พิชิตใจนายปีศาจ - ตอนที่ 141

แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน

ตอนที่ 141 ลาก่อน สุมิตร

มองจันวิภาที่เหมือนลูกแมวเหมียวร้องขอความช่วยเหลือ สุพจน์หัวเราะในใจ รับรองว่าคุณต้องไม่รู้แน่ ต่อจากนี้ไปสุมิตร จะไม่มีโอกาสมากวนคุณอีกแล้ว

เขาอาจจะมีชีวิตไม่ถึงตอนนั้นก็ได้

แต่เขาไม่อาจพูดคำนี้กับจันวิภาได้ เขาครุ่นคิดอยู่นาน สุดท้ายแล้วเขาเลือกที่จะยอมประนีประนอม “งั้นก็โอเค แต่ว่า ผมจะไปกับคุณ คุณเป็นผู้หญิงไปคนเดียวไม่ปลอดภัย ผมจะอยู่ กับคุณจนกว่าเด็กจะคลอด!”

จันวิภารู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอมองสุพจน์ อย่างไม่อยากจะเชื่อแล้วเอ่ยอย่างลังเล “คุณจะไปต่างประเทศ เป็นเพื่อนฉัน?”

“ใช่” สุพจน์ตอบกลับอย่างไม่คิด

อึดใจหนึ่ง จันวิภามองสุพจน์ด้วยสายตายากที่จะเข้าใจ คิดไม่ถึงว่าชายคนนี้จะมีความรู้สึกลึกซึ้ง เขาเคยบอกว่าชอบ เธอ เดิมทีจันวิภาไม่ค่อยเชื่อนัก ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะชอบ ตนสุดหัวใจ

แม้ว่าตนจะไม่สามารถอยู่กับเขาได้ แต่ในวิภาก็รู้สึกซาบซึ้งในความหวังดีของสุพจน์ ยังไงผู้หญิงไปต่างประเทศตัว คนเดียวก็ไม่ปลอดภัยจริงๆ

พลันมองเขาด้วยความซาบซึ้งอย่างไม่เสแสร้งแล้วเอ่ย อย่างรีบร้อน “ขอบคุณนะคะ! ติดหนี้คุณแล้ว ฉันจะตอบแทน บุญคุณอย่างแน่นอนค่ะ!”

ใครจะรู้ว่าหลังจากสุพจน์ได้ยินแล้วเพียงส่ายหัวไปมา

ดวงตาจ้องมองจันวิภาด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง พูดเสียงทุ้มน่า ดึงดูด “ผมไม่ต้องการคำขอบคุณ แต่ต้องการหัวใจของคุณ และตัวคุณ!!

จนวิภาจ้องมองเขาอย่างพูดไม่ออก นายคนนี้กล้าที่ จะพูดอย่างตรงไปตรงมา

แต่เธอก็ไม่สามารถอยู่กับเขาได้! หัวใจของเธอ สะบักสะบอมจนไม่สามารถยอมรับชายใดได้อีกแล้ว!

จันวิภารู้สึกถึงสายตาอันร้อนแรงของสุพจน์ รู้สึกหน้าร้อน นิดหน่อย เร่งรีบทานอาหารจนเสร็จจึงหาเหตุผลขอตัวออกมา “ฉันยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลย ขอกลับไปก่อนนะคะ มื้อเย็นคุณ ค่อยเรียกฉันอีกทีแล้วกันค่ะ”

หลังจากจั่นวิภาขอตัวออกมา ลูกน้องของสุพจน์จึงค่อย ก้าวมาข้างหน้าอย่างประหลาดใจแล้วพูดกับเขาว่า “ลูกพี่ครับ การตัดสินใจนี้ไม่ค่อยเหมาะสมนัก……..พวกเราเตรียมกำลังคน ไว้มากขนาดนี้กว่าจะจัดการสุมิตรกับถิ่นลับของมัน ตอนนี้แผน เพิ่งจะเริ่มดำเนินการ สุมิตรมันประสบอุบัติเหตุแล้ว นี่เป็นเครืองบินไปอเมริกา

แต่หลังจากทานเครื่องบิน ความรู้สึกไม่สบายใจที่ อัดแน่นอยู่ในใจยังไม่หายไป เธอไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ เห็นๆอยู่ว่าผ่านมาหนึ่งวันแล้ว ลางสังหรณ์ก็ยังไม่สลายหายไป

เธอเป็นอะไรกันแน่?!

ขณะที่เครื่องบินยังไม่บินขึ้น แต่ในใจเธอกลับยิ่งรู้สึกไม่

ปลอดภัย ไม่สบายใจ รู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออก สุพจน์เห็นสีหน้าของวันวิภาที่ยิ่งดูยิ่งซีดเซียว เคลื่อนตัว

ไปใกล้ด้วยความเป็นห่วง “จันวิภา คุณเป็นอะไรหรือเปล่า? มี อะไรร้ายแรงไหม? ”

จนวิภากุมหน้าอกพลางรีบ โบกไม้โบกมือแล้วขมวดคิ้วยิ้ม “ฉันไม่เป็นไรค่ะ อาจจะเมาเครื่องบินมั้งคะ พักสักหน่อยน่าจะดี

ขึ้น”

เห็นในวิภาพูดอย่างนี้แล้วสุพจน์ทำได้เพียงพยักหน้ารับ อย่างจำใจก่อนพูด “โอเค คุณมีอะไร ก็บอกผมนะ

ณ โรงพยาบาล

ธนภาคยืนกระสับกระส่ายหน้าห้องผ่าตัดพลางเดินไปมา ไม่หยุด และสุมิตรถูกช่วยชีวิตอยู่ในห้องผ่าตัดหนึ่งวันหนึ่งคืน

แล้ว

ด้านคุณหมอก็เข้ามาเรื่อยๆ สุมิตรกำลังจะตาย ได้ความ ว่าจะช่วยอย่างสุดความสามารถ ธนภาคก็รู้สึกร้อนใจแล้วจริงๆ

“สุมิตร นายจะต้องดีขึ้น” ธนภาคขมวดคิ้วพูด ถึงตอนนี้ ประตูห้องผ่าตัดก็เปิดขึ้นในที่สุด

คุณหมอเดินออกมา บอกธนาคด้วยสีหน้าเสียใจ “คุณ ธนภาค เสียใจด้วยครับ คนไข้หยุดหายใจแล้ว หมอช่วยชีวิต

ไว้ไม่ได้”

“ว่าไงนะ?!” เพียงอึดใจเดียว ธนภาคตกใจเกินกว่าจะ

ตอบสนอง

เป็นไปได้อย่างไร?! คนที่วาสนาดีอย่างสุมิตรเนี่ยนะจะ

ตายง่ายๆแบบนี้?!

คุณหมอรู้ว่าเขาไม่มีทางยอมรับความจริงได้ ทำได้เพียง ตบบ่าอย่างจําใจก่อนกล่าวปลอบใจเขา “คนตายแล้วไม่อาจ ฟื้นคืน อย่าเสียใจไปเลยครับ

“เป็นไปไม่ได้!” ธนภาคทั้งเศร้าทั้งโกรธ เขารีบพุ่งตัว เข้าไปในห้องผ่าตัด เห็นร่างสุมิตรบนเตียงผู้ป่วยก็พลันคำราม ใส่ “สุมิตร! นายตายไม่ได้นะ ฉันบอกนายแล้วนี่ว่ากันวิภาคนี ไปแล้ว เธอทิ้งนายไปแล้ว ถ้ายังรักเธอ ถ้าแกไม่ฟื้นขึ้นมา เธอ จะหอบลูกนายหนีไปตลอดกาล นายต้องฟื้นขึ้นมา ต้องไปเอา เธอกลับมา ไปตามเธอกลับมา!

หลังสิ้นเสียงธนภาคไม่นาน นิ้วมือสุมิตรก็ขยับเล็กน้อย แม้จะขยับเพียงเล็กน้อย แต่คุณหมอข้างกายเห็นแล้ว ขณะเดียวกันก็พบว่าหัวใจสุมิตรกลับมาเต้นอีกครั้ง!

คุณหมอดึงธนภาคออกไปในทันที รีบเร่งเรียกพยาบาล

เข้ามาทําการผ่าตัดต่อ

พระเจ้าช่วย นี่มันเรื่องปาฏิหาริย์ในวงการแพทย์

ทุกคนดูคึกคักอย่างมาก ลืมแม้กระทั่งความเหน็ดเหนื่อย ที่ต่อสู้ดิ้นรนมาหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็ม เริ่มการผ่าตัดอีกครั้งด้วย เจตนารมณ์อันแรงกล้า

ส่วนทางด้านสนามบิน ถึงแม้จะมีความไม่สบายใจที่ยาก จะอธิบาย แต่ในวิภาก็ยังดึงดันที่จะจากมา เครื่องบินกำลังบิน

ขึ้นแล้ว………

วินาทีสุดท้ายที่จากแผ่นดินผืนนี้ จ้องมองท้องฟ้า ไม่รู้ว่า ทำไม จันวิภาพลันนึกถึงวันที่ได้รู้จักสุมิตรเป็นครั้งแรกใน โรงแรม ชายหญิงที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน สุดท้ายกลับถูก วางยา โดยไม่คาดคิดเลยได้มีคืนวิเศษร่วมกัน………

จันวิภาคิดว่าถ้าต่อมาเรื่องที่เกิดไม่ได้ถูกจัดฉาก ถ้าสุมิตร ไม่ได้เกลียดแม่เธอ ก็คงไม่เกลียดเธอ ก็คงไม่ทำให้เธอขาย หน้าและเข้าใจเธอผิดหรอก พ่อเธอก็คงไม่ตาย พื้นราวิชญ์ก็คง

แต่ว่าโลกใบนี้ไม่มีคำว่าถ้าหรอก โชคชะตาคือเรื่องที่น่า

เหลือเชื่อ

มองลงมายังเมืองนี้ ในวิภาลูบคลำที่ท้อง คิดในใจเงียบๆอย่างอดไม่ได้ ลาก่อน สุมิตร! ฉันจะดูแลลูกเราให้ดีเอง

เวลานี้ จนวิภาก็ยังไม่รู้ว่าสักวันหนึ่ง เธอจะถูกลูกใน ท้องคนขายให้กับสุมิตร