พิชิตใจนายปีศาจ - ตอนที่ 211

ตอนที่211โดนสุมิตรบังคับจูบเข้าเสียแ

ล้ว

กลิ่นเลือดคละคลุ้งอยู่ในปากของคนทั้ งสองสุมิตรจึงปล่อยจันวิภาไปอย่างจำ

ใจ

สุมิตรพึ่งจะปล่อยเธอไปจันวิภาก็ถลึงต ามองแล้วตะโกนด่าเขาด้วยความโกรธ “สุมิตร ! ฉันไม่ใช่ผู้หญิงง่ายๆนะขอล่ะ นายอย่ามาทำกับฉันอย่างนั้น ! ”

สุมิตรหัวเราะออกมาเบาๆสีหน้านิ่งสงบ ทำให้มองอารมณ์ของเขาตอนนี้ไม่ออ กเอ่ยถามด้วยเสียงที่ต่ำ”เธอหึงหรอ?”

ทำไมฉันจะต้องหึง ? ! ” เมื่อได้ยินดังนั้นนัยน์ตาของสุมิตรก็ส่อง ประกายออกมาอย่างไม่เข้าใจเข้าจ้องม องจันวิภาด้วยสีหน้าที่นิ่งสงบแล้วพูดด้ วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา”ทำไมเธอถึงไม่ ง?”

จันวิภารู้สึกว่าสุมิตรนั้นช่างไร้เหตุผลเสี ยจริงเธอมองเขาเหมือนกับมองคนวิปริ ตแล้วพูดขึ้น“สุมิตรนายภูมิใจในตนเอง มากไปหรือเปล่า?ฉันเคยพูดแล้วฉันไม่ ได้หึงและฉันก็ไม่ได้ชอบนายด้วย ! นา ยอย่าได้แม้แต่จะคิด ! ”

“ใช่หรอ?”สุมิตรทำท่าทางเหมือนกับว่า มันเป็นเช่นนี้นี่เองวินาทีต่อมาเขาก็กลับ ไปสู่ท่าทางที่หยิ่งยโสแล้วพูดออกมาอ ย่างภาคภูมิใจ”ในเมื่อเธอไม่อยากมีคว ามสัมพันธ์เช่นนี้กับฉันงั้นพวกเราก็ชัดเ จนทั้งสองฝั่งฉันยังคงดูถูกเธออยู่เธอก็ เป็นเพียงแค่เลขาของฉันในเมื่อเป็นเช่ นนี้เลขาไม่ใช่ว่าตอนนี้เธอสามารถไปกิ นข้าวกับฉันได้แล้วหรอ? ”

…………….จันวิภาถลึงตามองสุมิตรโกรธเสีย

จนพูดไม่ออก

มาสูตรนี้อีกแล้ว !

แต่เมื่อคิดให้รอบคอบแล้วเธอกับสุมิตร มีความสัมพันธ์กันแค่เจ้านายกับลูกน้อง ใครใช้ให้เธอไปเป็นเลขาของสุมิตรกัน ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ทำได้เพียงแค่เดินต ามหลังของสุมิตร

ท่าทีของจันวิภาอ่อนลงสุมิตรส่งเสียง ออกมาหันตัวกลับเดินเปิดประตูออกไป จันวิภาเดินตามหลังของสุมิตรลงมาทา นอาหารเช้าที่ชั้นล่าง หลังจากที่มีเรื่องราวเกิดขึ้นในห้องสุมิ ตรที่มีอาการปฏิเสธอยู่ตลอดเวลาท่าที จึงเย็นชาไม่มีการหยอกล้อจันวิภาอีกต่ อไปแม้แต่มองก็ยังไม่มองเธอ

จันวิภาเม้มปากมีความสุขสบายใจตราบ

ใดที่สุมิตรไม่ทำหรือพูดอะไรให้คนอื่นเ ข้าใจผิดเกี่ยวกับตัวเธออีกเธอจึงสามา รถยอมรับท่าทางที่เย็นชาของเขาได้ ก็คือบางสิ่งในใจไม่ได้ลิ้มรสชาติก็แค่นั้ น

หลังจากที่สุมิตรพาจันวิภาไปรับประทา นอาหารเช้าจนเสร็จก็ได้ออกไปรับพจริ นทร์แต่พจรินทร์ออกมาจากบ้านก็เปิดป ระตูรถด้วยความกระตือรือร้นหลังจาก ที่เห็นจันวิภานั่งอยู่เบาะหลังอารมณ์ดีใ จก็หยุดนิ่งไป เธอชี้ไปทางจันวิภาอย่างไม่พอใจมอง สุมิตรแล้วเอ่ยถาม“สุมิตรวันนี้ทำไมเธอ ถึงตามมาด้วยล่ะ?”

เห็นได้ชัดว่าเมื่อวานเธอไม่ได้ตามมาด้

วย

มีพจรินทร์อยู่ด้วยในที่สุดใบหน้าของสุ มิตรก็ไม่แข็งทื่ออีกต่อไปนิ้วมือของเขา เคาะพวงมาลัยเป็นจังหวะขับรถมองไป ที่ถนนทางด้านหน้าแล้วเอ่ยถามอย่างไ ม่สนใจ“อีกเดี๋ยวฉันจะพาเธอไปเดินเล่ นซื้อเสื้อผ้าถ้าไม่มีคนข้างหลังเดินตาม มาช่วยเธอถือมันจะได้อย่างไง”

ได้ฟังคำพูดของสุมิตรพจรินทร์จึงเผยร อยยิ้มออกมาเธอโอบไปที่แขนของสุมิ ตรอย่างมีความสุขแล้วพูดเหมือนกับว่า น้อยใจ”อ่า ! สุมิตรนี่ดีกับฉันจริงๆและ ยังไปเดินเล่นซื้อเสื้อผ้าเป็นเพื่อนฉันอี ก!”

พจรินทร์คิดว่าหลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่ อวานนี้สุมิตรจะไม่สนใจเธอแล้วเธอเต รียมพร้อมแล้วที่สุมิตรจะไม่พาเธอออก ไปเที่ยววันนี้แต่คิดไม่ถึงเลยว่าตอนเช้า ตรู่ก็เห็นรถของเขามาจอดอยู่ตรงหน้า บ้านของเธอและยังได้ยินเขาพูดว่าจะพ าตนเองไปเดินเล่นและซื้อเสื้อผ้าอีก

ช้อปปิ้งคำที่ผู้ชายจำนวนมากฟังแล้วปว ดหัวหากมีผู้ชายคนหนึ่งที่เต็มใจจะไปช็ อปปิ้งกับผู้หญิงนั่นหมายความว่าเขาใจ ดีกับคุณมากในเมื่อคิดเช่นนี้พจรินทร์จึ งอดไม่ได้ที่จะร่าเริงสุมิตรเลือกเธอแน่ ๆดังนั้นวันนี้เลยมาซื้อเสื้อผ้าเป็นเพื่อนเ

ธอ

จันวิภาที่นั่งอยู่เบาะหลังมองดูคนทั้งสอ งที่พูดคุยกันอยู่ด้านหน้าอย่างไร้ซึ่งอา รมณ์ภายในใจรู้สึกขำขัน

สาวสวยที่มีความคิดทะลักออกมาเช่นนี้ ช่างเหมาะกับรสนิยมของเธอจริงๆดังนั้ นเมื่อเธอเห็นความสวยงามก็จะยิ้มออก มาได้และไม่ได้พูดคุยอะไรกับเธอแม้แ ต่ประโยคเดียว

หึมองนายออกตั้งแต่แรกแล้ว

ภายในใจของจันวิภาไม่พอใจเธอพยาย ามขจัดความรู้สึกที่ไม่สบายใจออกไปป ล่อยให้ตัวเองนั่งรถอย่างไม่มีความสุข และเกลียดชัง

สุมิตรพาพจรินทร์ไปยังห้างสรรพสินค้า ที่ใหญ่ที่สุดในพื้นที่เพราะมันเป็นแหล่ง ท่องเที่ยวจึงเป็นห้างสรรพสินค้าที่ตกแ ต่งอย่างดีสิ่งที่ขายภายในมีราคาแพงสิ่ งของธรรมดาๆก็ราคาหนึ่งหมื่นขึ้นไปถ้ าพจรินทร์ไปซื้อเสื้อผ้าตามฐานะแล้วพ จรินทร์คงจะซื้อเสื้อผ้าราคาแพงเป็นแน่ เสื้อผ้าตัวหนึ่งอย่างน้อยก็เป็นแสนแล้ว จันวิภาประเมินอยู่ตลอดทั้งวันสุมิตรต้อ งการเปย์เงินจำนวนหลายล้านให้พจริน ทร์จันวิภาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยะอยู่ใ นใจงั้นหรือจะเปย์ผู้หญิงคนหนึ่งต้องใช้ เงินมากขนาดนี้เชียว

อย่างไรก็ตามจันวิภาไม่ได้ยินสิ่งที่พจริ นทร์พูดเมื่อวานนี้ดังนั้นเธอจึงไม่ทราบ ถึงลักษณะเฉพาะของโครงการความร่ว มมือของเมืองBในการเดินทางเพื่อธุรกิ จครั้งนี้การเคลื่อนไหวของสุมิตรอยู่ใน ดวงตาเธอไม่ต้องสงสัยเลยว่าสุมิตรเลื อกเธอความหมายก็คือต้องการอยู่ด้วย กันกับเธอ บางครั้งคนร่ำรวยไม่จำเป็นต้องพูดอะไ รหวานๆถ้าทำจริงก็พอแล้วร่างกายของ พจรินทร์รู้สึกกำลังลอยอยู่สามารถอยู่ด้ วยกันกับสุมิตรมันเป็นสิ่งที่เธอใฝ่ฝันมา ตลอด !

พจรินทร์ดีใจเสื้อผ้าที่ซื้อมาก็เยอะเช่นเ ดียวกันยิ่งไปกว่านั้นสุมิตรยังซื้อให้เธอ เยอะอีกและฉันก็ไปจ่ายมันทำให้การเค ลื่อนไหวของพจรินทร์นั้นดูยิ่งใหญ่

มองดูเสื้อผ้ากองใหญ่ที่เลือกออกมาพ จรินทร์ดีอกดีใจสุมิตรพอใจเป็นอย่างม ากจันวิภานั้นไม่พอใจเสียแล้ว

ใช่สิพวกขาต่างก็สบายมีแค่เธอที่หิ้วถุง ช้อปปิ้งให้พจรินทร์แล้วเดินตามหลังพ วกเขาต้อยๆ

มือทั้งสองหิ้วไม่ไหวแล้วจันวิภาพายไว้ บนไหล่พจรินทร์ซื้อเสื้อผ้าร้านนี้เสร็จก็ ไปอีกร้านหนึ่งเพียงไม่นานร่างกายขอ งจันวิภาก็เต็มไปด้วยถุงช้อปปิ้ง

ในตอนแรกจันวิภาสามารถเผชิญหน้ากั บมันได้อย่างง่ายดายใบหน้าของเธอที่ ดูถูกฉันฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรเพียงไม่น านเธอก็พบว่าตนเองนั้นช่างไร้เดียงสาเ สียจริง

พจรินทร์นำสัญชาตญาณการซื้อของผู้ หญิงมาเล่นเต็มเมื่อเธอเดินมาถึงร้านก็ เลือกซื้อเสื้อผ้าห้าถึงหกชิ้นถุงช้อปปิ้ง ถูกถือโดยจันวิภา

มาจนถึงร้านที่สามพจรินทร์ยังคงเลือก รองเท้าอยู่อีกสองถึงสามคู่สุมิตรจ่ายเงิ นพจรินทร์ควงแขนของสุมิตรแล้วเดินอ อกไปด้วยใบหน้าที่มีคามสุข” จันวิภาเดินตามหลังพวกเขาไปอย่างตะ จึงมองไปที่ถุงช้อปปิ้งไม่กี่ใบที่วางอยู่ บนพื้นแล้วมองไปยังคนที่เดินอยู่ข้างห น้าอีกครั้งพูดออกมาอย่างอดไม่ไหว”สุ มิตรฉันถือไม่ไหวแล้วมันเยอะเกินไป ! ”

เมื่อได้ยินดังนั้นคนทั้งสองที่อยู่ด้านหน้ าก็ได้หยุดก้าวลงพจรินทร์มองเธออย่า งสนุกสนานสุมิตรหันข้างเหลือบตามอง เธออย่างไร้ซึ่งอารมณ์แล้วพูดออกมาเ บาๆ”เธอไม่ได้พูดว่าเธอเป็นเลขาของฉั นหรือไงเลขาก็ควรที่จะทำเรื่องอย่างนี้ สิถ้าเธอถือไม่ไหวงั้นก็ปากคาบไป”

“สุมิตร ! นายอย่ามากลั่นแกล้งกันให้ม ากจนเกินไป ! “คำพูดของสุมิตรมันเกิ นไปแล้วจันวิภาอดไม่ได้ที่จะตะโกนไป ทางเขา”พวกนายสองคนไม่มีมือหรือไ งทำไมไม่ช่วยถือล่ะ ! ”

เมื่อได้ยินดังนั้นสุมิตรจึงส่งเสียง ออก มาอย่างเยือกเย็นท่าทีของเขายังคงเยื อกเย็นต่อจันวิภาเปล่งเสียงพูดออกมา อย่างดูถูก”เพราะเธอเป็นแค่เลขา ! ถ้า ถือเยอะๆไม่ไหวก็กลับไปที่รถก่อนแล้ว ค่อยมาถือเอาไปอีก”