พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - บทที่914 เขาเสียชีวิตแล้ว

บทที่914 เขาเสียชีวิตแล้ว

เดิมทีธรณินทร์และนิรวิทย์ทั้งสองคนก็อยากจะอาศัยวิชาสะกดจิตมาถ่วงเวลาสักพัก ต่อให้จะไม่สามารถควบคุมจิตใจของรพีพงษ์ไว้ได้ ถ่วงเวลาสักพักก็ไม่น่าจะมีปัญหา

แต่เมื่อเห็นท่าทางของจิรัสย์ ในใจทั้งสองก็ตกใจ ตอนนั้นพวกเขาต่างรู้สึกว่าจิรัสย์ใช้วิชาสะกดจิตออกมาแล้ว แต่ในพริบตาจิรัสย์ก็กลายเป็นแบบนี้ อธิบายได้เพียงว่ารพีพงษ์โต้กลับด้วยกลยุทธ์ที่ทรงพลังกว่า ไม่อย่างนั้นไม่มีทางที่จะเกิดสถานการณ์แบบนี้

ในใจของทั้งสองคนก็ตกใจ พวกเขาคิดไม่ออก ตกลงว่ารพีพงษ์เป็นสัตว์อะไรกันแน่ มีความแข็งแกร่งขนาดนี้อยู่ในศิลปะการต่อสู้แล้ว อยู่ในวิชาเวทย์กลับน่ากลัวขนาดนี้ ที่สำคัญอายุยังน้อยขนาดนี้ ซึ่งนี่จะต้องมีความสามารถแค่ไหน ถึงจะสามารถบรรลุถึงระดับแบบนี้ได้ภายในช่วงเวลาสั้นเช่นนี้?

รพีพงษ์มองไปที่จิรัสย์ที่อาเจียนฟองขาว ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อกี้นี้เขามัวแต่ปลดปล่อยพลังจิต ในขณะเดียวกันก็ระวังการกระทำของทั้งสามคน ตอนที่จิรัสย์ใช้วิชาสะกดจิต เขาใช้พลังจิตสะท้านกลับไปทันที คาดไม่ถึงว่าจิรัสย์จะกลายเป็นสภาพแบบนี้

รพีพงษ์ไม่ลังเล ยกเท้าขึ้นเหยียบตรงไปที่หน้าอกของจิรัสย์ จิรัสย์กระตุกไม่กี่ครั้ง จากนั้นก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

สำหรับคนที่ใช้วิธีการชั่วร้ายที่ไม่เหมาะสมลงมือกับเด็กผู้หญิงที่ไร้เดียงสา รพีพงษ์ไม่จำเป็นต้องมีความเมตตาเป็นธรรมดา ถ้าเดาไม่ผิด ที่ผ่านทั้งสามคนนี้คงจะใช้วิชาสะกดจิตทำร้ายหญิงสาวมาไม่น้อย ดังนั้นฆ่าทิ้งทันที นี่ถึงจะวิธีที่ดีที่สุดในการป้องกันไม่ให้ผู้อื่นได้รับอันตรายในอนาคต

เมื่อธรณินทร์และนิรวิทย์ทั้งสองคนเห็นว่าจิรัสย์เสียชีวิตด้วยเงื้อมมือของรพีพงษ์ ไม่พูดจาแม้แต่คำเดียวก็ลุกขึ้นมาจากบนพื้น และต้องการวิ่งออกไปข้างนอก

ร่างของรพีพงษ์กะพริบเดียว ก็อยู่ตรงหน้าพวกเขาทั้งสองคน

“เขาได้ไปรายงานตัวที่พญายมแล้ว พวกแกทั้งสองคนจะทิ้งเขาไว้ข้างหลังแบบนี้ ไม่ค่อยจะดีมั้ง”รพีพงษ์กล่าวด้วยราบเรียบ

บนใบหน้าของธรณินทร์และนิรวิทย์เต็มไปความสิ้นหวัง ต่างก็คุกเข่าเสียงดังโครมลงมาอยู่บนพื้น

“น้องชาย ขอร้องปล่อยพวกเราไปเถอะ จากนี้ไปพวกเราจะไม่ทำเรื่องแบบนี้อีก พวกเราจะแก้ไขความชั่วร้ายและกลับไปเป็นสิ่งที่ถูกต้อง ได้โปรดไว้ชีวิตพวกเราด้วย”

รพีพงษ์ส่งเสียงเย็น เอ่ยปากพูดว่า: “ร้องขอความเมตตา ไปพูดกับพญายมเถอะ”

หลังจากพูดจบ รพีพงษ์เตะออกอย่างรวดเร็ว และเตะบนลำคอของธรณินทร์และนิรวิทย์ทั้งสองคน

เห็นเพียงมีเสียงดังกึกกึกขึ้นมาจากในลำคอของทั้งสองคน จากนั้นล้มลงอยู่บนพื้น อ่อนลงไป

หลังจากที่กำจัดทั้งสามคนแล้ว ผู้หญิงที่โดนวิชาสะกดจิตเหล่านั้นก็จะหายไปโดยอัตโนมัติ

หญิงสาวทุกคนมองไปรอบๆด้วยความสยดสยอง เมื่อกี้นี้พวกหล่อนเหมือนกับฝันร้าย รู้สึกว่าตัวเองสูญเสียการควบคุมของร่างกาย ที่สำคัญเหมือนราวกับว่าจะทำตามที่คนอื่นบอก ความรู้สึกนี้น่ากลัวจริงๆ

สิ่งแรกที่หงส์ทำหลังจากที่ฟื้นคืนสติ ก็คือการมองไปที่ด้านข้างของตัวเอง อยากแน่ใจว่ารพีพงษ์เป็นอะไรมั้ย

เมื่อเห็นว่ารพีพงษ์ไม่ได้นั่งอยู่ที่นั่งข้างๆ หล่อนรีบมองไปรอบๆอีกครั้ง และเมื่อเห็นว่าจิรัสย์ธรณินทร์และนิรวิทย์ทั้งสามคนล้มลงกับพื้นโดยไม่มีลมหายใจ ตอนที่รพีพงษ์ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาทั้งสามคน หล่อนก็โล่งใจอย่างเงียบๆเช่นกัน

หล่อนรีบลุกขึ้นยืน เดินไปที่ข้างรพีพงษ์ เอ่ยปากถามว่า: “นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?”

รพีพงษ์พยักหน้า แล้วพูดว่า: “ปัญหาก็ได้รับการแก้ไขแล้ว ทั้งสามคนนี้ที่ชำนาญวิชาสะกดจิต เรวัตร่วมมือกับพวกเขาหลอกลวงหญิงสาวเหล่านี้มา เพื่อให้ทั้งสามคนฝึกฝนวิชาฝึกค ดูเหมือนว่าตระกูลกิติมหาคุณก็ไม่ใช่ของดีอะไร กลับสั่งสอนของแบบนี้ออกมา”

เมื่อได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ ในใจหงส์ก็หวาดกลัวอย่างฉับพลัน ถ้าหากวันนี้ไม่ใช่รพีพงษ์ หล่อนคงจะถูกเรวัตและเดรัจฉานสามตัวนี้ทำลายแล้ว

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ แววตาของหงส์ที่มองไปที่รพีพงษ์มีความรู้สึกซาบซึ้งเพิ่มมาด้วย ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกถึงความปลอดภัยจากบนตัวของรพีพงษ์ เหมือนราวกับว่าเพียงแค่มีรพีพงษ์อยู่ ความยากลำบากใดๆก็จะได้รับการคลี่คลายให้หมดไปได้อย่างง่ายดาย

“ถ้าอย่างนั้นคุณชายตระกูลกิติมหาคุณล่ะ?”หงส์เห็นเพียงร่างของจิรัสย์พวกเขาทั้งสามคน และไม่ทันได้สังเกตเห็นเรวัต จึงเอ่ยปากถามหนึ่งประโยค

รพีพงษ์ยื่นมือชี้นิ้วไปที่กำแพง หงส์มองไปตามมือของรพีพงษ์ หลังจากที่เห็นร่างทั้งร่างของเรวัตฝังอยู่ในกำแพง ก็อ้าปากกว้างในทันที

นี่จะต้องมีพละกำลังมากแค่ไหน ถึงสามารถฝังคนเป็นๆเข้าไปด้านในได้

หงส์เดินไปที่ข้างกำแพง เห็นว่าใบหน้าของจิรัสย์ที่ซีดราวกับกระดาษ แววตาก็สูญเสียความสดใส หล่อนยื่นมือไปสัมผัสไว้ที่หน้าจมูกของเรวัต สีหน้าท่าทางดูตกใจ เอ่ยปากพูดว่า: “เขาเสียชีวิตแล้ว”

รพีพงษ์ยักไหล่ และไม่รู้สึกผิดอะไร เรวัตร่วมมือกับจิรัสย์พวกเขาทั้งสามคนทำเรื่องที่ไร้มนุษยธรรมแบบนี้ รวมทั้งอยากจะลงมือกับรพีพงษ์ ตายไปแล้วก็สมควรได้รับบาปกรรม

“ตระกูลกิติมหาคุณมีอำนาจมากอยู่ในเมืองอยู่เย็น ความแข็งแกร่งของผู้นำตระกูลกิติมหาคุณเมื่อเทียบกับยอดฝีมือแดนดั่งเทพแล้ว ก็ไม่ได้แย่กว่า ลูกชายของเขาตายอยู่ในเงื้อมมือของพวกเรา ตระกูลกิติมหาคุณคงจะไม่มีทางยอมวางมือยุติเรื่องราวอย่างแน่นอน”หงส์เอ่ยปากพูดอย่างกังวล

“เขารนหาที่เอง ถ้าหากผู้นำตระกูลกิติมหาคุณก็ไม่มีสติปัญญาเหมือนลูกชายของเขา ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะทำให้เขาไปอยู่เป็นเพื่อนกับลูกชายของเขา”รพีพงษ์กล่าวเสียงราบเรียบ

ในเวลานี้หงส์สัมผัสได้ถึงพลังอานุภาพที่ไม่มีที่สิ้นสุดจากบนตัวของรพีพงษ์ ก็เหมือนราวกับเทพเจ้าแห่งสงครามที่ลงมา อยู่บนโลก ใครก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะรุกรานความน่าเกรงขามของเขาได้

ในเวลานี้หงส์เลือกที่จะเชื่อรพีพงษ์ ในใจของหล่อน รพีพงษ์มีคุณสมบัติคุ้มค่ากับที่หล่อนจะเชื่อ

ไม่พูดจาเรื่องไร้สาระ รพีพงษ์และหงส์ปลอบใจหญิงสาวเหล่านั้นสักพัก บอกพวกหล่อนว่าอย่าเผยแพร่เรื่องราวในวันนี้ออกไป ไม่อย่างนั้นจะนำพาหายนะถูกฆ่ามาสู่ตัวเองได้

หญิงสาวเหล่านี้ก็รู้ว่าตัวเองเพิ่งรอดพ้นมาจากความตาย รู้สึกซาบซึ้งต่อรพีพงษ์พวกเขาสองคนเป็นอย่างมาก และแสดงออกมาว่าจะไม่พูดเรื่องนี้ออกไปอย่างแน่นอน

จากนั้นภายใต้การนำพาของรพีพงษ์และหงส์ทั้งสองคน กลุ่มคนได้ออกจากร้านอาหารนี้ หญิงเหล่านั้นกลัวว่าตระกูลกิตติมหาคุณจะมาหาถึงที่ ดังนั้นปรึกษาหารือกันว่าจะออกจากเมืองอยู่เย็นไปช่วงหนึ่ง เพื่อหลีกหนีจากอันตราย

ในคืนนั้น

บ้านใหญ่ตระกูลกิติมหาคุณ นิธินาถอยู่ในห้องสมุด

นิธินาถกำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะ ถือผ้าค่อยๆเช็ดกระบี่สั้นเล่มหนึ่งที่เปล่งแสงด้วยแสงจันทร์ มีตัวอักษรยันต์ที่ซับซ้อนมากบนกระบี่ ยังคงมีแสงสีทองไหลเวียนระหว่างอักษรยันต์ ไม่ธรรมดาเป็นอย่างมาก

กระบี่เล่มนี้เป็นกระบี่บินที่ทำให้นิธินาถมีเชื่อเสียงอย่างมากในแวดวงวิชาเวทย์ พูดให้ถูก กระบี่เล่มนี้เป็นอาวุธวิเศษ เป็นสมบัติที่ตกทอดมาจากตระกูลกิติมหาคุณรุ่นสู่รุ่น มีเพียงผู้นำที่ดำรงอยู่ตำแหน่งถึงจะสามารถมีได้ หลังจากที่อาวุธวิเศษยอมรับเจ้านายแล้ว จึงจะสามารถใช้พลังที่ไม่มีที่สิ้นสุดได้

ขณะที่นิธินาถกำลังเช็ดกระบี่บิน คนคนหนึ่งก็รีบวิ่งบุกเข้ามาจากด้านนอกด้วยความตื่นตระหนก จากนั้นคุกเข่าลงตรงหน้านิธินาถ

“คุณ….คุณท่าน ไม่ดีแล้ว คุณชายเขา เขา….”

“คุณชายไปก่อเรื่องใหญ่อะไรอีก? ทำไมถึงต้องตื่นตระหนกขนาดนั้น?”สายตาของนิธินาถจ้องไปที่คนคนนั้นแล้วพูด

“คุณชายตายอยู่ที่ร้านอาหารเจนนี่!”

“แกว่าอะไรนะ!”

นิธินาถลุกขึ้นยืนทันที ตบฝ่ามือลงบนโต๊ะ ทันใดนั้นโต๊ะก็แตกกระจายไปทั่ว ต่อจากนั้น กระบี่บินก็ลอยขึ้นไปในอากาศ เสียบตรงไปที่ตำแหน่งตรงกลางคิ้วของคนคนนั้น มีเพียงกระบี่บินที่ผ่านไป ตรงกลางคิ้วของคนคนนั้นมีเส้นเลือดบางๆปรากฏขึ้น