พิชิตใจนายปีศาจ - ตอนที่ 155

แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน

ตอนที่ 155 เอาลูกชายฉันคืนมานะ

“199? ! ”

“199?!”

“ใช่แล้วครับคุณ!”

เธอมองคนส่งอาหารอย่างอึ้งๆรับเงินที่เหลือหนึ่งหยวนมา

สุมิตรนายนี่มันจริงๆเลย เธอนึกว่าจะเหลือเยอะซะอีก แต่

ตอนนี้เหลือแค่หนึ่งหยวนเองเหรอเนี่ย

รอจนคนส่งอาหารไปเธอก็เก็บอาการโมโหเอาไว้และยก

กล่องข้าวไปส่งให้เขา

พอเธอน่าอาหารมาวางไว้บนโต๊ะ เธอรู้แล้วว่าทำไมคน

ส่งอาหารถึงเอาตั้งเกือบสองร้อย เป็นอาหารที่น่ากินมากเห็น

แล้วเธอก็อยากกินเลย

เขานั่งลงมองเธอและคิดขึ้นได้จากนั้นก็ถามเธอไปว่า

“ตอนเที่ยงเธอกินอะไรน่ะ?”

เขาให้เงินเธอไปเมื่อตอนนี้เธอน่าจะไม่มีเงินเหลืออยู่

หนึ่งหยวนจะกินอะไรได้ล่ะ……….มายังซื้อไม่ได้เลย!!

แล้ว
เธอหยักไหล่: “ตอนเที่ยงฉันไม่ชอบกินข้าวเดียวกินผลไม้

ก็อิ่มแล้วค่ะ”

“ไม่กินข้าว? “เขาขมวดคิ้ว : “คนต้องกินอาหารครบสาม มือ ร่างกายก็เป็นเครื่องมือการหาเงินอย่างหนึ่ง เธอเป็น แบบนี้แล้วก็ไม่ต้องรักษาหุ่นก็ได้!

จนวิภาเหมือนโดนเขาจี้ถูกจุด ผู้ชายคนนี้นี่น่าตบจริงๆ ปากร้ายมาก…….หมายความยังไงที่บอกว่าร่างกายก็เป็นแบบ นี้แล้วยังดีที่ตั้งใจแต่งหน้าให้ดูขี้เหร่ไม่งั้นคงโมโหกว่านี้แน่

เลย!

“เหอะๆ…….ท่านประธานหล่อท่านประธานกินไปเถอะ “เธอพูดแล้วก็ยิ้มๆเธออยากเข้าไปบีบคิเขาให้ตายจริงๆ

พูดจบ เธอก็เตรียมตัวออกไป

ก็คือตอนนี้ เขาลุกขึ้นมากะทันหันไม่รู้ว่าทำไมสีหน้าเขา เย็นชาและพูดว่า “ห้ามไป กินข้าวนี้ให้หมด กินไม่หมดก็ อย่าหวังว่าจะได้ออกไปจากห้องนี้

เธอมองดูอาหารบนโต๊ะ เขาบอกเธอว่าอะไรนะ? ให้เธอ

กินให้หมด งั้นเขาล่ะ? เขากินอะไร?

“ไม่ค่ะ………ประธานกินเลย………..เถอะค่ะ..…….ท่าทางที่เขาพูดกับเธอแบบนี้ทำเอาเธอตกใจมากเธอรีบพูดไป อย่างตะกุกตะกัก

เขาคิดอะไรอยู่กันแน่? ทำไมถึงมาทำดีกับเธอตอนนี้เขา อยากทำอะไรกัน? หรือว่ามีเหตุผลอื่น

เธออยากเดินออกไปแต่ดูเหมือนเขาจะไม่พอใจมาก เหมือนกับเธอไปทำอะไรเขานั้นแหละเขาดึงมือเธอนั่งลงอย่าง ไม่ทันตั้งตัวและพูดว่า “กินให้หมดถ้ากินไม่หมด พรุ่งนี้เธอก็ ไม่ต้องมาทำงานแล้ว!

เขาเย็นชาจนทำให้เธอตกใจนิ่งเงียบ เปลี่ยนไปเยอะแต่นิสัยเขากลับไม่เคยเปลี่ยนเลย

เธอกำลังจะพูดเขาก็แทรกขึ้นมาว่า “หุบปาก กินข้าวไป

เธอก็เลยต้องจำใจนั่งลงเพราะด้วยสายตาของเขาที่ต้อง เธอเขม็งอยู่และกิมหัวกินข้าวเงียบๆ

เขาเห็นเธอก้มหน้ากินข้าวไปก็เลยหายโมโห เขาก็ไม่รู้

ว่าทำไม พอเห็นว่าเธอจะไปเขาก็โกรธขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ และอดไม่ได้ที่จะบังคับเธอให้อยู่ต่อ

ตอนเธอกินอยู่ก็เริ่มกินไม่ลงเพราะบรรยากาศที่เงียบสงบ เกินไปเธอก็เลยพูดอย่างระวังไปว่า “ท่านประธานค่ะ…….

ถึงแม้เขาจะกินหน่อยไหมค่ะ เพราะว่าฉันกินคนเดียวยังไงก็ไม่หมด……

“ไม่ต้อง ฉันไม่กิน เดินไปที่โต๊ะทำงานเลย เหมือนกัน

เธอกันเถอะ! “เขาพูดและกลับหลัง เมื่อกี้ที่ตัวเองทำลงไปเขาก็ตกใจ

เธอมองไปที่เขาไม่นาน เขาก็ทำงานขึ้นมาดังนั้นเธอเลย

กินข้าวไม่ลง เจ้านายทำงานตัวเองกลับมานั่งกินข้าวแบบนี้ ถึงแม้กินข้าวไปแล้วไม่กี่คำเธอก็รีบลุกขึ้นมาเก็บกวดโต๊ะ

ให้สะอาดจากนั้นก็ออกไปจากห้องเขา

พอกลับมาที่โต๊ะตัวเอง เธอก็เริ่มกังวล สุมิตรเป็นห่าง

เธอขนาดนี้…….โกรธอย่างไม่ทันตั้งตัว……..งคับกะทันหัน……..

แปลกจังเลย!

ผ่านไปหกปีแล้ว เขาไม่แตกต่างจากเมื่อก่อนเลย

ช่างเถอะ ไม่อยากไปคิดแล้ว!

เธอนั่งนิ่งเงียบอยู่ข้างๆ และคิดว่าตอนนี้เขายังไม่ได้กิน ข้าว ต้องหินมากแน่ ในใจก็ทนไม่ได้เลยลงไปด้านล่างหา

ธนาคารและกดเงินออกมา

พอเอาเงินเสร็จ เธอก็ไม่ซื้อขนมปังมารองท้อง

พอขึ้นมาถึงชั้น28 เธอก็เดินไปที่หน้าห้องของเขาเคาะประ ดูเบาๆ จากนั้นเธอก็เปิดประตูเข้าไปทันที

เธอเดินปหาเขาและเอาของวางลงบนโต๊ะ
เขามองอย่างสงสัยและขมวดคิ้ว : “คืออะไร?”

“ขนมปัง! เธอพูดจบก็กลัวว่าเขจะโกรธ และทําท่าทาง เหมือนเคารพเขาและพูดว่า “ท่านประธานค่ะ ท่านบอกว่า ร่างกายคือตัวช่วยร่างกายต้องทึกไว้ ฉันกลัวตัณหิวค่ะ ดัง นั้นก็เลยซื้อขนมปังมาให้รองท้องค่ะ!”

ได้ยินว่า เขาเป็นคนขี้สงสัย ปากยิ้มขึ้นมาและคิดว่า เลขาที่มาใหม่นี้อารมณ์ร้ายจริง กล้าย้อนคำเขา

“ได้ ฉันรู้แล้ว!”เขาพูดต่อและเอาขึ้นมากัดกิน เธอ โล่งอกไปยังดีที่เขาไม่ได้ปฏิเสธเธอ

พอคิดเสร็จก็คิดว่าไม่ถูก เธอแค่หวังดีส่งอาหารมาให้ เขา ถ้าเขาไม่กินก็อดตายไปเลย เธอจะลุ้นทำไมแปลกจัง

เธอมองไปที่เขา จันวิภาก็ถอนหายใจผู้ชายคนนี้ขนาด กินก็ยังหล่อเหมือนลูกชายมากเลย

พอคิดถึงลูกชาย เธอก็นิ่งเงียบรีบเปิดประเด็นพูดไปว่า

“ท่านประธาน วันนี้ฉันได้ยินว่ามีเด็กผู้ชายคนหนึ่งมาตา มหาบอกว่าเป็นลูกของคุณใช่เรื่องจริงไหมค่ะ?

เขาชะงักละขมวดคิ้วขึ้นจากนั้นก็พูดไปอย่างไม่พอใจ ว่า “เรื่องของเจ้านาย ลูกจ้างอย่าถามมาก

“ฉัน…….เธอชะงักไปต่อไม่เป็นเลย ได้ยินว่าเด็กคนนั้นเหมือนคุณมาก……

“ฉันแค่สงสัยค่ะ

เธอยังคงถามไปต่อและพูดอย่างระวังกลัวว่าเขาจะรู้อะไรแต่ว่าก็ทนไม่ได้ที่จะถามเรื่องราวข่าวคราวของลูกชาย

เขาทำหน้าไม่พอใจและตะโกนพูดไปว่า “ เธอจะมาสนใจ ออกไป!!! นี่ไม่ใช่เรื่องที่

…..เธออึ้งและเดินออกไปอย่างเงียบๆ และคิดว่าวิธีอื่น

แต่ว่าสุมิตร…….นายคืนลูกชายฉันมานะ!!!