอะค่อยว่ากัน ฉันก็ไม่อยากพูดจาไร้สาระกับพวกแก ขึ้นเวทีประลองได้เลย ฉันจะทำให้พวกแกเข้าใจ อย่างพวกแก ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปหาอาจารย์ของฉัน”

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็ขึ้นไปบนเวทีประลอง

จิรภาสส่งเสียงเย็นชา กำลังจะเดิมตามขึ้นไปบนเวทีประลองทันที

“เด็กจองหอง อย่าคิดว่าแกเอาชนะติณณภพได้ ก็มีสิทธิ์พอที่จะท้าทายพวกเราได้ วันนี้ให้ฉันมาจัดการกับแก!”

เมื่อรพีพงษ์เห็นว่าจิรภาสจะขึ้นมาเวทีประลองเพียงคนเดียวเท่านั้น รีบโบกมือทันที แล้วพูดว่า: “แกคนเดียวยังไม่เพียงพอ ฉันไม่อยากเสียเวลา ดังนั้น พวกแกสี่คนลุยขึ้นมาพร้อมกัน”