พิชิตใจนายปีศาจ - ตอนที่ 33

ตอนที่ 33 หยก โบราณ ถูกกนกอรพบแล้ว

จันวิภา คนงง มองที่กนกอร

อ้าปากค้าง ใน

ใจรู้สึกไม่ดีเธอเลยพูดขึ้น”สุมิตรฉันมาหาคุณมีเรื่องจะ คุยด้วย!”

พูดจบหันหลังเดินไปที่ห้องรับแขก

สุมิตรมองจันวิภาก็ยิ้มขึ้นและเดินตามเธอไป

เพิ่งถึงห้องรับแขก จันวิภาก็โมโหรีบหันหน้าไปหา สุมิตรแล้วถามขึ้น: “นี้มันหมายความว่ายังไงกัน? ทำไมกนกอรถึงยังอยู่บ้านอีกล่ะ?”

พอสุมิตรได้ฟังก็แกล้วทำเป็นตกใจแล้วยิ้มออกมา : “ทำไม? ไม่ใช่เธอร้องไห้งอแงจะให้กนกอรอยู่หรอ? เธอลืมไปแล้วหรอตอนที่เธอปรนนิบัติฉันยังไง?”

จันวิภาหน้าซีดทันที อายจนแทบแทรกแผนดิน เธอก็เข้าใจทันที เธอโดนกับดักของสุมิตรแล้ว กลัว ว่าตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้คือแผนที่สมิตรวางไว้

แต่เธอไม่มีสิทธิ์ขัดขืนตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

จันวิภาก้มหน้าจิกนิ้วมือ กัดฟันพูดขึ้น: “ตอนนี้ฉัน ไม่เข้าใจเธอเลยทำไป…”

“ไม่เข้าใจ?” สุมิตรยิ้ม: “เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของ เธอยังไม่เข้าใจ จันวิภา มันไม่มีอะไรน่าข้าไปกว่านี้แล้ว”

จันวิภาหน้าซีดเขียว ไม่น่าดูมาก

สุมิตรมองไปที่เธอไม่พูดอะไรแล้วเดินไปที่ห้อง

อาหารทันที

จันวิภาก็ไม่รู้จะทำยังไงต้องก้มหน้าเดินตามไป

เพิ่งถึงห้องอาหารจันวิภาก็เห็นกนกอรยืนข้างๆ จัดเก้าอี้ให้สุมิตรแล้วนั่งข้างๆเขา

ในใจจันวิภารู้สึกเจ็บปวด กัดฟันอีกแต่กลับไม่ แสดงออกมา แล้วก็นั่งฝั่งตรงข้ามพร้อมกับกินข้าว

เงียบๆ

แม้จะอยู่บนโต๊ะอาหาร กนกอรเหมือนจะตั้งใจตั้ง ข้าวให้สุมิตร น้ำเสียอ่อนโยนสุดๆ ทำเหมือนกับตัวเอง แต่งงานมานานปี ทำให้จันวิภารู้สึกมีนจนไม่มีสติกับ ตัว

ในตอนนั้นเองกนกอรก็รู้แล้วจันวิภาเป็นยังไง ยิ้ม ขึ้นและตักอาหารให้พร้อมพูดขึ้น : “จันวิภารีบกินเถอะ” จันวิภากัดฟัน ไม่มีอารมจะกินข้าว: “ขอโทษนะ

ฉันไม่หิวไม่อยากิน”

กนกอนก็ไออกมาหนึ่งที พูดอย่างไม่ไยดีขึ้น : “ฉัน เข้าใจแล้วเธอรังเกียจอาหารที่ฉันตักให้ เลยไม่หิวใช่ใหมล่ะ”

พูดจบ ก็น้ำตาไหลพูดขึ้น: “จันวิภา ทำไมเธอดูถูก ฉันหรอ? ฉันทำอะไรผิดทำให้เธอเกลียดฉัน?”

ไม่น่าเชื่อโลกนี้จะมีคนหน้าด้านหน้าทนขนาดนี้!

จันวิภาพอฟังคำนี้จบ โกรธจนไม่รู้จะโกรธยังไง รีบตบโต๊ะแล้วพูดขึ้น : “เธอทำอะไรไว้ต้องให้ตัวระลึก สักรอบไหม? ฉันแค่ไม่หิวทำไมต้องมายุ่งมากมาย?”

“โอเค เธอทำเหมือนตัวเธอสะอาดแต่ฉันสกปรก ใช่ไหม? จันวิภาจะทำตัวสะอาดไปถึงไหน?” กนกอรจิก อีกฝั่ง จันวิภาเลยโกรธยิ่งกว่าเดิม

เธอมองไปที่สุมิตร เขาไม่มีปฏิกิริยาอะไรออกมา เลยรู้สึกตัดใจหายใจหนึ่งที่ ไม่สนทนาต่อกัดฟันเดินขึ้น ห้องไป

แต่คิดไม่ถึงพอขึ้นห้องกลับเข้าห้องของตัวเองก็มี เสียงเคราะขึ้น เสียงนั้นเป็นของสาวใช้: “นายหญิง เปิด ประตูที่”

จันวิภาตัวชาไปทั้งตัวพูดขึ้น: “เธอเข้ามาได้เลย”

ใครจะรู้สาวใช้เข้ามาทำให้จันวิภาขมวดขิ้ว พูด ขึ้นอย่างเรียบ: “นายหญิง ดิฉันเข้ามาเอาเสื้อผ้าของ นายให้คุณกนกอรใส่!”
สุมิตรอีกแล้ว จันวิภาอารมณ์ไม่ดี: “เธอเลือกเลย

แล้วกัน”

สาวใช้ไอเบาเบาหนึ่งที่ หน้าไม่แยแสจันวิภาแล้ว เดินไป หยิบเสื้อผ้าไม่กี่ขึ้นก็พูดขึ้น: “บางคนก็นะ แม้แต่ ผู้ชายยังเอาไม่อยู่ ไม่มีปัญญาสักนิด ไม่รู้จะมีชีวิตไป ทำไม เปลืองอากาศ กินข้าวก็รู้สึกเปลือง!”

จันวิภาตกใจกัดปาก คำพูดของสาวใช้เข้ามาวน อยู่ในใจของเธอ

“เธอไม่ได้จะมาเอาเสื้อผ้าเหรอ? เอาเสร็จแล้วก็ รีบไป!” จันวิภาหัวร้อนแล้ว พูดอย่างโมโห ใครจะรู้ว่า สาวใช้ยังเข้ามาซ้ำเติมอีก

“เหอ แค่ฟังก็ไปไม่เป็น นั้นนายไม่ชอบคุณไม่ได้ หรอกนะ ถ้าให้ฉันพูดละก็คนแบบคุณหญิงมีชีวิตต่อไป ก็ไร้ค่าเปล่าๆ!”

สาวใช้ยิ่งพูดยิ่งหยาบคลาย ทำให้จันวิภากำหมัด

แน่น

“เธอคิดให้ดีๆนะ ฉันไม่อยากจะย้ำอีกรอบห้องนี้ คือห้องของนายญิง เธอคิดว่าตัวเธอเป็นอะไร? คิดถึง ตำแหน่งจองตัวเองดี ที่นี้ไม่ใช่ที่ของเธอ! ตอนนี้ใสหัว ไปได้แล้ว!”
พอสาวใช้ฟังจบก็ตะลึง ปกติจันวิภามไม่เคยเป็น แบบนี้ ทำให้เธอตกใจ ไม่กล้าพูดอะไรรีบห้องเสื้อผ้า แล้ววิ่งออกไป

ในอีกมุมหนึ่ง หลังจากกินข้าว กนกอรเข้าไปห้อง ของสุมิตรกอดเขา ทำเสียงอ้อนพูดขึ้น: “สุมิตร ฉัน ชอบคุณจริงๆนะ คุณตอบ ฉันที่แต่งกับฉันได้ไหม?”

สุมิตรอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว: “หุบปาก”

กนกอรอ่อนแอ มองสุมิตรเหมือนจะไม่ชอบที่เธอ พูดจึงไม่ดื้อที่จะปิดปากตัวเองนั่งข้างๆมองสุมิตรอย่าง เงียบๆ

สุมิตรไม่มองกนกอรสักนิดแล้วเดินไปห้องน้ำ

กนกอรอยู่ในห้องไม่รู้จะทำอะไรหันซ้ายหันขวา มองไปทั่ว เธอเริ่มคิดเรื่องชั่วๆขึ้นในใจคิดถ้าอยากให้ สุมิตรยอมรับเธอ ต้องเปลี่ยนเป็นตัวเองเป็นแบบที่สุ มิตรชอบ

ในขณะนั้นเอง สายใช้ก็เคราะประตูเดินเข้ามา มองไปที่กนกอรยิ้มแล้วพูดขึ้น: “คุณกนกอร เสื้อผ้าที่ คุณต้องการฉันเอามาให้แล้วค่ะ นายหญิงตอนแรกไม่ ค่อยจะยอม ทำให้ฉันต้องสั่งสอนไปบ้างทำให้มาช้าไป หน่อย”
กนกอรมองไปที่สาวใช้แล้วพูดขึ้น: “ขอบคุณนะ จันวิภาก็แบบนี้แหละ เธออย่างวางใจล่ะ” พูดจนเธอ และสาวใช้ก็หัวเราะขึ้น

สาวใช้พูดถึงจันวิภาสีหน้าก็น่ารังเกียจขึ้นมา “นายหญิงน่าจะมีความอ่อนโยนของคุณสักครึ่งนะ ไม่ งั้นไม่น่าเป็นแบบวันนี้ แต่เห็นแบบนี้ บางที่เธอาจจะ เป็นนายหญิงได้ไม่นานแล้ว ไม่แน่อีกไม่นานดิฉันต้อง เรียกคุณว่านายหญิงแล้ว”

พอกนกอรได้ฟังในใจก็ดีใจสุดๆ แต่ใบหน้าไม่ได้ แสดงออกมา และพูดกับใช้อีกสักสองสามประโยคก็ ให้ออกไป

หลังจากสาวใช้ออกไป กนกอรก็มองไปรอบห้อง ของสุมิตรต่อ ทันใดนั้นก็มองเห็นของสีเขียวสะท้อนเข้า ในตาของเธอ

กนกอรรู้สึกคุ้นเคยมาก เลยหยิบขึ้นมาดู แท้จริง แล้วนั้นคือหยกโบราณและทำให้เธอตกใจเพราะกนก อรจำได้ว่าหยกนั้นเป็นของจันวิภา

“นี้ไม่ใช่หยกของจันวิภาหรอ? สุมิตรเอามาทำ อะไร?” กนกอรตกใจ หยิบขึ้นมาแล้วพูดกับตัวเอง อยากจะรู้ว่า ปกติแล้วหยกชิ้นนี้สำหรับจันวิภาแล้ว สำคัญกว่าชีวิตของเธออีกทำไมถึงมาอยู่กับสุมิตรที่นี้?