พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่858 ตกลงว่าแกเป็นสัตว์ประหลาดอะไรกันแน่

บทที่858 ตกลงว่าแกเป็นสัตว์ประหลาดอะไรกันแน่

รพีพงษ์พุ่งตรงไปที่อุเอสุงิ ทาคิโนะอีกครั้ง แสงสีขาวก็ปรากฏขึ้นบนมุรามาสะในมืออีกครั้ง

อุเอสุงิ ทาคิโนะก็ส่งเสียเย็นชา เขากลายเป็นสภาพคนชั่วร้าย โดยที่ไม่หวาดกลัวรพีพงษ์ไปอย่างสิ้นเชิง

รพีพงษ์รู้สึกว่าพลังของอุเอสุงิ ทาคิโนะแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด เขาฟันไปหนึ่งครั้ง แต่กลับฟันไปที่แสงสีดำทั่วตัวของอุเอสุงิ ทาคิโนะไม่ขาด

อุเอสุงิ ทาคิโนะจ้องมองไปที่รพีพงษ์แล้วแสยะยิ้ม เอ่ยปากว่า: “เด็กน้อย พลังในตอนนี้ของฉันเพิ่มขึ้นสองเท่าเมื่อเทียบกับเมื่อกี้นี้ ความสามารถแค่นี้ของแก ไม่สามารถทำอะไรฉันได้แล้ว”

รพีพงษ์ไม่ได้สนใจคำพูดของอุเอสุงิ ทาคิโนะ โจมตีอุเอสุงิ ทาคิโนะไปทีล่ะท่วงท่าอย่างต่อเนื่อง

เมื่อทุกคนที่อยู่ด้านล่างเห็นท่าทางของอุเอสุงิ ทาคิโนะในเวลานี้ ในใจก็เกิดความหวาดกลัว เพราะท่าทางตอนนี้ของเขาดูไปแล้วไม่ต่างอะไรจากปีศาจผี พวกเขายังไม่เคยเห็นคนกลายเป็นแบบนี้มาก่อน

ในขณะเดียวกันทุกคนก็เข้าใจในใจว่าทำไมรพีพงษ์ถึงบอกว่าอุเอสุงิ ทาคิโนะอาศัยวิธีทางไสยศาสตร์ เพียงแค่นี้ ก็ไม่ใช่ภาพลักษณ์ที่คนชอบธรรมจะมีได้

เมื่อคาโต้ แดนโซพวกเขาทั้งสามคนเห็นท่าทางของอุเอสุงิ ทาคิโนะ ต่างก็ตกตะลึง ในเวลาเดียวกันก็เข้าใจว่าทำไมความแข็งแกร่งของอุเอสุงิ ทาคิโนะถึงได้กลายเป็นทรงพลังได้ขนาดนี้

“คาดไม่ถึงว่าอุเอสุงิ ทาคิโนะจะหันไปพึ่งเลื่อนขั้นความแข็งแกร่งด้วยวิธีนี้ ดูพลังอานุภาพของเขา แข็งแกร่งกว่าเดิมมาก ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้จะสามารถรับมือไหวมั้ย ถ้าเขารับมือไม่ไหว พวกเราที่อยู่ในที่นี้ คงจะต้องทนทุกข์ทรมานไปด้วย”คาโต้ แดนโซพึมพำกับตัวเอง

อุเอสุงิ ทาคิโนะอาศัยความแข็งแกร่งของตัวเองที่อยู่เหนือกว่า ทำให้รพีพงษ์ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบไปในทันที

เขาในเวลานี้ มีความแข็งแกร่งแดนดั่งเทพที่แท้จริง รพีพงษ์ที่มีเพียงแดนครึ่งดั่งเทพกลายเป็นต้องใช้แรงมากกว่าเป็นธรรมดา

“เด็กน้อย แกไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉันแล้ว ยอมวางมือแต่โดยดี ถ้ายังคงฝืนต่อไป แกก็มีทางตายทางเดียว!”อุเอสุงิ ทาคิโนะแสยะยิ้มให้รพีพงษ์

รพีพงษ์ไม่ขยับเคลื่อนไหว พลังอานุภาพบนตัวหลอมรวมกันขึ้นมา ถ่ายทอดทั้งหมดไปยังมุรามาสะในมือ

“ลิ้นลองท่านี้ของฉัน ดูว่าแกจะรับมือไหวมั้ย!”

รพีพงษ์ตะโกนใส่อุเอสุงิ ทาคิโนะ จากนั้นดาบในมือก็เปล่งแสงพราวออกมาเขากระจายออกไป พุ่งตรงไปที่ข้างหน้าของเขา แสงดาบรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวปรากฏขึ้น ฟันตรงไปที่ลำคอของอุเอสุงิ ทาคิโนะ

“ท่าเชิญพระจันทร์!”

อุเอสุงิ ทาคิโนะรู้สึกถึงพลังท่วงท่านี้ของรพีพงษ์ สีหน้าก็แน่วแน่จริงจังขึ้นมา พูดอย่างเหลือเชื่อว่า: “ทำไมพลังของท่วงท่าที่เขาปล่อยออกมาถึงได้น่ากลัวขนาดนี้! ให้ตายเถอะ!”

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็หลอมรวมแสงสีดำในมือของตัวเอง ในช่วงเวลาสั้นๆ แสงดาบสีดำหนาก็ปรากฏขึ้น และฟาดฟันไปที่แสงดาบพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวที่รพีพงษ์ปล่อยออกมา

เมื่อทั้งสองปะทะกัน ก็มีพลังภายในอีกอย่างปรากฏขึ้น และชายคาเหนือหลังคาบางส่วนก็แตกเป็นเสี่ยงๆ

ผู้คนจำนวนไม่น้อยที่เฝ้าดูการต่อสู้ด้านล่างก็นั่งลงบนพื้นทันที

“น่ากลัวมาก น่ากลัวมากจริงๆ ไม่สามารถฝืนทนดูต่อไปได้แล้ว ถ้ายังฝืนดูต่อไป ก็จะสูญสิ้นชีวิต”

หลายคนวิ่งตรงไปที่ด้านนอกของสวนลานบ้าน พวกเขารู้ดี ถ้ายังคงเฝ้าดูการต่อสู้ในระยะใกล้เช่นนี้ พวกเขาอาจเอาชีวิตของตัวเองเข้าไปเสี่ยงด้วยจริงๆ

ในพริบตาเดียว ไม่เห็นแม้แต่เงาในสวนลานบ้านแม้แต่คนเดียว ทุกคนวิ่งออกไปข้างนอกคฤหาสน์ตระกูลอุเอสึงิ และเฝ้าดูคนทั้งสองที่ต่อสู้กันอยู่บนหลังคา

พลังของท่าเชิญพระจันทร์เทียบเท่ากับพลังทั้งหมดที่อุเอสุงิ ทาคิโนะโจมตีออกมาในสภาพปีศาจ

หลังจากที่ทั้งสองใช้ท่วงท่าหมด ทั้งสองก็ถอยหลังออกไปอย่างรวดเร็ว รพีพงษ์ยืนอยู่บนหลังคา หายใจหอบอย่างหนักไม่หยุด

หลังจากที่สามท่วงท่าของรพีพงษ์ได้วิวัฒนาการเป็นเทคนิคดาบ พลังก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก แต่การใช้ของรพีพงษ์ก็ค่อนข้างน่ากลัวเช่นกัน ต่อให้เน่ยจิ้งของรพีพงษ์จะแข็งแกร่ง แต่หลังจากที่ปลดปล่อยท่าเชิญพระจันทร์เสร็จ เขาก็ยังรู้สึกถึงความว่างเปล่าที่มาจากในร่างกายของตัวเอง

ถ้าเขายังอยากที่จะปลดปล่อยพลังท่วงท่าแบบนี้ออกมาอีกครั้ง คงจะเป็นไปไม่ได้แน่นอน

ต้องรู้ว่าความแข็งแกร่งในตอนนี้ของอุเอสุงิ ทาคิโนะนั้นไม่แตกต่างจากแดนดั่งเทพที่แท้จริง ความแข็งแกร่งแดนครึ่งดั่งเทพที่รพีพงษ์ปลดปล่อยออกมาเทียบเท่ากับท่วงท่าการโจมตีด้วยกำลังทั้งหมดของยอดฝีมือแดนดั่งเทพ ซึ่งเป็นที่น่าอัศจรรย์มากอยู่แล้ว

หลังจากที่อุเอสุงิ ทาคิโนะสลายพลังทั่วร่างกาย ก็ถอนหายใจยาวๆ ถ้าเมื่อกี้นี้เขาต้านทานการโจมตีของรพีพงษ์ไว้ไม่ได้ ตอนนี้เขาคงจะถูกเก็บด้วยเงื้อมมือของรพีพงษ์แล้ว

เมื่อเห็นว่าท่าทางรพีพงษ์ต้านทานไม่ไหวอย่างชัดเจน บนใบหน้าอุเอสุงิ ทาคิโนะก็แสดงท่าทีเยาะเย้ยออกมา เอ่ยปากว่า: “เด็กน้อย การโจมตีเมื่อกี้นี้ น่าจะทำให้พลังทั้งหมดในร่างกายของแกโล่งโปร่ง ฉันเชื่อว่าแกจะไม่สามารถใช้ท่วงท่าเหมือนกันได้อีกครั้ง ท่วงท่านั้นแกไม่สามารถกำจัดฉันได้ ถ้าอย่างนั้นต่อไป ก็ถึงตั้งฉันปิดท้ายแกแล้วล่ะ!”

หลังจากพูดเสร็จ อุเอสุงิ ทาคิโนะเริ่มหลอมรวมพลังบนฝ่ามืออีกครั้ง เขาตั้งใจที่จะไม่ชะลอเวลา ที่สำคัญเพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้น เขาหลอมรวมพลังทั้งหมดของตัวเองไว้บนฝ่ามือ ปลดปล่อยการโจมตีที่ทรงพลังที่สุดในตอนนี้ของตัวเองออก แล้วมากำจัดรพีพงษ์

“ต่อไปฉันจะใช้พลังที่แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่จะสามารถปลดปล่อยออกมาได้มากำจัดแกทิ้ง แกตายภายใต้ท่วงท่านี้ของฉัน แกก็น่าจะภูมิใจ!”

เห็นเพียงแสงวงกลมสีดำปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของอุเอสุงิ ทาคิโนะอย่างรวดเร็ว และยังคงขยายใหญ่ออกมามากขึ้น

เขาตั้งใจไม่ให้พลังของตัวเองเปลี่ยนแปลงรูปร่าง เขาอยากใช้พลังบริสุทธิ์ที่สุด กระแทกรพีพงษ์ให้ตาย

ถ้าหากรพีพงษ์บรรลุถึงแดนดั่งเทพ ก็เพียงพอที่จะสามารถปลดปล่อยท่วงท่าที่กักขฬะเรียบง่ายออกมา แต่ตอนนี้เขาเป็นมีเพียงแดนครึ่งดั่งเทพ ดังนั้นทำได้เพียงอาศัยมุรามาสะออกแรงพลังของตัวเองได้สูงที่สุด

เมื่อมองไปที่พลังที่หลอมรวมบนฝ่ามือของอุเอสุงิ ทาคิโนะ รพีพงษ์รู้ดีถ้าหากตัวเองลังเล ก็มีเพียงตายอยู่ในเงื้อมมือของเขา

ดังนั้นเขารีบหยิบยาชั้นเลิศที่เหลืออยู่ออกมาจากเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว และใส่เข้าไปในปากโดยตรง

ในทันใดนั้น พลังมากมายก็พุ่งเข้ามาที่ร่างกายของรพีพงษ์ และความรู้สึกว่างเปล่าก็หายไป และดวงตาของรพีพงษ์ก็เปล่งประกายแสงออกมา

เขาจ้องมองไปที่อุเอสุงิ ทาคิโนะแวบหนึ่ง พูดอย่างเย็นชาว่า: “ท่วงท่าเมื่อกี้นี้ฉันไม่สามารถใช้ได้อีกครั้งจริงๆ แต่ฉันยังมีท่วงท่าที่ทรงพลังกว่านี้!”

หลังจากพูดจบ เขาก็ยกมุรามาสะในมือตัวเองขึ้นมา พลังในร่างกายรวมตัวกันไปที่มุรามาสะอย่างรวดเร็ว ในไม่ช้า บนหัวของรพีพงษ์ ปรากฏดาบยาวกลลวงขนาดใหญ่หนึ่งเล่ม พุ่งตรงไปบนท้องฟ้า และกลลวงนี้ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ปรากฏสายฟ้าฟาด ถ้าหากตั้งใจฟังดูดีๆ ก็จะได้ยินเสียงฟ้าร้องครืนๆ

เมื่ออุเอสุงิ ทาคิโนะเห็นเหตุการณ์นี้ ก็โกรธจัดในทันที ด่าตรงๆไปว่า: “โง่! ตกลงว่าแกเป็นสัตว์ประหลาดอะไรกันแน่ ทำไมยังมีท่วงท่าสุดท้าย!”

รพีพงษ์ยิ้มให้อุเอสุงิ ทาคิโนะ จากนั้นมุรามาสะในมือก็ฟาดฟันไปที่อุเอสุงิ ทาคิโนะ

ดาบยาวกลลวงขนาดใหญ่นั้นก็ฟาดฟันไปพร้อมกัน พลังของมันน่าทึ่งมาก

“ท่าธันเดอร์!”