พิชิตใจนายปีศาจ - ตอนที่ 227

ตอนที่ 227

พายุฝนมาถึงในคืนก่อนวันสำคัญ

หลังจากที่เจริญศรีออกไป

สุมิตรก็มองอย่างเฉียบขาดไปที่จันวิภา ที่ยังคงยืนก้มหัวอยู่ที่ซอกมุม หยั่งเสียงลงเล็กน้อยอย่างไม่อาจรับรับ รู้ได้พร้อมกับเปิดปากพูดอย่างค่อยๆว่า

“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?”

จันวิภาส่ายหน้า

ถึงตอนนี้เธอถึงค่อยเงยหน้าขึ้นไปมอง สุมิตร ท่าทางเอาจริงเอาจัง แต่สายตาเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ เธอมองไปที่ สุมตรพรอมพูดด้วยนาเสียงจริงจงวา “ผู้อำนวยการ ฉันขอลาออก”

เมื่อครู่เธอคิดมาแล้วว่า

เจริญศรีรู้เรื่องนี้แล้ว

ต้องไม่มีทางยอมปล่อยเธอไว้แน่ๆ

เธอเข้าใกล้เขาก็เพียงแค่ต้องการตาม หาตัวลูก

ไม่ได้อยากทำให้ตัวเองชื่อเสียงเน่าเห ม็นขจรขจายไปทั่ว

ตลอดทางต้องถูกชี้หลังว่าเป็นมือที่สา

ม

เธอไม่อยากได้ และไม่คิดอยากได้ด้วย

ใช้เวลาช่วงที่เรื่องราวยังไม่บานปลายไ ปมากกว่านี้ เธอคิดที่จะไปจากสุมิตร คิดไปจนถึงว่าจุดจบก็ยังไม่น่าเวทนามา

กนัก เมื่อ เดพงคาพูดของจนวภา

สุมิตรเม้มริมฝีปาก

ในขณะเดียวกันเขาก็ส่ายหน้าออกมาอ

ย่างจริงจัง

น้ำเสียงไม่ง่ายที่จะคัดค้านพูดขึ้นว่า

“เธอไปไม่ได้

ฉันไม่ยอมรับหนังสือลาออกของเธอ”

หวนกลับมาอีกแล้ว

ภาพเหตุการณ์เหมือนกับหกปีที่แล้วไม่ มีผิด

ในใจของจันวิภาก็อดคิดไม่ได้ว่า ทําไมคุณต้องเผด็จการขนาดนี้ด้วย

สุมิตร

ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่ายังไงก็ไม่มีผลลัพธ์ ตอน

อนนั้นจนวภากอยากจะลาออก

ท่าทางของสุมิตรหนักแน่นไม่ยอมให้เ ธอไป ดูท่า

ความต้องการลาออกครั้งนี้ต้องใช้แรง อย่างมากเลยทีเดียว

จันวิภาถอนหายใจอย่างแผ่วเบา

ในเสียงถอนหายใจนั้นมีความเด็ดเดี่ยว แน่วแน่ “สุมิตร ถ้าฉันอยากจะไป เธอก็ห้ามฉันไม่ได้

“ห้ามได้ห้ามไม่ได้ ฉันเป็นคนตัดสิน! ”

สุมิตรส่งสัญญาณความน่าเกรงขามประ เภทที่เจ้านายเป็นผู้ตัดสินชะตาทุกอย่า

ง

เขาใช้สายตาที่ใช้สยบกำลังพลมองไป ที่จันวิภา

แต่ก็ทนไม่ได้จึงต้องลดละลงมา งสามารถยอมเด

จันวิภายืดเอวและหลังขึ้น

พร้อมใช้หน้าที่และภาระผูกพันมาตอบ โต้สุมิตร “ถ้าไม่เชื่อ พวกเราก็คอยดูละกัน! ”

ใบหน้าที่เด็ดเดี่ยวของจันวิภาแสบร้อน ลึกเข้าไปในใจของสุมิตร เขาก้าวยาวไม่กี่ก้าวก็ถึงด้านหน้าของจั นวิภา เขายืดมือไปช้อนคางเธอ บังคับให้เธอมองมาที่เขา และพูดอย่างใช้อำนาจว่า

“เธอไปไม่ได้ นี่เป็นคำสั่ง!”

จันวิภายกมือขึ้นจับข้อมือของสุมิตร สายตาที่จ้องมองเขาไม่ลดละแม้เพียงเ ล็กน้อย

“ตอนนี้เป็นยุคสิทธิสังคมเสรีนิยม

การตัดสินใจของฉันอยู่ที่ฉันทั้งหมด คง เม เบล เหคุณช่วยคด

คิดว่าซะว่าทําเพื่อฉัน ไม่ได้หรือไง”

แววตาของสุมิตรจ้องมองไปที่จันวิภาอ

ย่างลึกซึ้ง

พร้อมกับพูดด้วยความรู้สึกลึกซึ้งที่หาสั มผัสได้ยาก

จันวิภาเมื่อได้ยินคําพูดของสุมิตรก็ถึงกั บสั่นสะเทือน

คำพูดของเขาเป็นเรื่องจริงหรือโกหก

ไม่ ไม่ต้องเป็นเรื่องโกหกแน่ๆ ความสัมพันธ์ของเขาทั้งคู่ช่างดูอบอุ่น

จําต้องพูดว่าเรื่องนี้สุมิตรมีส่วนอย่างมา

ก เป็นเพราะว่าเขา เธอลงต้องถูกเจริญศรเขาใจผิด

ถึงได้มีจุดจบแบบวันนี้

เธอไม่สามารถโง่ต่อไปอีกแล้ว

จันวิภาค แรงแกะมือสมิตรออก

พูดด้วยสีหน้าเยือกเย็นว่า

“ผู้นํานวยการ

อย่าได้ล้อเล่นกับฉันอีกเลย

ฉันก็เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งเท่

านั้น

ไม่คู่ควรกับความกรุณาและการสนับสนุ

นของผู้อำนวยการ

พูดต่อไป

จีนวิภาอยากจะเดินอ้อมสุมิตรแล้วออก

ไปจากตรงนี้

“ฉันไม่ได้ล้อเล่น!” สุมิตรยืนอยู่ที่เดิม อยู่ดีๆก็ตะโกนออกมา จน เบมองโลกนอย

หลังจากนั้นก็เดินออกจากสถานที่วุ่นวา ยแห่งนั้นด้วยสีหน้าที่เด็ดเดี่ยวหนักแน่

น

ในห้องนํ้า จันวิภาใช้นํ้าล้างหน้า ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีเขียวด้วยค วามโกรธและที่มีมากก็คือความลำบาก ใจ

พอแล้วจริงๆวันแบบนี้ เธอมีสิทธิอะไรต้องทำเพื่อสุมิตร ถึงได้อยู่ต่อ เธอบ้าไปแล้วหรือเปล่า

อดทนอีกหน่อย รอเธอหาลูกเจอ เธอก็จะได้ออกไปทันที

แต่ทว่า เรื่องต่างๆมกเมเบนเบตามคาด

ไม่รู้ว่าข่าวมาจากไหน

พูดกันว่าจันวิภายั่วยวนสุมิตร

ช่วงก่อนหน้านี้ตั้งใจแต่งตัวอัปลักษณ์

งดูดความสนใจของสุมิตร

พูดถึงเลขาจันวิภา

เธอเป็นผู้หญิงชั้นต่ำมาจากผับ ดังนั้นถึงได้มีแผนการแยบยลขนาดนี้

และก็พูดถึงจันวิภาต่อไปอีกว่าชำนาญเ รื่องยั่วยวนผู้ชายของคนอื่น ดังนั้นถึงได้มีประสบการณ์มากมายเช่น

โดยสรุป ภายในเวลาช่วงกลางวัน เรื่องเน่าเหม็นของจันวิภาได้แพร่กระจา ยไปทั่วบริษัท

ผู้ที่คิดว่าเป็นข่าวดีก็ยิ่งวิ่งพากันมาที่ที่ ทาง

มารุมชมเธอและเหน็บแนมเธออยู่บ่อย

หลังจากนั้นก็ใช้ช่วงเวลาก่อนที่สุมิตรยั

งไม่ออกมา รีบออกไป

สีหน้าของจันวิภาดำดิ่งลงใต้น้ำ แต่ยิ่งไม่ดีเข้าไปใหญ่

หากเธอออกมาอธิบาย

ซึ่งก็จะดูเหมือนว่าร้อนตัว

ออกมายอมรับเรื่องราวเหล่านี้

ดังนั้นจันวิภาจึงทำได้เพียงถูกพวกเขา

แอบนินทาลับหลัง

ชี้หลังเหน็บแนมเธอ

ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงจริงๆ

ไม่คิดเลยว่าจะมาถึงเร็วขนาดนี้

ที่ทำงานของสุมิตรคือแยกโดดออกไป อกขนหนึ่ง

และไม่มีพนักงานคนอื่นทำงานอยู่ด้วย ตอนเกิดเหตุก็มีแค่เธอกับสุมิตร ข่าวนี้แพร่กระจายเร็วอะไรเช่นนี้ จันวิภาคิดจนคิดออกว่าใครอยู่เบื้องหลั งปล่อยข่าวนี้

และก็เจริญศรี

สามคนอยู่ในเหตุการณ์

คิดไม่ถึงเลยว่าเจริญศรีจะมีความสัมพั นธ์อันดีกับคนในบริษัทขนาดนี้ นึกไม่ถึงว่าภายในเวลาช่วงสั้นๆก็ทำให้ เรื่องนี้กลายเป็นประเด็นร้อนภายในบริ ษัทเลยทีเดียว ไม่มีใครไม่รู้เรื่อง

ตลอดช่วงเวลากลางวัน

สีหน้าของจันวิภาไม่ดีเอาซะเลย เธอนั่งอยู่ในที่ของเธอลุกนั่งไม่เป็นสุข เกือบจะไม่ได้ทำงานด้วยใจที่สงบ สุมดวก เมนูวาวูเรื่องนแล้วหรือยัง ตลอดทั้งบ่ายเขาอยู่แต่ในสำนักงานไม่

ออกมา

เรื่องนี้ยิ่งทำให้พวกผู้หญิงกำแหงขึ้นไ

ปอีก

ไม่ง่ายเลยที่จะรอให้เลิกงาน

เวลาที่จันวิภาใช้ลิฟต์ก็ถูกกลุ่มคนที่รู้เรื่

องราวเหน็บแนม

พวกเขาทั้งหมดเอาแต่ยืนอยู่ข้างหลัง จันวิภา

ทิ้งให้เธอยืนอยู่ข้างหน้าเพียงคนเดียว

แม้ว่าเสียงวิพากษ์วิจารณ์จะเบา แต่ว่าจันวิภาก็ยังได้ยินเข้า สุดท้ายจันวิภาก็หมดความอดทน เธอหันหลังไปจ้องบรรดาคนที่อยู่ข้างห ลังวิพากษ์วิจารณ์เธอด้วยสายตาเย็นชา เพื่อนร่วมงานสองสามคนที่ถูกจนวิภาจ องแบบนั้น

ก็หยุดการวิพากษ์วิจารณ์ลงทันทีและพ ร้อมใจกันจ้องกลับจ้นวิภาด้วยสายตาไ ม่สนและดูถูก

จันวิภามองไปที่พวกเขาอย่างเงียบๆอีก สักพัก ถึงได้ค่อยเอ่ยปากพูดขึ้นว่า “พวกเธอสามารถพูดเสียงดังๆ ได้ พูดซะเบาเลย

ฉันล่ะสงสารหูของพวกเธอจริงๆ”

หลังจากพูดประโยคนั้นเสร็จ จันวิภาก็หันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับป

ระตูลิฟต์

เพื่อนร่วมงานผู้หญิงสองสามคนที่ถูกจั นวิภาพูดประโยคนั้นใส่เข้าไปถึงกลับช

ะงัก

เว้นไปสักพักถึงได้มีคนพูดออกมาเบาๆ บ้าไปแล้วหรือเปล่า ”

“ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

ไม่เช่นนั้นจะกล้าไปยั่วยวนผู้ชายของค นอื่นหรือ”

เพื่อนร่วมงานผู้หญิงสองสามคนที่อยู่ข้ างหลังยังไม่ยอม

พูดเสียงเบาเชิงกระซิบอีกสองสามประ โยคจนสุดท้ายก็หยุดพูดเรื่องวิพากษ์วิ จารณ์จันวิภา

และไม่พูดกระซิบกระซาบอีกต่อไป

กกหูของจันวิภาสุดท้ายก็ฟังจนชัดเจน แล้ว แต่เธอก็ยังไม่นึกดีใจ ในใจแทบคลั่งเป็นพายุกระหน่ำ เกลียดแต่ก็ไม่สามารถแสดงออกได้ เธออยากจะแสดงความโกรธ

แต่ว่าก็รู้อยู่แล้วว่าไปเอาเรื่องกับคนที่เ อาแต่พูดเรื่องเมดข้าง ลงคนอนก็ไมม ประโยชน์อะไร

ทางที่ดีที่สุดก็คือมีคนออกมาอธิบายยา

วลือนี้ให้มันกระจ่าง

ทําให้บรรดาคนที่เอาแต่พูดจากัดกกหู คนอื่นอยู่ข้างหลังเงียบปากลงซะที

เรื่องนี้มีเพียงคนเดียวที่เหมาะจะออกม

าล้างมลทิน

แต่ว่าคนๆนั้นก็ไม่เคยออกมาเลย ในทางกลับกันยังเอาแต่หลบอยู่ในสํานั กงานตลอดช่วงบ่าย

ความอดทนของจันวิภาใกล้จะหมดลงแ

ล้ว

ถ้าหากว่าสมิตรไม่อธิบายเรื่องเข้าใจผิ ดนี้ให้กระจ่าง เธอก็จะลาออกและจะไม่กลับมาทำงาน

อีก!