พิชิตใจนายปีศาจ - ตอนที่ 4

ตอนที่ 4 ภรรยาใหม่ขององค์ชายที่เลือดเย็น เวลาสามวัน จะว่ายาวก็ไม่ยาว จะว่าสั้นก็ไม่สั้น

เมื่อมองไปที่ชุดแต่งงานอันหรูหราที่วางไว้อยู่บนเ

ตียง

จันวิภารู้สึกแต่เพียงว่าหัวใจเสียเหลือเกิน นิ้วมือลูบคลำผิวนอกของชุดแต่งงาน

และมีความเศร้าโสกอยู่ภายในใจ

ชุดแต่งงาน

งานแต่งนี่เป็นผู้หญิงทุกคนต่างก็มีเรื่องที่จิตใจเ

สื่อมใสอย่างไรก็ตาม คนที่เธอจะต้องแต่งงานด้วยนั้น

กลับกลายเป็นคนแปลกหน้าที่ตนเองไม่รู้จัก

“คุณหนู บ้านวิบูลย์ธนภัณฑ์มาถึงแล้ว”

ด้านนอกประตูได้ยินเสียงที่ไร้อารมณ์ความรู้สึกใ ดๆของคนใช้ลอยผ่านมา จันวิภาตกใจอยู่ครู่หนึ่ง

จากนั้นบีบมือที่เย็นเฉียบทั้งสองข้างของตนเองจน แน่น พูดอย่างสงบนิ่ง ฉันรู้แล้ว”

ชั้นล่าง

ที่เป็นพ่อบ้านของบ้านวิบูลย์ธนภัณฑ์เค ลื่อนไหวร่างกายไปมาอย่างไม่ค่อยที่จะอดทนเท่า ไหร่นัก หูฟังเสียงของมะลิวัลย์ที่บ่นไม่หยุด

แล้วยกข้อมือขึ้นมาเพื่อมองดูเวลามะลิวัลย์ดูออกถึงท่าทีที่กระวนกระวายใจของอา ลำจวน จึงรีบยิ้มออกมาพร้อมกับอธิบาย “เป็นเด็กสาว แต่งเนื้อแต่งตัวก็ต้องใช้เวลาหน่อย น้าวาลย์ รีบไปเตือนคุณหนูว่าอย่าให้แขกรอนาน

“อ่าๆ” น้าวาลย์ส่งเสียงตอบรับ

หันตัววิ่งไปยังชั้นบน แต่เมื่อเงยหน้าขึ้น

ก็ได้จังหวะพอดิบพอดีกับที่ได้เห็นจันวิภาที่สวมใส่ ชุดแต่งงานอยู่ ยืนอยู่ด้านบนบันได นัยน์ตาใสสะอาด

กำลังมองดูทุกสิ่งที่อย่างที่อยู่ชั้นล่าง

จันวิภาที่ร่างกายสวมใส่ชุดแต่งงาน ทำให้อาลำจวนอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

รู้สึกได้เลยว่าผู้หญิงคนนี้ราวกับดอกบัวที่บริสุทธิ์อ ย่างไรอย่างนั้น ช่างละเอียดอ่อนและสวยงาม

เมื่อคิดถึงชะตากรรมต่อไปของเด็กผู้หญิงคนนี้ อาลาจวนจึงถอนหายใจออกมา

มะลิวัลย์ เดินไปยังจันวิภาอย่างเร่งรีบ อยากจะคุยอะไรบางอย่างที่เกี่ยวกับเรื่องที่ลึกซึ้ง ของแม่และลูกสาวที่เสแสร้งจอมปลอม

แต่จันวิภากับเลี่ยงผ่านเธอ และมองดูอาลำจวนที่พูดด้วยน้ำเสียงชัดถ้อยชัด คำ “ไปกันเถอะ”

เมื่อมองจันวิภาอย่างใกล้ๆแล้ว

อาลาจวนจึงพบว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงแต่บริสุทธิ์ และยังสวยสง่างามอีกด้วย ใจเย็นและสุขุม มันค่อนข้างที่จะเหมาะสมกับสุมิตรถ้าหากว่าสุมิตรสามารถปล่อยวางความแค้นที่อยู่ใ นใจได้

เมื่อคิดถึงตรงนี้ อาล่าจวนก็ส่ายหัวไปมา แล้วยิ้มไปทางจันวิภา

และพาเขาออกจากบ้านวีระนนท์ไป

แสงแดดที่อยู่ด้านนอกของประตูนั้นเจิดจ้าเป็นอยู่ างมาก จันวิภาหรี่ตา ก็พบว่าเป็นไปตามที่เธอคิด ไม่มีขบวนแต่งงาน ไม่มีความคึกคัก มีเพียงแต่รถโรลส์รอยซ์สีดำคันหนึ่ง

จอดอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ

หัวเราะเยาะให้ตนเอง จันวิภาถกกระโปรงขึ้น เดินเข้าไปในรถอย่างเงียบงัน

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา

รถยนต์ก็ได้ขับเข้าไปยังคฤหาสน์อันงดงามที่อยู่ก

ลางภูเขา คฤหาสน์ที่สวยงามนั่น

กว้างใหญ่ไม่มีสิ้นสุด

ทำให้จันวิภากลั้นหายใจเอาไว้โดยไม่ได้ตั้งใจ

แม้ว่าบ้านวีระนนท์จะเป็นตระกูลที่ร่ำรวย แต่เมื่อนำไปเทียบกับบ้านวิบูลย์ธนภัณฑ์

ช่างแตกต่างกันจริงๆ

ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมมะลิวัลย์ถึงได้ประสบส อพลอกับพ่อบ้านของตระกูลวิบูลย์ธนภัณฑ์เช่นนี้

เมื่อรถหยุดลง

อาลำจวนจึงได้พาจันวิภาเดินเข้าไปยังคฤหาสน์

แต่ที่น่าแปลกใจก็คือ

เหล่าบรรดาคนรับใช้ในบ้านวิบูลย์ธนภัณฑ์ต่างก็เคารพต่ออาล่าจวนเป็นอย่างยิ่ง แต่กลับเมินเธอซึ่งเป็นคุณหญิง

เดินตามอาลาจวนขึ้นไปชั้นบน

ยืนอยู่ท้ายที่สุดของระเบียงทางเดินชั้นที่สอง อาลาจวนจึงได้เปิดบานประตูออก ยิ้มแล้วพูดว่า “นายหญิง นี่คือห้องของท่าน

เชิญท่านพักผ่อนสักประเดี่ยวหนึ่งที่ห้องนี้”

พยักหน้า แล้วก้าวเท้าเดินเข้าไป

จันวิภามองดูสิ่งแวดล้อมที่อยู่ในห้อง ก็หันตัวกลับไปแล้วพูดว่า “ขอบคุณค่ะ

ขอถามหน่อย..”

ปั้มแกร๊ก”

จันวิภายังไม่ทันที่จะพูดจบก็เห็นประตูถูกดึงอย่าง

รุนแรงเสียแล้ว

จากนั้นเป็นเสียงของประตูที่อยู่ด้านนอกถูกคนล็อ

ค

“หมวย เนื่เธอคิดจะทำอะไร”

อาลำจวนเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ

“คุณสุมิตรบอกไว้แล้ว

ว่าให้ขังผู้หญิงคนนี้ไว้ข้างในห้อง ไม่ว่าที่ไหนก็ไม่ให้เธอไป”

คนรับใช้คนนั้นที่ชื่อหมวยยิ้มแล้วตอบ

ถือกุญแจประตูอย่างมีความสุขแล้วเตรียมที่จะออ กไป

“พวกเธอ….เฮ้อ…”

อาลำจวนอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่มันก็จบลงแล้ว

เมื่อได้ยินคำพูดที่ยากลำบากของลุงลำจวน จันวิภาถึงกับตกตะลึง

จากนั้นถึงกับมีการตอบสนองออกมา

เกรงว่าตนเองจะถูกกักบริเวณเอาไว้ในบ้าน จึงใช้แรงตบแผ่นประตูทันที

ตระโกนอย่างโกรธแค้น “รีบปล่อยฉันออกไป พวกนายไม่มีสิทธิ์ขังฉันไว้ที่นี่ นี่มันผิดกฎหมาย”

“หือยู่ทนี่

คุณสุมิตรก็คือกฎหมายเธออย่ามัวเสียแรงเปล่าเล ยหากไม่มีคำสั่งของคุณสุมิตร

ก็จะไม่มีใครแม้แต่คนเดียวที่จะปล่อยเธอออกมา”

ด้านนอกที่ไม่รู้ว่าใครที่พูดจาออกมาอย่างเย้ยหยั

น

พอสิ้นเสียง

เสียงของฝีเท้าก็ค่อยๆไกลออกไปเรื่อยๆ จันวิภารู้ว่า พวกเธอไปแล้ว และยังเข้าใจแจ่มแจ้ง การมีชีวิตอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยแห่งนี้

มีเพียงแต่ต้องพึ่งตนเองเท่านั้น

ร่างกายไถลล้มลง นั่งลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง มือทั้งสองข้างของจันวิภาโอบกอดหัวเข่าเอาไว้

สุมิตรคนนี้เป็นคนเช่นไรกันแน่พวกเขาพึ่งจะแต่งง านกันครั้งแรก เขาปฏิบัติต่อตนเองเช่นนี้

ไม่ใช่ว่าเป็นพวกวิปริตหรอกหรืออนาคตของตนเอ ง มันช่างโชคร้ายเสียจริง….เมื่อความคิดกระเจิดกระเจิงอยู่แบบนี้ จันวิภานั่งอยู่บนพื้นที่เย็นเฉียบ

หลับไปไม่รู้ตอนไหน Du..

หลังจากฟ้ามืดแล้ว

จันวิภาได้ยินเสียงเครื่องยนต์รถอยู่นอกหน้าต่าง

ถึงจะค่อยๆตื่นขึ้นมา

ขยดวงตาทั้งสอง

เธอลุกขึ้นและรีบวิ่งไปยังด้านข้างหน้าต่าง

พยายามที่จะดูสถานการณ์ข้างล่าง แต่ภายใต้แสงไฟที่สลัวๆ

เธอจึงมองเห็นแค่เพียงเงาของคนที่รูปร่างกำยำเท่

านั้น

แต่ทำไม

เธอกลับรู้สึกคุ้นเคยกับเงาของคนคนนั้นอย่างน่าแ

ปลูกประหลาด..

นี่คือสุมิตรงั้นหรือ