พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่908 ซื้อเสื้อผ้า

บทที่908 ซื้อเสื้อผ้า

รพีพงษ์สังเกตท่าทีของหงส์ ก็สงสัย แล้วถาม “ทำไมหรอ? มีปัญหาอะไร?”

หงส์อะแฮ่มเบาๆ แล้วกล่าว “ไม่ ไม่มีอะไร ไปเดินเที่ยวได้ แต่ฉันรู้สึกว่าเสื้อผ้าบนตัวฉันต้องเปลี่ยนแล้วล่ะ ฉันต้องไปซื้อเสื้อผ้าสักหน่อย”

“ได้” รพีพงษ์ไม่สนใจ ยังไงก็ฆ่าเวลา ไปซื้อเสื้อผ้าหรือไปสถานที่เที่ยวก็ไม่ต่างกันมาก

หงส์เห็นสายตาของรพีพงษ์รำไร ที่ผ่านมาเธอไม่เคยไปซื้อเสื้อผ้ากับชายคนไหนนอกจากมังกรสามพี่น้อง ตอนนี้จะไปกับรพีพงษ์ เธอรู้สึกร้อนรน

รพีพงษ์ไม่รู้ความคิดของหงส์ ตอนนี้เขาเห็นหงส์เป็นเพื่อนร่วมงาน ที่พูดว่าไปเดินเที่ยว ก็คือการฆ่าเวลานั่นเอง ไม่ว่าหงส์เป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย เขาก็ต้องถามคำถามเมื่อกี้ เพราะสามวันพวกเขาก็ไม่สามารถอยู่ที่โรงแรมได้ตลอดอยู่แล้ว

เดินไปยังถนนทองแดงที่มีชื่อเสียงอย่างมากในเมืองอยู่เย็น

ความจริงที่หงส์จะไปซื้อเสื้อผ้า รพีพงษ์ก็รู้สึกแปลกใจ เพราะในความคิดเขา หงส์เป็นคนที่ไม่ค่อยใส่ใจเรื่องภาพลักษณ์ของตัวเอง แม้จะมีรูปลักษณ์ที่เป็นเอกลักษณ์ แต่ในฐานะที่เป็นคนของศิลปะการต่อสู้ จะมีอารมณ์ไปใส่ใจเรื่องการแต่งตัวได้ไงกัน

ดังนั้นในสายตาของรพีพงษ์หงส์เป็นคนที่ไม่ห่วงภาพลักษณ์ของตัวเอง เสื้อผ้าของเธอล้าสมัยไปแล้ว เทียบกับเสื้อผ้าที่เหล่าสาวน้อยพวกนั้นสวมใส่ดูออกชัดเจนว่าธรรมดาเหลือเกิน

แต่ตั้งแต่อยู่บนเครื่องบิน รพีพงษ์รู้สึกว่าหงส์ไม่ใช่เป็นคนที่ไม่ห่วงภาพลักษณ์ขนาดนั้น หญิงที่เมื่อใส่อารมณ์แล้วไม่ต่างจากเสือสาวคนนี้ ก็ชอบนิตยสารที่ทันสมัยเช่นกัน

ตอนนี้จะไปซื้อเสื้อผ้า ทำให้รพีพงษ์รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ว่าจะเก่งกาจอย่างไร ก็ไม่มีทางเปลี่ยนสันดานได้ แต่สำหรับหงส์ก็ถือเป็นเรื่องดี เพราะแต่งตัวของตัวเองให้สวยขึ้นนั้น ไม่แน่อารมณ์ของเธออาจจะอ่อนโยนขึ้นก็เป็นได้

รพีพงษ์ไม่รู้ หงส์ในอดีตไม่เคยคิดเรื่องแต่งตัว ตอนนี้ทำให้คนมองว่าสวยได้ ก็เป็นเพราะหน้าตาดีเท่านั้น ถ้าเธอแต่งตัวเป็น แล้วซื้อเสื้อผ้าสวยงามสักหน่อย ก็จะได้ความสวยเพิ่มขึ้นสองคะแนน

ถ้ามังกรพี่น้องทั้งสามรู้ว่าหงส์ไปซื้อเสื้อผ้ากับรพีพงษ์ จะต้องจุดประทัดฉลองแน่นอน พี่สาวคนนี้ของพวกเขา กำลังจะขายออกแล้ว

ถนนทองแดงเป็นถนนการค้าที่ใหญ่ที่สุดของเมืองอยู่เย็น ที่นี่มีห้างมากมาย ผู้คนล้นหลาม พูดได้ว่าเป็นสถานที่ที่ครึกครื้นที่สุดของเมืองอยู่เย็น เน็ตไอดอลหลายคนจะมาถ่ายคลิปที่นี่ สถานที่แห่งนี้ สามารถเห็นสาวสวยมากหน้าหลายตา ถือว่าเป็นสถานที่ท่องเที่ยวพิเศษ

รพีพงษ์และหงส์ทั้งสองเข้าไปในห้าง มองเสื้อผ้าที่วางเต็มไปหมด หงส์ก็ตื่นเต้นขึ้นมา พารพีพงษ์เข้าร้านแล้วร้านเล่า ทุกครั้งหงส์จะถามความคิดเห็นของรพีพงษ์ รพีพงษ์ก็ตอบบ้าง ไม่ว่าหงส์จะถามยังไง ก็ล้วนพูดว่าสวย

เพราะในสายตาของผู้ชายตรงๆอย่างรพีพงษ์ เพียงแค่ไม่น่าเกลียดจนเกินไป เสื้อผ้าพวกนี้ก็ไม่แตกต่างอะไรกันมาก

สุดท้าย ในร้านที่ถือว่าหรูหราร้านหนึ่ง หงส์ชอบกระโปรงยาวสีดำตัวหนึ่ง ร้านนี้ยังมีบริการแต่งหน้าให้กับลูกค้า ตามเสื้อผ้าที่ลูกค้าชอบ แล้วแต่งหน้าให้เหมาะสม

หงส์ไปลองกระโปรง จากนั้นพนักงานก็ช่วยแต่งหน้าให้

ผ่านไปไม่นาน ร่างที่สวมสายเดี่ยวกระโปรงยาว ปล่อยผมยาวสลวย หงส์ที่มีเสน่ห์ได้ปรากฏกายต่อหน้ารพีพงษ์

ตอนแรกที่เห็นหงส์ แม้จะเป็นรพีพงษ์ ก็รู้สึกแปลกใจขึ้นมา หงส์ที่ผ่านการแต่งตัว ถ้ามีสิบคะแนนเต็ม อย่างน้อยเธอก็ได้9.5คะแนน

ที่ขาดไป0.5คะแนนนั้นเพราะหงส์ไม่วัยรุ่นเหมือนฝนสุดาและอุเอสึงิ ฮารุ ขาดความเป็นผู้ใหญ่และความอ่อนวัย

ตอนที่หงส์เห็นตัวเอง ก็ไม่กล้าเชื่อ รู้สึกว่าตัวเองเหมือนเปลี่ยนหน้าตาแล้ว หลายปีมานี้ เธอไม่ได้ใส่ใจภาพลักษณ์ของตัวเองสักเท่าไหร่ คิดไม่ถึงว่าหลังจากที่แต่งตัวแล้ว จะดูดีขนาดนี้

เธอมองรพีพงษ์อย่างเขินอาย แล้วถาม “คุณว่าไง?”

รพีพงษ์ยกนิ้วโป้งให้เธอ แล้วกล่าว “สวยมาก ถ้าอารมณ์ของคุณดีกว่านี้สักหน่อย คนที่จีบคุณต้องต่อแถวเป็นห่างว่าวแน่ๆ”

หงส์ชักตาใส่รพีพงษ์ จะถามว่าใครที่อารมณ์ไม่ดีกันแน่ แต่เมื่อนึกถึงคนนี้ชมตัวเอง ตนจะคิดเล็กคิดน้อยกับเขาไม่ได้ จึงได้เดินไปจ่ายเงินอย่างมีความสุข

รพีพงษ์ยิ้มอย่างเซ็งๆ คิดในใจว่าแต่งตัวดูดีหน่อยก็มีประโยชน์เหมือนกัน เมื่อกี้หงส์เก็บอารมณ์ไว้

แต่ทว่าผ่านไปไม่กี่วินาที ที่เคาท์เตอร์มีเสียงหงส์ระเบิดออกมา

“คุณว่าอะไรนะ! ชุดนี้บวกกับแต่งหน้าทั้งหมดแปดหมื่น! พวกคุณเป็นร้านใต้ดินหรือเปล่าเนี่ย?”

รพีพงษ์เดินไปที่เคาท์เตอร์ เห็นหงส์กำลังเกรี้ยวกราดใส่พนักงาน พนักงานกลัวจนร้อนรน จนไม่กล้าพูดอะไรออกมา

“คุณผู้หญิง ร้านของพวกเราเป็นร้านเสื้อผ้าไฮคลาซ ตอนแต่งหน้าฉันได้แนะนำราคาให้กับคุณแล้ว คุณก็ข้ามมันไปพูดว่าแต่งหน้าก่อนแล้วค่อยว่ากัน ฉันคิดว่าคุณไม่สนใจราคาเสียอีก…….”พนักงานกล่าวอย่างตัวสั่น

หงส์รู้สึกเสียเปรียบ ตอนนั้นเธอมองข้ามราคาจริงๆ คิดว่าแต่งหน้าบวกกับเสื้อผ้าก็ไม่ได้จะแพงขนาดไหน ใครจะรู้ว่ามูลค่าตอนนี้จะสูงได้ขนาดนี้

แม้เธอจะเอาของทั้งหมดของเธอกลับมาจากทัดธนแล้ว แต่รวมกันก็ไม่ถึงแปดหมื่น

นี่ทำให้หงส์อับอายย ลังเลว่าไม่งั้นก็เอาเงินค่าแต่งหน้าให้ แต่ไม่เอากระโปรงแล้ว

รพีพงษ์เห็นเหตุการณ์นี้ ก็หัวเราะ คิดไม่ถึงหงส์ที่เป็นหนึ่งในสี่ของยอดฝีมือกลุ่มสิงโตจะมีช่วงคับแค้นใจด้วย

เขาเดินไปที่พนักงาน เอาบัตรธนาคารยื่นให้ แล้วกล่าว “รูดบัตรล่ะกัน”

พนักงานโล่งอก แล้วรูดบัตรของรพีพงษ์

เห็นรพีพงษ์รูดแปดหมื่นโดยไม่มีปฏิกิริยาใดๆ พนักงานก็รู้แล้วว่ารพีพงษ์แต่คนรวยที่อ่อนน้อมถ่อมตน ก็อิจฉาหงส์ขึ้นมา

“คุณผู้ชาย แฟนของคุณมีแฟนแบบนี้ ชั่งโชคดีจริงๆ” พนักงานยิ้มพลางเอาใบเสร็จยื่นให้รพีพงษ์ แล้วกล่าว

หลังจากที่รพีพงษ์และหงส์ได้ยินคำพูดของพนักงานแล้ว ก็กล่าว “เขา(เธอ) ไม่ใช่แฟน(สาว) เป็นแค่เพื่อน”

หลังจากที่พนักงานได้ยิน ก็ประหลาดใจ ไม่คิดว่าสองคนนี้จะไม่ใช่แฟนกัน

“ขอ……ขอโทษค่ะ ฉันผิดไปแล้ว ขอท่านทั้งสองอภัยด้วยค่ะ” พนักงานรีบกล่าว

“ไม่เป็นไร” รพีพงษ์กล่าว

“แฟนในอนาคตของฉัน จะต้องดีกว่าเขาแน่นอน” หงส์กล่าวอย่างหนักแน่น แล้วยังเหลือบไปมองรพีพงษ์อีก ด้วยความเขินอาย

รพีพงษ์ไม่พูดอะไร หันหลังแล้วออกจากร้านไป หงส์แล้วตาม เอาชุดก่อนหน้านี้ทิ้งไว้ที่ร้าน ไม่เอาแล้ว

หลังจากที่ส่งรพีพงษ์ทั้งสองแล้ว พนักงานก็โล่งอก พูดกับตัวเองว่า “ผู้หญิงเมื่อกี้แปลกๆจริงๆ ชอบผู้ชายแท้ๆ แต่ปากแข็ง แท้ทีผู้หญิงก็เป็นเพศที่ปากไม่ตรงกับใจจริงๆ