พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่811 พี่น้อง

บทที่811 พี่น้อง

ระหว่างทางไปสำนักเทพยาเซียน

รพีพงษ์เดินนำไปข้างหน้า อุเอสึงิ ฮารุเดินตามอยู่ด้านหลังอย่างเฉลียวฉลาด รพีพงษ์เดินเร็วหล่อนก็เดินเร็ว รพีพงษ์เดินช้า หล่อนก็เดินช้า ไม่กล้าละเลยแม้แต่น้อย

ในวัฒนธรรมของประเทศญี่ปุ่น ยังมีสิ่งที่เชื่อว่าผู้ชายเหนือกว่าผู้หญิงอยู่ ในเมื่ออุเอสึงิ ฮารุได้รับปากจะมอบชีวิตของตัวเองให้รพีพงษ์ ถ้าอย่างนั้นหล่อนปฏิบัติต่อรพีพงษ์ ก็ต้องเชื่อฟังทำตามทุกอย่าง

ที่สำคัญความเข้าใจในระหว่างทางนี้ อุเอสึงิ ฮารุค้นพบว่ารพีพงษ์ก็เป็นคนที่รักษาสัญญาเช่นกัน ในระหว่าง รพีพงษ์ไม่มองไปที่อุเอสึงิ ฮารุแม้แต่แวบเดียว และไม่ได้กลับคำในสิ่งที่ตัวเองเคยพูดไว้ แต่บอกอุเอสึงิ ฮารุกับสิ่งที่ต้องทำหลังจากที่ไปถึงสำนักเทพยาเซียน

ในโลกที่ผ่านมาของอุเอสึงิ ฮารุ ผู้ชาย เรียกได้ว่ามีความหมายเหมือนกันกับความเจ้าเล่ห์และพึ่งพาไม่ได้ เนื่องจากตั้งแต่เล็กจนโต ผู้ชายส่วนใหญ่ที่หล่อนสัมผัสใกล้ชิดมา รวมทั้งพ่อของหล่อน ต่างก็เหมือนๆกันหมด

แต่รพีพงษ์ทำให้หล่อนเกิดมุมมองที่แตกต่างออกไปเกี่ยวกับผู้ชาย

รพีพงษ์และอุเอสึงิ ฮารุตกลงกันว่า ไปถึงสำนักเทพยาเซียน พวกเขาทั้งสองคนแสร้งทำเป็นว่าเป็นคนที่ตระกูลอุเอสึงิส่งมา และไปทำข้อตกลงแลกเปลี่ยนกับผู้อาวุโสใหญ่ สำหรับทิศทางที่ชายในเสื้อคลุมดำไป รพีพงษ์คิดเรื่องนี้ไว้แล้ว ก็บอกว่าไปเกียวโตเพื่อล้างแค้นให้ชินาธิป

ท้ายที่สุดแล้วนี่ก็ไม่ใช่เรื่องโกหก แต่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง

รพีพงษ์รับรู้มาจากอุเอสึงิ ฮารุว่าผู้อาวุโสใหญ่ของสำนักเทพยาเซียนไม่ทราบว่าคนของตระกูลอุเอสึงิที่มาพร้อมกับอุเอสึงิ ฮารุเป็นใคร รู้เพียงว่าเป็นสองคน สิ่งนี้ทำให้แผนของ รพีพงษ์มีความเป็นไปได้

หากครั้งนี้ถูกจับได้ตั้งแต่เริ่มแรก รพีพงษ์ก็จะใช้หมัดพูดคุยเหตุผลกับคนของสำนักเทพยาเซียน เพื่อดูว่าพวกเขาได้รวบรวมดวงตาและเลือดเนื้อของเด็กหรือเปล่า และชาตินี้จะไม่เล่นละครตบตาคนอื่นอีก

อุเอสึงิ ฮารุบอกว่าตัวเองมีพี่ชายหลายคน รพีพงษ์ค่อนข้างคล้ายกับหนึ่งในนั้น ดังนั้นแนะนำให้รพีพงษ์ปลอมเป็นพี่ชายของตัวเอง รพีพงษ์รู้สึกว่าไม่มีปัญหาอะไร จึงตอบตกลง

ทั้งสองคนเดินไปเรื่อยๆตามถนนบนภูเขา ถนนบนภูเขาแห่งนี้เดินไม่ได้ยากมากนัก ดูเหมือนว่าจะตั้งใจเปิดเป็นพิเศษให้ผู้คนเดินทางต่อไป ดูท่าทางจะมีผู้มาเยี่ยมเยือนสำนักเทพยาเซียน จำนวนไม่น้อย

หลังจากที่เดินมาได้ไม่นาน ทั้งสองคนก็เห็นร่างหลายร่างเดินไปด้านหน้าอย่างช้าๆ หนึ่งในนั้นเดินตามปกติ ในขณะที่สี่คนที่เหลือกำลังยกเสลี่ยง บนเสลี่ยง มีหญิงสาวคนหนึ่ง

รพีพงษ์คาดไม่ถึงจะได้พบกับคนอื่นๆในระหว่างทางไปสำนักเทพยาเซียน ดูท่าทางของกลุ่มคนพวกนี้แล้ว ที่มาน่าจะไม่ธรรมดา เพียงแค่การกระทำของหญิงสาวที่นอนอยู่บนเสลี่ยงและปล่อยให้คนอื่นแบกขึ้นไปตามทางภูเขา ก็ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะสามารถทำออกมาได้

รพีพงษ์สังเกตดูทั้งสี่คนอย่างรอบคอบ พบว่าทั้งสี่คนนี้มีความแข็งแกร่งของเน่ยจิ้งชั้นต้น

ผู้ชายที่เดินอยู่ด้านข้าง ก็มีความแข็งแกร่งเป็นเน่ยจิ้งชั้นต้นเหมือนกัน

หลังจากนั้นไม่นาน รพีพงษ์พวกเขาทั้งสองคนก็เดินเข้ามาใกล้กับพวกกลุ่มคนที่อยู่ข้างหน้า

“พี่ชาย อีกนานแค่ไหนจะถึงสำนักเทพยาเซียน แสงแดดที่นี่ก็ร้อนมากขนาดนี้ เครื่องสำอางบนหน้าของฉันตากแดดไหม้เกรียมไปหมดแล้ว”หญิงสาวที่เอนกายอยู่บนเสลี่ยงบ่น

ชายคนนั้นหันหน้ามองไปหญิงสาวแวบหนึ่ง แล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า: “เธอก็พอเถอะ ตลอดทางมานี้เธอเดินไม่ถึงหนึ่งพันก้าว พวกเขาทั้งสี่คนยังไม่มีใครพูดอะไรเลย แต่เธอกลับเอาแต่บ่นมาตลอดทาง”

“เชอะ ฉันจ่ายค่าจ้างให้พวกเขา นี่คืองานของพวกเขา พวกเขามีอะไรต้องบ่น ฉันเป็นหญิงสาวที่บอบบาง ถนนหนทางของภูเขานี้เดินยากลำบากขนาดนี้ เกิดล้มขึ้นมา พ่อของพี่คงจะรู้สึกเป็นทุกข์”หญิงสาวพูดอย่างไม่สนใจ

ชายคนนั้นดูเหมือนจะพูดไม่ออก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีกต่อไป และยังคงเดินไปด้านหน้า

“ทุกท่าน พวกคุณก็ไปที่สำนักเทพยาเซียนใช่มั้ย?”หลังจากที่รพีพงษ์เดินตามไปถึงด้านหลังของคนหลายคน จึงเอ่ยปากถาม

ชายคนนั้นและหญิงสาวรีบหันกลับมา เมื่อเห็นทั้งสองคนที่ไม่รู้ว่าปรากฏตัวขึ้นมาตอนไหน ต่างก็ตกใจ

หญิงสาวอุทานอย่างตรงไปตรงมามากขึ้น: “พระเจ้าช่วย พวกนายมาตามหลังพวกเรามาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน พวกนายสี่คนรีบวางฉันลงมา ไปจับตัวพวกเขาทั้งสองคนที่ไม่รู้จักที่มาไว้”

ทั้งสี่คนนั้นวางหญิงสาวลงทันที และต้องการจะลงมือกับรพีพงษ์และอุเอสึงิ ฮารุทั้งสองคน

เมื่ออุเอสึงิ ฮารุเห็นสิ่งนี้ ก็ยืนอยู่ขวางตรงหน้ารพีพงษ์โดยไม่ได้คิดอะไรเลย จ้องมองคนเหล่านี้ตรงหน้าอย่างเย็นชา

ที่ผ่านมา อุเอสึงิ ฮารุได้รับการฝึกฝนให้เป็นนักฆ่ามืออาชีพ ที่สำคัญหล่อนยังมีความแข็งแกร่งเน่ยจิ้งขั้นกลาง ประสิทธิภาพในการต่อสู้ไม่ได้ต่ำอย่างแน่นอน

เพียงเพราะการเผชิญหน้ากับรพีพงษ์ ดังนั้นอุเอสึงิ ฮารุจึงไม่มีโอกาสได้แสดงความแข็งแกร่งใดๆออกมา

และคนเหล่านี้ที่อยู่ตรงหน้าก็เป็นเพียงแค่เน่ยจิ้งชั้นต้นเท่านั้นเอง อยู่ตรงหน้าอุเอสึงิ ฮารุก็ยังไม่ถือว่าเป็นปัญหาอะไร

ชายคนนั้นเห็นว่าทั้งสองฝ่ายกำลังจะต่อสู้กันขึ้นมา รีบขวางตรงหน้าทั้งสี่คนไว้ และพูดกับรพีพงษ์และอุเอสึงิ ฮารุว่า: “ทั้งสองคน ขอโทษด้วย น้องสาวของฉันหุนหันพลันแล่นไปบ้าง พวกเราไม่ได้มีเจตนาความหมายที่จะลงมือกับพวกคุณ”

รพีพงษ์พยักหน้า เมื่อเห็นว่าชายคนนี้ไม่ได้เป็นคนที่ไม่มีเหตุผล จึงไม่ได้ถือสา

“พวกคุณสองคนก็จะไปที่สำนักเทพเซียนเหรอ?”ชายคนนั้นเอ่ยปากถาม

รพีพงษ์พยักหน้า

“ในเมื่อเส้นทางเดียวกัน ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็เดินทางไปด้วยกันดีกว่า ก็สามารถดูแลซึ่งกันและกันได้ง่าย”ชายคนนั้นกล่าวด้วยรอยยิ้ม

รพีพงษ์ไม่ได้ปฏิเสธ รู้สึกว่าถ้าไปพร้อมกับคนเหล่านี้ ถึงตอนนั้นมันก็จะง่ายที่จะเข้าไปที่สำนักเทพยาเซียน

หลังจากที่หญิงสาวคนนั้นได้ยินคำพูดของพี่ชาย ก็รีบเอ่ยปากอย่างรวดเร็วว่า: “พี่ชาย พี่รู้มั้ยว่าพวกเขาเป็นใครก็จะเดินทางไปพร้อมกับพวกเขา ป่าเขาที่แห้งแล้งไร้ผู้คนแบบนี้ เกิดพวกเขาสองคนแอบวางแผนชั่ว เกิดพวกเขาสองคนมุ่งมาที่ตระกูลพิมลนัทชาของพวกเราล่ะ”

ชายคนนั้นเขม็งตาใส่หญิงสาวทันที และตะโกนว่า: “ถ้าเกิดเธอยังพูดจาเหลวไหลอีก ฉันก็จะโยนเธอทิ้งไว้ที่ป่าเขาที่แห้งแล้งไร้ผู้คนที่นี่ ปล่อยให้เธอรอเป็นอาหารของหมาป่าอยู่ที่นี่”

หญิงสาวถึงได้ควบคุมคำพูดไปบ้าง แต่สายตาที่มองไปที่รพีพงษ์และอุเอสึงิ ฮารุทั้งสองคนก็ไม่ค่อยจะดี

ชายคนนั้นขอโทษรพีพงษ์และอุเอสึงิ ฮารุ จากนั้นก็เดินไปข้างหน้าด้วยกัน

หญิงสาวคนนั้นลงจากเสลี่ยงแล้ว ไม่ค่อยดีที่จะให้คนแบกต่อไป ดังนั้นจึงเดินอยู่ข้างๆชายคนนั้น มองไปที่รพีพงษ์และอารียาทั้งสองคนทั้งแต่หัวจรดเท้า

ผ่านการสนทนา รพีพงษ์ได้รู้ว่าคนเหล่านี้ล้วนเป็นคนของตระกูลพิมลนัทชาจากเกาะทองขาว สำนักศิลปะการต่อสู้บนเกาะทองขาวอ้างตัวเองว่าอยู่ในสายเลือดเดียวกัน และไม่มีการติดต่อใดๆกับแวดวงศิลปะการต่อสู้กับจีนแผ่นดินใหญ่ ดังนั้นรพีพงษ์ไม่รู้แน่ชัดว่าตระกูลพิมลนัทชามีความแข็งแกร่งแค่ไหน

แต่เมื่อเห็นว่ายอดฝีมือเน่ยจิ้งชั้นต้นก็เพียงแค่แบกเสลี่ยงให้หญิงสาวคนนี้ ก็สามารถรู้ได้ว่าความแข็งแกร่งของตระกูลพิมลนัทชาน่าจะไม่อ่อนแอ และการรู้ตำแหน่งของสำนักเทพยาเซียน เป็นเรื่องหนึ่งที่ตัวเองสามารถที่จะบรรลุถึงระดับที่รับรู้ได้

ชายหนุ่มมีชื่อว่าดรัณ หญิงสาวมีชื่อว่าเพ็ญรตี ทั้งสองคนเป็นพี่น้องแท้ๆ ครั้งนี้มาที่สำนักเทพยาเซียน คือทำตามคำสั่งของพ่อของพวกเขา มาหายาเพิ่มความแข็งแกร่งที่นี่

ตามที่รพีพงษ์ได้ตกลงกับอุเอสึงิ ฮารุไว้ ปลอมเป็นพี่น้องที่มาจากประเทศญี่ปุ่น

หลังจากที่ดรัณสองคนพี่น้องได้ยินว่ารพีพงษ์มาจากประเทศญี่ปุ่น ก็ไม่แปลกใจเลย เนื่องจากคนจากทั่วทุกมุมโลกมาสำนักเทพยาเซียน ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

เพ็ญรตีจ้องมองอุเอสึงิ ฮารุเป็นเวลานาน เดิมทีหล่อนรู้สึกว่ารูปร่างหน้าตาของตัวเองถือได้ว่าค่อนข้างดี จัดอยู่ในประเภทที่สวย แต่หลังจากที่หล่อนเห็นรูปร่างหน้าตาของอุเอสึงิ ฮารุ ก็รู้สึกอับอายกับรูปร่างหน้าตาของตัวเองในทันที ความอิจฉาริษยาในใจก็ค่อยๆแผ่ซ่านออกมา

เป็นเวลานาน หล่อนกลอกตาไปมา จ้องมองไปที่อุเอสึงิ ฮารุแล้วเอ่ยปากถาม: “ฉันได้ยินมาว่าผู้หญิงที่สวยๆจากประเทศญี่ปุ่นของพวกเธอชอบถ่ายทำหนังAV เธอสวยมากขนาดนี้ คงจะไม่ใช่ว่าเคยถ่ายทำหนังแบบนั้นมานะ?”