พิชิตใจนายปีศาจ - ตอนที่ 165

แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน

ตอนที่ 165 ความจริงของอุบัติเหตุทางรถยนต์

“นี่…….. เป็นแบบนี้นี่เอง …..

พอฟังธนภาคพูดจบ จนวิภาเลยผ่อนคลายลง

ความ

จริง ในตอนนั้นเป็นแบบนี้นี่เอง แต่ว่าก็ดี นราวิชญ์ไม่ได้ตาย ความรู้สึกผิดของเธอก็น้อยลง

แต่ว่า …… พูดไปแล้ว เธอมองสุมิตรผิดไป?!

!

แต่ไม่ว่ายังไง สุมิตรก็ผ่านราวิชญ์จริง!

กำลังจะคิด ธนภาคก็พูดว่า : ” หกปีผ่านไปแล้ว คุณยก

โทษให้สุมิตรยัง?”

” ฉัน…….. จนวิภาไม่รู้จะตอบยังไง ถึงแม้สุมิตรไม่ได้ ฆ่านราวิชญ์ แต่เรื่องที่สุมิตรฆ่าพ่อเธอมันเป็นความจริงเทียบ กับเรื่องนราวิชญ์แล้ว ความสำคัญของพ่อก็ต้องสำคัญกว่าอยู่

แล้ว!

ไหนจะยิ่ง สุมิตรทำร้ายเธอมาตลอด การถูกทำร้ายนั้น ไม่ สามารถที่จะทำให้เธอยกโทษให้เขาได้
เธอพยักหน้า จันวิภาพูดต่อ: * ฟันราวิชญ์ไม่ได้ตาย ก็ไม่ ได้แปลว่าฉันไม่เกลียดเขา ความแค้นที่ฉันมีต่อเขามันทั้งชีวิต เลย ถึงแม้จะผ่านไป แต่ฉันก็ยังจำบาดแผลนั้นได้และถึง แม้ว่าเขาไม่ได้ฆ่าฟันราวิชญ์ แต่เขาก็ทำพ่อฉันตาย! ฉันไม่มีวัน ให้อภัยเขา

พอเห็นในวิภาสภนี้แล้ว ธนาคถอดหายใจ ปลอบใจ อย่าแบบนี้เลย สุมิตรเพีเธอก็ทุกข์ทรมานเหมือนกัน”

* ทุกข์? ฮา…..เขาทุกข์หรอ? ฉันมองไม่เห็น!” ฉันวิภายิ้ม อย่างเลือดเย็น แน่นอนเธอไม่ได้เชื่อคำพูดธนภาค

ถึงแม้ปีในวันนี้ เขาจำความไม่ได้ และยังไงก็มีว่าที่เจ้า สาว มีสาวสวยอยู่ข้างๆ อยากทำไรก็ทำ ทุกขอตรงไหน?

เห็นจนวิภาไม่เชื่อแบบนี้ ธนภาคก็ส่ายหัว เขารู้ ระหว่าเขา สองคนมีข้อเข้าใจผิดกันเยอะมาก ไม่ใช่ใช้เวลานิดๆก็พูดคุย กันเข้าใจได้ ทุกอย่างต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไป

เวลาจะหาคำตอบให้เขาทั้งสองเอง

นึกถึงวันนี้ที่อยู่ในน้ำดื่มแล้วเธอกับนราวิชญ์สนทนากัน จันวิภากัดปากตัวเอง ถอดหายใจแล้วพูด ” ไม่ใช่ ฉันซ้อนตัว เก่ง เขาเลยนึกไม่ออก

เลยหัวเราะกัน : *ตอนนี้คุณแต่งตัวแบบนี้ ทีแรกก็หลอก ผมไปได้อยู่ ถ้าไม่ใช่ว่าผมรู้สึกคุณคุ้นๆ ผมก็ไม่ไปตรวจสอบ คุณหรอก ไม่คิดเลยว่าจะใช้
หากรู้แต่แรก จันวิภากไม่ต้องปลอบตัวทุเรศขนาดนั้น แต่เรื่องมันมาถึงแบบนี้แล้ว ไม่ว่ายังไงเธอจะเปลี่ยนไปแบบเก่า ไม่ได้!

จนวิภานึกได้ว่าที่ตัวเองกลับมาเพราะอะไร เธอรีบนั่งตัว ตรง แล้วมองไปที่ธนาค ธนภาค นายเคยเห็นเด็ก : อายุ5ขวบอยู่นมบริษัทไหม?”

“เด็ก?” สีหน้าธนภาคเปลี่ยน เลยนึกขึ้นได้ว่าลูกของฉัน

วิภานิเวศน์

ตอนนี้นิเวศน์กำลังเล่นอยู่ที่บ้าเขาเอง ธรภาคคิดไปมา ตัดสินใจว่ายังไม่บอกเรื่องนี้ให้กับจันวิภารู้ เขาเลยแกล้งทำ เป็นถามกลับ : “เด็ก5ขวบอะไร ผมไม่เห็น

“นายไม่เห็น?!” พอได้ยินแบบนั้นสีหน้าในวิภาก็ซีดมาก

ทำไงดี ? สุมิตรเอาลูกตัวเองซ้อนไว้หรอ? ธนภาคก็ไม่รู้

เรื่องนี้เลย?

พอคิดดูแล้วทำให้ฉันวิภายิ่งรู้สึกหวาดกลัว…….

ธนภาคเก็นสีหน้าในวิภาเริ่มไม่ดี เลยถาม “ วิภา เป็นไร

ป่าว?

“ฉัน ไม่เป็นไร…” เธอตัดสินใจบอกเรื่องลูกให้ธน ภาค : “เรื่องมันเป็นแบบนี้ ตอนนั้นฉันหนีออกไปต่างประเทศ ตัดสินใจคลอดลูกคนนี้ ถึงแม้ฉันจะเกลียดสุมิตร แต่ลูกไม่ผิด อีกอย่างเขาก็ยังเป็นพ่อของลูก!
ไอ้เด็กนั้นได้รับการอนุญาตจากฉัน แล้วหนีกลับมา คนเดียวมาหาสุมิตร ตอนที่ฉันสักเกตได้ว่าลูกหายเธอก็นึกได้ ว่าท่าไมก่อนหน้านี้ซักถามแต่เรื่องพ่อ

จนวิภาพูดต่อ…. พอนวิภาพูดจบ ธนภาคก็หัวเราะ

“ให้ตายเหอะ เด็กฉลาดจริง! โตมามีอนาคตที่ไกล แน่นอน!” ธรภาคชมไม่หยุด สมล่ะที่เป็นลูกสุมิตร

“555……” ลูกคุณนี้น่ารักจริง ให้เขานับฉันเป็นพ่อ บุญธรรมสิ มีลูกชายน่ารักแบบนี้ ฉันชอบ!

ในสภามองธนภาคอย่างไม่ต: ” นี่ฉันไม่รู้ด้วย นับไม่นับ เขาพูด “ที่จริงแล้ว บ้านเธอ ลูกชายต่างหากที่เป็นใหญ่ เธอที่ เป็นแม่แค่คอยทำตามลูกเท่านั้น!

แต่ว่า พอพูดจบ จันวิภาก็เริ่มทรมานขึ้นมา แล้วก้มหัวลง ธนภาค ทุกวันนี้ฉันยังไม่ได้ข่าวนิเวศน์เลย ฉันควรทำยังไง ฉันรู้แค่ว่าเขามาในบริษัท แต่ถามสุมิตรเขาก็ไม่พูดอะไรเย แล้วยังกลัวเขาสงสัย ฉันควรทำยังไง? นายช่วยฉันหน่อยได้

ไหม?!