พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่860 ฉันจะไหว้นายเป็นอาจารย์

บทที่860 ฉันจะไหว้นายเป็นอาจารย์

การต่อสู้ระหว่างรพีพงษ์และอุเอสุงิ ทาคิโนะ อยู่ในช่วงเวลาสั้นๆ ทำให้ทั้งประเทศญี่ปุ่นสั่นสะเทือน และทุกคนที่รับรู้การต่อสู้ครั้งนี้ต่างก็ประหลาดใจกับความแข็งแกร่งของรพีพงษ์

อย่างไรก็ตามรพีพงษ์ไม่ได้ปิดบังตัวตนของตัวเอง หลังจากการต่อสู้จบลง ประกาศว่าตัวเองเป็นนักรบประเทศจีนมาที่ประเทศญี่ปุ่นเพื่อกำจัดปีศาจ

ในช่วงเวลานี้ คนในประเทศญี่ปุ่นมีความเข้าใจเกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้ของประเทศจีนใหม่ แม้แต่เจ้าหน้าที่ระดับสูงของประเทศญี่ปุ่นก็หวั่นไหวกับเหตุการณ์นี้ ออกคำสั่งพิเศษจากวันนี้ไปห้ามมีเรื่องกับประเทศจีนตามอำเภอใจ

ชื่อรพีพงษ์นี้ กลายเป็นประเด็นร้อนในประเทศญี่ปุ่นอีกหนึ่งครั้ง ต่อสู้กับอุเอสุงิ ทาคิโนะ ก็กลายเป็นตำนานที่เล่าขานกันต่อๆไป

หลังจากที่รพีพงษ์ฆ่าอุเอสุงิ ทาคิโนะ เรื่องแรกที่ทำ ช่วยอุเอสึงิ ฮารุตามหาแม่ของตัวเอง

แม่ของหล่อนถูกคนของตระกูลอุเอสึงิคุมขังไว้ในคุกใต้ดิน และให้น้ำกับอาหารเพียงเล็กน้อยเพื่อให้มีชีวิตอยู่รอด เพื่อเป็นวิธีการบีบบังคับอุเอสึงิ ฮารุ

ตอนที่อุเอสึงิ ฮารุช่วยพ่อแม่ของตัวเองออกมา น้ำตาก็ไหล ไม่รู้ว่าขอบคุณรพีพงษ์ไปกี่ครั้ง แม้กระทั่งคุกเข่าก้มกราบลงให้กับรพีพงษ์

รพีพงษ์กล่าวว่านี่เป็นเพียงสิ่งที่ควรในความร่วมมือระหว่างพวกเขา อุเอสึงิ ฮารุช่วยให้ข้อมูลกับรพีพงษ์มากมาย รพีพงษ์ช่วยอุเอสึงิ ฮารุช่วยแม่ออกมาเป็นเพียงการตอบแทนหล่อนเท่านั้น

หลังจากนั้นรพีพงษ์ได้รับความช่วยเหลือของคนจากตระกูลฮารุฮิ ได้จับกุมสมาชิกระดับสูงทั้งหมดของตระกูลอุเอสึงิ แน่ใจได้ว่าในนั้นมีคนไม่น้อยที่ฝึกฝนวิธีทางไสยศาสตร์ รพีพงษ์ได้ทำลายอาคมของพวกเขา ทำให้พวกเขากลายเป็นคนธรรมดา จากนั้นส่งมอบให้ตระกูลฮารุฮิจัดการ

การเสียชีวิตของอุเอสุงิ ทาคิโนะในครั้งนี้ ส่งผลกระทบต่อความอยู่รอดของตระกูลฮารุฮิฮารุฮิ สินก็ไม่ใช่คนโง่ โอกาสทองแบบนี้ เขาไม่ปล่อยผ่านไปเป็นธรรมดา ดังนั้นจึงอาศัยความโกลาหลของตระกูลอุเอสึงิ ถือโอกาสยึดทรัพย์สินส่วนใหญ่ของตระกูลอุเอสึงิ เข้าแทนที่ตำแหน่งของตระกูลอุเอสึงิ และกลายเป็นตระกูลที่มีอำนาจมากที่สุดในประเทศญี่ปุ่น

ในขณะที่ทั้งประเทศญี่ปุ่นตกอยู่ในความโกลาหลเนื่องจากกิจการของตระกูลอุเอสึงิ รพีพงษ์กำลังอยู่ที่คฤหาสน์ของตระกูลฮารุฮิ ปวดหัวกับหญิงสาวทั้งสองคนที่อยู่ตรงหน้าตัวเอง

ห้องรับแขกในคฤหาสน์

ในเวลาฝนสุดาและอุเอสึงิ ฮารุทั้งสองคนยืนอยู่ตรงหน้ารพีพงษ์ จ้องมองไปที่รพีพงษ์อย่างจริงจัง

รพีพงษ์นั่งอยู่บนโซฟา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความจนปัญญาและพูดไม่ออก

“ฉันไม่สน ฉันจะไหว้นายเป็นอาจารย์ นายแข็งแกร่งขนาดนี้ ฉันอยากเรียนรู้ความสามารถจากนายจริงๆ ไม่ได้มีแผนอื่นกับนายจริงๆ”ฝนสุดาพูดอย่างทำตัวดีๆ

“คุณนาย เธอก็หยุดโวยวายได้แล้ว ฉันยังควานหาทางออกไม่เจอเลย แล้วจะเอาอะไรมาสอนเธอ”รพีพงษ์มองไปที่ในสุดมาแล้วพูด

“นายแข็งแกร่งขนาดนี้แล้ว ทำไมจะควานหาทางออกมาไม่ได้ นายก็แค่รังเกียจฉัน วันนี้นายไม่รับฉันเป็นลูกศิษย์ ฉันก็จะไปหาแคลร์ที่ประเทศจีน เล่าเรื่องราวระหว่างของสองเราในช่วงชีวิตก่อนหน้านี้ ต่อให้นายไม่ได้ทำ แต่นายก็ห้ามให้แคลร์คิดมากไม่ได้”ฝนสุดาเขม็งตามองไปที่รพีพงษ์ เหมือนไหว้อาจารย์ที่ไหนกัน นี่เท่ากับว่าคือกำลังออกคำสั่งกับรพีพงษ์

รพีพงษ์ขมวดคิ้ว หมดปัญญากับคุณหนูคนนี้

อุเอสึงิ ฮารุก็จ้องมองไปที่รพีพงษ์ เอ่ยปากว่า: “คุณชาย ฉันไม่ขอให้คุณรับฉันเป็นลูกศิษย์ ฉันหวังเพียงคุณชายสามารถที่จะเก็บฉันเป็นสาวใช้อยู่ข้างกายคุณ คุณชายมีพระคุณต่อฉันมากมาย ฉันจัดการเรื่องแม่ไว้เรียบร้อยแล้ว และตัดสินใจจากนี้ไปเป็นวัวเป็นม้าให้กับคุณชาย แม่ของฉันสนับสนุนการตัดสินใจของฉันมาก ดังนั้นคุณชายได้โปรดอนุญาตให้ฉันอยู่ข้างกายคุณด้วย”

เมื่อเห็นอุเอสึงิ ฮารุเข้าร่วมด้วย รพีพงษ์ก็ปวดหัวทันที เอ่ยปากว่า: “ฉันไม่ต้องการสาวใช้อะไร ที่สำคัญฉันเป็นคนมีภรรยาแล้ว เธอตามติดฉันอยู่ตลอด มันไม่ค่อยจะเหมาะสม”

“คุณชาย ฉันไม่มีทางมีความคิดที่ไม่ดีกับคุณ ฉันรู้ฐานะของตัวเอง ฉันเพียงแค่อยากตอบแทนบุญคุณของคุณชายเท่านั้นเอง ถ้าคุณชายไม่เห็นด้วย ความรู้สึกว่าผิดชอบชั่วดีของฉันอาจถูกรบกวน ขอให้คุณชายรับปากคำขอของฉันด้วย”

หลังจากพูดจบ อุเอสึงิ ฮารุคุกเข่าลงตรงหน้ารพีพงษ์ หน้าเต็มไปด้วยจริงใจ

เมื่อฝนสุดาเห็นสิ่งนี้ ก็คุกเข่าตามลงมาอย่างรวดเร็ว และพูดว่า: “ฉันก็ขอร้องนายรับฉันเป็นลูกศิษย์ด้วย ฉันจะเชื่อฟังคำพูดของนายอย่างแน่นอน”

ฮารุฮิ สินกับทาจิมะ ฮิซาโกะและคนอื่นๆในห้องมองไปที่เหตุการณ์นี้อย่างจนใจ และไม่ได้ไปหักห้าม

ทาจิมะ ฮิซาโกะจ้องมองไปที่รพีพงษ์แวบหนึ่ง เอ่ยปากว่า: “รพีพงษ์ หรือนายรับปากพวกเธอสองคนดีมั้ย หญิงสองคนอย่างพวกเธอ ไม่มีทางที่จะสร้างภัยคุกคามต่อนายได้ ที่สำคัญนายรับปากพวกเธอสอนคน ก็ไม่ได้มีอะไรเสียหายต่อนาย”

เมื่อรพีพงษ์ได้ยินคำพูดของทาจิมะ ฮิซาโกะ ก็รู้สึกว่าหญิงสาวสองคนนี้อาจเป็นภัยคุกคามอย่างใหญ่หลวงต่อเขาได้ เนื่องจากรพีพงษ์รู้ความคิดในใจของทาจิมะ ฮิซาโกะ ผู้หญิงคนนี้ ดูไปแล้วไม่ได้ธรรมดา

ที่สำคัญผ่านการใช้พลังมามากมาย รพีพงษ์ค้นพบว่า ผู้หญิง ยังน่ากลัวกว่าคู่ต่อสู้ที่มีพลังที่แข็งแกร่ง เพราะในเวลาหลายครั้ง คุณจะหมดปัญญากับพวกหล่อนจริงๆ

ฮารุฮิ กันตะเห็นหญิงสาวทั้งสองคนคุกเข่าลงต่อหน้ารพีพงษ์ ก็กลอกตาไปมาทันที ต่อจากนั้นเดินไปตรงหน้ารพีพงษ์ ก็มีเสียงคุกเข่าลงมาดังตุบ

“รพีพงษ์ ถึงยังไงก็มีพวกหล่อนสองคนแล้ว เพิ่มฉันมาอีกคนก็น่าจะไม่มากไป ฉันก็อยากไหว้อาจารย์เรียนรู้ฝึกฝนกังฟูกับนายจริงๆ ความคิดของฉันบริสุทธิ์กว่าพวกหล่อนสองคนอย่างแน่น”ฮารุฮิ กันตะเอ่ยปาก

เมื่อเขาพูดเช่นนี้ออกมา ไม่เพียงแต่รพีพงษ์ที่เขม็งตาใส่เขา ฝนสุดาและอุเอสึงิ ฮารุก็มองไปที่เขาด้วยความโกรธ แทบจะกลืนกินเขา

“ฮารุฮิ กันตะ นายหมายความว่ายังไง อะไรเรียกว่าความคิดบริสุทธิ์กว่าพวกเรา หรือความคิดของพวกเราไม่บริสุทธิ์เหรอ?”ฝนสุดาตะโกนเสียงดังใส่ฮารุฮิ กันตะ

“คุณฝนสุดา ได้โปรดอย่าใส่ร้ายพวกเรา ฉันอยากจะเป็นสาวใช้เพื่อตอบแทนบุญคุณของคุณชายจริงๆ จะมีความคิดอื่นได้อย่างไร”อุเอสึงิ ฮารุยังถามอย่างสงสัย

“ถ้านายยังก่อความวุ่นวายอีก ตอนนี้ฉันก็จะฟันนายไปหนึ่งครั้ง”รพีพงษ์จ้องมองไปที่ฮารุฮิ กันตะแล้วพูดอย่างเย็นชา

เมื่อฮารุฮิ กันตะเห็นว่าทั้งสามคนโกรธเขามาก จึงรีบลุกขึ้นจากพื้น และพึมพำว่า: “แตะต้องได้หรือไม่ได้ ฉันไม่ไหว้อาจารย์นี้แล้ว พวกเธอทั้งสองคนก็ทำต่อไปเถอะ”

รพีพงษ์หันหน้ามองไปที่ฝนสุดาและอุเอสึงิ ฮารุทั้งสองคนอีกครั้ง เอ่ยปากว่า: “พวกคุณสองคนลุกขึ้นมาเถอะ ฉันไม่รับลูกศิษย์ แล้วก็ไม่เอาสาวใช้ น้ำใจของพวกคุณฉันรับรู้ได้ แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว เป้าหมายที่ฉันมาประเทศญี่ปุ่นในตอนนี้ได้บรรลุผลสำเร็จ ก็ถึงเวลาที่จะกลับไปแล้ว”

เมื่อได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ หญิงสาวทั้งสองก็กังวล

“ฉันไม่สน ถ้านายไม่รับฉันเป็นลูกศิษย์ ฉันก็จะไม่ลุกขึ้น”

“ฮารุก็เหมือนกัน คุณชายไม่รับปากรับฮารุเป็นสาวใช้ ฮารุก็จะไม่ลุกขึ้น”

ในขณะที่รพีพงษ์กำลังปวดหัว เสียงหัวเราะก็ดังเข้าหูทุกคน

“ครึกครื้นจริงๆ หญิงสาวที่ออดอ้อนขนาดนี้ นายกลับไม่เอา โหดร้ายจริงๆ”

จากนั้นทุกคนก็เห็นคนคนหนึ่งในชุดคลุมสีขาว ชายชราผมขาวและเคราขาวปรากฏตัวที่ประตู